Αν δεν αλλάξει κάτι, κάθε φορά που μια οικονομική κρίση θα χτυπά, θα εγείρονται ερωτήματα σχετικά με το αν οι πολιτικοί θα είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το υψηλό πολιτικό τίμημα για να παραμείνουν στη Ευρωζώνη
Το μεγάλο όραμα της δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού υπερκράτους αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη πρόκληση της 65ετούς της ιστορίας του, την Κυριακή, όταν οι Έλληνες καλούνται να ψηφίσουν σε δημοψήφισμα που θα μπορούσε να ορίσει αν θα βγει η χώρα από την ευρωζώνη ή να ορίσει τη μοίρα της ηπείρου.
Αυτό αναφέρει ο αρθρογράφος της Wall Street Journal, Stephen Fidler, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία ένωσε τα έθνη της περιοχής μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και βοήθησε να οικοδομηθεί η Δυτική τροχιά για τις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, δεν κινδυνεύει να καταρρεύσει.
Αλλά έχει σκοντάψει στην πορεία προς αυτό που οι υποστηρικτές είδαν ως το μέλλον της: μια ολοένα και στενότερη κοινωνία των εθνών.
Αυτό το όραμα έχει ως αποκορύφωμα του το ευρώ.
Η πειθαρχία που απαιτείται για να «δεθεί» ένα εθνικό νόμισμα με εκείνο της Γερμανίας έχει φέρει σε δύσκολη θέση το πολιτικό σύστημα σε όλη την ευρωζώνη, ιδιαίτερα στο νότο.
Μάλιστα, έχει δοκιμάσει την ελληνική Δημοκρατία φέρνοντας την σε οριακό σημείο.
«Η ΕΕ βρίσκεται σε βαθιά κρίση», ανέφερε ο αναπληρωτής πρωθυπουργός του Βελγίου, Kris Peeters.
«Για πρώτη φορά στην ιστορία της, βρίσκεται σε κίνδυνο να μετατραπεί σε λιγότερο στενή ένωση».
Ο κίνδυνος μιας ελληνικής εξόδου φαίνεται να αυξάνεται καθώς πλησιάζει η ψηφοφορία πλησιάζει.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προειδοποίησε χτες ότι η παρατεταμένη σύγκρουση με τους πιστωτές της, οδήγησε την Ελλάδα σε ακόμα χειρότερη οικονομική κατάσταση από ό, τι πριν.
Όπως ανέφερε, χρειάζεται ένα ακόμη μεγαλύτερο πακέτο διάσωσης για να παραμείνει στην ευρωζώνη.
Για να είμαστε πιο ειλικρινείς, η ευρωπαϊκή ιδέα έχει διαβρωθεί.
Οι Βρετανοί έχουν επιτεθεί στην έννοια της «ολοένα και στενότερης ένωσης» και έχουν επιδιώξει επαναδιαπραγμάτευση για να απεμπλακούν.
Ορισμένοι εθνικιστές πολιτικοί, όπως ο Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, έχουν προκαλέσει τις αξίες γύρω από τις οποίες το μπλοκ έχει χτιστεί.
Τα κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και της Γαλλίας, υποφέρουν από την "κόπωση της διεύρυνσης" και εμφανίζονται αρνητικά στην επέκταση σε νέα μέλη.
Η ΕΕ έχει επίσης πέσει θύμα μιας γενικευμένης σπασμωδικής κίνησης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, καθώς πολλοί απλοί άνθρωποι βλέπουν τα συμφέροντά τους να έχουν καταπλακωθεί από εκείνα μιας παγκοσμιοποιημένης σούπερ - ελίτ.
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, το ευρώ ήταν μια λογική προέκταση του τι σχεδιαζόταν στην Ευρώπη: η επόμενη φάση της οικονομικής ολοκλήρωσης.
Ο στόχος είναι να αποτραπούν οι οικονομίες, όπως η Ιταλία, να ασκούν μικρο-νομισματική πολιτική μέσω των επαναλαμβανόμενων υποτιμήσεων.
Αλλά πολλοί από τους αρχιτέκτονες της γνώριζαν οικονομικών αδυναμιών της.
Οι παγίδες συζητήθηκαν ευρέως.
«Οι ασυντόνιστες και αποκλίνουσες εθνικές δημοσιονομικές πολιτικές θα μπορούσαν να υπονομεύσουν τη νομισματική σταθερότητα», υποστήριξε μια έκθεση του 1989 από μια επιτροπή με επικεφαλής τον Ζακ Ντελόρ, τότε ισχυρός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που άνοιξε το δρόμο στο ευρώ.
Εκτιμήθηκε όμως ότι η δημιουργία του ευρώ, παρά τις επιφυλάξεις, θα δημιουργούσε τετελεσμένα γεγονότα, αναγκάζοντας τους πολιτικούς να πιέσεις προς μια μεγαλύτερη πολιτική ολοκλήρωση.
Ωστόσο, τα πρώτα χρόνια της, οι πολιτικοί αποδυνάμωσαν αντί να ενισχύσουν τα θεμέλια του ευρώ.
Όμως ξεκίνησε η κρίση στην Ελλάδα, για να αναγνωρίσουν ότι κάτι έπρεπε για να εξασφαλιστεί η επιβίωση της Ένωσης.
Αυτό τώρα είναι ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος: Τα οικονομικά της ευρωζώνης, η εμβάθυνση της οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης, αλλά και οι πολιτικές θα πρέπει να αναθεωρηθούν.
Οι διαφωνίες όμως πάνω στις πολιτικές προκαλούν μεγάλες καθυστερήσεις στη λήψη των αποφάσεων.
Η Γερμανία επέμεινε στην συνδέει τη βοήθεια της με σκληρές πολιτικές, αντανακλώντας τη διάβρωση στις σχέσεις στην ευρωζώνη.
Οι κυβερνήσεις δεν εμπιστεύονται η μία την άλλη.
Επίσης, άλλες κυβερνήσεις δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα και τους πολιτικούς της.
Τώρα κανείς δεν ισχυρίζεται ότι ήταν σωστό για την Ελλάδα να ενταχθεί στο ευρώ.
Αλλά από τη στιγμή που κάποιος βρίσκεται σε μια νομισματική ένωση, θα πρέπει να προσαρμοστεί στους κανόνες.
Αλλά η φύση της ευρωζώνης θα πρέπει να αλλάξει πάρα πολύ, ριζικά.
Εάν δεν αλλάξει, κάθε φορά που μια οικονομική κρίση θα χτυπά, θα εγείρονται ερωτήματα σχετικά με το αν οι πολιτικοί θα είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το υψηλό πολιτικό τίμημα για να παραμείνουν στη Ευρωζώνη.
www.bankingnews.gr
Αυτό αναφέρει ο αρθρογράφος της Wall Street Journal, Stephen Fidler, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία ένωσε τα έθνη της περιοχής μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και βοήθησε να οικοδομηθεί η Δυτική τροχιά για τις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ, δεν κινδυνεύει να καταρρεύσει.
Αλλά έχει σκοντάψει στην πορεία προς αυτό που οι υποστηρικτές είδαν ως το μέλλον της: μια ολοένα και στενότερη κοινωνία των εθνών.
Αυτό το όραμα έχει ως αποκορύφωμα του το ευρώ.
Η πειθαρχία που απαιτείται για να «δεθεί» ένα εθνικό νόμισμα με εκείνο της Γερμανίας έχει φέρει σε δύσκολη θέση το πολιτικό σύστημα σε όλη την ευρωζώνη, ιδιαίτερα στο νότο.
Μάλιστα, έχει δοκιμάσει την ελληνική Δημοκρατία φέρνοντας την σε οριακό σημείο.
«Η ΕΕ βρίσκεται σε βαθιά κρίση», ανέφερε ο αναπληρωτής πρωθυπουργός του Βελγίου, Kris Peeters.
«Για πρώτη φορά στην ιστορία της, βρίσκεται σε κίνδυνο να μετατραπεί σε λιγότερο στενή ένωση».
Ο κίνδυνος μιας ελληνικής εξόδου φαίνεται να αυξάνεται καθώς πλησιάζει η ψηφοφορία πλησιάζει.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προειδοποίησε χτες ότι η παρατεταμένη σύγκρουση με τους πιστωτές της, οδήγησε την Ελλάδα σε ακόμα χειρότερη οικονομική κατάσταση από ό, τι πριν.
Όπως ανέφερε, χρειάζεται ένα ακόμη μεγαλύτερο πακέτο διάσωσης για να παραμείνει στην ευρωζώνη.
Για να είμαστε πιο ειλικρινείς, η ευρωπαϊκή ιδέα έχει διαβρωθεί.
Οι Βρετανοί έχουν επιτεθεί στην έννοια της «ολοένα και στενότερης ένωσης» και έχουν επιδιώξει επαναδιαπραγμάτευση για να απεμπλακούν.
Ορισμένοι εθνικιστές πολιτικοί, όπως ο Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, έχουν προκαλέσει τις αξίες γύρω από τις οποίες το μπλοκ έχει χτιστεί.
Τα κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και της Γαλλίας, υποφέρουν από την "κόπωση της διεύρυνσης" και εμφανίζονται αρνητικά στην επέκταση σε νέα μέλη.
Η ΕΕ έχει επίσης πέσει θύμα μιας γενικευμένης σπασμωδικής κίνησης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, καθώς πολλοί απλοί άνθρωποι βλέπουν τα συμφέροντά τους να έχουν καταπλακωθεί από εκείνα μιας παγκοσμιοποιημένης σούπερ - ελίτ.
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, το ευρώ ήταν μια λογική προέκταση του τι σχεδιαζόταν στην Ευρώπη: η επόμενη φάση της οικονομικής ολοκλήρωσης.
Ο στόχος είναι να αποτραπούν οι οικονομίες, όπως η Ιταλία, να ασκούν μικρο-νομισματική πολιτική μέσω των επαναλαμβανόμενων υποτιμήσεων.
Αλλά πολλοί από τους αρχιτέκτονες της γνώριζαν οικονομικών αδυναμιών της.
Οι παγίδες συζητήθηκαν ευρέως.
«Οι ασυντόνιστες και αποκλίνουσες εθνικές δημοσιονομικές πολιτικές θα μπορούσαν να υπονομεύσουν τη νομισματική σταθερότητα», υποστήριξε μια έκθεση του 1989 από μια επιτροπή με επικεφαλής τον Ζακ Ντελόρ, τότε ισχυρός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που άνοιξε το δρόμο στο ευρώ.
Εκτιμήθηκε όμως ότι η δημιουργία του ευρώ, παρά τις επιφυλάξεις, θα δημιουργούσε τετελεσμένα γεγονότα, αναγκάζοντας τους πολιτικούς να πιέσεις προς μια μεγαλύτερη πολιτική ολοκλήρωση.
Ωστόσο, τα πρώτα χρόνια της, οι πολιτικοί αποδυνάμωσαν αντί να ενισχύσουν τα θεμέλια του ευρώ.
Όμως ξεκίνησε η κρίση στην Ελλάδα, για να αναγνωρίσουν ότι κάτι έπρεπε για να εξασφαλιστεί η επιβίωση της Ένωσης.
Αυτό τώρα είναι ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος: Τα οικονομικά της ευρωζώνης, η εμβάθυνση της οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης, αλλά και οι πολιτικές θα πρέπει να αναθεωρηθούν.
Οι διαφωνίες όμως πάνω στις πολιτικές προκαλούν μεγάλες καθυστερήσεις στη λήψη των αποφάσεων.
Η Γερμανία επέμεινε στην συνδέει τη βοήθεια της με σκληρές πολιτικές, αντανακλώντας τη διάβρωση στις σχέσεις στην ευρωζώνη.
Οι κυβερνήσεις δεν εμπιστεύονται η μία την άλλη.
Επίσης, άλλες κυβερνήσεις δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα και τους πολιτικούς της.
Τώρα κανείς δεν ισχυρίζεται ότι ήταν σωστό για την Ελλάδα να ενταχθεί στο ευρώ.
Αλλά από τη στιγμή που κάποιος βρίσκεται σε μια νομισματική ένωση, θα πρέπει να προσαρμοστεί στους κανόνες.
Αλλά η φύση της ευρωζώνης θα πρέπει να αλλάξει πάρα πολύ, ριζικά.
Εάν δεν αλλάξει, κάθε φορά που μια οικονομική κρίση θα χτυπά, θα εγείρονται ερωτήματα σχετικά με το αν οι πολιτικοί θα είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το υψηλό πολιτικό τίμημα για να παραμείνουν στη Ευρωζώνη.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών