Εάν υπάρξει Grexit οι Merkel και Hollande θα είναι οι μεγαλύτεροι αποτυχημένοι της ιστορίας
Να μη δεχτεί τους όρους των πιστωτών της καλεί την Ελλάδα ο αρθρογράφος του Foreign Policy, Philippe Legrain, ο οποίος μιλά με πολύ σκληρή γλώσσα για τις προθέσεις των Ευρωπαίων.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ελλάδα δεν χρειάζεται μόνο οδυνηρές μεταρρυθμίσεις, αλλά και απεγνωσμένα μετρητά.
Έτσι, ήρθε η ώρα για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να κάνει ό, τι είναι καλύτερο για την Ελλάδα και να αποδεχθεί τις απαιτήσεις των πιστωτών σε αντάλλαγμα των πολυπόθητων μετρητών.
Αυτή είναι η ελληνική κατάσταση.
Όμως αυτό είναι εντελώς παραπλανητικό.
Φανταστείτε ότι είστε στη φυλακή επειδή δεν είστε σε θέση να πληρώσετε τα χρέη σας.
Μετά από πέντε χρόνια μιζέριας, ηγείστε μιας εξέγερσης για να πάρετε τον έλεγχο της φυλακής και να κερδίσετε την ελευθερία σας.
Οι δεσμοφύλακες αντιδρούν, κόβοντας την παροχή νερού.
Θα πρέπει να υποχωρήσετε και να επιστρέψετε στο κελί σας, χωρίς να διαπραγματευτείτε για ελαφρώς λιγότερο δυσάρεστες συνθήκες, προκειμένου να λάβει μια μικρή ρευστότητα;
Ή θα πρέπει να συνεχίσετε να αγωνίζεστε για να είναι δωρεάν;
Δηλαδή, στην ουσία, είναι ό, τι η αντιπαράθεση μεταξύ της αφερέγγυας Ελλάδας και τους πιστωτές της στην ευρωζώνη είναι αυτή περίπου.
Για μήνες, η Ελλάδα είχε «μόνο μια ημέρα» για να συμφωνήσει σε μια συμφωνία με τους πιστωτές της, πριν ξεμείνει από μετρητά.
Τελικά αυτό δεν ήταν η αλήθεια.
Αλλά ακόμη και αν ο Τσίπρας αποδεχθεί τις απαιτήσεις των πιστωτών, η Ελλάδα θα εξακολουθούσε να έχει «μόνο μερικές ημέρες» πριν ξεμείνει από μετρητά.
Τα 7,2 δισ. ευρώ της τελευταίας δόσης, δεν θα κάλυπταν ούτε την αποπληρωμή του χρέους της ελληνικής κυβέρνησης μέχρι το τέλος του Αυγούστου.
Θα είχε ρευστότητα δηλαδή για δύο μήνες, ενώ ο Τσίπρας θα είχε παραβιάσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις, συμφωνώντας σε ακόμα περισσότερες αυξήσεις φόρων και περικοπές δαπανών που θα συμπίεζαν την οικονομία περαιτέρω, ενώ θα είχε παραιτηθεί και από τα αιτήματά του για την ελάφρυνση του χρέους.
Στη συνέχεια, οι διαπραγματεύσεις θα ξεκινούσαν και πάλι.
Διότι όσο η Ελλάδα παραμένει στη φυλακή των πιστωτών της, η ρευστότητά της θα ήταν στα χέρια των δεσμοφυλάκων της, και ως εκ τούτου θα έπρεπε να συμμορφώνεται με οποιεσδήποτε πρόσθετες προϋποθέσεις που θα της επέβαλλαν.
Ο Τσίπρας δεν θα πρέπει να υποκύψει σε αυτήν την δουλεία των χρεών.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει τώρα ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα.
Δεν χρειάζεται να δανειστεί, εκτός από το να εξυπηρετήσει το χρέος της.
Ωστόσο, σε αντάλλαγμα για την πρόσθετη ρευστότητα, οι πιστωτές στην Ελλάδα απαιτούν μια επιστροφή στις αποτυχημένες πολιτικές λιτότητας των τελευταίων πέντε ετών, οι οποίες συρρίκνωσαν την οικονομία της κατά 25% και έριξαν ένας στους τέσσερις ανθρώπους - και ένας στους δύο νέους - εκτός εργασίας.
Η υπόθεση ότι η λιτότητα μπορεί να θεραπεύσει την αφερεγγυότητα έχει δοκιμαστεί με καταστροφικά αποτελέσματα.
Μια άλλη δόση θα ήταν παράλογο.
Όπως επισημαίνει ο Martin Sandbu των Financial Times, η περαιτέρω λιτότητα δεν είναι καν προς το συμφέρον των πιστωτών.
Ζητούν μια δημοσιονομική σύσφιξη της τάξης του 1,7% του ΑΕΠ κατά το δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους και μόνο.
Από την αύξηση των φόρων και μείωση των δαπανών θα συμπιεστεί η οικονομία - μέσω της συρρίκνωσης των φορολογικών εσόδων και της διόγκωσης των κοινωνικών δαπανών.
Σύμφωνα με τον Sandbu, κάθε μείωση της οικονομίας κατά 5%, αυξάνεται ο δείκτης του χρέους κατά περίπου 9 ποσοστιαίες μονάδες.
Για την επίτευξη ενός πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 3,5% μέχρι το 2018, απαιτεί μια δημοσιονομική συμπίεση της τάξεως του 8,3% πιέζοντας την οικονομία με 12,5% και αύξηση της αναλογίας του χρέους κατά περίπου 22,5 εκατοστιαίες μονάδες.
Γιατί οι αρχές της Ευρωζώνης να είναι τόσο σκληρές και ανόητες;
Επειδή δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για την ευημερία των απλών Ελλήνων.
Δεν έχουν μπει καν στον κόπο να αναλογιστούν αν η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να πληρώσει τα χρήματα που ανάγκασαν τους ευρωπαίους φορολογούμενους να δανείσουν, φαινομενικά για λόγους αλληλεγγύης, αλλά στην πραγματικότητα για τη διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών και των επενδυτών.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος Angela Merkel και οι άλλοι φορείς της ευρωζώνης απλά δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι έκαναν ένα τρομερό λάθος το 2010 και έχουν πει ψέματα γι 'αυτό.
Η περαιτέρω λιτότητα δεν είναι η μόνη συνέπεια του να αφήσει κανείς τους Έλληνες να μαραζώνουν στη φυλακή των οφειλετών τους.
Αντίθετα με τους ισχυρισμούς ότι η Ελλάδα πληρώνει ένα μέσο επιτόκιο 2,5% για τα χρέη της, σύμφωνα με τον Joakim Tiberg της UBS, ήτοι 4,5% του ΑΕΠ στο σύνολο.
Με μείωση των τιμών κατά 2,1% κατά το παρελθόν έτος, το προσαρμοσμένο στον πληθωρισμό είναι 4,7%.
Ακόμη χειρότερα, η απειλή του χρέους δημιουργεί αβεβαιότητα σχετικά με το πώς μπορεί να επιλυθεί η κρίση - συμπεριλαμβανομένου του κατά πόσο η Ελλάδα μπορεί να αναγκαστεί να βγει από το ευρώ.
Η επιμονή των πιστωτών για τη μεταρρύθμιση είναι επίσης ανειλικρινής.
Η Ελλάδα ελέγχεται από τα θεσμικά όργανα, τη γνωστή Τρόικα, από το Μάιο του 2010.
Είχαν κάθε ευκαιρία να επιμείνουν στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούν τώρα.
Ωστόσο, κράτησαν τη χρηματοδότηση της Ελλάδα διότι το μόνο που νοιάζονταν ήταν οι δημοσιονομικοί στόχοι (περικοπές μισθών για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας»).
Η ξαφνική εστίαση στις μεταρρυθμίσεις αφορά κυρίως στην πίεση προς τον Τσίπρα να σπάσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις.
Η Ελλάδα όμως πράγματι χρειάζεται επειγόντως μεταρρυθμίσεις.
Η οικονομία της είναι υπανάπτυκτη, κλειστή, και κυριαρχείται από ολιγαρχικά συμφέρονται που μονοπωλούν τις αγορές και δωροδοκούν τους πολιτικούς.
Η δημόσια διοίκησή είναι διεφθαρμένη και αναποτελεσματική.
Το νομικό της σύστημα είναι δυσλειτουργικό, το φορολογικό της σύστημα γεμάτο τρύπες.
Ο Τσίπρας μπορεί να μην είναι πρόθυμος να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις αλλά τελικά, θα έπρεπε οι Έλληνες να τον πιέσουν να το κάνει.
Αλλά τα κύρια σημεία τριβής ανάμεσα στην Αθήνα και τους πιστωτές της δεν είναι οι μεταρρυθμίσεις, είναι τα φορολογικά μέτρα.
Ενώ η βελτίωση της συλλογής φόρων είναι επιθυμητή, οι πιστωτές επίσης απαιτούν μια αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης.
Αυτό είναι λανθασμένη, δεδομένου ότι θα χτυπήσουν τον κύριο τομέα των εξαγωγών της χώρας, τον τουρισμό, ο οποίος αντιπροσωπεύει το 18% του ελληνικού ΑΕΠ.
Η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού είναι επίσης απαραίτητη, αλλά το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας της χώρας είναι τόσο φθαρμένο, που μια σύνταξη μπορεί να υποστηρίξει μια ολόκληρη οικογένεια ανέργων.
Η Merkel θα έπρεπε να είναι μεγαλόψυχη με την Ελλάδα, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν με την μετα-ναζιστική Γερμανία, όταν η Ουάσιγκτον συγχώρεσε το ήμισυ των χρεών της κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας το 1953.
Αλλά αν οι αρχές της ευρωζώνης δεν είναι λογικές, η μονομερής αθέτηση - ακόμα και η έξοδος από το ευρώ - είναι προτιμότερη να δουλεία του χρέους, καταλήγει ο αρθρογράφος.
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ελλάδα δεν χρειάζεται μόνο οδυνηρές μεταρρυθμίσεις, αλλά και απεγνωσμένα μετρητά.
Έτσι, ήρθε η ώρα για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να κάνει ό, τι είναι καλύτερο για την Ελλάδα και να αποδεχθεί τις απαιτήσεις των πιστωτών σε αντάλλαγμα των πολυπόθητων μετρητών.
Αυτή είναι η ελληνική κατάσταση.
Όμως αυτό είναι εντελώς παραπλανητικό.
Φανταστείτε ότι είστε στη φυλακή επειδή δεν είστε σε θέση να πληρώσετε τα χρέη σας.
Μετά από πέντε χρόνια μιζέριας, ηγείστε μιας εξέγερσης για να πάρετε τον έλεγχο της φυλακής και να κερδίσετε την ελευθερία σας.
Οι δεσμοφύλακες αντιδρούν, κόβοντας την παροχή νερού.
Θα πρέπει να υποχωρήσετε και να επιστρέψετε στο κελί σας, χωρίς να διαπραγματευτείτε για ελαφρώς λιγότερο δυσάρεστες συνθήκες, προκειμένου να λάβει μια μικρή ρευστότητα;
Ή θα πρέπει να συνεχίσετε να αγωνίζεστε για να είναι δωρεάν;
Δηλαδή, στην ουσία, είναι ό, τι η αντιπαράθεση μεταξύ της αφερέγγυας Ελλάδας και τους πιστωτές της στην ευρωζώνη είναι αυτή περίπου.
Για μήνες, η Ελλάδα είχε «μόνο μια ημέρα» για να συμφωνήσει σε μια συμφωνία με τους πιστωτές της, πριν ξεμείνει από μετρητά.
Τελικά αυτό δεν ήταν η αλήθεια.
Αλλά ακόμη και αν ο Τσίπρας αποδεχθεί τις απαιτήσεις των πιστωτών, η Ελλάδα θα εξακολουθούσε να έχει «μόνο μερικές ημέρες» πριν ξεμείνει από μετρητά.
Τα 7,2 δισ. ευρώ της τελευταίας δόσης, δεν θα κάλυπταν ούτε την αποπληρωμή του χρέους της ελληνικής κυβέρνησης μέχρι το τέλος του Αυγούστου.
Θα είχε ρευστότητα δηλαδή για δύο μήνες, ενώ ο Τσίπρας θα είχε παραβιάσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις, συμφωνώντας σε ακόμα περισσότερες αυξήσεις φόρων και περικοπές δαπανών που θα συμπίεζαν την οικονομία περαιτέρω, ενώ θα είχε παραιτηθεί και από τα αιτήματά του για την ελάφρυνση του χρέους.
Στη συνέχεια, οι διαπραγματεύσεις θα ξεκινούσαν και πάλι.
Διότι όσο η Ελλάδα παραμένει στη φυλακή των πιστωτών της, η ρευστότητά της θα ήταν στα χέρια των δεσμοφυλάκων της, και ως εκ τούτου θα έπρεπε να συμμορφώνεται με οποιεσδήποτε πρόσθετες προϋποθέσεις που θα της επέβαλλαν.
Ο Τσίπρας δεν θα πρέπει να υποκύψει σε αυτήν την δουλεία των χρεών.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει τώρα ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα.
Δεν χρειάζεται να δανειστεί, εκτός από το να εξυπηρετήσει το χρέος της.
Ωστόσο, σε αντάλλαγμα για την πρόσθετη ρευστότητα, οι πιστωτές στην Ελλάδα απαιτούν μια επιστροφή στις αποτυχημένες πολιτικές λιτότητας των τελευταίων πέντε ετών, οι οποίες συρρίκνωσαν την οικονομία της κατά 25% και έριξαν ένας στους τέσσερις ανθρώπους - και ένας στους δύο νέους - εκτός εργασίας.
Η υπόθεση ότι η λιτότητα μπορεί να θεραπεύσει την αφερεγγυότητα έχει δοκιμαστεί με καταστροφικά αποτελέσματα.
Μια άλλη δόση θα ήταν παράλογο.
Όπως επισημαίνει ο Martin Sandbu των Financial Times, η περαιτέρω λιτότητα δεν είναι καν προς το συμφέρον των πιστωτών.
Ζητούν μια δημοσιονομική σύσφιξη της τάξης του 1,7% του ΑΕΠ κατά το δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους και μόνο.
Από την αύξηση των φόρων και μείωση των δαπανών θα συμπιεστεί η οικονομία - μέσω της συρρίκνωσης των φορολογικών εσόδων και της διόγκωσης των κοινωνικών δαπανών.
Σύμφωνα με τον Sandbu, κάθε μείωση της οικονομίας κατά 5%, αυξάνεται ο δείκτης του χρέους κατά περίπου 9 ποσοστιαίες μονάδες.
Για την επίτευξη ενός πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 3,5% μέχρι το 2018, απαιτεί μια δημοσιονομική συμπίεση της τάξεως του 8,3% πιέζοντας την οικονομία με 12,5% και αύξηση της αναλογίας του χρέους κατά περίπου 22,5 εκατοστιαίες μονάδες.
Γιατί οι αρχές της Ευρωζώνης να είναι τόσο σκληρές και ανόητες;
Επειδή δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για την ευημερία των απλών Ελλήνων.
Δεν έχουν μπει καν στον κόπο να αναλογιστούν αν η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να πληρώσει τα χρήματα που ανάγκασαν τους ευρωπαίους φορολογούμενους να δανείσουν, φαινομενικά για λόγους αλληλεγγύης, αλλά στην πραγματικότητα για τη διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών και των επενδυτών.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος Angela Merkel και οι άλλοι φορείς της ευρωζώνης απλά δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι έκαναν ένα τρομερό λάθος το 2010 και έχουν πει ψέματα γι 'αυτό.
Η περαιτέρω λιτότητα δεν είναι η μόνη συνέπεια του να αφήσει κανείς τους Έλληνες να μαραζώνουν στη φυλακή των οφειλετών τους.
Αντίθετα με τους ισχυρισμούς ότι η Ελλάδα πληρώνει ένα μέσο επιτόκιο 2,5% για τα χρέη της, σύμφωνα με τον Joakim Tiberg της UBS, ήτοι 4,5% του ΑΕΠ στο σύνολο.
Με μείωση των τιμών κατά 2,1% κατά το παρελθόν έτος, το προσαρμοσμένο στον πληθωρισμό είναι 4,7%.
Ακόμη χειρότερα, η απειλή του χρέους δημιουργεί αβεβαιότητα σχετικά με το πώς μπορεί να επιλυθεί η κρίση - συμπεριλαμβανομένου του κατά πόσο η Ελλάδα μπορεί να αναγκαστεί να βγει από το ευρώ.
Η επιμονή των πιστωτών για τη μεταρρύθμιση είναι επίσης ανειλικρινής.
Η Ελλάδα ελέγχεται από τα θεσμικά όργανα, τη γνωστή Τρόικα, από το Μάιο του 2010.
Είχαν κάθε ευκαιρία να επιμείνουν στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούν τώρα.
Ωστόσο, κράτησαν τη χρηματοδότηση της Ελλάδα διότι το μόνο που νοιάζονταν ήταν οι δημοσιονομικοί στόχοι (περικοπές μισθών για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας»).
Η ξαφνική εστίαση στις μεταρρυθμίσεις αφορά κυρίως στην πίεση προς τον Τσίπρα να σπάσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις.
Η Ελλάδα όμως πράγματι χρειάζεται επειγόντως μεταρρυθμίσεις.
Η οικονομία της είναι υπανάπτυκτη, κλειστή, και κυριαρχείται από ολιγαρχικά συμφέρονται που μονοπωλούν τις αγορές και δωροδοκούν τους πολιτικούς.
Η δημόσια διοίκησή είναι διεφθαρμένη και αναποτελεσματική.
Το νομικό της σύστημα είναι δυσλειτουργικό, το φορολογικό της σύστημα γεμάτο τρύπες.
Ο Τσίπρας μπορεί να μην είναι πρόθυμος να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις αλλά τελικά, θα έπρεπε οι Έλληνες να τον πιέσουν να το κάνει.
Αλλά τα κύρια σημεία τριβής ανάμεσα στην Αθήνα και τους πιστωτές της δεν είναι οι μεταρρυθμίσεις, είναι τα φορολογικά μέτρα.
Ενώ η βελτίωση της συλλογής φόρων είναι επιθυμητή, οι πιστωτές επίσης απαιτούν μια αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης.
Αυτό είναι λανθασμένη, δεδομένου ότι θα χτυπήσουν τον κύριο τομέα των εξαγωγών της χώρας, τον τουρισμό, ο οποίος αντιπροσωπεύει το 18% του ελληνικού ΑΕΠ.
Η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού είναι επίσης απαραίτητη, αλλά το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας της χώρας είναι τόσο φθαρμένο, που μια σύνταξη μπορεί να υποστηρίξει μια ολόκληρη οικογένεια ανέργων.
Η Merkel θα έπρεπε να είναι μεγαλόψυχη με την Ελλάδα, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν με την μετα-ναζιστική Γερμανία, όταν η Ουάσιγκτον συγχώρεσε το ήμισυ των χρεών της κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας το 1953.
Αλλά αν οι αρχές της ευρωζώνης δεν είναι λογικές, η μονομερής αθέτηση - ακόμα και η έξοδος από το ευρώ - είναι προτιμότερη να δουλεία του χρέους, καταλήγει ο αρθρογράφος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών