γράφει : Αλεξάνδρα Τόμπρα
Αναπόφευκτο χαρακτηρίζει το ενδεχόμενο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους μέσω απομείωσης, ο Charles Wyplosz, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης και ερευνητής του Ινστιτούτου CEPR, θεωρώντας ανεπαρκή τα μέτρα μείωσης του επιτοκίου και επιμήκυνσης της περιόδου αποπληρωμής του χρέους που προωθούνται.
Σύμφωνα με τον Wyplosz, την ίδια ημέρα που οι Γερμανοί ψήφιζαν για μια νέα κυβέρνηση, μια ομάδα από διεθνείς πιστωτές επισκέφτηκε την Ελλάδα, εν μέσω της ευρέως διαδεδομένης προσδοκίας ότι ένα νέο πακέτο βοήθειας θα αποφασιστεί, συμπεριλαμβανομένου και του μέτρου της ελάφρυνσης του χρέους.
Η προσδοκία για την επικείμενη ελάφρυνση του χρέους βασίστηκε σε μια σειρά από γεγονότα. Το πρώτο είναι ότι η Ελλάδα είναι στο έλεος μιας οικονομικής ύφεσης που διαρκεί ήδη έξι χρόνια, αφανίζοντας το 30% του ΑΕΠ της (περίπου η ίδια συρρίκνωση που υπέστησαν οι ΗΠΑ υπέστη κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης).
Το δεύτερο γεγονός είναι ότι μετά από τέσσερα χρόνια εφαρμογής των μέτρων λιτότητας που αποσκοπούν στη μείωση του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα, τα αποτελέσματα είναι ακριβώς αντίθετα. Το χρέος έχει αυξηθεί στο 175% του ΑΕΠ, παρά την αναδιάρθρωση που πραγματοποιήθηκε το 2012.
Το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους είναι πλέον στα χέρια των επίσημων πιστωτών , και πολλοί πίστευαν ότι μετά τις εκλογές στη Γερμανία, θα αλλάξουν τα δεδομένα. Σύμφωνα μάλιστα με τον Wyplosz, η Merkel θα αλλάξει τακτική. Η ώρα έχει έρθει για τις πιστώτριες χώρες να συγχωρήσουν μέρος του χρέους της Ελλάδας, γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι η κυβέρνηση μπορεί να φέρει το χρέος σε ένα βιώσιμο επίπεδο από μόνη της.
Τις προηγούμενες μέρες, ο Κ. Regling, επικεφαλής του ESM, δήλωσε ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει ήδη ευνοϊκούς όρους επιτοκίων και μεγάλες διάρκειες για το χρέος της. Το περασμένο έτος, η μέση διάρκεια του ελληνικού χρέους επεκτάθηκε από περίπου 6 χρόνια σε 16, ως συνδυασμένο αποτέλεσμα της αναδιάρθρωσης του χρέους που κατέχει ο ιδιωτικός τομέας και των νέων δανείων από τον ESM. Το ετήσιο επιτόκιο που η Ελλάδα πληρώνει για αυτά τα νέα δάνεια είναι χαμηλό, περίπου 3%. Αντίθετα, η Ελλάδα πληρώνει περίπου 10% για το διαθέσιμο υπόλοιπο στα δάνεια ιδιωτικού τομέα.
Το πρόβλημα, σύμφωνα με τον Wyplosz, για την Ελλάδα είναι ότι εάν δεν υπάρξει ανακούφιση, το χρέος θα παραμείνει τεράστιο. Η Ιαπωνία είναι μια από τις λίγες άλλες χώρες που έχουν συσσωρεύσει τόσο υψηλά επίπεδα χρέους στη σύγχρονη εποχή, και η «χαμένη δεκαετία» της είναι τώρα στο 23ο έτος της.
Η αισιόδοξη άποψη ότι τα χαμηλά επιτόκια καθιστούν περιττή την ελάφρυνση του χρέους, αποδεικνύεται λανθασμένη. Η Ελλάδα δαπανά περίπου το 5% του ΑΕΠ για να εξυπηρετήσει τα χρέη της, αναγκάζοντας την στον ίδιο φαύλο κύκλο, όπως η Ιαπωνία ( που ξοδεύει μόνο το 2% του ΑΕΠ για την εξυπηρέτηση του χρέους) και την Ιταλία (5,4% του ΑΕΠ ). Η επιβάρυνση καθιστά το έργο της μετατροπής του δημοσιονομικού ελλείμματος σε πλεόνασμα απελπιστική διαδικασία και υπονομεύει τη μελλοντική ανάπτυξη, αναφέρει ο Wyplosz.
Μετά από δύο δεκαετίες της λιτότητας, η Ιαπωνία έχει αποφασίσει να θυσιάσει τον πληθωρισμό. Μέχρι τώρα θα πρέπει να είναι σαφές ότι η λιτότητα σε μια χώρα δεν είναι ο πιο έξυπνος τρόπος για την καθιέρωση δημοσιονομικής πειθαρχίας στη ζώνη του ευρώ. Είναι αλήθεια ότι η ελάφρυνση του χρέους θα μπορούσε να αποδειχθεί μεταδοτική , αλλά η απάντηση σε αυτή την ένσταση είναι: "Ναι, και γι 'αυτό η Ελλάδα δεν θα πρέπει να είναι η μόνη οικονομία της ευρωζώνης που θα επιβαρυνθεί με ένα μη βιώσιμο δημόσιο χρέος.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πακέτο ελάφρυνσης του χρέους σύντομα ή θα πρέπει να θυσιάσει τον πληθωρισμό, το οποίο σημαίνει έξοδο από τη ζώνη του ευρώ. Ακόμη και αν αυτό είναι μια απαισιόδοξη άποψη, ο κίνδυνος είναι πραγματικός. Μέρκελ πρέπει να ζυγίζει τώρα τον κίνδυνο ενάντια στο πολιτικό της κόστος, καταλήγει ο Wyplosz.
www.bankingnews.gr
Η προσδοκία για την επικείμενη ελάφρυνση του χρέους βασίστηκε σε μια σειρά από γεγονότα. Το πρώτο είναι ότι η Ελλάδα είναι στο έλεος μιας οικονομικής ύφεσης που διαρκεί ήδη έξι χρόνια, αφανίζοντας το 30% του ΑΕΠ της (περίπου η ίδια συρρίκνωση που υπέστησαν οι ΗΠΑ υπέστη κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης).
Το δεύτερο γεγονός είναι ότι μετά από τέσσερα χρόνια εφαρμογής των μέτρων λιτότητας που αποσκοπούν στη μείωση του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα, τα αποτελέσματα είναι ακριβώς αντίθετα. Το χρέος έχει αυξηθεί στο 175% του ΑΕΠ, παρά την αναδιάρθρωση που πραγματοποιήθηκε το 2012.
Το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους είναι πλέον στα χέρια των επίσημων πιστωτών , και πολλοί πίστευαν ότι μετά τις εκλογές στη Γερμανία, θα αλλάξουν τα δεδομένα. Σύμφωνα μάλιστα με τον Wyplosz, η Merkel θα αλλάξει τακτική. Η ώρα έχει έρθει για τις πιστώτριες χώρες να συγχωρήσουν μέρος του χρέους της Ελλάδας, γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι η κυβέρνηση μπορεί να φέρει το χρέος σε ένα βιώσιμο επίπεδο από μόνη της.
Τις προηγούμενες μέρες, ο Κ. Regling, επικεφαλής του ESM, δήλωσε ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει ήδη ευνοϊκούς όρους επιτοκίων και μεγάλες διάρκειες για το χρέος της. Το περασμένο έτος, η μέση διάρκεια του ελληνικού χρέους επεκτάθηκε από περίπου 6 χρόνια σε 16, ως συνδυασμένο αποτέλεσμα της αναδιάρθρωσης του χρέους που κατέχει ο ιδιωτικός τομέας και των νέων δανείων από τον ESM. Το ετήσιο επιτόκιο που η Ελλάδα πληρώνει για αυτά τα νέα δάνεια είναι χαμηλό, περίπου 3%. Αντίθετα, η Ελλάδα πληρώνει περίπου 10% για το διαθέσιμο υπόλοιπο στα δάνεια ιδιωτικού τομέα.
Το πρόβλημα, σύμφωνα με τον Wyplosz, για την Ελλάδα είναι ότι εάν δεν υπάρξει ανακούφιση, το χρέος θα παραμείνει τεράστιο. Η Ιαπωνία είναι μια από τις λίγες άλλες χώρες που έχουν συσσωρεύσει τόσο υψηλά επίπεδα χρέους στη σύγχρονη εποχή, και η «χαμένη δεκαετία» της είναι τώρα στο 23ο έτος της.
Η αισιόδοξη άποψη ότι τα χαμηλά επιτόκια καθιστούν περιττή την ελάφρυνση του χρέους, αποδεικνύεται λανθασμένη. Η Ελλάδα δαπανά περίπου το 5% του ΑΕΠ για να εξυπηρετήσει τα χρέη της, αναγκάζοντας την στον ίδιο φαύλο κύκλο, όπως η Ιαπωνία ( που ξοδεύει μόνο το 2% του ΑΕΠ για την εξυπηρέτηση του χρέους) και την Ιταλία (5,4% του ΑΕΠ ). Η επιβάρυνση καθιστά το έργο της μετατροπής του δημοσιονομικού ελλείμματος σε πλεόνασμα απελπιστική διαδικασία και υπονομεύει τη μελλοντική ανάπτυξη, αναφέρει ο Wyplosz.
Μετά από δύο δεκαετίες της λιτότητας, η Ιαπωνία έχει αποφασίσει να θυσιάσει τον πληθωρισμό. Μέχρι τώρα θα πρέπει να είναι σαφές ότι η λιτότητα σε μια χώρα δεν είναι ο πιο έξυπνος τρόπος για την καθιέρωση δημοσιονομικής πειθαρχίας στη ζώνη του ευρώ. Είναι αλήθεια ότι η ελάφρυνση του χρέους θα μπορούσε να αποδειχθεί μεταδοτική , αλλά η απάντηση σε αυτή την ένσταση είναι: "Ναι, και γι 'αυτό η Ελλάδα δεν θα πρέπει να είναι η μόνη οικονομία της ευρωζώνης που θα επιβαρυνθεί με ένα μη βιώσιμο δημόσιο χρέος.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πακέτο ελάφρυνσης του χρέους σύντομα ή θα πρέπει να θυσιάσει τον πληθωρισμό, το οποίο σημαίνει έξοδο από τη ζώνη του ευρώ. Ακόμη και αν αυτό είναι μια απαισιόδοξη άποψη, ο κίνδυνος είναι πραγματικός. Μέρκελ πρέπει να ζυγίζει τώρα τον κίνδυνο ενάντια στο πολιτικό της κόστος, καταλήγει ο Wyplosz.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών