Προέχει η ικανοποίηση των ημετέρων και των ιδεοληψιών…
Σχεδόν έξι χρόνια οικονομικής κρίσης κοντεύει να συμπληρώσει η χώρα.
Και παρόλο αυτά όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιο συντεταγμένο σχέδιο εξόδου από αυτήν, αλλά αντίθετα η οικονομική και πολιτική αβεβαιότητα και ανασφάλεια παραμένουν στα ύψη.
Το πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε και αποδεικνύεται «λίγο» σε καθημερινή βάση ως προς τη διαχείριση της κρίσης.
Δεν είναι μόνο το «τέλος εποχής» των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και όλων των μικρότερων πολιτικών δυνάμεων που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας τα προηγούμενα χρόνια.
Ούτε είναι η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ – τόσο στην πρώτη επτάμηνη διακυβέρνηση όσο και στη δεύτερη θητεία του – να βρει όχι μόνο ένα ισοδύναμο για να πάρει πίσω μέτρα που ο ίδιος πρότεινε, αλλά έστω έναν υποτυπώδη ρυθμό κυβερνητικού έργου..
Είναι κυρίως ότι καμία πολιτική δύναμη από αυτές που κράτησαν το τιμόνι της χώρας, καμία κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να αναλάβει το κόστος των επιλογών της, να φέρει εις πέρας πολλά από αυτά για τα οποία έχει δεσμευτεί.
Αντί να προχωρήσει μπροστά με αποφασιστικό τρόπο, πελαγοδρομεί, κωλυσιεργεί και εν τέλει μένει σχεδόν στο ίδιο σημείο από το οποίο επιχείρησε να εκκινήσει.
Κωλυσιεργία που αφενός αποδίδεται στα όσα ανέφικτα είχαν εξαγγείλει προεκλογικά (βλ. κυβέρνηση Σαμαρά, κυβέρνηση Τσίπρα) και κατόπιν πρέπει να «μαζευτούν» και αφετέρου στο κύριο μέλημα τους να μη δυσαρεστήσουν την εκάστοτε εκλογική τους «πελατεία».
Το παράδειγμα των αγροτών είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά.
Οι αγρότες είναι η επαγγελματική ομάδα που αντιμετωπίζεται – και ενδεχομένως δικαίως - με ιδιαίτερη «ευαισθησία» από το πολιτικό σύστημα.
Είναι αυτή η «ευαισθησία» που έχει οδηγήσει τους 9 στους 10 αγρότες να δηλώνουν ετήσιο εισόδημα έως 5.000 ευρώ!
Αλλά εννοείται πως οι αγρότες δεν είναι οι μόνοι.
Οι γιατροί που αρνούνται την πιστωτική κάρτα για να μην θιγεί το ιατρικό απόρρητο (!), οι φαρμακοποιοί που αντιστέκονται στην «εισβολή των πολυεθνικών» είναι και αυτές ενδεικτικές περιπτώσεις για το πώς αντιλαμβάνεται κανείς τις έκτακτες συνθήκες, στις οποίες έχει περιέλθει η χώρα.
Αλλά την ευθύνη για αυτή τη «στάση» την χρεώνονται οι κυβερνήσεις.
Αυτές θέτουν το πλαίσιο και δίνουν το «σήμα» για το τι και πώς πρέπει να εφαρμόζεται.
Έως σήμερα το πολιτικό σύστημα έχει αποδειχθεί ανεπαρκές διότι ακριβώς διστάζει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν, διστάζει να τα βάλει με τα κακώς κείμενα.
Αδυνατεί να χαράξει ένα οργανωμένο σχέδιο για το μέλλον, αδυνατεί, ακόμα και αν το διαμορφώσει, να το υλοποιήσει.
Αντιθέτως, αρέσκεται στο να περιχαρακώνεται στο μικρόκοσμο της, στην ικανοποίηση αυτών που θεωρεί κάθε φορά δυνάμει ψηφοφόρους της.
Όμως έτσι δεν προβλέπεται η χώρα να βγει από την κρίση.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Και παρόλο αυτά όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιο συντεταγμένο σχέδιο εξόδου από αυτήν, αλλά αντίθετα η οικονομική και πολιτική αβεβαιότητα και ανασφάλεια παραμένουν στα ύψη.
Το πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε και αποδεικνύεται «λίγο» σε καθημερινή βάση ως προς τη διαχείριση της κρίσης.
Δεν είναι μόνο το «τέλος εποχής» των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και όλων των μικρότερων πολιτικών δυνάμεων που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας τα προηγούμενα χρόνια.
Ούτε είναι η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ – τόσο στην πρώτη επτάμηνη διακυβέρνηση όσο και στη δεύτερη θητεία του – να βρει όχι μόνο ένα ισοδύναμο για να πάρει πίσω μέτρα που ο ίδιος πρότεινε, αλλά έστω έναν υποτυπώδη ρυθμό κυβερνητικού έργου..
Είναι κυρίως ότι καμία πολιτική δύναμη από αυτές που κράτησαν το τιμόνι της χώρας, καμία κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να αναλάβει το κόστος των επιλογών της, να φέρει εις πέρας πολλά από αυτά για τα οποία έχει δεσμευτεί.
Αντί να προχωρήσει μπροστά με αποφασιστικό τρόπο, πελαγοδρομεί, κωλυσιεργεί και εν τέλει μένει σχεδόν στο ίδιο σημείο από το οποίο επιχείρησε να εκκινήσει.
Κωλυσιεργία που αφενός αποδίδεται στα όσα ανέφικτα είχαν εξαγγείλει προεκλογικά (βλ. κυβέρνηση Σαμαρά, κυβέρνηση Τσίπρα) και κατόπιν πρέπει να «μαζευτούν» και αφετέρου στο κύριο μέλημα τους να μη δυσαρεστήσουν την εκάστοτε εκλογική τους «πελατεία».
Το παράδειγμα των αγροτών είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά.
Οι αγρότες είναι η επαγγελματική ομάδα που αντιμετωπίζεται – και ενδεχομένως δικαίως - με ιδιαίτερη «ευαισθησία» από το πολιτικό σύστημα.
Είναι αυτή η «ευαισθησία» που έχει οδηγήσει τους 9 στους 10 αγρότες να δηλώνουν ετήσιο εισόδημα έως 5.000 ευρώ!
Αλλά εννοείται πως οι αγρότες δεν είναι οι μόνοι.
Οι γιατροί που αρνούνται την πιστωτική κάρτα για να μην θιγεί το ιατρικό απόρρητο (!), οι φαρμακοποιοί που αντιστέκονται στην «εισβολή των πολυεθνικών» είναι και αυτές ενδεικτικές περιπτώσεις για το πώς αντιλαμβάνεται κανείς τις έκτακτες συνθήκες, στις οποίες έχει περιέλθει η χώρα.
Αλλά την ευθύνη για αυτή τη «στάση» την χρεώνονται οι κυβερνήσεις.
Αυτές θέτουν το πλαίσιο και δίνουν το «σήμα» για το τι και πώς πρέπει να εφαρμόζεται.
Έως σήμερα το πολιτικό σύστημα έχει αποδειχθεί ανεπαρκές διότι ακριβώς διστάζει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν, διστάζει να τα βάλει με τα κακώς κείμενα.
Αδυνατεί να χαράξει ένα οργανωμένο σχέδιο για το μέλλον, αδυνατεί, ακόμα και αν το διαμορφώσει, να το υλοποιήσει.
Αντιθέτως, αρέσκεται στο να περιχαρακώνεται στο μικρόκοσμο της, στην ικανοποίηση αυτών που θεωρεί κάθε φορά δυνάμει ψηφοφόρους της.
Όμως έτσι δεν προβλέπεται η χώρα να βγει από την κρίση.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών