Το παιχνίδι των τελεσιγράφων μας διδάσκει ότι η ελληνική αντιπαράθεση δεν μπορεί να γίνει κατανοητή μέσα από το φακό του οικονομικού ορθολογισμού και μόνο
Ποιο παιχνίδι παίζει η Ελλάδα;, αναρωτιέται ο αρθρογράφος Mark Buchanan του Bloomberg, διαπιστώνοντας ότι η συνεχόμενη τάση της ελληνικής κυβέρνησης και των πιστωτών της να φέρνουν την Ευρωζώνη στο χείλος της καταστροφής εγείρει ένα δύσκολο και συναρπαστικό ερώτημα για τους θεωρητικούς της οικονομικής επιστήμης.
Επιφανειακά, φαίνεται σαν ένα κλασικό παιχνίδι του κοτόπουλου, σύμφωνα με το οποίο η κάθε πλευρά προσπαθεί να εμφανιστεί αποφασισμένη προκειμένου να καταρρεύσει ο αντίπαλος.
Οι πιστωτές επιμένουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους ή χαλάρωση των όρων λιτότητας.
Η Ελλάδα, από τη μεριά της, πιέζει για περισσότερα, γεγονός που υποδηλώνει ότι είναι πρόθυμη να χρεοκοπήσει, πιθανότατα προκαλώντας τη διάλυση της νομισματικής ένωσης, αν δεν λάβει αυτά που θέλει.
Θα μπορούσε επίσης το παιχνίδι να είναι το δίλημμα του κρατουμένου.
Και οι δύο πλευρές θα ήταν καλύτερα αν συνεργαστούν, αλλά η δυσπιστία τους εμποδίζει να το κάνουν.
Ως εκ τούτου, οι πιστωτές εκφράζουν απαιτητικούς όρους, υπερβολικά επαχθείς για την Ελλάδα.
Η Ελλάδα, από τη μεριά της, απειλεί με μια άτακτη χρεοκοπία που θα ήταν το πιο δαπανηρό αποτέλεσμα για τους πιστωτές.
Αυτή η ερμηνεία, όμως, προϋποθέτει ότι τα δυνητικά κέρδη και ζημίες για τους δύο παίκτες είναι περίπου συμμετρικά - μια κατάσταση που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συμβαίνει εδώ, δεδομένων των τεράστιων μειονεκτημάτων για την Ελλάδα.
Ως εκ τούτου, ένα άλλο κλασικό παιχνίδι - το παιχνίδι των τελεσιγράφων - θα μπορούσε να παράσχει μια καλύτερη αναλογία στην ερμηνεία.
Στο παιχνίδι, ένας παίκτης παίρνει κάποια χρήματα - ας πούμε, 100 δολάρια - αλλά μπορεί να κρατήσει μόνο πείθοντας έναν δεύτερο παίκτη να αποδεχθεί μέρος του ποσού.
Εάν τα δύο μέρη ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τη μεγιστοποίηση της οικονομικής ευημερίας τους, ο πρώτος παίκτης πρέπει να είναι σε θέση να προσφέρει τα λιγότερα.
Μετά από όλα, για τον δεύτερο παίκτη τα λίγα είναι καλύτερα από το τίποτα.
Ο δεύτερος παίκτης έχει την τάση να απορρίπτει οτιδήποτε προσφερθεί κάτω από 30 δολάρια, θεωρώντας ότι είναι προσβλητικό.
Ως αποτέλεσμα, κανένας παίκτης δεν παίρνει χρήματα.
Το παιχνίδι ξεσηκώνει βαθιά συναισθήματα, αποδεικνύοντας ότι οι άνθρωποι δεν είναι ψύχραιμες οικονομικές αριθμομηχανές.
Αυτό φαίνεται να ταιριάζει στη σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη.
Οι πιστωτές θεωρούν ότι η Ελλάδα, η οποία είναι σε μια θέση αδυναμίας, πρέπει να είναι ευγνωμονούσα για την ανακούφιση που της έχουν προσφέρει και να προχωρήσει με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις.
Μετά από όλα, αυτό είναι καλύτερο από το τίποτα.
Ωστόσο, η Ελλάδα, αναγνωρίζοντας παράλληλα την ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, βλέπει ότι οι πιστωτές μπορούν να αντέξουν οικονομικά να κάνουν περισσότερα και αισθάνεται προσβεβλημένη από τον πόνο που πρέπει να υπομείνει.
Εάν είναι απαραίτητο, οι Έλληνες είναι έτοιμοι να διακινδυνεύσουν την σταθερότητα του ευρώ για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπειά τους.
Από αυτή την άποψη, δεν είναι πραγματικά μια οικονομική αντιπαράθεση σε όλα. Οι τεχνικές λεπτομέρειες των μηχανισμών χρηματοδότησης και των χρονοδιαγραμμάτων αποπληρωμής είναι απλώς τα μέσα με τα οποία η ισχύς που ασκείται από τη μία πλευρά είναι η αντίσταση για την άλλη.
Έτσι, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποκάλεσε την τελευταία πρόταση των πιστωτών "παράλογη", θα μπορούσε να ήταν, διότι, από την ευρεία προοπτική της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ήταν παράλογη.
Και όταν ο Jean-Claude Juncker, ο πρόεδρος της Κομισιόν, φέρεται να αρνήθηκε να απαντήσει σε μια μεταγενέστερη τηλεφωνική κλήση του Τσίπρα, θα μπορούσε να το είχε πράξει, επειδή ήταν «κουρασμένος» από τον παραλογισμό της Ελλάδας.
Το παιχνίδι των τελεσιγράφων μας διδάσκει ότι η ελληνική αντιπαράθεση δεν μπορεί να γίνει κατανοητή μέσα από το φακό του οικονομικού ορθολογισμού και μόνο.
Εκείνοι που προσπαθούν να το πράξουν κινδυνεύουν να καταλήξουν σε λάθος υπολογισμούς, καταλήγει ο αρθρογράφος.
www.bankingnews.gr
Επιφανειακά, φαίνεται σαν ένα κλασικό παιχνίδι του κοτόπουλου, σύμφωνα με το οποίο η κάθε πλευρά προσπαθεί να εμφανιστεί αποφασισμένη προκειμένου να καταρρεύσει ο αντίπαλος.
Οι πιστωτές επιμένουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους ή χαλάρωση των όρων λιτότητας.
Η Ελλάδα, από τη μεριά της, πιέζει για περισσότερα, γεγονός που υποδηλώνει ότι είναι πρόθυμη να χρεοκοπήσει, πιθανότατα προκαλώντας τη διάλυση της νομισματικής ένωσης, αν δεν λάβει αυτά που θέλει.
Θα μπορούσε επίσης το παιχνίδι να είναι το δίλημμα του κρατουμένου.
Και οι δύο πλευρές θα ήταν καλύτερα αν συνεργαστούν, αλλά η δυσπιστία τους εμποδίζει να το κάνουν.
Ως εκ τούτου, οι πιστωτές εκφράζουν απαιτητικούς όρους, υπερβολικά επαχθείς για την Ελλάδα.
Η Ελλάδα, από τη μεριά της, απειλεί με μια άτακτη χρεοκοπία που θα ήταν το πιο δαπανηρό αποτέλεσμα για τους πιστωτές.
Αυτή η ερμηνεία, όμως, προϋποθέτει ότι τα δυνητικά κέρδη και ζημίες για τους δύο παίκτες είναι περίπου συμμετρικά - μια κατάσταση που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συμβαίνει εδώ, δεδομένων των τεράστιων μειονεκτημάτων για την Ελλάδα.
Ως εκ τούτου, ένα άλλο κλασικό παιχνίδι - το παιχνίδι των τελεσιγράφων - θα μπορούσε να παράσχει μια καλύτερη αναλογία στην ερμηνεία.
Στο παιχνίδι, ένας παίκτης παίρνει κάποια χρήματα - ας πούμε, 100 δολάρια - αλλά μπορεί να κρατήσει μόνο πείθοντας έναν δεύτερο παίκτη να αποδεχθεί μέρος του ποσού.
Εάν τα δύο μέρη ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τη μεγιστοποίηση της οικονομικής ευημερίας τους, ο πρώτος παίκτης πρέπει να είναι σε θέση να προσφέρει τα λιγότερα.
Μετά από όλα, για τον δεύτερο παίκτη τα λίγα είναι καλύτερα από το τίποτα.
Ο δεύτερος παίκτης έχει την τάση να απορρίπτει οτιδήποτε προσφερθεί κάτω από 30 δολάρια, θεωρώντας ότι είναι προσβλητικό.
Ως αποτέλεσμα, κανένας παίκτης δεν παίρνει χρήματα.
Το παιχνίδι ξεσηκώνει βαθιά συναισθήματα, αποδεικνύοντας ότι οι άνθρωποι δεν είναι ψύχραιμες οικονομικές αριθμομηχανές.
Αυτό φαίνεται να ταιριάζει στη σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη.
Οι πιστωτές θεωρούν ότι η Ελλάδα, η οποία είναι σε μια θέση αδυναμίας, πρέπει να είναι ευγνωμονούσα για την ανακούφιση που της έχουν προσφέρει και να προχωρήσει με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις.
Μετά από όλα, αυτό είναι καλύτερο από το τίποτα.
Ωστόσο, η Ελλάδα, αναγνωρίζοντας παράλληλα την ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, βλέπει ότι οι πιστωτές μπορούν να αντέξουν οικονομικά να κάνουν περισσότερα και αισθάνεται προσβεβλημένη από τον πόνο που πρέπει να υπομείνει.
Εάν είναι απαραίτητο, οι Έλληνες είναι έτοιμοι να διακινδυνεύσουν την σταθερότητα του ευρώ για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπειά τους.
Από αυτή την άποψη, δεν είναι πραγματικά μια οικονομική αντιπαράθεση σε όλα. Οι τεχνικές λεπτομέρειες των μηχανισμών χρηματοδότησης και των χρονοδιαγραμμάτων αποπληρωμής είναι απλώς τα μέσα με τα οποία η ισχύς που ασκείται από τη μία πλευρά είναι η αντίσταση για την άλλη.
Έτσι, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποκάλεσε την τελευταία πρόταση των πιστωτών "παράλογη", θα μπορούσε να ήταν, διότι, από την ευρεία προοπτική της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ήταν παράλογη.
Και όταν ο Jean-Claude Juncker, ο πρόεδρος της Κομισιόν, φέρεται να αρνήθηκε να απαντήσει σε μια μεταγενέστερη τηλεφωνική κλήση του Τσίπρα, θα μπορούσε να το είχε πράξει, επειδή ήταν «κουρασμένος» από τον παραλογισμό της Ελλάδας.
Το παιχνίδι των τελεσιγράφων μας διδάσκει ότι η ελληνική αντιπαράθεση δεν μπορεί να γίνει κατανοητή μέσα από το φακό του οικονομικού ορθολογισμού και μόνο.
Εκείνοι που προσπαθούν να το πράξουν κινδυνεύουν να καταλήξουν σε λάθος υπολογισμούς, καταλήγει ο αρθρογράφος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών