Η αλλαγή του προέδρου της ΕΕ κάθε έξι μήνες είναι μια συνταγή αποτυχίας
Η εκ περιτροπής προεδρία της ΕΕ κάθε 6 μήνες είναι μια αποτυχία, μια κακή ιδέα, αναφέρει σε άρθρο του το βρετανικό περιοδικό Economist.
To άρθρο του Economist επικαλείται το παράδειγμα του πρώην δικτάτορα του Ζαΐρ, Mobutu Sese Seko, ο οποίος ανασχημάτιζε το υπουργικό του συμβούλιο κάθε έξι μήνες, προκειμένου να δείξει στους υπουργούς ποιος είναι το αφεντικό.
"Οι Βρυξέλλες δεν είναι η Κινσάσα πρωτεύουσα του Ζαίρ, ωστόσο, μοιράζονται την αγάπη τους για τις καρέκλες", αναφέρει χαρακτηριστικά.
"Η Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το φόρουμ όπου οι εθνικές κυβερνήσεις συζητούν και διαπραγματεύονται τους νόμους της ΕΕ, αλλάζει εκ περιτροπής κάθε έξι μήνες.
Την 1η Ιανουαρίου, η Ολλανδία πήρε την προεδρία από το Λουξεμβούργο, δημιουργώντας ένα ένα τραγούδι κι έναν χορό για κάθε παράδοση, (της προεδρίας), αλλά αυτό το σύστημα δεν βγάζει περισσότερο νόημα από ότι του Mobutu.
Κάθε χώρα που αναλαμβάνει την προεδρία στέλνει πολλούς δημόσιους υπαλλήλους στις Βρυξέλλες και διάφορα εθνικά "καλούδια" (για παράδειγμα οι Κύπριοι έστειλαν 650kg χαλούμι).
Με το μεγαλύτερο κόστος να είναι για την ποιότητα της νομοθεσίας της ΕΕ.
Ορισμένες χώρες που καταλαμβάνουν την προεδρία δεν έχουν την διπλωματική εμπειρία και την πολιτική επιρροή στις συμφωνίες και η εξάμηνη θητεία είναι συνήθως πολύ σύντομη για την βασανιστική διαδικασία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης μιας συναίνεσης", σημειώνει ο Economist.
"Το χειρότερο, όμως, είναι να αναλάβει ένας δύστροπος πρόεδρος, ο οποίος ενδέχεται να επιβραδύνει ή να εκτροχιάσει τις συνομιλίες", τονίζει στο άρθρο του και συνεχίζει με το παράδειγμα του Λουξεμβούργου, το οποίο είχε αναλάβει την προεδρία όντας πρόθυμο να προστατεύσει τη βιομηχανία των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών της, βάζοντας στην άκρη κρίσιμες κινήσεις που αφορούσαν την εφαρμογή των κανονισμών της ΕΕ που είχαν καταρτηθεί από την ομάδα των G20 και αφορούσε το σκιώδες τραπεζικό σύστημα των μεγάλων οικονομιών.
"Η Ισπανία καθυστερούσε τις συζητήσεις για την τραπεζική επίβλεψη, προκειμένου να αποφύγει να αποκαλυφθούν οι αδυναμίες της δικής της εποπτικής αρχής και ήταν αφού το Βέλγιο ανέλαβε να σφραγίσει γρήγορα τη συμφωνία.
Οι Ολλανδοί, οι οποίοι έχουν μπροστά τους το προσφυγικό, έχουν και τον πολύτιμο χρόνο για να το πράξουν.
Μετά από αυτούς έρχονται οι Σλοβάκοι, πρωθυπουργός της οποίας είναι ο Robert Fico, ο οποίος αντιτίθεται σε κάθε πανευρωπαϊκή συμφωνία για τους μετανάστες", σημειώνει ο Economist.
"Οι εθνικές κυβερνήσεις, λένε, πως επιθυμούν να αποκτήσουν ένα μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις όταν τοποθετούνται περιοδικά και έχουν την ευθύνη, κυρίως για τους δημοσίους υπαλλήλους τους που εξικοιώνονται με τους μηχανισμούς των Βρυξελλών.
Αυτό είχε αξία όταν η ΕΕ είχε μόλις έξι μέλη, κάτι που πλέον δεν μπορούν να το εφαρμόσουν, καθώς η κάθε χώρα θα πρέπει να περιμένει 14 χρόνια για να αναλάβει τα ηνία.
Η διεύρυνση του παλιού συστήματος, είναι μη εφαρμόσιμη πλέον, κάτι που το αναγνωρίζει και η Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 2009", τονίζει ο Economist.
Κλείνοντας το άρθρο του o Economist, αναφέρει χαρακτηριστικά, πως η "εκ περιτροπής προεδρία είναι ένα από τα παλιά επίμονα "λείψανα του παρελθόντος" και θα πρέπει να αλλάξει, με μια καλύτερη εναλλακτική, να είναι η λογική της εκλογής του προέδρου του Eurogroup".
www.bankingnews.gr
To άρθρο του Economist επικαλείται το παράδειγμα του πρώην δικτάτορα του Ζαΐρ, Mobutu Sese Seko, ο οποίος ανασχημάτιζε το υπουργικό του συμβούλιο κάθε έξι μήνες, προκειμένου να δείξει στους υπουργούς ποιος είναι το αφεντικό.
"Οι Βρυξέλλες δεν είναι η Κινσάσα πρωτεύουσα του Ζαίρ, ωστόσο, μοιράζονται την αγάπη τους για τις καρέκλες", αναφέρει χαρακτηριστικά.
"Η Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το φόρουμ όπου οι εθνικές κυβερνήσεις συζητούν και διαπραγματεύονται τους νόμους της ΕΕ, αλλάζει εκ περιτροπής κάθε έξι μήνες.
Την 1η Ιανουαρίου, η Ολλανδία πήρε την προεδρία από το Λουξεμβούργο, δημιουργώντας ένα ένα τραγούδι κι έναν χορό για κάθε παράδοση, (της προεδρίας), αλλά αυτό το σύστημα δεν βγάζει περισσότερο νόημα από ότι του Mobutu.
Κάθε χώρα που αναλαμβάνει την προεδρία στέλνει πολλούς δημόσιους υπαλλήλους στις Βρυξέλλες και διάφορα εθνικά "καλούδια" (για παράδειγμα οι Κύπριοι έστειλαν 650kg χαλούμι).
Με το μεγαλύτερο κόστος να είναι για την ποιότητα της νομοθεσίας της ΕΕ.
Ορισμένες χώρες που καταλαμβάνουν την προεδρία δεν έχουν την διπλωματική εμπειρία και την πολιτική επιρροή στις συμφωνίες και η εξάμηνη θητεία είναι συνήθως πολύ σύντομη για την βασανιστική διαδικασία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης μιας συναίνεσης", σημειώνει ο Economist.
"Το χειρότερο, όμως, είναι να αναλάβει ένας δύστροπος πρόεδρος, ο οποίος ενδέχεται να επιβραδύνει ή να εκτροχιάσει τις συνομιλίες", τονίζει στο άρθρο του και συνεχίζει με το παράδειγμα του Λουξεμβούργου, το οποίο είχε αναλάβει την προεδρία όντας πρόθυμο να προστατεύσει τη βιομηχανία των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών της, βάζοντας στην άκρη κρίσιμες κινήσεις που αφορούσαν την εφαρμογή των κανονισμών της ΕΕ που είχαν καταρτηθεί από την ομάδα των G20 και αφορούσε το σκιώδες τραπεζικό σύστημα των μεγάλων οικονομιών.
"Η Ισπανία καθυστερούσε τις συζητήσεις για την τραπεζική επίβλεψη, προκειμένου να αποφύγει να αποκαλυφθούν οι αδυναμίες της δικής της εποπτικής αρχής και ήταν αφού το Βέλγιο ανέλαβε να σφραγίσει γρήγορα τη συμφωνία.
Οι Ολλανδοί, οι οποίοι έχουν μπροστά τους το προσφυγικό, έχουν και τον πολύτιμο χρόνο για να το πράξουν.
Μετά από αυτούς έρχονται οι Σλοβάκοι, πρωθυπουργός της οποίας είναι ο Robert Fico, ο οποίος αντιτίθεται σε κάθε πανευρωπαϊκή συμφωνία για τους μετανάστες", σημειώνει ο Economist.
"Οι εθνικές κυβερνήσεις, λένε, πως επιθυμούν να αποκτήσουν ένα μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις όταν τοποθετούνται περιοδικά και έχουν την ευθύνη, κυρίως για τους δημοσίους υπαλλήλους τους που εξικοιώνονται με τους μηχανισμούς των Βρυξελλών.
Αυτό είχε αξία όταν η ΕΕ είχε μόλις έξι μέλη, κάτι που πλέον δεν μπορούν να το εφαρμόσουν, καθώς η κάθε χώρα θα πρέπει να περιμένει 14 χρόνια για να αναλάβει τα ηνία.
Η διεύρυνση του παλιού συστήματος, είναι μη εφαρμόσιμη πλέον, κάτι που το αναγνωρίζει και η Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 2009", τονίζει ο Economist.
Κλείνοντας το άρθρο του o Economist, αναφέρει χαρακτηριστικά, πως η "εκ περιτροπής προεδρία είναι ένα από τα παλιά επίμονα "λείψανα του παρελθόντος" και θα πρέπει να αλλάξει, με μια καλύτερη εναλλακτική, να είναι η λογική της εκλογής του προέδρου του Eurogroup".
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών