Η Ευρώπη εκτός από τις προσφυγικές ροές πρέπει να αντιμετωπίσει και την αιτία τους, δηλαδή τον πόλεμο, αλλιώς δεν θα πετύχει τίποτε
Δύο απλές αλήθειες παραβλέπονται συχνά στις αντιπαραθέσεις σχετικά με την προσφυγική κρίση που είναι σε εξέλιξη: Καταρχήν ότι ο βασικός κινητήριος μοχλός πίσω από τις προσφυγικές ροές είναι η άνοδος και η διάχυση των αιματηρών συγκρούσεων στην Μέση Ανατολή και ότι η κατάσταση αυτή προκλήθηκε από τη διάλυση του διεθνούς συστήματος που κυριάρχησε τα τελευταία 70 χρόνια.
Οι αποτυχίες της Δύσης να δώσουν τέλος σε πολέμους στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία μας καθιστούν συνολικά υπεύθυνους για περισσότερους από τους μισούς εκ των 20 εκατομμυρίων προσφύγων σημειώνει σε άρθρο του στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα Politico ο Jean Mari Guelenno, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Διεθνούς Ομάδας Κρίσεων.
Παγκοσμίως, άλλα 40 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μετακινηθεί υποχρεωτικά εντός των ίδιων των χωρών τους.
Το να λύσει κανείς αυτές τις διαμάχες μπορεί να φαίνεται ιδιαίτερα αποθαρρυντικό όταν ταυτόχρονα προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις αυξημένες προσφυγικές ροές.
Τα κράτη μπορεί να χτίζουν τείχη και να θέτουν πολλά γραφειοκρατικά εμπόδια κάθε είδους αλλά όλα αυτά δεν έχουν νόημα αν οι πολιτικοί ηγέτες δεν σοβαρευτούν ως προς το γιατί η προσφυγική μετακίνηση έχει πάρει τέτοιες επικές διαστάσεις.
Η πραγματική κρίση είναι στην φύση της αντίδρασης της Ευρώπης η οποία εμφανίζεται ανίκανη να λύσει τον μακροχρόνιο χαρακτήρα μιας παγκόσμιας απειλής.
Αντιδρώντας μονομερώς ή αποσπασματικά, οι, από αντίδραση, αεροπορικές επιδρομές δεν πρόκειται να νικήσουν το ISIS.
Μια μαζική στρατιωτική εμπλοκή πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης μπορεί να είναι αναγκαία αλλά όχι ως νεο - αποικιακή περιπέτεια ούτε ως βομβαρδισμός των τρομοκρατών μέχρι τελικής πτώσης.
Η οποιαδήποτε εμπλοκή θα πρέπει να είναι σαφώς σχεδιασμένη που να στηρίζει πολιτικές διαδικασίας από αυτούς που πιο άμεσα επηρεάζονται από τις συγκρούσεις.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι η προσφυγική κρίση έχει ήδη προκαλέσει σοβαρό πλήγμα στις αρχές της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Η ευρωπαϊκή ήπειρος χρειάζεται να σταθεί ενωμένη για να αντιμετωπίσει τις διαμάχες που προκαλούν την φυγή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων μακροπρόθεσμα, να επενδύσουν στην πολιτική και οικονομική ανάπτυξη προκειμένου να αποφεύγεται η βία και να αποκλιμακώσουν τους περιφερειακούς ανταγωνισμούς μεταξύ Ιράν - Σ. Αραβίας και αυτό σημαίνει ότι η στρατηγική αυτή περιλαμβάνει την ενσωμάτωση περίπου 20 εκατομμυρίων Μουσουλμάνων ζουν στην ΕΕ.
Θα πρέπει επίσης η Ευρώπη να κρατήσει κοντά της την Τουρκία, να διασφαλίσει την εσωτερική ελευθερία εκεί, να δομήσει κοινή αντίδραση ασφαλείας στις εσωτερικές απειλές, να προωθήσει πολιτικές δικαιοσύνης και απόδοσης λογαριασμού, καθώς και μια βιώσιμη και ουσιαστική πολιτική για την ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη.
Ο διεθνισμός απειλείται μετά από μια δεκαετία επεμβάσεων πολύ απογοητευτικών αποτελεσμάτων και ο απομονωτισμός κάνει και πάλει την εμφάνισή του αν και δεν έχει επιλογές σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο.
Αν οι τοπικές κρίσεις αγνοηθούν, εξαπλώνονται και γίνονται παγκόσμιες.
Η προσφυγική κρίση δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα ή αφρικανικό πρόβλημα, είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και είναι το αποτέλεσμα του πολέμου.
Χρειάζεται συντονισμένη και ανθρώπινη αντίδραση και ένας ενεργητικότερος και λιγότερο στρατιωτικοποιημένος τρόπος να αντιμετωπίζονται πολλές παγκόσμιες κρίσεις.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες, που εξ αυτών πολλές ήδη έχουν σοβαρά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα, φιλοξενούν την πλειοψηφία των προσφύγων και των εκτοπισμένων και η δυτική κοινή γνώμη δεν έχει ιδέα τι συνθήκες επικρατούν στους περισσότερους από αυτούς τους προσφυγικούς καταυλισμούς στο Πακιστάν, την Τουρκία, το Λίβανο και άλλου.
Το να αντιμετωπίζει κανείς την αιτία δεν σημαίνει ότι αγνοεί ότι εδώ και τώρα υπάρχει προσφυγική κρίση και ότι τα κράτη πρέπει να πάρουν άμεσα μέτρα για να επιταχυνθεί η παροχή ασύλου, να στηριχθούν οι χώρες που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος, να αναπτυχθούν ευλύγιστες στρατηγικές για να ενσωματωθούν οι πρόσφυγες στις κοινωνίες αυτές.
Αν δεν λυθεί η προσφυγική κρίση να προκαλέσει και η ίδια νέους γύρους συγκρούσεων και διαμάχης.
Αν και τα χρήματα δεν θα λύσουν το πρόβλημα, είναι προφανές ότι οι οργανώσεις βοήθειας που έχουν εμπλακεί στις περιοχές αυτές χρειάζονται πολύ περισσότερο χρήμα.
Οι δυτικές κυβερνήσεις, εφαρμόζοντας τις υποσχέσεις τους, θα πρέπει να προσφέρουν μεγαλύτερη οικονομική στήριξη στους πρόσφυγες και στα κράτη και στις οργανώσεις που τους βοηθούν.
Από τα 12 δισεκατομμύρια δολάρια που η Διάσκεψη του Λονδίνου δεσμεύτηκε να δώσει για τους Σύρους πρόσφυγες στην Μ. Ανατολή τον Φεβρουάριο του 2016, δεν έχουν δοθεί ούτε να μισά υποστηρίζει ο ΟΗΕ.
Η έλλειψη χρημάτων το 2015 προκάλεσε προβλήματα στην παροχή τροφής σε περίπου 1,6 εκατομμύρια Σύρους ενώ μειώθηκε αναγκαστικά η βοήθεια προς χώρες που υποδέχονται πρόσφυγες όπως το Μπουρούντι, η Κεντρική Αφρική και το Σουδάν.
Η συμφωνίες «πίσω από την πόρτα» δεν βοηθούν, όπως πχ η συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία η οποία είναι προβληματική σε πολλά επίπεδα: νομικά, ηθικά και πρακτικά.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της συμφωνίας είναι ότι δεν αγγίζει καθόλου την αιτία του προβλήματος δηλαδή στο τι πρέπει να γίνει για να τερματιστούν οι συγκρούσεις.
www.bankingnews.gr
Οι αποτυχίες της Δύσης να δώσουν τέλος σε πολέμους στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία μας καθιστούν συνολικά υπεύθυνους για περισσότερους από τους μισούς εκ των 20 εκατομμυρίων προσφύγων σημειώνει σε άρθρο του στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα Politico ο Jean Mari Guelenno, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Διεθνούς Ομάδας Κρίσεων.
Παγκοσμίως, άλλα 40 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μετακινηθεί υποχρεωτικά εντός των ίδιων των χωρών τους.
Το να λύσει κανείς αυτές τις διαμάχες μπορεί να φαίνεται ιδιαίτερα αποθαρρυντικό όταν ταυτόχρονα προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις αυξημένες προσφυγικές ροές.
Τα κράτη μπορεί να χτίζουν τείχη και να θέτουν πολλά γραφειοκρατικά εμπόδια κάθε είδους αλλά όλα αυτά δεν έχουν νόημα αν οι πολιτικοί ηγέτες δεν σοβαρευτούν ως προς το γιατί η προσφυγική μετακίνηση έχει πάρει τέτοιες επικές διαστάσεις.
Η πραγματική κρίση είναι στην φύση της αντίδρασης της Ευρώπης η οποία εμφανίζεται ανίκανη να λύσει τον μακροχρόνιο χαρακτήρα μιας παγκόσμιας απειλής.
Αντιδρώντας μονομερώς ή αποσπασματικά, οι, από αντίδραση, αεροπορικές επιδρομές δεν πρόκειται να νικήσουν το ISIS.
Μια μαζική στρατιωτική εμπλοκή πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης μπορεί να είναι αναγκαία αλλά όχι ως νεο - αποικιακή περιπέτεια ούτε ως βομβαρδισμός των τρομοκρατών μέχρι τελικής πτώσης.
Η οποιαδήποτε εμπλοκή θα πρέπει να είναι σαφώς σχεδιασμένη που να στηρίζει πολιτικές διαδικασίας από αυτούς που πιο άμεσα επηρεάζονται από τις συγκρούσεις.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι η προσφυγική κρίση έχει ήδη προκαλέσει σοβαρό πλήγμα στις αρχές της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Η ευρωπαϊκή ήπειρος χρειάζεται να σταθεί ενωμένη για να αντιμετωπίσει τις διαμάχες που προκαλούν την φυγή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων μακροπρόθεσμα, να επενδύσουν στην πολιτική και οικονομική ανάπτυξη προκειμένου να αποφεύγεται η βία και να αποκλιμακώσουν τους περιφερειακούς ανταγωνισμούς μεταξύ Ιράν - Σ. Αραβίας και αυτό σημαίνει ότι η στρατηγική αυτή περιλαμβάνει την ενσωμάτωση περίπου 20 εκατομμυρίων Μουσουλμάνων ζουν στην ΕΕ.
Θα πρέπει επίσης η Ευρώπη να κρατήσει κοντά της την Τουρκία, να διασφαλίσει την εσωτερική ελευθερία εκεί, να δομήσει κοινή αντίδραση ασφαλείας στις εσωτερικές απειλές, να προωθήσει πολιτικές δικαιοσύνης και απόδοσης λογαριασμού, καθώς και μια βιώσιμη και ουσιαστική πολιτική για την ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη.
Ο διεθνισμός απειλείται μετά από μια δεκαετία επεμβάσεων πολύ απογοητευτικών αποτελεσμάτων και ο απομονωτισμός κάνει και πάλει την εμφάνισή του αν και δεν έχει επιλογές σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο.
Αν οι τοπικές κρίσεις αγνοηθούν, εξαπλώνονται και γίνονται παγκόσμιες.
Η προσφυγική κρίση δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα ή αφρικανικό πρόβλημα, είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και είναι το αποτέλεσμα του πολέμου.
Χρειάζεται συντονισμένη και ανθρώπινη αντίδραση και ένας ενεργητικότερος και λιγότερο στρατιωτικοποιημένος τρόπος να αντιμετωπίζονται πολλές παγκόσμιες κρίσεις.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες, που εξ αυτών πολλές ήδη έχουν σοβαρά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα, φιλοξενούν την πλειοψηφία των προσφύγων και των εκτοπισμένων και η δυτική κοινή γνώμη δεν έχει ιδέα τι συνθήκες επικρατούν στους περισσότερους από αυτούς τους προσφυγικούς καταυλισμούς στο Πακιστάν, την Τουρκία, το Λίβανο και άλλου.
Το να αντιμετωπίζει κανείς την αιτία δεν σημαίνει ότι αγνοεί ότι εδώ και τώρα υπάρχει προσφυγική κρίση και ότι τα κράτη πρέπει να πάρουν άμεσα μέτρα για να επιταχυνθεί η παροχή ασύλου, να στηριχθούν οι χώρες που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος, να αναπτυχθούν ευλύγιστες στρατηγικές για να ενσωματωθούν οι πρόσφυγες στις κοινωνίες αυτές.
Αν δεν λυθεί η προσφυγική κρίση να προκαλέσει και η ίδια νέους γύρους συγκρούσεων και διαμάχης.
Αν και τα χρήματα δεν θα λύσουν το πρόβλημα, είναι προφανές ότι οι οργανώσεις βοήθειας που έχουν εμπλακεί στις περιοχές αυτές χρειάζονται πολύ περισσότερο χρήμα.
Οι δυτικές κυβερνήσεις, εφαρμόζοντας τις υποσχέσεις τους, θα πρέπει να προσφέρουν μεγαλύτερη οικονομική στήριξη στους πρόσφυγες και στα κράτη και στις οργανώσεις που τους βοηθούν.
Από τα 12 δισεκατομμύρια δολάρια που η Διάσκεψη του Λονδίνου δεσμεύτηκε να δώσει για τους Σύρους πρόσφυγες στην Μ. Ανατολή τον Φεβρουάριο του 2016, δεν έχουν δοθεί ούτε να μισά υποστηρίζει ο ΟΗΕ.
Η έλλειψη χρημάτων το 2015 προκάλεσε προβλήματα στην παροχή τροφής σε περίπου 1,6 εκατομμύρια Σύρους ενώ μειώθηκε αναγκαστικά η βοήθεια προς χώρες που υποδέχονται πρόσφυγες όπως το Μπουρούντι, η Κεντρική Αφρική και το Σουδάν.
Η συμφωνίες «πίσω από την πόρτα» δεν βοηθούν, όπως πχ η συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία η οποία είναι προβληματική σε πολλά επίπεδα: νομικά, ηθικά και πρακτικά.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της συμφωνίας είναι ότι δεν αγγίζει καθόλου την αιτία του προβλήματος δηλαδή στο τι πρέπει να γίνει για να τερματιστούν οι συγκρούσεις.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών