Οι δανειστές ζητούν αύξηση φόρων από μια διοίκηση που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να συλλέξει τους φόρους
Οι αγορές είναι πλέον πεπεισμένες ότι μια ελληνική έξοδος από τη ζώνη του ευρώ θα αποφευχθεί, αν κρίνουμε από την αντίδραση των επενδυτών χθες και σήμερα.
Οι θεωρητικοί του παιχνιδιού αναμφίβολα θα συζητούν για τα επόμενα χρόνια αν η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είχε σχεδιαστεί για ένα «εξωτερικό» ακροατήριο - αναγκάζοντας τους πιστωτές να κάνουν πίσω - ή για το εσωτερικό κοινό, προκειμένου να πειστούν οι ψηφοφόροι ότι έκαναν ό, τι είναι δυνατόν για να εξασφαλίσουν καλούς όρους.
Αυτό τον συλλογισμό διατυπώνει νέα ανάλυση του Economist, στην οποία επισημαίνεται ότι το τελικό πακέτο είναι βαρύ στην αύξηση των φόρων, όπως ακριβώς και στις περικοπές δαπανών.
Πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να το παρουσιάσει ως ένα πακέτο που οι πλούσιοι, και όχι οι φτωχοί, θα πληρώσουν το λογαριασμό.
Ο Jacob Kirkegaard του Peterson Institute επισήμανε πρόσφατα ότι θα είναι δύσκολο να δεχτούν οι πιστωτές μια προσφορά από μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία είσπραξης των φόρων, για να λυθεί το πρόβλημα με μια αύξηση... των φόρων.
Αλλά αυτό είναι ακριβώς το είδος μιας συμφωνίας της τελευταίας στιγμής, στην οποία η ΕΕ ειδικεύεται.
Το δυσκολότερο κομμάτι ασχολείται με τις προσδοκίες του ελληνικού εκλογικού σώματος.
Οι τίτλοι σήμερα των ελληνικών εφημερίδων ανέφεραν ότι τα μέτρα ξεπερνούν τα 8 δισ. ευρώ.
Υπάρχουν ερωτήματα για το αν οι απλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ή ο κυβερνητικός εταίρος θα αποδεχθούν την συμφωνία.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να προωθήσει τη συμφωνία κατευθείαν με τη βοήθεια της αντιπολίτευσης.
Αλλά αυτό θα μπορούσε να απειλήσει τη σταθερότητα της κυβέρνησής του.
Όλα θυμίζουν τη θέση που είχε το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας το 1931:
Με τα αποθεματικά της κεντρικής τράπεζα να υποχωρούν, το Λονδίνο επέμεινε στις περικοπές των επιδομάτων ανεργίας, προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και να επιτραπεί στη στερλίνα να μείνει στον κανόνα του χρυσού.
Ένα διαιρεμένο Υπουργικό Συμβούλιο αρνήθηκε να εγκρίνει τις περικοπές στην κλίμακα που απαιτούνται, ενώ ο Ramsay MacDonald, ανέλαβε καθήκοντά επικεφαλής μιας «εθνικής κυβέρνησης».
Λίγο καιρό αργότερα, η Βρετανία εγκατέλειψε τον κανόνα του χρυσού ούτως ή άλλως.
Ο κόσμος δεν κατέρρευσε, ενώ η οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου ανέκαμψε.
Ο MacDonald στιγματίστηκε ως αποστάτης, που πρόδωσε το κόμμα του κάτω από την επιρροή των τραπεζιτών.
Κινδυνεύει ο Τσίπρας να έχει την ίδια τύχη;, καταλήγει η ανάλυση του Economist.
www.bankingnews.gr
Οι θεωρητικοί του παιχνιδιού αναμφίβολα θα συζητούν για τα επόμενα χρόνια αν η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είχε σχεδιαστεί για ένα «εξωτερικό» ακροατήριο - αναγκάζοντας τους πιστωτές να κάνουν πίσω - ή για το εσωτερικό κοινό, προκειμένου να πειστούν οι ψηφοφόροι ότι έκαναν ό, τι είναι δυνατόν για να εξασφαλίσουν καλούς όρους.
Αυτό τον συλλογισμό διατυπώνει νέα ανάλυση του Economist, στην οποία επισημαίνεται ότι το τελικό πακέτο είναι βαρύ στην αύξηση των φόρων, όπως ακριβώς και στις περικοπές δαπανών.
Πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να το παρουσιάσει ως ένα πακέτο που οι πλούσιοι, και όχι οι φτωχοί, θα πληρώσουν το λογαριασμό.
Ο Jacob Kirkegaard του Peterson Institute επισήμανε πρόσφατα ότι θα είναι δύσκολο να δεχτούν οι πιστωτές μια προσφορά από μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία είσπραξης των φόρων, για να λυθεί το πρόβλημα με μια αύξηση... των φόρων.
Αλλά αυτό είναι ακριβώς το είδος μιας συμφωνίας της τελευταίας στιγμής, στην οποία η ΕΕ ειδικεύεται.
Το δυσκολότερο κομμάτι ασχολείται με τις προσδοκίες του ελληνικού εκλογικού σώματος.
Οι τίτλοι σήμερα των ελληνικών εφημερίδων ανέφεραν ότι τα μέτρα ξεπερνούν τα 8 δισ. ευρώ.
Υπάρχουν ερωτήματα για το αν οι απλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ή ο κυβερνητικός εταίρος θα αποδεχθούν την συμφωνία.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να προωθήσει τη συμφωνία κατευθείαν με τη βοήθεια της αντιπολίτευσης.
Αλλά αυτό θα μπορούσε να απειλήσει τη σταθερότητα της κυβέρνησής του.
Όλα θυμίζουν τη θέση που είχε το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας το 1931:
Με τα αποθεματικά της κεντρικής τράπεζα να υποχωρούν, το Λονδίνο επέμεινε στις περικοπές των επιδομάτων ανεργίας, προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και να επιτραπεί στη στερλίνα να μείνει στον κανόνα του χρυσού.
Ένα διαιρεμένο Υπουργικό Συμβούλιο αρνήθηκε να εγκρίνει τις περικοπές στην κλίμακα που απαιτούνται, ενώ ο Ramsay MacDonald, ανέλαβε καθήκοντά επικεφαλής μιας «εθνικής κυβέρνησης».
Λίγο καιρό αργότερα, η Βρετανία εγκατέλειψε τον κανόνα του χρυσού ούτως ή άλλως.
Ο κόσμος δεν κατέρρευσε, ενώ η οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου ανέκαμψε.
Ο MacDonald στιγματίστηκε ως αποστάτης, που πρόδωσε το κόμμα του κάτω από την επιρροή των τραπεζιτών.
Κινδυνεύει ο Τσίπρας να έχει την ίδια τύχη;, καταλήγει η ανάλυση του Economist.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών