Η κρίση του μη βιώσιμου χρέους στην Ελλάδα εξακολουθεί να εγκυμονεί κινδύνους χρηματοπιστωτικής σταθερότητας
Το ελληνικό χρέος εγκυμονεί πολύ σοβαρούς κινδύνους αναφέρει ο Adair Turner, πρώην πρόεδρος της Αρχής Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών του Ηνωμένου Βασιλείου και πρώην μέλος της Επιτροπής Οικονομικής Πολιτικής του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι Πρόεδρος του Ινστιτούτου για τη Νέα Οικονομική Σκέψη (Institute for New Economic Thinking)
Σε άρθρο του στο Project Syndicate αναφέρει.
Στο τέλος του 2015, το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα ήταν 176% του ΑΕΠ, ενώ το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας ήταν 248%.
Καμία κυβέρνηση δεν θα αποπληρώσει αυτά που χρωστάει.
Οι διαγραφές και η νομισματοποίηση είναι αναπόφευκτες, βάζοντας τις δύο χώρες σε ένα είδος παγκόσμιας πρωτοπορίας. Με συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος σε όλο τον κόσμο στο 215% του παγκόσμιου ΑΕΠ με τάσεις αύξησης, τα εργαλεία στα οποία η Ελλάδα και η Ιαπωνία θα κληθούν να χρησιμοποιήσουν είναι βέβαιο ότι θα εφαρμοστούν και αλλού.
Από το 2010, οι επίσημες συζητήσεις του ελληνικού χρέους έχουν προχωρήσει σπασμωδικά.
Το πρόγραμμα διάσωσης για την Ελλάδα ξεκίνησε το 2010 υποτίθεται ότι ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς haircut στα ομόλογα των ιδιωτών.
Μετά από μια τεράστια αναδιάρθρωση του χρέους που κατείχαν οι ιδιώτες το 2011, ο στόχος ήταν να υποχωρήσει στο 124% μέχρι το 2020.
Αυτό πίστευε τότε το ΔΝΤ.
Σήμερα, το ΔΝΤ εκτιμάει ότι η αναλογία του χρέους ως προς το ΑΕΠ θα φθάσει στο 173% μέχρι το 2020, αλλά μόνο αν οι δανειστές προχωρήσουν σε περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους.
Οι προοπτικές στην Ελλάδα για τη βιωσιμότητα του χρέους έχουν επιδεινωθεί επειδή οι αρχές της ευρωζώνης αρνήθηκαν να δεχτούν σημαντική αναδιάρθρωση.
Το 2010 το πρόγραμμα δέσμευε την Ελλάδα να μετατρέψει ένα πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα (εκτός από την εξυπηρέτηση του χρέους) του 5% του ΑΕΠ σε πλεόνασμα 6% αλλά η λιτότητα που υιοθετήθηκε προκάλεσε μια βαθιά ύφεση και αύξηση του λόγου του χρέους ως προς το ΑΕΠ.
Τώρα η ευρωζώνη απαιτεί η Ελλάδα να μετατρέψει το πρωτογενές έλλειμμα του 1% του ΑΕΠ σε πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ και να διατηρηθεί αυτή η κατεύθυνση της δημοσιονομικής πολιτικής για τις επόμενες δεκαετίες.
Όμως, όπως ορθώς υποστηρίζει το ΔΝΤ, αυτός ο στόχος είναι εξωφρενικά εξωπραγματικός, και η επιδίωξη θα αποδειχθεί αυτοκαταστροφική.
Αν οι Έλληνες πρέπει να χρηματοδοτήσουν διαρκή πλεονάσματα για την αποπληρωμή προηγούμενων χρεών, μπορούν να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες θα είναι φθηνότερη λύση.
Το ΔΝΤ προτείνει τώρα μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση το πλεόνασμα του ΑΕΠ να ανέρχεται στο 1,5% αλλά αυτό θα μπορούσε να θέσει το δείκτη χρέους προς ΑΕΠ σε βιώσιμη πορεία μόνο αν συνδυαστεί με μια σημαντική υποτίμηση.
Αν συνεχιστούν στο όριο, αυτές οι προσαρμογές μπορεί να μετατρέψουν το αέναο μη τοκοφόρο χρέος σε ένα μη χρέος…
Αλλά οι παράτασης των προθεσμιών λήξης και οι μειώσεις επιτοκίου που χορηγήθηκαν μέχρι στιγμής ήταν πολύ μικρότερες από ό, τι χρειάζεται για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Έχει έρθει η ώρα της ειλικρίνειας:
Μια σημαντική υποτίμηση είναι αναπόφευκτη.
Η κρίση του μη βιώσιμου χρέους στην Ελλάδα εξακολουθεί να εγκυμονεί κινδύνους χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, αλλά τα 340 δισεκατομμύρια δολάρια δημόσιο χρέος επισκιάζονται από τα 10 τρισεκατομμύρια δολάρια του Ιαπωνικού χρέους.
Και ενώ το ελληνικό χρέος σχεδόν καθολικά το έχουν δανείσει η ΕΕ με το ΔΝΤ ….τα ιαπωνικά κρατικά ομόλογα βρίσκονται σε ιδιωτικά χαρτοφυλάκια σε όλο τον κόσμο.
Όπως και με την Ελλάδα, οι προβλέψεις για την Ιαπωνία του ΔΝΤ ήταν υπερβολικές.
Το 2010, το ΔΝΤ περιέγραψε πώς η Ιαπωνία θα μπορούσε να μειώσει τον καθαρό δανεισμό (με εξαίρεση τα κρατικά ομόλογα που κατέχουν οι οιονεί κυβερνητικές οργανώσεις) σε μια "βιώσιμη" σχέση ως προς το ΑΕΠ στο 80% μέχρι το 2030, όταν αποδείχθηκε πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα από 6,5% του ΑΕΠ σε ένα 6,4% πλεόνασμα του ΑΕΠ μέχρι το 2020..
Αλλά σχεδόν καμία πρόοδος προς την επίτευξη του στόχου αυτού δεν είχε επιτευχθεί από το 2014.
Η ιαπωνική κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει το σχέδιό της για την αύξηση των φόρων επί των πωλήσεων το 2017 και το ΔΝΤ έχει παύσει τη δημοσίευση κάθε σεναρίου στο οποίο ο λόγος του χρέους υποχωρεί σε κάποιο «βιώσιμο» επίπεδο.
Οι τελευταίες προβλέψεις δείχνουν ότι το πρωτογενές έλλειμμα το 2020 θα εξακολουθεί να υπερβαίνει το 3% του ΑΕΠ.
Το χρέος της Ιαπωνίας που κατέχουν ιδιώτες επενδυτές υποχωρεί.
Το καθαρό χρέος της Ιαπωνίας από το 130% του ΑΕΠ, περίπου το μισό (66% του ΑΕΠ) οφείλεται στην Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας.
Η BOJ αγοράζει δημόσιο χρέος 746 δισεκ δολάρια ανά έτος.
Το καθαρό χρέος του Ιαπωνικού δημόσιου τομέα θα μειωθεί στο 28% του ΑΕΠ μέχρι το τέλος του 2018 και θα μπορούσε να φθάσει το μηδέν κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετία του 2020.
Στην Ιαπωνία πιστεύουν ότι όλο το χρέος τελικά θα μεταπωληθεί στον ιδιωτικό τομέα.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιαπωνία τα υπερβολική χρέη θα μειωθούν.
Θα ήταν πολύ καλύτερα αν τα χρέη δεν είχε ποτέ δημιουργηθεί, εάν η Ελλάδα δεν είχε ενταχθεί στην ευρωζώνη με λάθος όρους, και αν η Ιαπωνία είχε αναπτύξει μια αρκετά επιθετική πολιτική για την τόνωση της ανάπτυξης και του πληθωρισμού πριν από 20 χρόνια.
Σε όλο τον κόσμο, ριζικά διαφορετικές πολιτικές θα μπορούσαν να υλοποιηθούν χωρίς την υπερβολική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο χρέος…
www.bankingnews.gr
Σε άρθρο του στο Project Syndicate αναφέρει.
Στο τέλος του 2015, το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα ήταν 176% του ΑΕΠ, ενώ το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας ήταν 248%.
Καμία κυβέρνηση δεν θα αποπληρώσει αυτά που χρωστάει.
Οι διαγραφές και η νομισματοποίηση είναι αναπόφευκτες, βάζοντας τις δύο χώρες σε ένα είδος παγκόσμιας πρωτοπορίας. Με συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος σε όλο τον κόσμο στο 215% του παγκόσμιου ΑΕΠ με τάσεις αύξησης, τα εργαλεία στα οποία η Ελλάδα και η Ιαπωνία θα κληθούν να χρησιμοποιήσουν είναι βέβαιο ότι θα εφαρμοστούν και αλλού.
Από το 2010, οι επίσημες συζητήσεις του ελληνικού χρέους έχουν προχωρήσει σπασμωδικά.
Το πρόγραμμα διάσωσης για την Ελλάδα ξεκίνησε το 2010 υποτίθεται ότι ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς haircut στα ομόλογα των ιδιωτών.
Μετά από μια τεράστια αναδιάρθρωση του χρέους που κατείχαν οι ιδιώτες το 2011, ο στόχος ήταν να υποχωρήσει στο 124% μέχρι το 2020.
Αυτό πίστευε τότε το ΔΝΤ.
Σήμερα, το ΔΝΤ εκτιμάει ότι η αναλογία του χρέους ως προς το ΑΕΠ θα φθάσει στο 173% μέχρι το 2020, αλλά μόνο αν οι δανειστές προχωρήσουν σε περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους.
Οι προοπτικές στην Ελλάδα για τη βιωσιμότητα του χρέους έχουν επιδεινωθεί επειδή οι αρχές της ευρωζώνης αρνήθηκαν να δεχτούν σημαντική αναδιάρθρωση.
Το 2010 το πρόγραμμα δέσμευε την Ελλάδα να μετατρέψει ένα πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα (εκτός από την εξυπηρέτηση του χρέους) του 5% του ΑΕΠ σε πλεόνασμα 6% αλλά η λιτότητα που υιοθετήθηκε προκάλεσε μια βαθιά ύφεση και αύξηση του λόγου του χρέους ως προς το ΑΕΠ.
Τώρα η ευρωζώνη απαιτεί η Ελλάδα να μετατρέψει το πρωτογενές έλλειμμα του 1% του ΑΕΠ σε πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ και να διατηρηθεί αυτή η κατεύθυνση της δημοσιονομικής πολιτικής για τις επόμενες δεκαετίες.
Όμως, όπως ορθώς υποστηρίζει το ΔΝΤ, αυτός ο στόχος είναι εξωφρενικά εξωπραγματικός, και η επιδίωξη θα αποδειχθεί αυτοκαταστροφική.
Αν οι Έλληνες πρέπει να χρηματοδοτήσουν διαρκή πλεονάσματα για την αποπληρωμή προηγούμενων χρεών, μπορούν να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες θα είναι φθηνότερη λύση.
Το ΔΝΤ προτείνει τώρα μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση το πλεόνασμα του ΑΕΠ να ανέρχεται στο 1,5% αλλά αυτό θα μπορούσε να θέσει το δείκτη χρέους προς ΑΕΠ σε βιώσιμη πορεία μόνο αν συνδυαστεί με μια σημαντική υποτίμηση.
Αν συνεχιστούν στο όριο, αυτές οι προσαρμογές μπορεί να μετατρέψουν το αέναο μη τοκοφόρο χρέος σε ένα μη χρέος…
Αλλά οι παράτασης των προθεσμιών λήξης και οι μειώσεις επιτοκίου που χορηγήθηκαν μέχρι στιγμής ήταν πολύ μικρότερες από ό, τι χρειάζεται για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Έχει έρθει η ώρα της ειλικρίνειας:
Μια σημαντική υποτίμηση είναι αναπόφευκτη.
Η κρίση του μη βιώσιμου χρέους στην Ελλάδα εξακολουθεί να εγκυμονεί κινδύνους χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, αλλά τα 340 δισεκατομμύρια δολάρια δημόσιο χρέος επισκιάζονται από τα 10 τρισεκατομμύρια δολάρια του Ιαπωνικού χρέους.
Και ενώ το ελληνικό χρέος σχεδόν καθολικά το έχουν δανείσει η ΕΕ με το ΔΝΤ ….τα ιαπωνικά κρατικά ομόλογα βρίσκονται σε ιδιωτικά χαρτοφυλάκια σε όλο τον κόσμο.
Όπως και με την Ελλάδα, οι προβλέψεις για την Ιαπωνία του ΔΝΤ ήταν υπερβολικές.
Το 2010, το ΔΝΤ περιέγραψε πώς η Ιαπωνία θα μπορούσε να μειώσει τον καθαρό δανεισμό (με εξαίρεση τα κρατικά ομόλογα που κατέχουν οι οιονεί κυβερνητικές οργανώσεις) σε μια "βιώσιμη" σχέση ως προς το ΑΕΠ στο 80% μέχρι το 2030, όταν αποδείχθηκε πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα από 6,5% του ΑΕΠ σε ένα 6,4% πλεόνασμα του ΑΕΠ μέχρι το 2020..
Αλλά σχεδόν καμία πρόοδος προς την επίτευξη του στόχου αυτού δεν είχε επιτευχθεί από το 2014.
Η ιαπωνική κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει το σχέδιό της για την αύξηση των φόρων επί των πωλήσεων το 2017 και το ΔΝΤ έχει παύσει τη δημοσίευση κάθε σεναρίου στο οποίο ο λόγος του χρέους υποχωρεί σε κάποιο «βιώσιμο» επίπεδο.
Οι τελευταίες προβλέψεις δείχνουν ότι το πρωτογενές έλλειμμα το 2020 θα εξακολουθεί να υπερβαίνει το 3% του ΑΕΠ.
Το χρέος της Ιαπωνίας που κατέχουν ιδιώτες επενδυτές υποχωρεί.
Το καθαρό χρέος της Ιαπωνίας από το 130% του ΑΕΠ, περίπου το μισό (66% του ΑΕΠ) οφείλεται στην Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας.
Η BOJ αγοράζει δημόσιο χρέος 746 δισεκ δολάρια ανά έτος.
Το καθαρό χρέος του Ιαπωνικού δημόσιου τομέα θα μειωθεί στο 28% του ΑΕΠ μέχρι το τέλος του 2018 και θα μπορούσε να φθάσει το μηδέν κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετία του 2020.
Στην Ιαπωνία πιστεύουν ότι όλο το χρέος τελικά θα μεταπωληθεί στον ιδιωτικό τομέα.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιαπωνία τα υπερβολική χρέη θα μειωθούν.
Θα ήταν πολύ καλύτερα αν τα χρέη δεν είχε ποτέ δημιουργηθεί, εάν η Ελλάδα δεν είχε ενταχθεί στην ευρωζώνη με λάθος όρους, και αν η Ιαπωνία είχε αναπτύξει μια αρκετά επιθετική πολιτική για την τόνωση της ανάπτυξης και του πληθωρισμού πριν από 20 χρόνια.
Σε όλο τον κόσμο, ριζικά διαφορετικές πολιτικές θα μπορούσαν να υλοποιηθούν χωρίς την υπερβολική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο χρέος…
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών