Το ΔΝΤ και η Κομισιόν οφείλουν να βεβαιωθούν πως οι χρηματοδοτήσεις τους δεν θα πάνε χαμένες
«Η Ελλάδα έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο όσον αφορά την αποκατάσταση των οικονομικών και χρηματοπιστωτικών της ισορροπιών, εσωτερικών και εξωτερικών», σημειώνει ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ, Jean-Claude Trichet.
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή», αναφερόμενος στη διευθέτηση του προβλήματος του ελληνικού χρέους, τονίζει ότι «η χρονική παράταση των δόσεων και η μείωση του υπάρχοντος επιτοκίου θα μου φαίνονταν ως πιθανά εφικτά μέτρα».
Ένθερμος υποστηρικτής της Συνθήκης του Μάαστριχτ, στη σύνταξη της οποίας συνέβαλε, ανήκει στην ομάδα των ανθρώπων που αποφάσισαν το «κούρεμα» των ιδιωτικών ομολόγων το 2011 για την Ελλάδα.
«Οι εταίροι της, είτε του δημοσίου είτε του ιδιωτικού τομέα, είτε Ευρωπαίοι είτε διεθνείς, επιδεικνύουν τώρα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, γεγονός που μειώνει αισθητά οποιαδήποτε επικινδυνολογία, όπως είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη», σημειώνει για την Ελλάδα.
«Πιστεύω πως η ερώτηση που ετίθετο στο παρελθόν σχετικά με το εάν η Ελλάδα έπρεπε να ενταχθεί στην Ευρωζώνη ή όχι στερείται πλέον ουσιαστικού ενδιαφέροντος: είναι εντός Ευρωζώνης. Ενα είναι σίγουρο: μία Ελλάδα με χρηστή διακυβέρνηση, σεβόμενη τις μεγάλες εσωτερικές και εξωτερικές οικονομικές της ισορροπίες και διατηρώντας την ανταγωνιστικότητά της, θα ήταν σε μία απείρως καλύτερη κατάσταση από μία Ελλάδα με κακή διαχείριση», αναφέρει.
Στο ερώτημα εάν η στάση που τήρησε το ΔΝΤ ήταν ιδιαίτερα αυστηρή με την Ελλάδα απαντά: «Τη στιγμή που ξέσπασε η οικονομική κρίση, η Ελλάδα είχε ένα μείζον πρόβλημα: ένα σημαντικό έλλειμμα στον προϋπολογισμό της (περίπου 15,5% του ΑΕΠ) κι ένα τεράστιο έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών της, που αντιπροσώπευε πάνω από 15% του ΑΕΠ της. Στο παρελθόν αυτά τα ελλείμματα χρηματοδοτούνταν από ξένους επενδυτές, ιδιώτες στην πλειονότητά τους. Με την έλευση της κρίσης, αυτοί οι επενδυτές έχασαν την εμπιστοσύνη τους και διέκοψαν τη χρηματοδότηση. Η σταδιακή επιστροφή σε μία εσωτερική κι εξωτερική οικονομική ισορροπία ήταν λοιπόν αναπόφευκτη, καθώς οι χρηματοδοτήσεις εξαφανίζονταν. Η Ευρώπη και ολόκληρη η διεθνής κοινότητα βοήθησαν την Ελλάδα, έπειτα από αίτημά της, ώστε αυτή η εξισορρόπηση –που είναι πάντα πολύ δύσκολη όταν ξεκινάμε με πολύ μεγάλο έλλειμμα– να γίνει μέσα σε συνθήκες λιγότερο δραματικές και περισσότερο προοδευτικές απ’ ό,τι αν δεν υπήρχε καμία βοήθεια».
Σημειώνει πως «ακόμα και λαμβάνοντας βοήθεια από τις χώρες που πρόσκεινται φιλικά στην Ελλάδα, η ανάκαμψη των μεγάλων ισορροπιών είναι μια διαδικασία πολύ δύσκολη και επίπονη, κυρίως για τις πιο ευάλωτες οικονομικά χώρες, οι οποίες χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Πρέπει να σημειωθεί πως οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται από το ΔΝΤ ή από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αλλά, σε τελευταία ανάλυση, από την κυβέρνηση του εν λόγω κράτους, δηλαδή της Ελλάδας εν προκειμένω.
Το ΔΝΤ και η Κομισιόν οφείλουν φυσικά να βεβαιωθούν πως οι χρηματοδοτήσεις τους δεν θα πάνε χαμένες, διότι αυτό ζητάνε οι δανειστές – από τη μία πλευρά ολόκληρη η διεθνής Κοινότητα και, από την άλλη, τα εθνικά Κοινοβούλια των χωρών που δανείζουν τα χρήματά τους».
Το 2011 συμμετείχε στις αποφάσεις σχετικά με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, η οποία συνοδεύτηκε από ένα «κούρεμα» των ιδιωτικών ομολόγων. Κατά πόσο ο ίδιος νομίζει σήμερα ότι αυτό ήταν αρκετό και κατά πόσο μία αναδιάρθρωση με «κούρεμα» του δημόσιου χρέους φαίνεται σήμερα καλύτερη λύση για να ελαφρύνει το ελληνικό βάρος.
«Η διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση των ιδιωτικών ομολόγων διεξήχθη από την ελληνική κυβέρνηση με τους ιδιώτες πιστωτές της υπό την εποπτεία της Κομισιόν, των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και του ΔΝΤ, οι οποίοι κλήθηκαν να βοηθήσουν την Ελλάδα και να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την ανάκαμψή της.
Τέτοιου είδους αποφάσεις είναι πάντα δύσκολο να ληφθούν, καθώς πρέπει από τη μία πλευρά να χορηγηθούν άμεσα στην ενδιαφερόμενη χώρα τα μέσα για την ανάκαμψή της και, από την άλλη, δεν πρέπει να διαταραχθεί η αξιοπιστία της μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα ως προς τους ιδιώτες πιστωτές που η χώρα θα χρειαστεί στο μέλλον. Φυσικά μπορούμε να επικρίνουμε αυτό που έγινε και από τις δύο αυτές οπτικές γωνίες. Εντέλει, πάντως, νομίζω ότι οι ληφθείσες αποφάσεις ήταν ισορροπημένες.
»Αναφορικά με το δημόσιο χρέος, ας μην ξεχνάμε πως οι αποφάσεις λαμβάνονται από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και πρέπει να εγκρίνονται και από τα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια.
Εάν οι προσπάθειες της Ελλάδας –που θα γνωστοποιηθούν τον Απρίλιο για τους προϋπολογισμούς 2013– είναι σύμφωνες με τις δεσμεύσεις της, νομίζω ότι μία συμπληρωματική προσπάθεια των ευρωπαϊκών κρατών θα ήταν δικαιολογημένη.
Δεν υπήρξα ποτέ υπέρμαχος της διαγραφής του δημόσιου χρέους, κάτι που θεωρώ δύσκολο να κατανοηθεί από τις πιστώτριες χώρες.
Ομως, η χρονική παράταση των δόσεων και η μείωση του υπάρχοντος επιτοκίου θα μου φαίνονταν ως πιθανά εφικτά μέτρα».
www.bankingnews.gr
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή», αναφερόμενος στη διευθέτηση του προβλήματος του ελληνικού χρέους, τονίζει ότι «η χρονική παράταση των δόσεων και η μείωση του υπάρχοντος επιτοκίου θα μου φαίνονταν ως πιθανά εφικτά μέτρα».
Ένθερμος υποστηρικτής της Συνθήκης του Μάαστριχτ, στη σύνταξη της οποίας συνέβαλε, ανήκει στην ομάδα των ανθρώπων που αποφάσισαν το «κούρεμα» των ιδιωτικών ομολόγων το 2011 για την Ελλάδα.
«Οι εταίροι της, είτε του δημοσίου είτε του ιδιωτικού τομέα, είτε Ευρωπαίοι είτε διεθνείς, επιδεικνύουν τώρα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, γεγονός που μειώνει αισθητά οποιαδήποτε επικινδυνολογία, όπως είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη», σημειώνει για την Ελλάδα.
«Πιστεύω πως η ερώτηση που ετίθετο στο παρελθόν σχετικά με το εάν η Ελλάδα έπρεπε να ενταχθεί στην Ευρωζώνη ή όχι στερείται πλέον ουσιαστικού ενδιαφέροντος: είναι εντός Ευρωζώνης. Ενα είναι σίγουρο: μία Ελλάδα με χρηστή διακυβέρνηση, σεβόμενη τις μεγάλες εσωτερικές και εξωτερικές οικονομικές της ισορροπίες και διατηρώντας την ανταγωνιστικότητά της, θα ήταν σε μία απείρως καλύτερη κατάσταση από μία Ελλάδα με κακή διαχείριση», αναφέρει.
Στο ερώτημα εάν η στάση που τήρησε το ΔΝΤ ήταν ιδιαίτερα αυστηρή με την Ελλάδα απαντά: «Τη στιγμή που ξέσπασε η οικονομική κρίση, η Ελλάδα είχε ένα μείζον πρόβλημα: ένα σημαντικό έλλειμμα στον προϋπολογισμό της (περίπου 15,5% του ΑΕΠ) κι ένα τεράστιο έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών της, που αντιπροσώπευε πάνω από 15% του ΑΕΠ της. Στο παρελθόν αυτά τα ελλείμματα χρηματοδοτούνταν από ξένους επενδυτές, ιδιώτες στην πλειονότητά τους. Με την έλευση της κρίσης, αυτοί οι επενδυτές έχασαν την εμπιστοσύνη τους και διέκοψαν τη χρηματοδότηση. Η σταδιακή επιστροφή σε μία εσωτερική κι εξωτερική οικονομική ισορροπία ήταν λοιπόν αναπόφευκτη, καθώς οι χρηματοδοτήσεις εξαφανίζονταν. Η Ευρώπη και ολόκληρη η διεθνής κοινότητα βοήθησαν την Ελλάδα, έπειτα από αίτημά της, ώστε αυτή η εξισορρόπηση –που είναι πάντα πολύ δύσκολη όταν ξεκινάμε με πολύ μεγάλο έλλειμμα– να γίνει μέσα σε συνθήκες λιγότερο δραματικές και περισσότερο προοδευτικές απ’ ό,τι αν δεν υπήρχε καμία βοήθεια».
Σημειώνει πως «ακόμα και λαμβάνοντας βοήθεια από τις χώρες που πρόσκεινται φιλικά στην Ελλάδα, η ανάκαμψη των μεγάλων ισορροπιών είναι μια διαδικασία πολύ δύσκολη και επίπονη, κυρίως για τις πιο ευάλωτες οικονομικά χώρες, οι οποίες χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Πρέπει να σημειωθεί πως οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται από το ΔΝΤ ή από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αλλά, σε τελευταία ανάλυση, από την κυβέρνηση του εν λόγω κράτους, δηλαδή της Ελλάδας εν προκειμένω.
Το ΔΝΤ και η Κομισιόν οφείλουν φυσικά να βεβαιωθούν πως οι χρηματοδοτήσεις τους δεν θα πάνε χαμένες, διότι αυτό ζητάνε οι δανειστές – από τη μία πλευρά ολόκληρη η διεθνής Κοινότητα και, από την άλλη, τα εθνικά Κοινοβούλια των χωρών που δανείζουν τα χρήματά τους».
Το 2011 συμμετείχε στις αποφάσεις σχετικά με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, η οποία συνοδεύτηκε από ένα «κούρεμα» των ιδιωτικών ομολόγων. Κατά πόσο ο ίδιος νομίζει σήμερα ότι αυτό ήταν αρκετό και κατά πόσο μία αναδιάρθρωση με «κούρεμα» του δημόσιου χρέους φαίνεται σήμερα καλύτερη λύση για να ελαφρύνει το ελληνικό βάρος.
«Η διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση των ιδιωτικών ομολόγων διεξήχθη από την ελληνική κυβέρνηση με τους ιδιώτες πιστωτές της υπό την εποπτεία της Κομισιόν, των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και του ΔΝΤ, οι οποίοι κλήθηκαν να βοηθήσουν την Ελλάδα και να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την ανάκαμψή της.
Τέτοιου είδους αποφάσεις είναι πάντα δύσκολο να ληφθούν, καθώς πρέπει από τη μία πλευρά να χορηγηθούν άμεσα στην ενδιαφερόμενη χώρα τα μέσα για την ανάκαμψή της και, από την άλλη, δεν πρέπει να διαταραχθεί η αξιοπιστία της μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα ως προς τους ιδιώτες πιστωτές που η χώρα θα χρειαστεί στο μέλλον. Φυσικά μπορούμε να επικρίνουμε αυτό που έγινε και από τις δύο αυτές οπτικές γωνίες. Εντέλει, πάντως, νομίζω ότι οι ληφθείσες αποφάσεις ήταν ισορροπημένες.
»Αναφορικά με το δημόσιο χρέος, ας μην ξεχνάμε πως οι αποφάσεις λαμβάνονται από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και πρέπει να εγκρίνονται και από τα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια.
Εάν οι προσπάθειες της Ελλάδας –που θα γνωστοποιηθούν τον Απρίλιο για τους προϋπολογισμούς 2013– είναι σύμφωνες με τις δεσμεύσεις της, νομίζω ότι μία συμπληρωματική προσπάθεια των ευρωπαϊκών κρατών θα ήταν δικαιολογημένη.
Δεν υπήρξα ποτέ υπέρμαχος της διαγραφής του δημόσιου χρέους, κάτι που θεωρώ δύσκολο να κατανοηθεί από τις πιστώτριες χώρες.
Ομως, η χρονική παράταση των δόσεων και η μείωση του υπάρχοντος επιτοκίου θα μου φαίνονταν ως πιθανά εφικτά μέτρα».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών