Ως γνωστόν, ο «ταβάριτς» Lenin ηγήθηκε μιας εργατικής επανάστασης οδηγώντας πέντε εκατομμύρια ανθρώπους στον θάνατο
«Το θλιβερόν άγγελμα, που από προχθές εβύθισε εις την αγωνίαν την εργατικήν τάξιν όλου του κόσμου αληθεύει. Ο ΛΕΝΙΝ πέθανε στις 21 τρ. υποκύψας στο μοιραίο έπειτα από πολυχρόνιον αρρώστιαν» σημείωνε σε πρωτοσέλιδο άρθρο του στο «Ριζοσπάστη» ο Γ. Κορδάτος.
Την περασμένη Κυριακή 21 Ιανουαρίου «πέρασαν» 100 χρόνια από τον θάνατο του Vladimir Lenin.
Ως γνωστόν, ο «ταβάριτς» Lenin ηγήθηκε μιας εργατικής επανάστασης οδηγώντας πέντε εκατομμύρια ανθρώπους στον θάνατο. Ο διάδοχός του, ο Stalin, σκότωσε άλλα 20 εκατομμύρια.
Σήμερα, ο Guardian ρωτά: «Άγγελος ή αντίχριστος; Η Ρωσία παλεύει με την κληρονομιά του Lenin 100 χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Stalin αποκαθίσταται και οι δυτικοί διαδηλωτές αγκαλιάζουν το σφυροδρέπανο και δικαιολογούν τα μέσα της πολιτικής βίας».
Εν ολίγοις, έναν αιώνα μετά, «ο Lenin ζει!».
Ακόμη και στο Davos, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Lindner δήλωσε ότι βιώνουμε μια νέα «μαρξιστική κανονικότητα».
Ωστόσο, κάνει λάθος: δεν είναι μαρξιστική, αλλά μαρξιστική-λενινιστική.
Σύμφωνα με τη Rabobank, στη νέα «μαρξιστική κανονικότητα», οι καλές στιγμές αφορούν μόνον τους αστούς, το κεφάλαιο συγκεντρώνεται στους λίγους και η πίεση βαρύνει τις κατώτερες κοινωνικοοικονομικές τεκτονικές πλάκες.
Αυτό άλλωστε είδαμε πριν από την Covid με τα «χαμηλότερα για περισσότερο» επιτόκια και τις φούσκες περιουσιακών στοιχείων με αέρα «πλασματικά κεφάλαια».
Σε αυτό το περιβάλλον, ο δείκτης Dow Jones της Wall Street ξεπέρασε τις 38.000 μον. γράφοντας νέο ιστορικό υψηλό, και οι αγορές προεξόφλησαν διαδοχικές μειώσεις επιτοκίων.
Σε κάθε περίπτωση, στη νέα «μαρξιστική-λενινιστική κανονικότητα», η πολιτική βία κυριαρχεί.
Σύμφωνα με τα ρηθέντα εκ του Lenin, «Μερικές φορές η ιστορία χρειάζεται απλώς ένα σπρώξιμο» (για να πέσει κάποιος στον γκρεμό), «Ένας άνθρωπος με ένα όπλο μπορεί να ελέγξει 100 χωρίς», έτσι και στα μέσα ενημέρωσης «Ένα ψέμα που λέγεται αρκετά συχνά γίνεται αλήθεια» και στην εκπαίδευση «Δώστε μας το παιδί για οκτώ χρόνια και θα γίνει για πάντα Μπολσεβίκος».
Αφού λοιπόν υπό την απειλή των όπλων εθνικοποίησε ακμάζουσες επιχειρήσεις και προσπάθησε να συντρίψει την εξουσία του κεφαλαίου τυπώνοντας χρήμα (και έμαθε με τον δύσκολο τρόπο ότι «για να συντρίψεις την αστική τάξη πρέπει να την αλέσεις στις μυλόπετρες της φορολογίας και του πληθωρισμού»), ο Lenin στράφηκε σε μια Νέα Οικονομική Πολιτική κρατικού καπιταλισμού, με ένα νόμισμα υποκείμενο σε χρυσό - μια «συμφωνία με τον διάβολο» που έμελλε να ανατραπεί από τον Stalin, που πήρε εκδίκηση.
Σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική, το κυρίαρχο αφήγημα ήταν το εξής: «Με ξιφολόγχες ερευνάς… Αν βρεις χυλό, τρυπάς. Αν βρεις ατσάλι, αποσύρεσαι».
Απλώς, αυτό το σκηνικό *δεν* συμπαθεί το «χαμηλότερο για περισσότερο» (σ.σ. σε ό,τι αφορά τα επιτόκια) και τις φούσκες περιουσιακών στοιχείων.
«Dexit»…
Πράγματι, οι μετοχές στην Κίνα και στο Χονγκ Κονγκ -οι τελευταίες κοντά σε χαμηλό 20 ετών- παρασύρονται από τη σύγχρονη συζήτηση για τη «NEP».
Όσοι δεν θέλουν να μιλήσουν για κάτι τέτοιο υποφέρουν: Το Bloomberg μνημόνευσε πρόσφατα τον επικεφαλής ενός προσφάτως πτωχευμένου ασιατικού αμοιβαίου κεφαλαίου αντιστάθμισης κινδύνου που είχε καταστραφεί από καιρό στην Κίνα, λέγοντας: «Έχω χάσει τις γνώσεις μου, τις συναλλαγές μου και το ψυχολογικό μου πλεονέκτημα.
Η αρχή του κινδύνου-ανταμοιβής -τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα- έχει γυρίσει το κεφάλι της».
Έχει έρθει μια «μαρξιστική» ή μια «λενινιστική» πολιτική εποχή; διερωτάται εύλογα η Rabobank.
Στη Γερμανία, οι φιλορώσοι και φιλοκινέζοι ηγέτες του AfD, που υπόσχονται δημοψήφισμα για «Dexit», ξεπερνούν το 30%.
Αν αθροίσουμε και τις ψήφους των δύο αριστερών κομμάτων με τα οποία έχει συμπράξει, το ποσοστό που συγκεντρώνει ξεπερνά 40%.
Ναι, το Brexit είναι ένα αποτυχημένο μοντέλο.
Ωστόσο, το ίδιο είναι και όλοι άλλοι γύρω μας.
Με τους Γερμανούς και τους Γάλλους αγρότες στους δρόμους, στις επόμενες ευρωεκλογές η ψήφος διαμαρτυρίας θα κυριαρχήσει.
Την ίδια στιγμή, φαίνεται πως οι ΗΠΑ δεν θα αποφύγουν μια νέα θητεία Trump στον προεδρικό θώκο.
Η αγορά πιστεύει ότι δεν θα πιαστεί εξ απίνης όπως το 2016 και προετοιμάζεται.
Ωστόσο, το The Street είναι τόσο βαθιά χωμένο στο κατώφλι του Cantillon που δεν μπορεί να δει ότι η νεο-χαμιλτονιανή πολιτική του Trump επικεντρώνεται στην εγχώρια παραγωγή, όχι στη χρηματιστικοποίηση.
Εάν οι δασμοί 10% που σκέφτεται να επιβάλει δεν λειτουργήσουν, θα μπορούσε να τους αυξήσει όσο χρειάζεται ώστε να υπάρξει αναδιάταξη.
Όμως τα μοντέλα DSGE της Wall Street δεν μπορούν να δείξουν τον κατακερματισμό του παγκόσμιου συστήματος σε ξεχωριστές σφαίρες επειδή δεν λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο.
Η δε ελίτ του Davos δεν θα παραδεχτεί ποτέ ότι η Δύση δεν μπορεί να παράσχει αυτό που υποσχέθηκε ο Αμερικανός Πρόεδρος Hoover το 1928: «Ένα κοτόπουλο σε κάθε κατσαρόλα και ένα αυτοκίνητο σε κάθε γκαράζ».
Έχετε δει την τιμή των κοτόπουλων και των αυτοκινήτων – και των γκαράζ;
Είναι «μαρξιστική» ή «λενινιστική» γεωπολιτική εποχή;
Ο πόλεμος της Ουκρανίας συνεχίζεται.
Η Δυτική Αφρική βλέπει πραξικοπήματα και τη βία στο Σαχέλ.
Η Βόρεια Κορέα απειλεί.
Η Θάλασσα της Νότιας Κίνας και η Ταϊβάν είναι βιώνουν ταραγμένες περιόδους.
Η Βενεζουέλα διεκδικεί τμήματα της Γουιάνας.
Και η κρίση της Ερυθράς Θάλασσας χειροτερεύει: τα ποσοστά ναυτιλιακής ασφάλισης έχουν αυξηθεί 70 φορές.
Οι ναύλοι άμεσης μεταφοράς Ασίας-Ευρώπης φέρονται να έφτασαν τα 10.000 $.
Και, όπως επισημάνθηκε την περασμένη εβδομάδα, βλέπουμε τώρα μια παγκόσμια έλλειψη εμπορευματοκιβωτίων ως αποτέλεσμα.
Εις απάντησιν οι ΗΠΑ προετοιμάζουν τώρα μια μακρά (ειδική;) στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των Houthi που «δεν θα διαρκέσει χρόνια».
Σε αυτό το πλαίσιο, το βράδυ της 22ας Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε πυραυλική επίθεση στη Σανάα, την πρωτεύουσα της Υεμένης, από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, με την υποστήριξη της Αυστραλίας, του Μπαχρέιν, του Καναδά και της Ολλανδίας.
Tα καράβια όλων αυτών των εθνών είναι πλέον στόχος των Houthi, οι οποίοι έχουν ήδη δηλώσει ότι είναι πιο αποφασισμένοι από ποτέ να βυθίσουν το θαλάσσιο εμπόριο.
Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ παραδέχονται ότι το Ιράν υποστηρίζει τους Houthi, αλλά δεν είναι διατεθειμένες να αντιμετωπίσουν την Τεχεράνη.
Είναι πολεμοφοβικές… και ακόμη και αν πλήξουν το Ιράν με νέες κυρώσεις, θα χρειαστεί να επιβάλουν και δευτερογενείς κυρώσεις - κάτι που η Δύση αποτυγχάνει να κάνει έναντι της Ρωσίας «λόγω κερδών».
Όπως σημείωσε απόκρυφα ο Lenin, «Οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν το σχοινί με το οποίο θα κρεμαστούμε».
Ένας λενινιστής αντιλαμβάνεται πως μια πιο αδύναμη Δύση σημαίνει λιγότερο σταθερό κόσμο και λιγότερο σταθερές αγορές: οι δυτικές αγορές δεν «λαχανιάζουν» τον λενινισμό και τις ξιφολόγχες που αναζητούν χυλό ή ατσάλι.
Όμως όλα αυτά ήταν προφανή:
Η αποβιομηχάνιση θα έπληττε τον αμερικανικό στρατό με την πάροδο του χρόνου.
Το Ιράν δεν επρόκειτο ποτέ να γίνει φίλος του «Μεγάλου Σατανά».
Η Κίνα και οι ΗΠΑ θα έχουν πάντα γεωπολιτικές διαφορές όσες και οικονομικές σχέσεις (προς το παρόν).
Και ακόμη και στη δεκαετία του 1990, ο Πρόεδρος Yeltsin είπε στον Πρόεδρο Clinton: «Απλώς δώστε την Ευρώπη στη Ρωσία».
O Clinton απάντησε: «Δεν νομίζω ότι η Ευρώπη θα ήθελε πολύ αυτό».
Παραδόξως, το 2024 η Δυτική Ευρώπη εξακολουθεί να μην αντιπαθεί αρκετά την ιδέα του να ξοδέψει χρήματα για άμυνα, ακόμη και αν η υποστήριξη των ΗΠΑ στερέψει.
Ακραίοι καιροί
«Μια εποχή ιδεαλισμού έχει αντικατασταθεί από μια περίοδο σκληροτράχηλου ρεαλισμού.
Οι παλιοί εχθροί αναζωογονούνται. Νέοι εχθροί διαμορφώνονται.
Οι γραμμές μάχης ξαναχαράζονται. Τα τανκς οργώνουν κυριολεκτικά στο ουκρανικό γρασίδι της Ευρώπης.
Και τα θεμέλια της παγκόσμιας τάξης κλονίζονται ως τον πυρήνα τους.
Βρισκόμαστε σε αυτό το σταυροδρόμι – είτε για να παραδοθούμε σε μια θάλασσα από προβλήματα, είτε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτρέψουμε τον κίνδυνο. Πιστεύω ότι, στην πραγματικότητα, δεν είναι καθόλου επιλογή.
Για να εγγυηθούμε τις ελευθερίες μας, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι» είπε ο υπουργός Άμυνας της Μεγάλης Βρετανίας.
Στη συνέχεια πρόσθεσε ότι ο στρατός του Ηνωμένου Βασιλείου δεν χρειάζεται να είναι τόσο μεγάλος όσο ήταν γιατί «η τεχνολογία μπορεί να καλύψει το κενό»!
Οι αγορές, κοιτάζοντας τα περιουσιακά στοιχεία που αγνοούν τη βαρύτητα, δεν αντιλαμβάνονται τη βαρύτητα της στιγμής.
Ούτε οι ηγέτες μας, φαίνεται.
Ωστόσο, ο Lenin ζει: και όταν η ζωή σου δίνει Lenin, εσύ κάνεις Λενινάδα, καταλήγει η Rabobank.
www.bankingnews.gr
Την περασμένη Κυριακή 21 Ιανουαρίου «πέρασαν» 100 χρόνια από τον θάνατο του Vladimir Lenin.
Ως γνωστόν, ο «ταβάριτς» Lenin ηγήθηκε μιας εργατικής επανάστασης οδηγώντας πέντε εκατομμύρια ανθρώπους στον θάνατο. Ο διάδοχός του, ο Stalin, σκότωσε άλλα 20 εκατομμύρια.
Σήμερα, ο Guardian ρωτά: «Άγγελος ή αντίχριστος; Η Ρωσία παλεύει με την κληρονομιά του Lenin 100 χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Stalin αποκαθίσταται και οι δυτικοί διαδηλωτές αγκαλιάζουν το σφυροδρέπανο και δικαιολογούν τα μέσα της πολιτικής βίας».
Εν ολίγοις, έναν αιώνα μετά, «ο Lenin ζει!».
Ακόμη και στο Davos, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Lindner δήλωσε ότι βιώνουμε μια νέα «μαρξιστική κανονικότητα».
Ωστόσο, κάνει λάθος: δεν είναι μαρξιστική, αλλά μαρξιστική-λενινιστική.
Σύμφωνα με τη Rabobank, στη νέα «μαρξιστική κανονικότητα», οι καλές στιγμές αφορούν μόνον τους αστούς, το κεφάλαιο συγκεντρώνεται στους λίγους και η πίεση βαρύνει τις κατώτερες κοινωνικοοικονομικές τεκτονικές πλάκες.
Αυτό άλλωστε είδαμε πριν από την Covid με τα «χαμηλότερα για περισσότερο» επιτόκια και τις φούσκες περιουσιακών στοιχείων με αέρα «πλασματικά κεφάλαια».
Σε αυτό το περιβάλλον, ο δείκτης Dow Jones της Wall Street ξεπέρασε τις 38.000 μον. γράφοντας νέο ιστορικό υψηλό, και οι αγορές προεξόφλησαν διαδοχικές μειώσεις επιτοκίων.
Σε κάθε περίπτωση, στη νέα «μαρξιστική-λενινιστική κανονικότητα», η πολιτική βία κυριαρχεί.
Σύμφωνα με τα ρηθέντα εκ του Lenin, «Μερικές φορές η ιστορία χρειάζεται απλώς ένα σπρώξιμο» (για να πέσει κάποιος στον γκρεμό), «Ένας άνθρωπος με ένα όπλο μπορεί να ελέγξει 100 χωρίς», έτσι και στα μέσα ενημέρωσης «Ένα ψέμα που λέγεται αρκετά συχνά γίνεται αλήθεια» και στην εκπαίδευση «Δώστε μας το παιδί για οκτώ χρόνια και θα γίνει για πάντα Μπολσεβίκος».
Αφού λοιπόν υπό την απειλή των όπλων εθνικοποίησε ακμάζουσες επιχειρήσεις και προσπάθησε να συντρίψει την εξουσία του κεφαλαίου τυπώνοντας χρήμα (και έμαθε με τον δύσκολο τρόπο ότι «για να συντρίψεις την αστική τάξη πρέπει να την αλέσεις στις μυλόπετρες της φορολογίας και του πληθωρισμού»), ο Lenin στράφηκε σε μια Νέα Οικονομική Πολιτική κρατικού καπιταλισμού, με ένα νόμισμα υποκείμενο σε χρυσό - μια «συμφωνία με τον διάβολο» που έμελλε να ανατραπεί από τον Stalin, που πήρε εκδίκηση.
Σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική, το κυρίαρχο αφήγημα ήταν το εξής: «Με ξιφολόγχες ερευνάς… Αν βρεις χυλό, τρυπάς. Αν βρεις ατσάλι, αποσύρεσαι».
Απλώς, αυτό το σκηνικό *δεν* συμπαθεί το «χαμηλότερο για περισσότερο» (σ.σ. σε ό,τι αφορά τα επιτόκια) και τις φούσκες περιουσιακών στοιχείων.
«Dexit»…
Πράγματι, οι μετοχές στην Κίνα και στο Χονγκ Κονγκ -οι τελευταίες κοντά σε χαμηλό 20 ετών- παρασύρονται από τη σύγχρονη συζήτηση για τη «NEP».
Όσοι δεν θέλουν να μιλήσουν για κάτι τέτοιο υποφέρουν: Το Bloomberg μνημόνευσε πρόσφατα τον επικεφαλής ενός προσφάτως πτωχευμένου ασιατικού αμοιβαίου κεφαλαίου αντιστάθμισης κινδύνου που είχε καταστραφεί από καιρό στην Κίνα, λέγοντας: «Έχω χάσει τις γνώσεις μου, τις συναλλαγές μου και το ψυχολογικό μου πλεονέκτημα.
Η αρχή του κινδύνου-ανταμοιβής -τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα- έχει γυρίσει το κεφάλι της».
Έχει έρθει μια «μαρξιστική» ή μια «λενινιστική» πολιτική εποχή; διερωτάται εύλογα η Rabobank.
Στη Γερμανία, οι φιλορώσοι και φιλοκινέζοι ηγέτες του AfD, που υπόσχονται δημοψήφισμα για «Dexit», ξεπερνούν το 30%.
Αν αθροίσουμε και τις ψήφους των δύο αριστερών κομμάτων με τα οποία έχει συμπράξει, το ποσοστό που συγκεντρώνει ξεπερνά 40%.
Ναι, το Brexit είναι ένα αποτυχημένο μοντέλο.
Ωστόσο, το ίδιο είναι και όλοι άλλοι γύρω μας.
Με τους Γερμανούς και τους Γάλλους αγρότες στους δρόμους, στις επόμενες ευρωεκλογές η ψήφος διαμαρτυρίας θα κυριαρχήσει.
Την ίδια στιγμή, φαίνεται πως οι ΗΠΑ δεν θα αποφύγουν μια νέα θητεία Trump στον προεδρικό θώκο.
Η αγορά πιστεύει ότι δεν θα πιαστεί εξ απίνης όπως το 2016 και προετοιμάζεται.
Ωστόσο, το The Street είναι τόσο βαθιά χωμένο στο κατώφλι του Cantillon που δεν μπορεί να δει ότι η νεο-χαμιλτονιανή πολιτική του Trump επικεντρώνεται στην εγχώρια παραγωγή, όχι στη χρηματιστικοποίηση.
Εάν οι δασμοί 10% που σκέφτεται να επιβάλει δεν λειτουργήσουν, θα μπορούσε να τους αυξήσει όσο χρειάζεται ώστε να υπάρξει αναδιάταξη.
Όμως τα μοντέλα DSGE της Wall Street δεν μπορούν να δείξουν τον κατακερματισμό του παγκόσμιου συστήματος σε ξεχωριστές σφαίρες επειδή δεν λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο.
Η δε ελίτ του Davos δεν θα παραδεχτεί ποτέ ότι η Δύση δεν μπορεί να παράσχει αυτό που υποσχέθηκε ο Αμερικανός Πρόεδρος Hoover το 1928: «Ένα κοτόπουλο σε κάθε κατσαρόλα και ένα αυτοκίνητο σε κάθε γκαράζ».
Έχετε δει την τιμή των κοτόπουλων και των αυτοκινήτων – και των γκαράζ;
Είναι «μαρξιστική» ή «λενινιστική» γεωπολιτική εποχή;
Ο πόλεμος της Ουκρανίας συνεχίζεται.
Η Δυτική Αφρική βλέπει πραξικοπήματα και τη βία στο Σαχέλ.
Η Βόρεια Κορέα απειλεί.
Η Θάλασσα της Νότιας Κίνας και η Ταϊβάν είναι βιώνουν ταραγμένες περιόδους.
Η Βενεζουέλα διεκδικεί τμήματα της Γουιάνας.
Και η κρίση της Ερυθράς Θάλασσας χειροτερεύει: τα ποσοστά ναυτιλιακής ασφάλισης έχουν αυξηθεί 70 φορές.
Οι ναύλοι άμεσης μεταφοράς Ασίας-Ευρώπης φέρονται να έφτασαν τα 10.000 $.
Και, όπως επισημάνθηκε την περασμένη εβδομάδα, βλέπουμε τώρα μια παγκόσμια έλλειψη εμπορευματοκιβωτίων ως αποτέλεσμα.
Εις απάντησιν οι ΗΠΑ προετοιμάζουν τώρα μια μακρά (ειδική;) στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των Houthi που «δεν θα διαρκέσει χρόνια».
Σε αυτό το πλαίσιο, το βράδυ της 22ας Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε πυραυλική επίθεση στη Σανάα, την πρωτεύουσα της Υεμένης, από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, με την υποστήριξη της Αυστραλίας, του Μπαχρέιν, του Καναδά και της Ολλανδίας.
Tα καράβια όλων αυτών των εθνών είναι πλέον στόχος των Houthi, οι οποίοι έχουν ήδη δηλώσει ότι είναι πιο αποφασισμένοι από ποτέ να βυθίσουν το θαλάσσιο εμπόριο.
Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ παραδέχονται ότι το Ιράν υποστηρίζει τους Houthi, αλλά δεν είναι διατεθειμένες να αντιμετωπίσουν την Τεχεράνη.
Είναι πολεμοφοβικές… και ακόμη και αν πλήξουν το Ιράν με νέες κυρώσεις, θα χρειαστεί να επιβάλουν και δευτερογενείς κυρώσεις - κάτι που η Δύση αποτυγχάνει να κάνει έναντι της Ρωσίας «λόγω κερδών».
Όπως σημείωσε απόκρυφα ο Lenin, «Οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν το σχοινί με το οποίο θα κρεμαστούμε».
Ένας λενινιστής αντιλαμβάνεται πως μια πιο αδύναμη Δύση σημαίνει λιγότερο σταθερό κόσμο και λιγότερο σταθερές αγορές: οι δυτικές αγορές δεν «λαχανιάζουν» τον λενινισμό και τις ξιφολόγχες που αναζητούν χυλό ή ατσάλι.
Όμως όλα αυτά ήταν προφανή:
Η αποβιομηχάνιση θα έπληττε τον αμερικανικό στρατό με την πάροδο του χρόνου.
Το Ιράν δεν επρόκειτο ποτέ να γίνει φίλος του «Μεγάλου Σατανά».
Η Κίνα και οι ΗΠΑ θα έχουν πάντα γεωπολιτικές διαφορές όσες και οικονομικές σχέσεις (προς το παρόν).
Και ακόμη και στη δεκαετία του 1990, ο Πρόεδρος Yeltsin είπε στον Πρόεδρο Clinton: «Απλώς δώστε την Ευρώπη στη Ρωσία».
O Clinton απάντησε: «Δεν νομίζω ότι η Ευρώπη θα ήθελε πολύ αυτό».
Παραδόξως, το 2024 η Δυτική Ευρώπη εξακολουθεί να μην αντιπαθεί αρκετά την ιδέα του να ξοδέψει χρήματα για άμυνα, ακόμη και αν η υποστήριξη των ΗΠΑ στερέψει.
Ακραίοι καιροί
«Μια εποχή ιδεαλισμού έχει αντικατασταθεί από μια περίοδο σκληροτράχηλου ρεαλισμού.
Οι παλιοί εχθροί αναζωογονούνται. Νέοι εχθροί διαμορφώνονται.
Οι γραμμές μάχης ξαναχαράζονται. Τα τανκς οργώνουν κυριολεκτικά στο ουκρανικό γρασίδι της Ευρώπης.
Και τα θεμέλια της παγκόσμιας τάξης κλονίζονται ως τον πυρήνα τους.
Βρισκόμαστε σε αυτό το σταυροδρόμι – είτε για να παραδοθούμε σε μια θάλασσα από προβλήματα, είτε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτρέψουμε τον κίνδυνο. Πιστεύω ότι, στην πραγματικότητα, δεν είναι καθόλου επιλογή.
Για να εγγυηθούμε τις ελευθερίες μας, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι» είπε ο υπουργός Άμυνας της Μεγάλης Βρετανίας.
Στη συνέχεια πρόσθεσε ότι ο στρατός του Ηνωμένου Βασιλείου δεν χρειάζεται να είναι τόσο μεγάλος όσο ήταν γιατί «η τεχνολογία μπορεί να καλύψει το κενό»!
Οι αγορές, κοιτάζοντας τα περιουσιακά στοιχεία που αγνοούν τη βαρύτητα, δεν αντιλαμβάνονται τη βαρύτητα της στιγμής.
Ούτε οι ηγέτες μας, φαίνεται.
Ωστόσο, ο Lenin ζει: και όταν η ζωή σου δίνει Lenin, εσύ κάνεις Λενινάδα, καταλήγει η Rabobank.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών