Ο οικονομολόγος Daniel Lacalle προειδοποιεί για τον φαύλο κύκλο κρατικού δανεισμού και στασιμότητας
Η διαρκής αύξηση των κρατικών δαπανών και του δημόσιου χρέους δεν οδηγεί σε ανάπτυξη, αλλά σε στασιμότητα και υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, προειδοποιεί ο γνωστός οικονομολόγος Daniel Lacalle.
Σύμφωνα με τον ίδιο, πολλοί πολίτες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το κράτος μπορεί να τους εξασφαλίσει ευημερία και ισότητα.
Στην πραγματικότητα, όμως, το μόνο που προσφέρει είναι «υποσχέσεις πάνω στο χαρτί», εκδίδοντας ολοένα και περισσότερο χρέος και υποτιμώντας το ίδιο του το νόμισμα.
Ο Lacalle υποστηρίζει ότι το έλλειμμα δεν αποτελεί εργαλείο ανάπτυξης, αλλά μηχανισμό φτωχοποίησης.
Οι υπερβολικές κρατικές δαπάνες οδηγούν σε επιφανειακή διόγκωση του ΑΕΠ, το οποίο αυξάνεται τεχνητά μέσω δημοσίων δαπανών, ενώ η ιδιωτική οικονομία παραμένει στάσιμη ή και συρρικνώνεται.
Η πραγματική ανάπτυξη, σημειώνει, «πνίγεται» κάτω από το βάρος των φόρων, της γραφειοκρατίας και του πληθωρισμού.
Έτσι, οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι κρατικοί μηχανισμοί και οι διαχειριστές της δημόσιας εξουσίας.
Κατά τον Lacalle, το ΑΕΠ και ο πληθωρισμός (CPI) λειτουργούν συχνά ως μέτρα που αποκρύπτουν την πραγματική εικόνα της οικονομίας.
Το ΑΕΠ υπερεκτιμά την ανάπτυξη, καθώς περιλαμβάνει δαπάνες που χρηματοδοτούνται από νέο χρέος, ενώ οι δείκτες τιμών υποτιμούν τη διάβρωση της αγοραστικής δύναμης.
Στην πράξη, οι μεγάλες οικονομίες βιώνουν μια «κρυφή ύφεση» - ιδίως για τα νοικοκυριά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάθε νέο δολάριο χρέους αποδίδει λιγότερα από 60 σεντς ονομαστικού ΑΕΠ, ενώ σε χώρες όπως η Ιαπωνία, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Γερμανία, ο πολλαπλασιαστής του χρέους είναι μηδενικός ή και αρνητικός.
Ο κρατισμός ως μηχανισμός αποεπένδυσης
Η συσσώρευση δημοσίων δαπανών, σύμφωνα με τον Lacalle, «στραγγαλίζει» την παραγωγική οικονομία, προκαλώντας εκτόπιση ιδιωτικών επενδύσεων και μακροχρόνια μείωση της παραγωγικότητας.
Οι κυβερνήσεις, προκειμένου να συντηρήσουν τις διογκωμένες δαπάνες τους, δανείζονται με ευνοϊκούς όρους, αφήνοντας λιγότερο χώρο για τον ιδιωτικό τομέα. Το αποτέλεσμα είναι η μεταφορά πλούτου από τους παραγωγικούς τομείς προς το κράτος και η δημιουργία μιας εξαρτημένης τάξης επιδοματούχων.
Η υπερβολική έκδοση χρήματος, επισημαίνει ο Lacalle, ποτέ δεν είναι ουδέτερη. Ευνοεί τους πρώτους αποδέκτες —κυβερνήσεις και μεγάλες επιχειρήσεις— και ζημιώνει τους τελευταίους: εργαζόμενους και αποταμιευτές.
Η μεσαία τάξη και οι μισθωτοί δεν έχουν τα μέσα να προστατευθούν από την «σιωπηλή απαλλοτρίωση» που προκαλεί ο πληθωρισμός.
Όσοι διαθέτουν κεφάλαια μπορούν να αντισταθμίσουν τις απώλειες μέσω επενδύσεων, ενώ οι υπόλοιποι βλέπουν τους μισθούς και τις αποταμιεύσεις τους να εξανεμίζονται.
Οι κυβερνήσεις, σημειώνει ο Lacalle, υπόσχονται ανάπτυξη μέσω ατέρμονων δημοσίων δαπανών.
Όταν η πολιτική αυτή αποτυγχάνει, το επιχείρημα είναι πάντα το ίδιο: «Δεν ξοδέψαμε αρκετά».
Ωστόσο, οι δημοσιονομικοί και νομισματικοί περιορισμοί είναι πλέον ασφυκτικοί.
Οι αυξήσεις φόρων αποδίδουν όλο και λιγότερα, ενώ η συσσώρευση χρέους προκαλεί απώλεια εμπιστοσύνης των επενδυτών και αστάθεια των νομισμάτων.
Το αποτέλεσμα είναι ένας αργός αλλά σταθερός οικονομικός μαρασμός.
Η μοναδική διέξοδος, σύμφωνα με τον Lacalle, είναι η μείωση του κρατικού παρεμβατισμού, η προώθηση της «υγιούς» νομισματικής πολιτικής, η ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και η συστηματική περικοπή των κρατικών δαπανών.
Μόνο έτσι μπορούν οι οικονομίες να απελευθερωθούν από τον φαύλο κύκλο της εξάρτησης, της νομισματικής υποτίμησης και της φτώχειας.
«Η άνοδος των δημοσίων δαπανών και του χρέους δεν φέρνει ανάπτυξη», καταλήγει ο Daniel Lacalle. «Φέρνει στασιμότητα.»
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με τον ίδιο, πολλοί πολίτες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το κράτος μπορεί να τους εξασφαλίσει ευημερία και ισότητα.
Στην πραγματικότητα, όμως, το μόνο που προσφέρει είναι «υποσχέσεις πάνω στο χαρτί», εκδίδοντας ολοένα και περισσότερο χρέος και υποτιμώντας το ίδιο του το νόμισμα.
Ο Lacalle υποστηρίζει ότι το έλλειμμα δεν αποτελεί εργαλείο ανάπτυξης, αλλά μηχανισμό φτωχοποίησης.
Οι υπερβολικές κρατικές δαπάνες οδηγούν σε επιφανειακή διόγκωση του ΑΕΠ, το οποίο αυξάνεται τεχνητά μέσω δημοσίων δαπανών, ενώ η ιδιωτική οικονομία παραμένει στάσιμη ή και συρρικνώνεται.
Η πραγματική ανάπτυξη, σημειώνει, «πνίγεται» κάτω από το βάρος των φόρων, της γραφειοκρατίας και του πληθωρισμού.
Έτσι, οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι κρατικοί μηχανισμοί και οι διαχειριστές της δημόσιας εξουσίας.
Κατά τον Lacalle, το ΑΕΠ και ο πληθωρισμός (CPI) λειτουργούν συχνά ως μέτρα που αποκρύπτουν την πραγματική εικόνα της οικονομίας.
Το ΑΕΠ υπερεκτιμά την ανάπτυξη, καθώς περιλαμβάνει δαπάνες που χρηματοδοτούνται από νέο χρέος, ενώ οι δείκτες τιμών υποτιμούν τη διάβρωση της αγοραστικής δύναμης.
Στην πράξη, οι μεγάλες οικονομίες βιώνουν μια «κρυφή ύφεση» - ιδίως για τα νοικοκυριά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάθε νέο δολάριο χρέους αποδίδει λιγότερα από 60 σεντς ονομαστικού ΑΕΠ, ενώ σε χώρες όπως η Ιαπωνία, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Γερμανία, ο πολλαπλασιαστής του χρέους είναι μηδενικός ή και αρνητικός.
Ο κρατισμός ως μηχανισμός αποεπένδυσης
Η συσσώρευση δημοσίων δαπανών, σύμφωνα με τον Lacalle, «στραγγαλίζει» την παραγωγική οικονομία, προκαλώντας εκτόπιση ιδιωτικών επενδύσεων και μακροχρόνια μείωση της παραγωγικότητας.
Οι κυβερνήσεις, προκειμένου να συντηρήσουν τις διογκωμένες δαπάνες τους, δανείζονται με ευνοϊκούς όρους, αφήνοντας λιγότερο χώρο για τον ιδιωτικό τομέα. Το αποτέλεσμα είναι η μεταφορά πλούτου από τους παραγωγικούς τομείς προς το κράτος και η δημιουργία μιας εξαρτημένης τάξης επιδοματούχων.
Η υπερβολική έκδοση χρήματος, επισημαίνει ο Lacalle, ποτέ δεν είναι ουδέτερη. Ευνοεί τους πρώτους αποδέκτες —κυβερνήσεις και μεγάλες επιχειρήσεις— και ζημιώνει τους τελευταίους: εργαζόμενους και αποταμιευτές.
Η μεσαία τάξη και οι μισθωτοί δεν έχουν τα μέσα να προστατευθούν από την «σιωπηλή απαλλοτρίωση» που προκαλεί ο πληθωρισμός.
Όσοι διαθέτουν κεφάλαια μπορούν να αντισταθμίσουν τις απώλειες μέσω επενδύσεων, ενώ οι υπόλοιποι βλέπουν τους μισθούς και τις αποταμιεύσεις τους να εξανεμίζονται.
Οι κυβερνήσεις, σημειώνει ο Lacalle, υπόσχονται ανάπτυξη μέσω ατέρμονων δημοσίων δαπανών.
Όταν η πολιτική αυτή αποτυγχάνει, το επιχείρημα είναι πάντα το ίδιο: «Δεν ξοδέψαμε αρκετά».
Ωστόσο, οι δημοσιονομικοί και νομισματικοί περιορισμοί είναι πλέον ασφυκτικοί.
Οι αυξήσεις φόρων αποδίδουν όλο και λιγότερα, ενώ η συσσώρευση χρέους προκαλεί απώλεια εμπιστοσύνης των επενδυτών και αστάθεια των νομισμάτων.
Το αποτέλεσμα είναι ένας αργός αλλά σταθερός οικονομικός μαρασμός.
Η μοναδική διέξοδος, σύμφωνα με τον Lacalle, είναι η μείωση του κρατικού παρεμβατισμού, η προώθηση της «υγιούς» νομισματικής πολιτικής, η ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και η συστηματική περικοπή των κρατικών δαπανών.
Μόνο έτσι μπορούν οι οικονομίες να απελευθερωθούν από τον φαύλο κύκλο της εξάρτησης, της νομισματικής υποτίμησης και της φτώχειας.
«Η άνοδος των δημοσίων δαπανών και του χρέους δεν φέρνει ανάπτυξη», καταλήγει ο Daniel Lacalle. «Φέρνει στασιμότητα.»
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών