Αναγνωρίζοντας τις ομοιότητες με τη Λιβύη, αυτό θα έπρεπε να αποτελεί το πρώτο βήμα ώστε η Ελλάδα να αποφύγει μια παρόμοια μοίρα
Στις ομοιότητες που παρουσιάζει η Ελλάδα με τη Λιβύη και οι οποίες θα μπορούσαν να βοηθήσουν ώστε η Ελλάδα να αποφύγει τη μοίρα του βορειοαφρικανικού κράτους αναφέρεται σε άρθρο του, στο «Al Jazeera», ο έλληνας φωτορεπόρτερ που καλύπτει θέματα Μέσης Ανατολής, Ιάσων Αθανασιάδης.
Όπως σημειώνεται, Ελλάδα και Λιβύη δεν έχουν πολλά κοινά, καθώς η πρώτη είναι μια καταπονημένη χώρα, με μια αναγνωρίσιμη ευρωπαϊκή κοινωνία, με ανεπτυγμένες υποδομές και ένα καλά εκπαιδευμένο, αλλά γηράσκοντα πληθυσμό, ενώ η δεύτερη, νεαρή δημογραφικά, έχει απορροφηθεί σε μεγάλο βαθμό σε έναν εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο έχουν εμπλακεί πολλοί μαχητές, μεταξύ των οποίων και αυτοί του Ισλαμικού Κράτους.
Ωστόσο, υπάρχει ένας αριθμός κοινωνικών και ιστορικών ομοιοτήτων που έχουν συμβάλει στις παρούσες πολιτικές κουλτούρες τους.
Η θρησκεία, η οικογενειοκρατία και η γλώσσα διαδραμάτισαν ρόλους – κλειδιά στην ομογενοποίηση των πληθυσμών της Ελλάδας και της Λιβύης.
Οι ξένες επεμβάσεις τους απελευθέρωσαν από αυταρχικά καθεστώτα, όμως καλλιέργησαν ένα καθεστώς «χαϊδεμένου παιδιού» που επηρέασε αρνητικά τη μελλοντική τους ανάπτυξη.
Και στις δύο περιπτώσεις, σημειώνει μεταξύ άλλων ο Ι. Αθανασιάδης, η θρησκευτικότητα, ο ισχυρός τοπικισμός και η πίστη στις συχνά κατασκευασμένες παραδόσεις δημιούργησαν μοτίβα που εξακολουθούν να εμποδίζουν τη συμμετοχή στη Δυτικού στυλ νεωτερικότητα.
Πίσω στο 2011, καθώς η κρίση στην Ελλάδα κορυφωνόταν ύστερα από μια εποχή αύξησης των χρεών λόγω της υψηλής διαβίωσης, μια ομάδα ανταρτών, υποστηριζόμενη αεροπορικά από τον ΝΑΤΟ, κέρδισε την ελευθερία της Λιβύης από ένα δικτατορικό καθεστώς.
Μόλις το καθεστώς της Λιβύης καταστράφηκε, ενισχύθηκαν οι διεθνείς προσδοκίες ότι αυτό το κράτος, πλούσιο σε πηγές και με πληθυσμό περί τα 6 εκατ. θα γινόταν μια οικονομικά φιλελεύθερη, δυτικού τύπου συνταγματική δημοκρατία.
Ωστόσο, αυτό που έλαβε χώρα τα επόμενα τέσσερα χρόνια ήταν μια επανάληψη της αρχαίας και νέας Ελλάδας: δημοσιονομικά ανεύθυνες αρχές σπαταλούσαν τον εθνικό πλούτο για τον σχηματισμό πολιτοφυλακών και σχεδίων πατρωνίας.
Αντί να κερδίσει τη σταθερότητά της μέσω της ίδρυσης θεσμών, οι πολιτοφυλακές έγιναν νόμος, οδηγώντας τη χώρα στο χάος.
Η λεηλασία των εκτεταμένων όπλων της Λιβύης οδήγησε σε μια εξέγερση στο Μάλι, σε επιχειρήσεις εναντίον του αιγυπτιακού στρατού στο Σινά, σε μεταφορές όπλων στη Συρία και σε τρομοκρατικές επιθέσεις στην Αλγερία και την Τυνησία.
Εκμεταλλευόμενο την ευκαιρία που το δόθηκε, το Ισλαμικό Κράτος καθιέρωσε ένα πάτημα στη χώρα.
Η πραγματικότητα της Λιβύης κινδυνεύει να αιμορραγήσει σε μια πιο αποσταθεροποιημένη περιοχή, όπου μέσω των πλημμυρίδων ανθρώπων που καταφθάνουν καθημερινά στις ελληνικές ακτές ή της πιθανότητας μιας εμφύλιας σύγκρουσης που πρόσφατα εξαπολύθηκε στην Τουρκία από την εδώ και χρόνια παρέμβαση της Άγκυρας στις γειτονική Συρία, ίσως να προκαλέσουν ταραχές κατά μήκος του Αιγαίου.
Η Λιβύη είναι μόλις ένα κομμάτι του ευρύτερου παζλ της αποσταθεροποίησης της περιοχής, όμως ο σχηματισμός και η κατάρρευση αυτού που προηγουμένως αποτελούσε ένα success story θα μπορούσε να ενεργήσει ως προειδοποιητική ιστορία για το βόρειο γείτονά της, την Ελλάδα, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει το πρώτο αποτυχημένο ευρωπαϊκό κράτος.
www.bankingnews.gr
Όπως σημειώνεται, Ελλάδα και Λιβύη δεν έχουν πολλά κοινά, καθώς η πρώτη είναι μια καταπονημένη χώρα, με μια αναγνωρίσιμη ευρωπαϊκή κοινωνία, με ανεπτυγμένες υποδομές και ένα καλά εκπαιδευμένο, αλλά γηράσκοντα πληθυσμό, ενώ η δεύτερη, νεαρή δημογραφικά, έχει απορροφηθεί σε μεγάλο βαθμό σε έναν εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο έχουν εμπλακεί πολλοί μαχητές, μεταξύ των οποίων και αυτοί του Ισλαμικού Κράτους.
Ωστόσο, υπάρχει ένας αριθμός κοινωνικών και ιστορικών ομοιοτήτων που έχουν συμβάλει στις παρούσες πολιτικές κουλτούρες τους.
Η θρησκεία, η οικογενειοκρατία και η γλώσσα διαδραμάτισαν ρόλους – κλειδιά στην ομογενοποίηση των πληθυσμών της Ελλάδας και της Λιβύης.
Οι ξένες επεμβάσεις τους απελευθέρωσαν από αυταρχικά καθεστώτα, όμως καλλιέργησαν ένα καθεστώς «χαϊδεμένου παιδιού» που επηρέασε αρνητικά τη μελλοντική τους ανάπτυξη.
Και στις δύο περιπτώσεις, σημειώνει μεταξύ άλλων ο Ι. Αθανασιάδης, η θρησκευτικότητα, ο ισχυρός τοπικισμός και η πίστη στις συχνά κατασκευασμένες παραδόσεις δημιούργησαν μοτίβα που εξακολουθούν να εμποδίζουν τη συμμετοχή στη Δυτικού στυλ νεωτερικότητα.
Πίσω στο 2011, καθώς η κρίση στην Ελλάδα κορυφωνόταν ύστερα από μια εποχή αύξησης των χρεών λόγω της υψηλής διαβίωσης, μια ομάδα ανταρτών, υποστηριζόμενη αεροπορικά από τον ΝΑΤΟ, κέρδισε την ελευθερία της Λιβύης από ένα δικτατορικό καθεστώς.
Μόλις το καθεστώς της Λιβύης καταστράφηκε, ενισχύθηκαν οι διεθνείς προσδοκίες ότι αυτό το κράτος, πλούσιο σε πηγές και με πληθυσμό περί τα 6 εκατ. θα γινόταν μια οικονομικά φιλελεύθερη, δυτικού τύπου συνταγματική δημοκρατία.
Ωστόσο, αυτό που έλαβε χώρα τα επόμενα τέσσερα χρόνια ήταν μια επανάληψη της αρχαίας και νέας Ελλάδας: δημοσιονομικά ανεύθυνες αρχές σπαταλούσαν τον εθνικό πλούτο για τον σχηματισμό πολιτοφυλακών και σχεδίων πατρωνίας.
Αντί να κερδίσει τη σταθερότητά της μέσω της ίδρυσης θεσμών, οι πολιτοφυλακές έγιναν νόμος, οδηγώντας τη χώρα στο χάος.
Η λεηλασία των εκτεταμένων όπλων της Λιβύης οδήγησε σε μια εξέγερση στο Μάλι, σε επιχειρήσεις εναντίον του αιγυπτιακού στρατού στο Σινά, σε μεταφορές όπλων στη Συρία και σε τρομοκρατικές επιθέσεις στην Αλγερία και την Τυνησία.
Εκμεταλλευόμενο την ευκαιρία που το δόθηκε, το Ισλαμικό Κράτος καθιέρωσε ένα πάτημα στη χώρα.
Η πραγματικότητα της Λιβύης κινδυνεύει να αιμορραγήσει σε μια πιο αποσταθεροποιημένη περιοχή, όπου μέσω των πλημμυρίδων ανθρώπων που καταφθάνουν καθημερινά στις ελληνικές ακτές ή της πιθανότητας μιας εμφύλιας σύγκρουσης που πρόσφατα εξαπολύθηκε στην Τουρκία από την εδώ και χρόνια παρέμβαση της Άγκυρας στις γειτονική Συρία, ίσως να προκαλέσουν ταραχές κατά μήκος του Αιγαίου.
Η Λιβύη είναι μόλις ένα κομμάτι του ευρύτερου παζλ της αποσταθεροποίησης της περιοχής, όμως ο σχηματισμός και η κατάρρευση αυτού που προηγουμένως αποτελούσε ένα success story θα μπορούσε να ενεργήσει ως προειδοποιητική ιστορία για το βόρειο γείτονά της, την Ελλάδα, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει το πρώτο αποτυχημένο ευρωπαϊκό κράτος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών