Αυτό το ερώτημα ήρθε στο προσκήνιο τον Μάρτιο του 2020, όταν ο κορωνοϊός κατέκλυσε το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης της Ιταλίας αναφέρει το Princeton University.
Πρέπει να εκτιμούμε και να σεβόμαστε εξίσου όλες τις ανθρώπινες ζωές;
Αυτό το ερώτημα ήρθε στο προσκήνιο τον Μάρτιο του 2020, όταν ο κορωνοϊός κατέκλυσε το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης της Ιταλίας αναφέρει το Princeton University.
Προβλέποντας μια κατάσταση με βάση την οποία δεν θα υπήρχαν αρκετοί αναπνευστήρες για όλους τους ασθενείς μια ομάδα εργασίας της Ιταλικής Εταιρείας Αναισθησίας, Αναλγησίας, Αναζωογόνησης και Εντατικής Φροντίδας υποστήριξε απρόθυμα την κλιμάκωση της προτεραιότητας ανά ηλικία.
Ο στόχος της ομάδας ήταν να υποστηρίξει όσους έχουν τη μεγαλύτερη πιθανότητα επιβίωσης και πιθανότατα να έχουν τα περισσότερα χρόνια ζωής μπροστά τους.
Οι προτάσεις για την αξιολόγηση βάσει ηλικίας συζητήθηκαν σε πολλές χώρες και συχνά υπήρχαν αντιδράσεις.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, η Catherine Foot, διευθυντής αποδεικτικών στοιχείων στο Κέντρο Γήρανσης είπε ότι τέτοιες προτάσεις δείχνουν «έναν επικίνδυνο ηλικιακό ρατσισμό, όπου όσο μεγαλώνουμε, τόσο λιγότερη αξία έχουμε και τόσο λιγότερο σημαντική είναι η ζωή»
Το ζήτημα είναι πολύ ευρύτερο από την τρέχουσα πανδημία.
Το 2003, ο Οργανισμός Προστασίας του Περιβάλλοντος των Ηνωμένων Πολιτειών (EPA) έπρεπε να αποφασίσει τι κόστος θα επέβαλε στη βιομηχανία προκειμένου να περιορίσει την ατμοσφαιρική ρύπανση.
Κάτι τέτοιο περιελάμβανε ένα ανώτατο όριο στο κόστος διάσωσης μιας ζωής.
Η EPA πρότεινε τον καθορισμό του ορίου για τη ζωή ενός ατόμου κάτω των 70 ετών στα 3,7 εκατομμύρια δολάρια και στα 2,3 εκατομμύρια για τη ζωή ενός ατόμου άνω των 70 ετών.
Όταν τα μέσα ενημέρωσης το ανέφεραν, οι οργανώσεις που υποστηρίζουν τους ηλικιωμένους το ονόμασαν «έκπτωση σε ηλικιωμένους» και κατηγόρησαν την υπηρεσία ότι δεν ενδιαφέρεται για τους ηλικιωμένους Αμερικανούς.
Τελικά, η αρνητική δημοσιότητα ανάγκασε το EPA να αποσύρει την πρόταση της.
Όμως η EPA δεν είναι η μόνη που έχει προβεί σε τέτοιου είδους υπολογισμούς.
Τα τελευταία 30 χρόνια, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει θέσει τις προτεραιότητές του αξιολογώντας τον αντίκτυπο των ασθενειών σε αυτό που αποκαλεί «παγκόσμιο βάρος της ασθένειας».
Η ιδέα είναι να μάθουμε ποιες ασθένειες προκαλούν τη μεγαλύτερη βλάβη και να τις στοχεύσουμε, όπου αυτό είναι εφικτό και οικονομικά αποδοτικό.
Ενώ ορισμένες ασθένειες είναι πιο πιθανό να προκαλέσουν τον θάνατο στα παιδιά, άλλες, όπως το COVID-19, ενέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για τους ηλικιωμένους, ενώ άλλες είναι εξίσου πιθανές να σκοτώσουν άτομα σε οποιαδήποτε ηλικία.
Ο ΠΟΥ χρησιμοποιεί ένα εργαλείο που ονομάζεται «έτος ζωής προσαρμοσμένη στην αναπηρία» (DALY) για τη μέτρηση των ετών ζωής που χάθηκαν από τον πρόωρο θάνατο και των ετών ζωής που θα ζούσαν υπό καθεστώς υγείας.
Όσο περισσότερο DALYs προκαλεί μια ασθένεια, τόσο μεγαλύτερη είναι η παγκόσμια επιβάρυνση.
Το DALY είναι ένα ανακριβές εργαλείο.
Το πώς φτάνει κανείς στη σωστή ανταλλαγή μεταξύ του αριθμού των χρόνων ζωής που χάθηκαν και των ετών που θα ζούσαν με καλή υγεία είναι ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα.
Ωστόσο, η αντίρρηση να ληφθεί υπόψη ο αριθμός των χρόνων ζωής που χάθηκαν, φαίνεται παράξενος.
Δεν πρέπει να παραπλανηθούμε από τη συζήτηση για «διάσωση ζωών».
Αυτό που κάνει η ιατρική, είναι να παρατείνει τη ζωή.
Για ορισμένους η σωτηρία της ζωής του εφήβου μετράει περισσότερο όχι επειδή ο έφηβος είναι νεότερος, αλλά επειδή η διάσωση ενός νεότερου ατόμου είναι πιθανό να ζήσει περισσότερα χρόνια.
Ας υποθέσουμε ότι οι επιστήμονες ανακαλύπτουν ότι ένα φάρμακο πρέπει να διαφέρει ανάλογα με την ηλικία του ασθενούς.
Το φάρμακο Α είναι αποτελεσματικό σε άτομα κάτω των 40 ετών και το φάρμακο Β σε άτομα άνω των 40 ετών, αλλά η διαδικασία παραγωγής είναι τόσο δαπανηρή που η εθνική υπηρεσία υγείας δεν μπορεί να πληρώσει για την παραγωγή και των δύο φαρμάκων.
Πρέπει να επιλέξει μια από τις δύο επιλογές.
Θα επιλέξετε είτε βάζοντας ως προτεραιότητα το παιδί σας, είτε τον εαυτό σας.
Όπως δείχνει αυτό το παράδειγμα, η διάκριση με βάση την ηλικία είναι πολύ διαφορετική από τη διάκριση βάσει, για παράδειγμα, φυλής.
Όλοι οι ηλικιωμένοι ήταν κάποτε νέοι.
Κανένας όμως που είναι μαύρος δεν ήταν ποτέ λευκός.
Όμως η δικαιολογία για τους ηλικιωμένους είναι λανθασμένη, οι μεγαλύτεροι άνθρωποι είναι πιο έμπειροι και ενίοτε πιο ικανοί από τους νεότερους, οι νεότεροι θα ζήσουν όμως περισσότερο για να αποκτήσουν τις εμπειρίες των μεγαλύτερων.
www.bankingnews.gr
Αυτό το ερώτημα ήρθε στο προσκήνιο τον Μάρτιο του 2020, όταν ο κορωνοϊός κατέκλυσε το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης της Ιταλίας αναφέρει το Princeton University.
Προβλέποντας μια κατάσταση με βάση την οποία δεν θα υπήρχαν αρκετοί αναπνευστήρες για όλους τους ασθενείς μια ομάδα εργασίας της Ιταλικής Εταιρείας Αναισθησίας, Αναλγησίας, Αναζωογόνησης και Εντατικής Φροντίδας υποστήριξε απρόθυμα την κλιμάκωση της προτεραιότητας ανά ηλικία.
Ο στόχος της ομάδας ήταν να υποστηρίξει όσους έχουν τη μεγαλύτερη πιθανότητα επιβίωσης και πιθανότατα να έχουν τα περισσότερα χρόνια ζωής μπροστά τους.
Οι προτάσεις για την αξιολόγηση βάσει ηλικίας συζητήθηκαν σε πολλές χώρες και συχνά υπήρχαν αντιδράσεις.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, η Catherine Foot, διευθυντής αποδεικτικών στοιχείων στο Κέντρο Γήρανσης είπε ότι τέτοιες προτάσεις δείχνουν «έναν επικίνδυνο ηλικιακό ρατσισμό, όπου όσο μεγαλώνουμε, τόσο λιγότερη αξία έχουμε και τόσο λιγότερο σημαντική είναι η ζωή»
Το ζήτημα είναι πολύ ευρύτερο από την τρέχουσα πανδημία.
Το 2003, ο Οργανισμός Προστασίας του Περιβάλλοντος των Ηνωμένων Πολιτειών (EPA) έπρεπε να αποφασίσει τι κόστος θα επέβαλε στη βιομηχανία προκειμένου να περιορίσει την ατμοσφαιρική ρύπανση.
Κάτι τέτοιο περιελάμβανε ένα ανώτατο όριο στο κόστος διάσωσης μιας ζωής.
Η EPA πρότεινε τον καθορισμό του ορίου για τη ζωή ενός ατόμου κάτω των 70 ετών στα 3,7 εκατομμύρια δολάρια και στα 2,3 εκατομμύρια για τη ζωή ενός ατόμου άνω των 70 ετών.
Όταν τα μέσα ενημέρωσης το ανέφεραν, οι οργανώσεις που υποστηρίζουν τους ηλικιωμένους το ονόμασαν «έκπτωση σε ηλικιωμένους» και κατηγόρησαν την υπηρεσία ότι δεν ενδιαφέρεται για τους ηλικιωμένους Αμερικανούς.
Τελικά, η αρνητική δημοσιότητα ανάγκασε το EPA να αποσύρει την πρόταση της.
Όμως η EPA δεν είναι η μόνη που έχει προβεί σε τέτοιου είδους υπολογισμούς.
Τα τελευταία 30 χρόνια, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει θέσει τις προτεραιότητές του αξιολογώντας τον αντίκτυπο των ασθενειών σε αυτό που αποκαλεί «παγκόσμιο βάρος της ασθένειας».
Η ιδέα είναι να μάθουμε ποιες ασθένειες προκαλούν τη μεγαλύτερη βλάβη και να τις στοχεύσουμε, όπου αυτό είναι εφικτό και οικονομικά αποδοτικό.
Ενώ ορισμένες ασθένειες είναι πιο πιθανό να προκαλέσουν τον θάνατο στα παιδιά, άλλες, όπως το COVID-19, ενέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για τους ηλικιωμένους, ενώ άλλες είναι εξίσου πιθανές να σκοτώσουν άτομα σε οποιαδήποτε ηλικία.
Ο ΠΟΥ χρησιμοποιεί ένα εργαλείο που ονομάζεται «έτος ζωής προσαρμοσμένη στην αναπηρία» (DALY) για τη μέτρηση των ετών ζωής που χάθηκαν από τον πρόωρο θάνατο και των ετών ζωής που θα ζούσαν υπό καθεστώς υγείας.
Όσο περισσότερο DALYs προκαλεί μια ασθένεια, τόσο μεγαλύτερη είναι η παγκόσμια επιβάρυνση.
Το DALY είναι ένα ανακριβές εργαλείο.
Το πώς φτάνει κανείς στη σωστή ανταλλαγή μεταξύ του αριθμού των χρόνων ζωής που χάθηκαν και των ετών που θα ζούσαν με καλή υγεία είναι ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα.
Ωστόσο, η αντίρρηση να ληφθεί υπόψη ο αριθμός των χρόνων ζωής που χάθηκαν, φαίνεται παράξενος.
Δεν πρέπει να παραπλανηθούμε από τη συζήτηση για «διάσωση ζωών».
Αυτό που κάνει η ιατρική, είναι να παρατείνει τη ζωή.
Για ορισμένους η σωτηρία της ζωής του εφήβου μετράει περισσότερο όχι επειδή ο έφηβος είναι νεότερος, αλλά επειδή η διάσωση ενός νεότερου ατόμου είναι πιθανό να ζήσει περισσότερα χρόνια.
Ας υποθέσουμε ότι οι επιστήμονες ανακαλύπτουν ότι ένα φάρμακο πρέπει να διαφέρει ανάλογα με την ηλικία του ασθενούς.
Το φάρμακο Α είναι αποτελεσματικό σε άτομα κάτω των 40 ετών και το φάρμακο Β σε άτομα άνω των 40 ετών, αλλά η διαδικασία παραγωγής είναι τόσο δαπανηρή που η εθνική υπηρεσία υγείας δεν μπορεί να πληρώσει για την παραγωγή και των δύο φαρμάκων.
Πρέπει να επιλέξει μια από τις δύο επιλογές.
Θα επιλέξετε είτε βάζοντας ως προτεραιότητα το παιδί σας, είτε τον εαυτό σας.
Όπως δείχνει αυτό το παράδειγμα, η διάκριση με βάση την ηλικία είναι πολύ διαφορετική από τη διάκριση βάσει, για παράδειγμα, φυλής.
Όλοι οι ηλικιωμένοι ήταν κάποτε νέοι.
Κανένας όμως που είναι μαύρος δεν ήταν ποτέ λευκός.
Όμως η δικαιολογία για τους ηλικιωμένους είναι λανθασμένη, οι μεγαλύτεροι άνθρωποι είναι πιο έμπειροι και ενίοτε πιο ικανοί από τους νεότερους, οι νεότεροι θα ζήσουν όμως περισσότερο για να αποκτήσουν τις εμπειρίες των μεγαλύτερων.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών