Οι Έλληνες θα έπρατταν σωστά αν παραδεχόντουσαν ότι η δημοκρατία δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι μιας χώρας μπορούν να ψηφίσουν για να πάρουν χρήματα από άλλες χώρες.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας έχει την ευκαιρία να γίνει στην Ελλάδα σαν τον πρόεδρο της Νότιας Κορέας Kim Dae-jung (Κιμ Ντάε-Γιουνγκ) και τον πρόεδρο της Βραζιλίας Luiz Inácio Lula da Silva (Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα) αναφέρει σε άρθρο του ο Jeffrey Frankel, a professor at Harvard University's Kennedy School of Government
Ο Τσίπρας μπορεί να γίνει ο ηγέτης της αριστεράς που στοχεύει στην δημοσιονομική εξυγίανση και την ελεύθερη αγορά;
Ίσως.
Ο Τσίπρας διακυβέρνησε στη μέση μιας οικονομικής κρίσης και αντιμετωπίζει άμεσα διεθνείς χρηματοδοτικούς περιορισμούς.
Όταν ανέλαβαν την εξουσία ο Kim και ο Lula ήταν σε θέση να προσαρμόσουν, τις πολιτικές τους στις νέες πραγματικότητες δρομολογώντας απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Ορισμένες μεταρρυθμίσεις ήταν «συντηρητικές» (ή «νεοφιλελεύθερες») και ορισμένες άλλες ήταν εκτός του ιδεολογικού τους πλαισίου.
Όμως ήταν συνεπείς με τις δεσμεύσεις που έδωσαν να αντιμετωπίσουν τα ενδογενή προβλήματα.
Στην Νότια Κορέα υπό τον Kim ξεκίνησε η διαδικασία χαλιναγώγησης των τεράστιων οικογενειακών επιχειρήσεων που ελέγχουν την Νότιο Κορέα.
Στην Βραζιλία, ο Lula εφαρμόζει το Bolsa Familia, ένα σύστημα άμεσων πληρωμών σε μετρητά σε νοικοκυριά που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασαν στους πρώτους έξι μήνες της θητείας τους έχοντας παρωπίδες σχετικά με την οικονομική πραγματικότητα.
Ο Τσίπρας δεν μπορεί να δει τα πράγματα από την οπτική γωνία των άλλων.
Η απόφαση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος σχετικά με τους όρους διάσωσης που καθορίζονται από τους πιστωτές στην Ελλάδα έδειξε ο Τσίπρας ότι έχει παρωπίδες.
Αν ο Τσίπρας είχε υιοθετήσει ένα κανονικό σενάριο, λογικά θα έπρεπε να ζητήσει από τους Έλληνες να ψηφίσουν ναι.
Αλλά εκείνος τους ζήτησε να ψηφίσουν όχι, πράγμα το οποίο έπραξαν οι έλληνες με εκπληκτικά μεγάλη διαφορά.
Προφανώς σκέφτηκε ο Τσίπρας ότι αυτό θα ενισχύσει το διαπραγματευτικό του χαρτί.
Αντ 'αυτού, ενισχύθηκε μόνο η θέση των Γερμανών οι οποίοι εκπόνησαν και σχέδιο Grexit.
Μια εβδομάδα μετά το δημοψήφισμα, ο Τσίπρας αντιμετωπίζει την πραγματικότητα:
οι εταίροι της Ελλάδας δεν είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν ευνοϊκότερους όρους.
Αντίθετα, επιμένουν σε ένα σκληρό μνημόνιο.
Το μόνο θετικό στοιχείο σε αυτή τη θλιβερή ιστορία είναι ότι ορισμένοι από τους υποστηρικτές του Τσίπρα μπορεί τώρα να είναι πρόθυμοι να πιούν το πικρό ποτήρι των πιστωτών.
Όπως ο Kim και ο Lula, ο Τσίπρας λέει τώρα ότι τα μέτρα αυτά είναι αναπόφευκτα και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.
Οι λανθασμένες αντιλήψεις και λάθη από τους ηγέτες στη Γερμανία και άλλων πιστωτριών χωρών αποδείχθηκαν εξίσου καταστροφικές με την άπειρη ηγεσία στην Ελλάδα.
Για παράδειγμα, η πεποίθηση ότι η δημοσιονομική λιτότητα δημιουργεί εισόδημα, είναι ένα λάθος, όπως ήταν λάθος η άρνηση το 2010 να διαγραφεί το χρέος.
Αυτά τα λάθη εξηγούν γιατί η αναλογία στην Ελλάδα χρέους προς ΑΕΠ είναι ακόμη μεγαλύτερη σήμερα από ότι ήταν στο παρελθόν.
Η άρνηση της κάθε πλευράς να παραδεχθεί τα λάθη της ενίσχυσε το πείσμα της άλλης πλευράς.
Οι Γερμανοί θα έπρατταν σωστά αν παραδεχόντουσαν ότι η δημοσιονομική λιτότητα δεν αποδίδει βραχυχρόνια.
Οι Έλληνες θα έπρατταν σωστά αν παραδεχόντουσαν ότι η δημοκρατία δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι μιας χώρας μπορούν να ψηφίσουν για να πάρουν χρήματα από άλλες χώρες.
Από την άποψη της θεωρίας των παιγνίων, το γεγονός ότι οι Έλληνες και οι Γερμανοί έχουν διαφορετικά οικονομικά συμφέροντα δεν εξηγεί την κακή έκβαση των διαπραγματεύσεων μέχρι σήμερα.
Μια «κακή συμφωνία» θα απαιτούσε από κάθε πλευρά να παραιτηθεί από τις κορυφαίες προτεραιότητές της.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα πρέπει να συμφωνήσει σε μια ξεκάθαρη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Και η Ελλάδα θα πρέπει να πετύχει σημαντικό πλεόνασμα.
Σύμφωνα με μια καλή συμφωνία οι πιστωτές θα τροποποιήσουν τα επιτόκια και θα επεκτείνουν τις διάρκειες αποπληρωμής περαιτέρω, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προτείνει.
Η φοβερή εμπειρία των τελευταίων έξι μηνών πρέπει να οδηγήσει και τις δύο πλευρές σε μια σαφέστερη αντίληψη της οικονομικής πραγματικότητας και των προτεραιοτήτων.
Αυτό θα είναι απαραίτητο, αν οι δύο πλευρές θέλουν να καταλήξουν σε μια καλή συμφωνία.
Ένα βασικό πρόβλημα της ελληνικής κρίσης, δεδομένου ότι ξέσπασε στα τέλη του 2009 είναι ότι τόσο οι Έλληνες όσο και οι πιστώτριες χώρες της ευρωζώνης ήταν απρόθυμοι να εξετάσουν τα αποτελέσματα από προηγούμενες κρίσεις αναδυόμενων αγορών.
Είπαν ότι η Ελλάδα ήταν μέλος της ευρωζώνης, δεν είναι αναπτυσσόμενη χώρα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, για παράδειγμα, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αρχικά δεν ήθελαν την Ελλάδα να καταφύγει στο ΔΝΤ.
Αν ο Τσίπρας τώρα....μπορεί να ακολουθήσει την πορεία που χάραξε ο Kim και ο Lula, τότε θα υπηρετήσει την πατρίδα του καλά.
Μεταφραστική επιμέλεια Πέτρος Λαζάρου
www.bankingnews.gr
Ο Τσίπρας μπορεί να γίνει ο ηγέτης της αριστεράς που στοχεύει στην δημοσιονομική εξυγίανση και την ελεύθερη αγορά;
Ίσως.
Ο Τσίπρας διακυβέρνησε στη μέση μιας οικονομικής κρίσης και αντιμετωπίζει άμεσα διεθνείς χρηματοδοτικούς περιορισμούς.
Όταν ανέλαβαν την εξουσία ο Kim και ο Lula ήταν σε θέση να προσαρμόσουν, τις πολιτικές τους στις νέες πραγματικότητες δρομολογώντας απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Ορισμένες μεταρρυθμίσεις ήταν «συντηρητικές» (ή «νεοφιλελεύθερες») και ορισμένες άλλες ήταν εκτός του ιδεολογικού τους πλαισίου.
Όμως ήταν συνεπείς με τις δεσμεύσεις που έδωσαν να αντιμετωπίσουν τα ενδογενή προβλήματα.
Στην Νότια Κορέα υπό τον Kim ξεκίνησε η διαδικασία χαλιναγώγησης των τεράστιων οικογενειακών επιχειρήσεων που ελέγχουν την Νότιο Κορέα.
Στην Βραζιλία, ο Lula εφαρμόζει το Bolsa Familia, ένα σύστημα άμεσων πληρωμών σε μετρητά σε νοικοκυριά που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασαν στους πρώτους έξι μήνες της θητείας τους έχοντας παρωπίδες σχετικά με την οικονομική πραγματικότητα.
Ο Τσίπρας δεν μπορεί να δει τα πράγματα από την οπτική γωνία των άλλων.
Η απόφαση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος σχετικά με τους όρους διάσωσης που καθορίζονται από τους πιστωτές στην Ελλάδα έδειξε ο Τσίπρας ότι έχει παρωπίδες.
Αν ο Τσίπρας είχε υιοθετήσει ένα κανονικό σενάριο, λογικά θα έπρεπε να ζητήσει από τους Έλληνες να ψηφίσουν ναι.
Αλλά εκείνος τους ζήτησε να ψηφίσουν όχι, πράγμα το οποίο έπραξαν οι έλληνες με εκπληκτικά μεγάλη διαφορά.
Προφανώς σκέφτηκε ο Τσίπρας ότι αυτό θα ενισχύσει το διαπραγματευτικό του χαρτί.
Αντ 'αυτού, ενισχύθηκε μόνο η θέση των Γερμανών οι οποίοι εκπόνησαν και σχέδιο Grexit.
Μια εβδομάδα μετά το δημοψήφισμα, ο Τσίπρας αντιμετωπίζει την πραγματικότητα:
οι εταίροι της Ελλάδας δεν είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν ευνοϊκότερους όρους.
Αντίθετα, επιμένουν σε ένα σκληρό μνημόνιο.
Το μόνο θετικό στοιχείο σε αυτή τη θλιβερή ιστορία είναι ότι ορισμένοι από τους υποστηρικτές του Τσίπρα μπορεί τώρα να είναι πρόθυμοι να πιούν το πικρό ποτήρι των πιστωτών.
Όπως ο Kim και ο Lula, ο Τσίπρας λέει τώρα ότι τα μέτρα αυτά είναι αναπόφευκτα και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.
Οι λανθασμένες αντιλήψεις και λάθη από τους ηγέτες στη Γερμανία και άλλων πιστωτριών χωρών αποδείχθηκαν εξίσου καταστροφικές με την άπειρη ηγεσία στην Ελλάδα.
Για παράδειγμα, η πεποίθηση ότι η δημοσιονομική λιτότητα δημιουργεί εισόδημα, είναι ένα λάθος, όπως ήταν λάθος η άρνηση το 2010 να διαγραφεί το χρέος.
Αυτά τα λάθη εξηγούν γιατί η αναλογία στην Ελλάδα χρέους προς ΑΕΠ είναι ακόμη μεγαλύτερη σήμερα από ότι ήταν στο παρελθόν.
Η άρνηση της κάθε πλευράς να παραδεχθεί τα λάθη της ενίσχυσε το πείσμα της άλλης πλευράς.
Οι Γερμανοί θα έπρατταν σωστά αν παραδεχόντουσαν ότι η δημοσιονομική λιτότητα δεν αποδίδει βραχυχρόνια.
Οι Έλληνες θα έπρατταν σωστά αν παραδεχόντουσαν ότι η δημοκρατία δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι μιας χώρας μπορούν να ψηφίσουν για να πάρουν χρήματα από άλλες χώρες.
Από την άποψη της θεωρίας των παιγνίων, το γεγονός ότι οι Έλληνες και οι Γερμανοί έχουν διαφορετικά οικονομικά συμφέροντα δεν εξηγεί την κακή έκβαση των διαπραγματεύσεων μέχρι σήμερα.
Μια «κακή συμφωνία» θα απαιτούσε από κάθε πλευρά να παραιτηθεί από τις κορυφαίες προτεραιότητές της.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα πρέπει να συμφωνήσει σε μια ξεκάθαρη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Και η Ελλάδα θα πρέπει να πετύχει σημαντικό πλεόνασμα.
Σύμφωνα με μια καλή συμφωνία οι πιστωτές θα τροποποιήσουν τα επιτόκια και θα επεκτείνουν τις διάρκειες αποπληρωμής περαιτέρω, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προτείνει.
Η φοβερή εμπειρία των τελευταίων έξι μηνών πρέπει να οδηγήσει και τις δύο πλευρές σε μια σαφέστερη αντίληψη της οικονομικής πραγματικότητας και των προτεραιοτήτων.
Αυτό θα είναι απαραίτητο, αν οι δύο πλευρές θέλουν να καταλήξουν σε μια καλή συμφωνία.
Ένα βασικό πρόβλημα της ελληνικής κρίσης, δεδομένου ότι ξέσπασε στα τέλη του 2009 είναι ότι τόσο οι Έλληνες όσο και οι πιστώτριες χώρες της ευρωζώνης ήταν απρόθυμοι να εξετάσουν τα αποτελέσματα από προηγούμενες κρίσεις αναδυόμενων αγορών.
Είπαν ότι η Ελλάδα ήταν μέλος της ευρωζώνης, δεν είναι αναπτυσσόμενη χώρα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, για παράδειγμα, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αρχικά δεν ήθελαν την Ελλάδα να καταφύγει στο ΔΝΤ.
Αν ο Τσίπρας τώρα....μπορεί να ακολουθήσει την πορεία που χάραξε ο Kim και ο Lula, τότε θα υπηρετήσει την πατρίδα του καλά.
Μεταφραστική επιμέλεια Πέτρος Λαζάρου
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών