Η λύση που αναμένεται τις επόμενες εβδομάδες δεν αναμένεται να βάλει τέλος στο δράμα της χώρας
Για συνέχιση του ελληνικού δράματος κάνει λόγο δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας «Independent», στο οποίο σημειώνεται ότι αν και τις επόμενες δύο εβδομάδες αναμένεται να υπάρξει κάποια εξέλιξη επί του θέματος, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να προδικάσει ποια θα είναι αυτή.
Όπως σημειώνεται, όταν χώρες εισέρχονται σε τέτοιου είδους περιπέτειες, συνήθως η κατάσταση είναι δυαδική: είτε η κυβέρνηση της χώρας υποκύπτει στις πιέσεις των πιστωτών είτε κηρύττει στάση πληρωμών για τα χρέη της.
Το πιο κοντινό παράδειγμα, όπως επισημαίνει ο βρετανός αρθρογράφος Hamish McRae, είναι το Ηνωμένο Βασίλειο το 1976, όταν ύστερα από έναν μήνα αντιπαραθέσεων, η κυβέρνηση των Εργατικών ενέδωσε στις απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αντέστρεψε τις πολιτικές της και δέχθηκε πρόγραμμα διάσωσης.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό της Αργεντινής, η οποία κήρυξε στάση πληρωμών τον περασμένο Αύγουστο για δεύτερη φορά μέσα σε 13 χρόνια.
Το θέμα με την Ελλάδα είναι ότι στο παρελθόν έχει ενδώσει ήδη δύο φορές και έχει κηρύξει «de facto» στάση πληρωμών και μάλιστα δύο φορές.
Έτσι, αν και τώρα υποχωρήσει έναντι των απαιτήσεων των πιστωτών της, αυτό θα γίνει για τρίτη φορά.
Αν η Ελλάδα ήταν μια ανεξάρτητη χώρα, όλα θα ήταν διαφορετικά, επισημαίνεται.
Υπάρχει ένα πλαίσιο, χώρες συχνά κηρύττουν στάση πληρωμών.
Έχουν υπάρξει 11 μεγάλες εθνικές πτωχεύσεις από το 2000 και περισσότερες από 100 από το 1800.
Αν και οι περισσότερες έχουν γίνει στη Λατινική Αμερική, από το 1800 η Αυστρία έχει κηρύξει στάση πληρωμών 7 φορές, η Ισπανία 6 και η Γερμανία και η Πορτογαλία από τέσσερις η κάθε μία.
Αυτό που έχει αλλάξει τώρα, είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι χρηματοοικονομικά ανεξάρτητη.
Αν δεν ελέγχεις το δικό σου νόμισμα, τότε γίνεσαι ένα είδος υπερ-δήμου.
Μπορείς να κηρύξεις στάση πληρωμών για τα χρέη σου, όπως έκανε το Ντιτρόιτ στις ΗΠΑ, όμως μετά δεν θα μπορείς να δανειστείς χρήματα.
Άρα η ικανότητά σου να συνεχίσεις να λειτουργείς ικανοποιητικά εξαρτάται από την ικανότητά σου να αυξήσεις τους φόρους ώστε να πληρώσεις μισθούς και συντάξεις και να αγοράσεις αγαθά και υπηρεσίες που κάθε κυβέρνηση χρειάζεται.
Πριν από μερικές εβδομάδες, αυτό φαινόταν να ισχύει για την Ελλάδα.
Θα μπορούσε να κηρύξει στάση πληρωμών, αλλά να συνεχίσει ως μέλος της ζώνης του ευρώ, όπως περίπου το Ντιτρόιτ μπορεί να συνεχίσει χρησιμοποιώντας το δολάριο.
Η οικονομία αναπτυσσόταν, αν και με αργούς ρυθμούς, η ανεργία, αν και ακόμη φοβερή, φαινόταν να σταθεροποιείται και να αρχίζει να υποχωρεί, όπως φαίνεται στο παρακάτω γράφημα, ενώ η χώρα κατέγραφε ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα.
Από τότε, όμως, έχουν συμβεί τρία πράγματα, όλα αρνητικά.
Το πρώτο είναι ότι η ανάπτυξη σταμάτησε και η Ελλάδα εισήλθε σε ύφεση, το δεύτερο ότι το πρωτογενές πλεόνασμα εξανεμίστηκε, για λόγους που ακόμη δεν είναι σαφείς, και πιθανόν να σχετίζονται με την οικονομική παράλυση που πολλοί Έλληνες αισθάνονται.
Το τρίτο είναι ότι οι έλληνες πολίτες αποσύρουν τα χρήματά τους από τους τραπεζικούς λογαριασμούς, κάτι που φαίνεται στο δεύτερο γράφημα.
Αυτό περιορίζει τις επιλογές. Οι τράπεζες ίσως να μην είναι σε θέση να καλύψουν τις καταθέσεις με αποτέλεσμα να είναι πιθανόν να επιβληθούν έλεγχοι κεφαλαίου, κάτι που μοιάζει πολύ πιθανό.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Κύπρο.
Ωστόσο, όπως σημειώνεται, δεν έχει υπάρξει προηγούμενο χώρας μέλους της ζώνης του ευρώ που να μην είναι σε θέση να πληρώσει τους υπαλλήλους της, κάτι όμως που συναντάμε σε πόλεις των ΗΠΑ.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει μειώσει τις πληρωμές υποχρεώσεών της, όπως για παράδειγμα για εισαγόμενα φάρμακα, όμως συνεχίζει να αποπληρώνει κανονικά μισθούς και συντάξεις και τονίζει ότι θα τεθούν σε προτεραιότητα σε περίπτωση που χρειαστεί να επιλέξει μεταξύ αυτών και των υποχρεώσεών της προς τους πιστωτές.
Τι θα συμβεί
Όπως σημειώνεται, το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξει μια συμφωνία που θα επιτρέψει στην ελληνική κυβέρνηση να λειτουργήσει, με αντάλλαγμα τις απαραίτητες υποχωρήσεις.
Η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ προς το παρόν και δεν θα υπάρξει επίσημη στάση πληρωμών.
Ίσως, μάλιστα, να διεξαχθεί και ένα δημοψήφισμα ώστε η κυβέρνηση να λάβει τη λαϊκή έγκριση για μια συμφωνία που ίσως να φαίνεται μη δημοφιλής.
Η συμφωνία αυτή θα διαρκέσει για μερικούς μήνες, ίσως μέχρι και τον επόμενο χρόνο, η οικονομία θα ανακάμψει μερικώς, όμως όχι τόσο ώστε να πείσει το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα ότι έχει υπάρξει πραγματική στροφή στην οικονομία.
Εν συνεχεία, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα υπάρξει περαιτέρω πολιτική αντίδραση, με την Ελλάδα και τους Ευρωπαίους πιστωτές να πρέπει να αποδεχθούν ότι θα πρέπει να υπάρξει μια επίσημη διαγραφή του ελληνικούς χρέους, κάτι που νομικά δεν είναι εφικτό αυτήν τη στιγμή.
Έτσι, καταλήγει το άρθρο, η λύση τις επόμενες δύο εβδομάδες δεν θα βάζει τέλος στο δράμα…
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελ. Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Όπως σημειώνεται, όταν χώρες εισέρχονται σε τέτοιου είδους περιπέτειες, συνήθως η κατάσταση είναι δυαδική: είτε η κυβέρνηση της χώρας υποκύπτει στις πιέσεις των πιστωτών είτε κηρύττει στάση πληρωμών για τα χρέη της.
Το πιο κοντινό παράδειγμα, όπως επισημαίνει ο βρετανός αρθρογράφος Hamish McRae, είναι το Ηνωμένο Βασίλειο το 1976, όταν ύστερα από έναν μήνα αντιπαραθέσεων, η κυβέρνηση των Εργατικών ενέδωσε στις απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αντέστρεψε τις πολιτικές της και δέχθηκε πρόγραμμα διάσωσης.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό της Αργεντινής, η οποία κήρυξε στάση πληρωμών τον περασμένο Αύγουστο για δεύτερη φορά μέσα σε 13 χρόνια.
Το θέμα με την Ελλάδα είναι ότι στο παρελθόν έχει ενδώσει ήδη δύο φορές και έχει κηρύξει «de facto» στάση πληρωμών και μάλιστα δύο φορές.
Έτσι, αν και τώρα υποχωρήσει έναντι των απαιτήσεων των πιστωτών της, αυτό θα γίνει για τρίτη φορά.
Αν η Ελλάδα ήταν μια ανεξάρτητη χώρα, όλα θα ήταν διαφορετικά, επισημαίνεται.
Υπάρχει ένα πλαίσιο, χώρες συχνά κηρύττουν στάση πληρωμών.
Έχουν υπάρξει 11 μεγάλες εθνικές πτωχεύσεις από το 2000 και περισσότερες από 100 από το 1800.
Αν και οι περισσότερες έχουν γίνει στη Λατινική Αμερική, από το 1800 η Αυστρία έχει κηρύξει στάση πληρωμών 7 φορές, η Ισπανία 6 και η Γερμανία και η Πορτογαλία από τέσσερις η κάθε μία.
Αυτό που έχει αλλάξει τώρα, είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι χρηματοοικονομικά ανεξάρτητη.
Αν δεν ελέγχεις το δικό σου νόμισμα, τότε γίνεσαι ένα είδος υπερ-δήμου.
Μπορείς να κηρύξεις στάση πληρωμών για τα χρέη σου, όπως έκανε το Ντιτρόιτ στις ΗΠΑ, όμως μετά δεν θα μπορείς να δανειστείς χρήματα.
Άρα η ικανότητά σου να συνεχίσεις να λειτουργείς ικανοποιητικά εξαρτάται από την ικανότητά σου να αυξήσεις τους φόρους ώστε να πληρώσεις μισθούς και συντάξεις και να αγοράσεις αγαθά και υπηρεσίες που κάθε κυβέρνηση χρειάζεται.
Πριν από μερικές εβδομάδες, αυτό φαινόταν να ισχύει για την Ελλάδα.
Θα μπορούσε να κηρύξει στάση πληρωμών, αλλά να συνεχίσει ως μέλος της ζώνης του ευρώ, όπως περίπου το Ντιτρόιτ μπορεί να συνεχίσει χρησιμοποιώντας το δολάριο.
Η οικονομία αναπτυσσόταν, αν και με αργούς ρυθμούς, η ανεργία, αν και ακόμη φοβερή, φαινόταν να σταθεροποιείται και να αρχίζει να υποχωρεί, όπως φαίνεται στο παρακάτω γράφημα, ενώ η χώρα κατέγραφε ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα.
Από τότε, όμως, έχουν συμβεί τρία πράγματα, όλα αρνητικά.
Το πρώτο είναι ότι η ανάπτυξη σταμάτησε και η Ελλάδα εισήλθε σε ύφεση, το δεύτερο ότι το πρωτογενές πλεόνασμα εξανεμίστηκε, για λόγους που ακόμη δεν είναι σαφείς, και πιθανόν να σχετίζονται με την οικονομική παράλυση που πολλοί Έλληνες αισθάνονται.
Το τρίτο είναι ότι οι έλληνες πολίτες αποσύρουν τα χρήματά τους από τους τραπεζικούς λογαριασμούς, κάτι που φαίνεται στο δεύτερο γράφημα.
Αυτό περιορίζει τις επιλογές. Οι τράπεζες ίσως να μην είναι σε θέση να καλύψουν τις καταθέσεις με αποτέλεσμα να είναι πιθανόν να επιβληθούν έλεγχοι κεφαλαίου, κάτι που μοιάζει πολύ πιθανό.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στην Κύπρο.
Ωστόσο, όπως σημειώνεται, δεν έχει υπάρξει προηγούμενο χώρας μέλους της ζώνης του ευρώ που να μην είναι σε θέση να πληρώσει τους υπαλλήλους της, κάτι όμως που συναντάμε σε πόλεις των ΗΠΑ.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει μειώσει τις πληρωμές υποχρεώσεών της, όπως για παράδειγμα για εισαγόμενα φάρμακα, όμως συνεχίζει να αποπληρώνει κανονικά μισθούς και συντάξεις και τονίζει ότι θα τεθούν σε προτεραιότητα σε περίπτωση που χρειαστεί να επιλέξει μεταξύ αυτών και των υποχρεώσεών της προς τους πιστωτές.
Τι θα συμβεί
Όπως σημειώνεται, το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξει μια συμφωνία που θα επιτρέψει στην ελληνική κυβέρνηση να λειτουργήσει, με αντάλλαγμα τις απαραίτητες υποχωρήσεις.
Η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ προς το παρόν και δεν θα υπάρξει επίσημη στάση πληρωμών.
Ίσως, μάλιστα, να διεξαχθεί και ένα δημοψήφισμα ώστε η κυβέρνηση να λάβει τη λαϊκή έγκριση για μια συμφωνία που ίσως να φαίνεται μη δημοφιλής.
Η συμφωνία αυτή θα διαρκέσει για μερικούς μήνες, ίσως μέχρι και τον επόμενο χρόνο, η οικονομία θα ανακάμψει μερικώς, όμως όχι τόσο ώστε να πείσει το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα ότι έχει υπάρξει πραγματική στροφή στην οικονομία.
Εν συνεχεία, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα υπάρξει περαιτέρω πολιτική αντίδραση, με την Ελλάδα και τους Ευρωπαίους πιστωτές να πρέπει να αποδεχθούν ότι θα πρέπει να υπάρξει μια επίσημη διαγραφή του ελληνικούς χρέους, κάτι που νομικά δεν είναι εφικτό αυτήν τη στιγμή.
Έτσι, καταλήγει το άρθρο, η λύση τις επόμενες δύο εβδομάδες δεν θα βάζει τέλος στο δράμα…
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελ. Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών