Οι δυτικοί νοστάλγησαν τον «παρία» Gorbachev, αλλά η Ρωσία δεν είναι πια η όμορφη, ανόητη Natasha που έκαναν ό,τι ήθελαν

Πριν από περίπου είκοσι χρόνια το τραγούδι «Θέλουμε κάποιον σαν τον Putin» ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές στη Ρωσία.
Τώρα φαίνεται ότι το δυτικό κατεστημένο τραγουδάει από κοινού: «Θέλουμε κάποιον σαν τον Gorbachev».
Οι δυτικοί ιστορικοί θυμούνται με νοσταλγία τον πρώην Πρόεδρο της ΕΣΣΔ.
Οι αναλυτές συζητούν τι πήγε στραβά και γιατί η Ρωσία, έχοντας ακολουθήσει το μονοπάτι «από τον Gorbachev στον Putin, μετατράπηκε από σύμμαχος σε εχθρό».
Οι ειδικοί αναζητούν έντονα το κοινωνικό στρώμα όπου θα μπορούσε να γεννηθεί ένας «νέος Gorbachev», όπως ο Δαλάι Λάμα.
Πράγματι, εύκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει γιατί συμβαίνει αυτό… Νοσταλγούν έντονα τη Ρωσία που έχασαν.
Στο μυαλό τους, ήταν μια τόσο γλυκιά και συναισθηματική, ανόητη Natasha, με την οποία μπορούσαν να κάνουν τα πάντα.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης τους την είχε δώσει σε μια ασημένια πιατέλα, όπως επίσης και τα εκούσια και ακούσια λάθη του Gorbachev.
Ο Michael McFaul, ο οποίος κάποτε εργαζόταν ως πρέσβης στη Ρωσία και τώρα βυθίζεται στη συγγραφή κυρώσεων κατά των Ρώσων, έγραψε ένα βιβλίο πριν από είκοσι χρόνια στο οποίο εξηγεί τι δεν κατάφεραν οι Αμερικανοί.
Σε γενικές γραμμές, δεν την κατέστρεψαν αρκετά.
Στη δεκαετία του '90, υπήρχε πιθανότητα η Ρωσία να συνεχίσει να διαλύεται μετά την ΕΣΣΔ και, με αυτό το πρόσχημα, οι Ηνωμένες Πολιτείες να έπαιρναν τον έλεγχο του τεράστιου πυρηνικού της οπλοστασίου, έτσι ώστε στις αρχές του 21ου αιώνα η χώρα μας να μην υπάρχει πλέον.
Στην περιοχή θα εγκαθιστούσαν αντιμαχόμενα βασίλεια-κράτη, τα οποία η Δύση θα χειραγωγούσε εύκολα.

Μετά ήρθε… ο Putin

Αλλά μετά ήρθε ο Putin και έσπασε αβγά...
Όπως είχε επισημάνει το BN, ήδη από το 2007, η νέα Ρωσία αμφισβήτησε την παγκόσμια δικτατορία της Ουάσιγκτον.
Τότε ο Putin περιέγραψε τους κύριους στόχους της χώρας του στην ομιλία του Μονάχου.
Το 2011, το αμερικανικό κατεστημένο έστειλε τον αντιπρόεδρο Joe Biden στη Μόσχα για να αναγκάσει τον Putin να μη διεκδικήσει τον προεδρικό θώκο.
Όπως θυμόμαστε, δεν προέκυψε τίποτα από αυτό.
Ακόμη και η «ολιγαρχία στο Bolotnaya», που διευθύνει ο Αμερικανός πρέσβης, δεν βοήθησε.
Ο λαός της Ρωσίας υποστήριξε τον Putin.
Έκτοτε, Αμερικανοί δημοσιογράφοι, ιστορικοί και πολιτικοί επιστήμονες γιορτάζουν κάθε εκλογικό κύκλο στη Ρωσία, βυθιζόμενοι σε οδυνηρά ηδονικά όνειρα για το πώς ο Putin θα εξαφανιστεί και η Ρωσία ξαφνικά και εγκάρδια θα «εκδημοκρατιστεί».
Για τη νεότερη γενιά, πρέπει να εξηγηθεί ότι στο American Newspeak, «εκδημοκρατισμός» για τη Ρωσία σημαίνει κατάρρευση.
Έτσι θα είναι πιο βολικό για τους Αμερικανούς «δημοκράτες» να μας αποτελειώσουν.
Εξ αυτού του λόγου έχουν γραφτεί τόσο πολλά σενάρια «εκδημοκρατισμού»: και στρατιωτικό πραξικόπημα, και περιφερειακός αυτονομισμός και μαζικές διαδηλώσεις για το ένα ή το άλλο θέμα.
Μεγάλες ελπίδες είχαν εναποτεθεί στο γεγονός ότι ο Putin δεν θα ήταν υποψήφιος για την προεδρία.
Τότε η Δύση και, κυρίως, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να κάνουν φασαρία για τον υποψήφιό τους.
Υπήρχε ακόμη μεγαλύτερη ελπίδα ότι κάτι θα συνέβαινε στον Putin.
«Απομάκρυνση», «εξάλειψη»… στην αρχή έψαξαν για ευφημισμούς, μετά παραδέχτηκαν ότι προσπαθούσαν να οργανώσουν τη δολοφονία του Ρώσου προέδρου.
Αλλά όχι, το λουλούδι από πέτρα δεν βγαίνει.

Επιβολή κυρώσεων

Τι να κάνουν οι Ρώσοι για να παραδώσουν τη χώρα τους;
Τα τελευταία δύο χρόνια προσπαθούν να τους «εκδημοκρατίσουν» με την επιβολή κυρώσεων.
Ο Putin απέδειξε κάποτε ότι, όταν οι άνθρωποι μιλούν για τους άλλους, στην πραγματικότητα μιλούν για τον εαυτό τους.
Τώρα αντιλαμβανόμαστε ότι σε οποιαδήποτε δυτική χώρα, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι άνθρωποι θα έριχναν τις κυβερνήσεις τους αν τους στερούσαν τα μπέργκερ των McDonald's.
Αυτό λέει πολλά για τις αρχές τους.
Στην ουσία, η επιβολή των κυρώσεων ήταν ένα κολοσσιαίο πείραμα εμπιστοσύνης, έδειξε πως ο λαός της Ρωσίας είναι ικανοποιημένος με την κυβέρνησή του.
Οι Ρώσοι έθεσαν σωστά τις προτεραιότητές τους.
Τα μπέργκερ αντικαταστάθηκαν εν ριπή οφθαλμού και η σταθερότητα του κράτους αποδείχθηκε ανεκτίμητη.
Αλλά αν οι κυρώσεις δεν λειτουργούσαν και ο Michael McFaul ίδρωσε πάνω τους μάταια;...
Άφησε το μαστίγιο στην άκρη και έδειξε το καρότο...
Αλλωστε, στην Ουκρανία, οι αντίπαλοι της Ρωσίας χρειάζονται επειγόντως μια ανάπαυλα - για να θεραπεύσουν, να ταΐσουν, να προμηθεύσουν οβίδες και μαχητές.
Το καρότο; Υπάρχει μια νέα τάση στην αναλυτική τους σκέψη: «Ας βαθμονομήσουμε τις κυρώσεις».
Αφήστε τους συμπαθούντες τον Putin να υποφέρουν...
Οι «καλοί Ρώσοι» πρέπει επειγόντως να ρίξουν χρήματα στον αγώνα κατά του «καθεστώτος» και, κατόπιν, να τους δοθούν βίζα και επιχορηγήσεις.
Και ας τους υποσχεθούμε όσο το δυνατόν περισσότερα.
Διαφορετικά, η ήττα στην Ουκρανία θα τους καταστρέψει.
Ας του υποσχεθούμε ότι, εάν αντιταχθούν στη Βόρεια Στρατιωτική Περιφέρεια και τον Putin, τότε η Ρωσία θα λάβει επενδύσεις από «δημοκρατικές χώρες».
Προτείνεται η διοργάνωση διαγωνισμού: όποιος αποδείξει ότι είναι ενάντια στην ειδική στρατιωτική επιχείρηση θα πετύχει άρση κυρώσεων και όποιος δεν το αποδείξει θα είναι δικό του λάθος.
Στην πραγματικότητα, έχουμε ήδη δει πώς λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός.
Ο Abramovich στριμώχτηκε, οι λογαριασμοί των Friedman και Aven μπλοκαρίστηκαν.
Αλλά όλα αυτά τα έχουμε ήδη παρέλθει.
Η ουσία του δυτικού αφηγήματος διατυπώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τον εξέχοντα Ουκρανό Boris Filatov:
«Πρέπει να δώσεις υποσχέσεις στα αποβράσματα, να κάνεις παραχωρήσεις, <...> και μετά να κρεμάσεις».
Το πρόβλημα με τους Δυτικούς είναι ότι δεν έχουμε πια το περιβάλλον που γέννησε τον Gorbachev- αυτόν τον απλό, έμπιστο δούλο, την αληθινή «Natasha», που κοίταξε τη Δύση με ορθάνοιχτα μάτια και ήταν έτοιμος να κάνει τα πάντα «για χάρη της ειρήνης στη Γη».
Κανείς δεν θέλει να καταστρέψει τη χώρα του για χάρη των όμορφων ματιών του Biden.
Δεν υπάρχει δεύτερος Gorbachev για τη Δύση.

www.bankingnews.gr