Στις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού συστήματος αναφέρεται ο οικονομολόγος Edmund S. Phelps, επικεφαλής του τμήματος Καπιταλιστικής και Κοινωνικής θεωρίας στο Πανεπιστήμιο της Columbia
Τόσοι πολλοί πολιτικοί και οικονομολόγοι κατηγορούν τη λιτότητα που επιβλήθηκε από τους πιστωτές της Ελλάδας για την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, όμως τα στοιχεία δεν δείχνουν ούτε σοβαρή λιτότητα με βάση τα ιστορικά στάνταρτ ούτε σημαντικές περικοπές από την κυβέρνηση για να εξηγήσουν τη μεγάλη απώλεια θέσεων εργασίας.
Με αυτή τη φράση ανοίγει ο βραβευμένος με Νόμπελ το 2006 οικονομολόγος Edmund S. Phelps και επικεφαλής του τμήματος Καπιταλιστικής και Κοινωνικής θεωρίας στο Πανεπιστήμιο της Columbia το εκτενές άρθρο του, με το οποίο εξηγεί τους λόγους κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας.
Μάλιστα, στο άρθρο του στο Project Syndicate αναφέρεται και στα βαθιά ριζωμένα οικονομικά προβλήματα στην ελληνική κοινωνία.
Αντιθέτως με την εκτίμηση πολλών οικονομολόγων ότι για την οικονομική κατάρρευση ευθύνεται η λιτότητα, αυτό που δείχνουν τα στοιχεία είναι οικονομικά προβλήματα ριζωμένα στις αξίες και πεποιθήσεις της ελληνικής κοινωνίας, σημειώνεται.
Ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας διέπεται από πελατειακές σχέσεις προκειμένου να κερδίσουν τα κόμματα ψήφους και ευνοιοκρατία, πολύ μεγαλύτερες απ' ό,τι σε άλλα μέρη της Ευρώπης.
Όμως και στον ιδιωτικό τομέα υπάρχουν σοβαρά προβλήματα, όπως η διάχυτη επιρροή κατεστημένων συμφερόντων, αλλά και επιχειρηματικές και πολιτικές ελίτ.
Τα κέρδη ως ποσοστό του εισοδήματος των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι στο 46%, τη στιγμή που η Ιταλία είναι δεύτερη στο 42% με την Γαλλία τρίτη στο 41%.
Επισημαίνεται ακόμη ότι η Ελλάδα είναι ένα από τα πιο δύσκολα μέρη στην Ευρώπη για επενδύσεις, όπως έχει αναφέρει η Παγκόσμια Τράπεζα, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν πολύ λίγες εταιρείες με καινούργιες ιδέες.
Αυτό το καχεκτικό σύστημα πηγάζει από συντεχνιακές αξίες, με έμφαση στην κοινωνική προστασία και την αλληλεγγύη αντί του ανταγωνισμού.
Αυτές οι αξίες μπορεί να είναι επωφελής για μια οικογενειακή ζωή, όμως ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις, αποτελούν μια συνταγή για μια στατική οικονομία.
Ορισμένοι οικονομολόγοι πιστεύουν ότι οι διαρθρωτικές πτυχές δεν έχουν καμία σχέση με την τρέχουσα κρίση στην Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα, μια στρουκτουραλιστική προοπτική φωτίζει το τι πήγε στραβά - και γιατί.
Όπως αναφέρει ο νομπελίστας οικονομολόγος, με αδύναμο ανταγωνισμό, οι επιχειρηματίες δεν σπεύδουν να προχωρήσουν σε προσλήψεις ανέργων, ενώ όταν άρχισε η ανάκαμψη, η πολιτική αναταραχή εξάλειψε την όποια εμπιστοσύνη εν τη γενέσει της.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται κάτι περισσότερο από μια απλή αναδιάρθρωση ή ελάφρυνση του χρέους της.
Αν οι νέοι σε ηλικία Έλληνες θέλουν να έχουν μέλλον στην ίδια τους τη χώρα, θα πρέπει οι ίδιοι, όπως και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, να αναπτύξουν συμπεριφορές και θεσμούς που θα συνιστούν μια σύγχρονη οικονομία, κάτι που σημαίνει να απαρνηθούν τις συντεχνιακές συμπεριφορές.
Η Ευρώπη από την πλευρά της πρέπει να σκεφθεί πέρα από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για το συνταξιοδοτικό σύστημα της Ελλάδας, το φορολογικό καθεστώς και τις ρυθμίσεις των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Ενώ η Ελλάδα έχει προσεγγίσει τα… υψηλά συντεχνιακής νοοτροπίας, η Ιταλία και η Γαλλία δεν είναι πολύ μακριά και όχι πολύ πίσω τους ακολουθεί η Γερμανία.
Όλη η Ευρώπη, όχι μόνον η Ελλάδα, θα πρέπει να σκεφθεί ξανά την οικονομική της φιλοσοφία, καταλήγει το άρθρο.
www.bankingnews.gr
Με αυτή τη φράση ανοίγει ο βραβευμένος με Νόμπελ το 2006 οικονομολόγος Edmund S. Phelps και επικεφαλής του τμήματος Καπιταλιστικής και Κοινωνικής θεωρίας στο Πανεπιστήμιο της Columbia το εκτενές άρθρο του, με το οποίο εξηγεί τους λόγους κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας.
Μάλιστα, στο άρθρο του στο Project Syndicate αναφέρεται και στα βαθιά ριζωμένα οικονομικά προβλήματα στην ελληνική κοινωνία.
Αντιθέτως με την εκτίμηση πολλών οικονομολόγων ότι για την οικονομική κατάρρευση ευθύνεται η λιτότητα, αυτό που δείχνουν τα στοιχεία είναι οικονομικά προβλήματα ριζωμένα στις αξίες και πεποιθήσεις της ελληνικής κοινωνίας, σημειώνεται.
Ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας διέπεται από πελατειακές σχέσεις προκειμένου να κερδίσουν τα κόμματα ψήφους και ευνοιοκρατία, πολύ μεγαλύτερες απ' ό,τι σε άλλα μέρη της Ευρώπης.
Όμως και στον ιδιωτικό τομέα υπάρχουν σοβαρά προβλήματα, όπως η διάχυτη επιρροή κατεστημένων συμφερόντων, αλλά και επιχειρηματικές και πολιτικές ελίτ.
Τα κέρδη ως ποσοστό του εισοδήματος των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι στο 46%, τη στιγμή που η Ιταλία είναι δεύτερη στο 42% με την Γαλλία τρίτη στο 41%.
Επισημαίνεται ακόμη ότι η Ελλάδα είναι ένα από τα πιο δύσκολα μέρη στην Ευρώπη για επενδύσεις, όπως έχει αναφέρει η Παγκόσμια Τράπεζα, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν πολύ λίγες εταιρείες με καινούργιες ιδέες.
Αυτό το καχεκτικό σύστημα πηγάζει από συντεχνιακές αξίες, με έμφαση στην κοινωνική προστασία και την αλληλεγγύη αντί του ανταγωνισμού.
Αυτές οι αξίες μπορεί να είναι επωφελής για μια οικογενειακή ζωή, όμως ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις, αποτελούν μια συνταγή για μια στατική οικονομία.
Ορισμένοι οικονομολόγοι πιστεύουν ότι οι διαρθρωτικές πτυχές δεν έχουν καμία σχέση με την τρέχουσα κρίση στην Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα, μια στρουκτουραλιστική προοπτική φωτίζει το τι πήγε στραβά - και γιατί.
Όπως αναφέρει ο νομπελίστας οικονομολόγος, με αδύναμο ανταγωνισμό, οι επιχειρηματίες δεν σπεύδουν να προχωρήσουν σε προσλήψεις ανέργων, ενώ όταν άρχισε η ανάκαμψη, η πολιτική αναταραχή εξάλειψε την όποια εμπιστοσύνη εν τη γενέσει της.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται κάτι περισσότερο από μια απλή αναδιάρθρωση ή ελάφρυνση του χρέους της.
Αν οι νέοι σε ηλικία Έλληνες θέλουν να έχουν μέλλον στην ίδια τους τη χώρα, θα πρέπει οι ίδιοι, όπως και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, να αναπτύξουν συμπεριφορές και θεσμούς που θα συνιστούν μια σύγχρονη οικονομία, κάτι που σημαίνει να απαρνηθούν τις συντεχνιακές συμπεριφορές.
Η Ευρώπη από την πλευρά της πρέπει να σκεφθεί πέρα από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για το συνταξιοδοτικό σύστημα της Ελλάδας, το φορολογικό καθεστώς και τις ρυθμίσεις των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Ενώ η Ελλάδα έχει προσεγγίσει τα… υψηλά συντεχνιακής νοοτροπίας, η Ιταλία και η Γαλλία δεν είναι πολύ μακριά και όχι πολύ πίσω τους ακολουθεί η Γερμανία.
Όλη η Ευρώπη, όχι μόνον η Ελλάδα, θα πρέπει να σκεφθεί ξανά την οικονομική της φιλοσοφία, καταλήγει το άρθρο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών