Νομική σύγκρουση μεταξύ των Συμφώνων της ΕΕ και του εθνικού δικαίου των κρατών μελών
Το παράδοξο των ευρωπαϊκών πακέτων διάσωσης αναδεικνύει ο αναλυτής Ashoka Mody του Bruegel, επισημαίνοντας τα δομικά προβλήματα που έχει η Ευρωζώνη και τα οποία δεν έχουν επιλυθεί κατά τη διάρκεια της πενταετούς κρίσης.
Σύμφωνα με τον ίδιο, οι πιστωτές μπορούν να συγχωρήσουν μέρος του χρέους μόνο εάν υπάρξει όφελος και για τον πιστωτή και για τον οφειλέτη.
Για το λόγο αυτό, είναι οικονομικά σωστό και νομικά ορθό να υπάρξει άφεση μερικού χρέους στην Ελλάδα.
Οι αναλυτές Karl Whelan, Armin von Bogdandy, Marcel Fratzscher, Guntram Wolff κάνουν λάθος υποστηρίζοντας την υπόθεση για την ελάφρυνση του χρέους βάσει του ευρωπαϊκού δικαίου.
Παρά τα προσεκτικά επιχειρήματά τους, η εντολή που δόθηκε στο πλαίσιο της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα κράτη, υπάρχει μια εύθραυστη νομική βάση.
Η εν λόγω αρχή περιζώνει τα όρια της Συνθήκης και έρχεται σε αντίθεση με την πρόθεση αυτών που την υπέγραψαν αρχικά.
Η αρχή δημιουργήθηκε ως απάντηση στην κρίση και η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους απειλεί να αποκαλύψει αυτή τη δομή.
Το άρθρο 125 της ΣΛΕΕ αναφέρει ότι ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη κάποιου άλλου.
Αυτή είναι η ρήτρα «χωρίς οικονομική στήριξη» που συμφωνήθηκε στο Μάαστριχτ.
Η σημασία του ήταν αυτονόητη στους υπογράφοντες.
Αυτό ισχύει και για το άρθρο 123, το οποίο απαγορεύει τη νομισματική χρηματοδότηση ενός κράτους από την ΕΚΤ.
Με απλά λόγια, αν είχαν διαφωνήσει, δεν θα υπήρχε ευρώ.
Όταν ο Ιρλανδός βουλευτής Thomas Pringle αμφισβήτησε τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επέτρεψε ένα κράτος μέλος να λάβει δάνειο από άλλα κράτη μέλη, υπό την προϋπόθεση ότι αυτό μπορεί να εξοφληθεί «με ένα κατάλληλο ποσοστό απόδοσης».
Η εξόφληση με ένα κατάλληλο ποσοστό απόδοσης προστατεύει τον μηχανισμό από την παραβίαση του άρθρου 125.
Οι ευρωπαϊκές αρχές μπορούν να καθορίσουν ποια είναι η «κατάλληλη απόδοση» διότι το Δικαστήριο παρείχε κάποια καθοδήγηση.
Προφανώς, όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι αν η καθαρή παρούσα αξία του χρέους προς τους πιστωτές μειώνεται στο μηδέν, τότε το άρθρο 125 θα παραβιάζεται.
Έτσι, το μόνο ερώτημα είναι πόσο μπορεί αυτό να μειωθεί.
Υπενθυμίζεται εδώ ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που αποφασίστηκε στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 21 Ιουλίου 2011 μείωσε σταθερά το ποσοστό της απόδοσης στους πιστωτές.
Επιπλέον η ελάφρυνση του χρέους στην Ελλάδα, δημιουργεί τον κίνδυνο για τη Γερμανία, όπου οι απεριόριστες απώλειες δεν είναι νομικά αποδεκτές.
Μια σύγκρουση με το γερμανικό Σύνταγμα θα ακολουθήσει.
Το γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο κατέστησε σαφές ότι οι αόριστες και απρόβλεπτες απαιτήσεις από τον γερμανικό προϋπολογισμό, οι οποίες προκαλούνται από τις αποφάσεις των άλλων κρατών, δεν είναι συμβατές με το γερμανικό Σύνταγμα.
Για το λόγο αυτό, η Γερμανία έχει σταθεί σταθερά ενάντια σε κάθε έννοια ευρωομολόγων.
Στην πραγματικότητα, τώρα, αν το άρθρο 125 αναφέρει ότι οι σημαντικές απώλειες μέσω του δανεισμού του ESM είναι εφικτές, έχουμε ένα ευρωομόλογο από την πίσω πόρτα, καταλήγει ο αναλυτής.
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με τον ίδιο, οι πιστωτές μπορούν να συγχωρήσουν μέρος του χρέους μόνο εάν υπάρξει όφελος και για τον πιστωτή και για τον οφειλέτη.
Για το λόγο αυτό, είναι οικονομικά σωστό και νομικά ορθό να υπάρξει άφεση μερικού χρέους στην Ελλάδα.
Οι αναλυτές Karl Whelan, Armin von Bogdandy, Marcel Fratzscher, Guntram Wolff κάνουν λάθος υποστηρίζοντας την υπόθεση για την ελάφρυνση του χρέους βάσει του ευρωπαϊκού δικαίου.
Παρά τα προσεκτικά επιχειρήματά τους, η εντολή που δόθηκε στο πλαίσιο της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα κράτη, υπάρχει μια εύθραυστη νομική βάση.
Η εν λόγω αρχή περιζώνει τα όρια της Συνθήκης και έρχεται σε αντίθεση με την πρόθεση αυτών που την υπέγραψαν αρχικά.
Η αρχή δημιουργήθηκε ως απάντηση στην κρίση και η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους απειλεί να αποκαλύψει αυτή τη δομή.
Το άρθρο 125 της ΣΛΕΕ αναφέρει ότι ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη κάποιου άλλου.
Αυτή είναι η ρήτρα «χωρίς οικονομική στήριξη» που συμφωνήθηκε στο Μάαστριχτ.
Η σημασία του ήταν αυτονόητη στους υπογράφοντες.
Αυτό ισχύει και για το άρθρο 123, το οποίο απαγορεύει τη νομισματική χρηματοδότηση ενός κράτους από την ΕΚΤ.
Με απλά λόγια, αν είχαν διαφωνήσει, δεν θα υπήρχε ευρώ.
Όταν ο Ιρλανδός βουλευτής Thomas Pringle αμφισβήτησε τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επέτρεψε ένα κράτος μέλος να λάβει δάνειο από άλλα κράτη μέλη, υπό την προϋπόθεση ότι αυτό μπορεί να εξοφληθεί «με ένα κατάλληλο ποσοστό απόδοσης».
Η εξόφληση με ένα κατάλληλο ποσοστό απόδοσης προστατεύει τον μηχανισμό από την παραβίαση του άρθρου 125.
Οι ευρωπαϊκές αρχές μπορούν να καθορίσουν ποια είναι η «κατάλληλη απόδοση» διότι το Δικαστήριο παρείχε κάποια καθοδήγηση.
Προφανώς, όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι αν η καθαρή παρούσα αξία του χρέους προς τους πιστωτές μειώνεται στο μηδέν, τότε το άρθρο 125 θα παραβιάζεται.
Έτσι, το μόνο ερώτημα είναι πόσο μπορεί αυτό να μειωθεί.
Υπενθυμίζεται εδώ ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που αποφασίστηκε στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 21 Ιουλίου 2011 μείωσε σταθερά το ποσοστό της απόδοσης στους πιστωτές.
Επιπλέον η ελάφρυνση του χρέους στην Ελλάδα, δημιουργεί τον κίνδυνο για τη Γερμανία, όπου οι απεριόριστες απώλειες δεν είναι νομικά αποδεκτές.
Μια σύγκρουση με το γερμανικό Σύνταγμα θα ακολουθήσει.
Το γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο κατέστησε σαφές ότι οι αόριστες και απρόβλεπτες απαιτήσεις από τον γερμανικό προϋπολογισμό, οι οποίες προκαλούνται από τις αποφάσεις των άλλων κρατών, δεν είναι συμβατές με το γερμανικό Σύνταγμα.
Για το λόγο αυτό, η Γερμανία έχει σταθεί σταθερά ενάντια σε κάθε έννοια ευρωομολόγων.
Στην πραγματικότητα, τώρα, αν το άρθρο 125 αναφέρει ότι οι σημαντικές απώλειες μέσω του δανεισμού του ESM είναι εφικτές, έχουμε ένα ευρωομόλογο από την πίσω πόρτα, καταλήγει ο αναλυτής.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών