Φαίνεται ότι έχουν την αίσθηση της θυματοποίησης που τους έχει κάνει να χάσουν την ψυχραιμία τους
Μια συμφωνία επιτεύχθηκε τελικά που θα μπορούσε να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη.
Λίγοι είναι ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα.
Έχουμε ακούσει πολλά για το πώς οι Έλληνες αισθάνονται ταπεινωμένοι.
Αλλά έχουμε ακούσει λιγότερα για τον γερμανικά θυμό, και ξέρουμε ότι είναι κάτι που ισχύει.
Ο υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schäuble φέρεται να φώναζε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων το βράδυ του Σαββάτου.
Η Γαλλία και η Ιταλία έχουν δώσει τεράστια δάνεια προς την Ελλάδα, αλλά καμία χώρα δεν έχει εκφράσει την εχθρότητα προς την Ελλάδα.
Γιατί όμως η Γερμανία είναι τόσο θυμωμένη;, αναρωτιέται ο αρθρογράφος των New York Times, Jacob Soll.
Ως ιστορικός της οικονομίας ο Soll, έλαβε μια γεύση αυτής της δυσαρέσκειας κατά τη διάρκεια μιας διάσκεψης για το ελληνικό δημόσιο χρέος που πραγματοποιήθηκε στο Μόναχο την περασμένη εβδομάδα.
Έλαβε χώρα στο Κέντρο Οικονομικών Μελετών και το Ινστιτούτο Ifo, του οποίου ο επικεφαλής Hans-Werner Sinn, είναι πολύχρονος υποστηρικτής ενός Grexit.
Στο συνέδριο συμμετείχαν οικονομολόγοι, λογιστές, δημοσιογράφοι, επενδυτές και κυβερνητικοί αξιωματούχοι από την Ελλάδα και τη Γερμανία. Οι απόψεις που εκφράστηκαν ήταν αποκλίνουσες.
Όταν μίλησαν οι γερμανοί οικονομολόγοι υπήρχε ένα εντελώς διαφορετικό τόνος.
Εκτός από οικονομικές θεωρίες και αριθμούς υπήρχε ένα ηθικό μήνυμα: Οι Γερμανοί είναι οι ειλικρινείς εργάτες και οι Έλληνες διεφθαρμένες, αναξιόπιστοι και ανίκανοι.
Και τα δύο μέρη είχαν γίνει οι καρικατούρες του εαυτού τους.
Έχουμε ακούσει αυτή την ιστορία τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, αλλά σε εκείνο το συνέδριο ήταν σαφές πόσο η μεγάλη δυσαρέσκεια διαμορφώνει τις απόψεις των γερμανών οικονομολόγων.
Ο Clemens Fuest, του Κέντρου Ευρωπαϊκών Οικονομικών Ερευνών, ο οποίος συμβουλεύει τον Schäuble, ανέφερε ότι οι Έλληνες είχαν αποτύχει σε όλα τα επίπεδα κατά τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Πίστευε ότι θα πρέπει απλά να πεταχτούν έξω από την ευρωζώνη.
Ο Henrik Enderlein, του φιλοευρωπαϊκού Jacques Delors Institute, δήλωσε ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην ευρωζώνη, αλλά μόνο αν εφαρμοστεί περισσότερη λιτότητα και καλύτερη διαχείριση.
Ο Daniel Gros, διευθυντής του Κέντρου Μελετών Ευρωπαϊκής Πολιτικής, διατύπωσε τη θεωρία ότι το ελληνικό χρέος και τα οικονομικά δεινά μπορεί να αντιμετωπιστούν μόνο με ανάκαμψη των εξαγωγών.
Όλα τα σημεία ήταν σημαντικά, αυτό που αποτέλεσε το συμπέρασμα του αρθρογράφου ήταν ότι η Γερμανία δεν έπαιξε κανένα σημαντικό ρόλο στην ελληνική τραγωδία.
Παρέδωσαν τα χρήματά τους και παρακολούθησαν τους Έλληνες να τα καταστρέφουν τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Τώρα οι Έλληνες αξίζουν αυτό που τους τυχαίνει.
Όταν ανέφερα ότι οι Γερμανοί είχαν παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτή την κατάσταση, επιμένοντας στη λιτότητα και στο μη βιώσιμο χρέος κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών, ενώ έκαναν ελάχιστα για να βελτιώσουν τα λογιστικά πρότυπα, και τώρα ουσιαστικά οδήγησαν στην επιβολή καταστροφικών ελέγχων των κεφαλαίων, ο κ . Enderlein και ο κ. Fuest χλεύασαν.
Όταν ανέφερα ότι πολλοί είδαν τη λιτότητα ως μια νέα εκδοχή της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919 που θα έφερνε σε μια μελλοντική "χαοτική και αναξιόπιστη" κυβέρνηση στην Ελλάδα, ο Enderlein προειδοποίησε για ένα δοκίμιο στην εφημερίδα The Guardian, αντιτείνοντας ότι ήταν έξαλλος για το ότι τους συγκρίνουν με τους Ναζί και τους τρομοκράτες.
Όταν παρατήρησα ότι δεν έχει σημασία πόσο άσχημα οι Έλληνες είχαν χειριστεί την οικονομία τους, αλλά τα γερμανικά αιτήματα και το πιθανό χάος ενός Grexit κινδύνευε να φέρει στο επίκεντρο τον πολιτικό λαϊκισμό και την κοινωνική δυστυχία, ήταν ασυγκίνητος.
Οι οφειλέτες που χρεοκοπούν, εξήγησαν, θα πρέπει απλά να υποφέρουν και δεν έχει σημασία πόσο σκληρο΄θ, ακόμα και άδικοι, είναι οι όροι των δανείων.
Υπήρχαν εκείνοι που χειρίζονται τις οικονομίες τους καλά, και ανέλαβαν την ευθύνη τους σιωπηλά, όπως η Φινλανδία και η Λετονία, είπαν.
Σε αντίθεση, μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου πολλοί άνθρωποι δεν πληρώνουν τους φόρους τους, δεν φαίνεται να δικαιολογούν την ενσυναίσθηση. Μου θύμισε ότι στα γερμανικά, το χρέος, "schuld," σημαίνει επίσης την ηθική βλάβη ή την ευθύνη.
Όταν ρώτησα αν είχαν επισκεφτεί την Ελλάδα να αξιολογήσουν τη φτώχεια, τη διαρροή εγκεφάλων και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, απλά κούνησαν το κεφάλι τους.
«Όταν ρώτησα ποια είναι η ευθύνη αυτών των κορυφαίων οικονομολόγων στην ελληνική κρίση, μου είπαν ότι δεν μπορούσα να καταλάβω την κατάσταση απλά πετώντας από τις Ηνωμένες Πολιτείες», αναφέρει ο αρθρογράφος, επισημαίνοντας ότι έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στην Ευρώπη και στην Αθήνα, όπου είδε πεινασμένους ηλικιωμένους να περιφέρονται σε κάδους απορριμμάτων.
Όταν το συνέδριο έληξε, οι Γερμανοί συμμετέχοντες του εξήγησαν πώς οι Έλληνες λήστεψαν τους Γερμανούς.
Δεν θέλουν να είναι θύματα πια.
Μάλιστα, διατύπωσαν την άποψη ότι οι χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλουν στη Γερμανία τόσα πολλά χρήματα που αν αυξάνονταν οι χρεοκοπίες θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη Γερμανία.
Εδώ βρίσκεται ένα μείζον πολιτιστικό πρόβλημα αποσύνδεσης, καθώς επίσης και ο κίνδυνος για τους Γερμανούς.
Φαίνεται ότι έχουν την αίσθηση της θυματοποίησης που τους έχει κάνει να χάσουν την ψυχραιμία τους, τόσο κατά τις διαπραγματεύσεις όσο και κατά τις οικονομικές εκτιμήσεις τους.
Αν οι Γερμανοί θέλουν όμως να ηγηθούν της Ευρώπης, δεν μπορούν να το κάνουν ως θύματα, καταλήγει ο αρθρογράφος των New York Times.
www.bankingnews.gr
Λίγοι είναι ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα.
Έχουμε ακούσει πολλά για το πώς οι Έλληνες αισθάνονται ταπεινωμένοι.
Αλλά έχουμε ακούσει λιγότερα για τον γερμανικά θυμό, και ξέρουμε ότι είναι κάτι που ισχύει.
Ο υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schäuble φέρεται να φώναζε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων το βράδυ του Σαββάτου.
Η Γαλλία και η Ιταλία έχουν δώσει τεράστια δάνεια προς την Ελλάδα, αλλά καμία χώρα δεν έχει εκφράσει την εχθρότητα προς την Ελλάδα.
Γιατί όμως η Γερμανία είναι τόσο θυμωμένη;, αναρωτιέται ο αρθρογράφος των New York Times, Jacob Soll.
Ως ιστορικός της οικονομίας ο Soll, έλαβε μια γεύση αυτής της δυσαρέσκειας κατά τη διάρκεια μιας διάσκεψης για το ελληνικό δημόσιο χρέος που πραγματοποιήθηκε στο Μόναχο την περασμένη εβδομάδα.
Έλαβε χώρα στο Κέντρο Οικονομικών Μελετών και το Ινστιτούτο Ifo, του οποίου ο επικεφαλής Hans-Werner Sinn, είναι πολύχρονος υποστηρικτής ενός Grexit.
Στο συνέδριο συμμετείχαν οικονομολόγοι, λογιστές, δημοσιογράφοι, επενδυτές και κυβερνητικοί αξιωματούχοι από την Ελλάδα και τη Γερμανία. Οι απόψεις που εκφράστηκαν ήταν αποκλίνουσες.
Όταν μίλησαν οι γερμανοί οικονομολόγοι υπήρχε ένα εντελώς διαφορετικό τόνος.
Εκτός από οικονομικές θεωρίες και αριθμούς υπήρχε ένα ηθικό μήνυμα: Οι Γερμανοί είναι οι ειλικρινείς εργάτες και οι Έλληνες διεφθαρμένες, αναξιόπιστοι και ανίκανοι.
Και τα δύο μέρη είχαν γίνει οι καρικατούρες του εαυτού τους.
Έχουμε ακούσει αυτή την ιστορία τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, αλλά σε εκείνο το συνέδριο ήταν σαφές πόσο η μεγάλη δυσαρέσκεια διαμορφώνει τις απόψεις των γερμανών οικονομολόγων.
Ο Clemens Fuest, του Κέντρου Ευρωπαϊκών Οικονομικών Ερευνών, ο οποίος συμβουλεύει τον Schäuble, ανέφερε ότι οι Έλληνες είχαν αποτύχει σε όλα τα επίπεδα κατά τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Πίστευε ότι θα πρέπει απλά να πεταχτούν έξω από την ευρωζώνη.
Ο Henrik Enderlein, του φιλοευρωπαϊκού Jacques Delors Institute, δήλωσε ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην ευρωζώνη, αλλά μόνο αν εφαρμοστεί περισσότερη λιτότητα και καλύτερη διαχείριση.
Ο Daniel Gros, διευθυντής του Κέντρου Μελετών Ευρωπαϊκής Πολιτικής, διατύπωσε τη θεωρία ότι το ελληνικό χρέος και τα οικονομικά δεινά μπορεί να αντιμετωπιστούν μόνο με ανάκαμψη των εξαγωγών.
Όλα τα σημεία ήταν σημαντικά, αυτό που αποτέλεσε το συμπέρασμα του αρθρογράφου ήταν ότι η Γερμανία δεν έπαιξε κανένα σημαντικό ρόλο στην ελληνική τραγωδία.
Παρέδωσαν τα χρήματά τους και παρακολούθησαν τους Έλληνες να τα καταστρέφουν τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Τώρα οι Έλληνες αξίζουν αυτό που τους τυχαίνει.
Όταν ανέφερα ότι οι Γερμανοί είχαν παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτή την κατάσταση, επιμένοντας στη λιτότητα και στο μη βιώσιμο χρέος κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών, ενώ έκαναν ελάχιστα για να βελτιώσουν τα λογιστικά πρότυπα, και τώρα ουσιαστικά οδήγησαν στην επιβολή καταστροφικών ελέγχων των κεφαλαίων, ο κ . Enderlein και ο κ. Fuest χλεύασαν.
Όταν ανέφερα ότι πολλοί είδαν τη λιτότητα ως μια νέα εκδοχή της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919 που θα έφερνε σε μια μελλοντική "χαοτική και αναξιόπιστη" κυβέρνηση στην Ελλάδα, ο Enderlein προειδοποίησε για ένα δοκίμιο στην εφημερίδα The Guardian, αντιτείνοντας ότι ήταν έξαλλος για το ότι τους συγκρίνουν με τους Ναζί και τους τρομοκράτες.
Όταν παρατήρησα ότι δεν έχει σημασία πόσο άσχημα οι Έλληνες είχαν χειριστεί την οικονομία τους, αλλά τα γερμανικά αιτήματα και το πιθανό χάος ενός Grexit κινδύνευε να φέρει στο επίκεντρο τον πολιτικό λαϊκισμό και την κοινωνική δυστυχία, ήταν ασυγκίνητος.
Οι οφειλέτες που χρεοκοπούν, εξήγησαν, θα πρέπει απλά να υποφέρουν και δεν έχει σημασία πόσο σκληρο΄θ, ακόμα και άδικοι, είναι οι όροι των δανείων.
Υπήρχαν εκείνοι που χειρίζονται τις οικονομίες τους καλά, και ανέλαβαν την ευθύνη τους σιωπηλά, όπως η Φινλανδία και η Λετονία, είπαν.
Σε αντίθεση, μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου πολλοί άνθρωποι δεν πληρώνουν τους φόρους τους, δεν φαίνεται να δικαιολογούν την ενσυναίσθηση. Μου θύμισε ότι στα γερμανικά, το χρέος, "schuld," σημαίνει επίσης την ηθική βλάβη ή την ευθύνη.
Όταν ρώτησα αν είχαν επισκεφτεί την Ελλάδα να αξιολογήσουν τη φτώχεια, τη διαρροή εγκεφάλων και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, απλά κούνησαν το κεφάλι τους.
«Όταν ρώτησα ποια είναι η ευθύνη αυτών των κορυφαίων οικονομολόγων στην ελληνική κρίση, μου είπαν ότι δεν μπορούσα να καταλάβω την κατάσταση απλά πετώντας από τις Ηνωμένες Πολιτείες», αναφέρει ο αρθρογράφος, επισημαίνοντας ότι έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στην Ευρώπη και στην Αθήνα, όπου είδε πεινασμένους ηλικιωμένους να περιφέρονται σε κάδους απορριμμάτων.
Όταν το συνέδριο έληξε, οι Γερμανοί συμμετέχοντες του εξήγησαν πώς οι Έλληνες λήστεψαν τους Γερμανούς.
Δεν θέλουν να είναι θύματα πια.
Μάλιστα, διατύπωσαν την άποψη ότι οι χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλουν στη Γερμανία τόσα πολλά χρήματα που αν αυξάνονταν οι χρεοκοπίες θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη Γερμανία.
Εδώ βρίσκεται ένα μείζον πολιτιστικό πρόβλημα αποσύνδεσης, καθώς επίσης και ο κίνδυνος για τους Γερμανούς.
Φαίνεται ότι έχουν την αίσθηση της θυματοποίησης που τους έχει κάνει να χάσουν την ψυχραιμία τους, τόσο κατά τις διαπραγματεύσεις όσο και κατά τις οικονομικές εκτιμήσεις τους.
Αν οι Γερμανοί θέλουν όμως να ηγηθούν της Ευρώπης, δεν μπορούν να το κάνουν ως θύματα, καταλήγει ο αρθρογράφος των New York Times.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών