H υποψηφιότητα του Juncker δεν προκάλεσε ενθουσιασμό ούτε καν στους ευρωκράτες
Η απόφαση των Ευρωπαίων να δώσουν στον J. C Juncker το χρίσμα του υποψηφίου προέδρου της Κομισιόν κατά τη Σύνοδο Κορυφής, αγνοώντας τις αντιρρήσεις του Βρετανού πρωθυπουργού, David Cameron, σχολιάζεται εκτενώς από τον τύπο.
Η γερμανική Stuttgarter Zeitung επισημαίνει ότι με την στάση που τήρησε η Βρετανία κατά τη σύνοδο «έσπασε» μια αρχή, την αρχή που θέλει την Ευρώπη να επιδιώκει συναινέσεις.
«Ωστόσο η συμπόνια με τη Βρετανία έχει και όρια. Όποιος διαρκώς γκρινιάζει, περιθωριοποιείται και χάνει την επιρροή του. Στο παιγνίδι εξουσίας και επιρροής, η Merkel απέκτησε σε ευρωπαϊκό επίπεδο έναν νέο αντίπαλο, στα αριστερά της. Πρόκειται για τον M. Renzi. Με τον ιταλό πρωθυπουργό επέστρεψε στην ευρωπαϊκή πολιτική η τεστοστερόνη. Η μονοκρατορία της Merkel αποτελεί παρελθόν. Τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στο Βερολίνο κυβερνούν πολιτικοί συνασπισμοί Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών και αυτό οδηγεί αναγκαστικά σε συμβιβασμούς. Ο J. C Juncker, ως άνθρωπος των ισορροπιών, ίσως να μην είναι και τόσο κακή επιλογή για το αξίωμα του προέδρου της Κομισιόν», αποφαίνεται η γερμανική εφημερίδα.
Για το ίδιο θέμα η Neue Zürcher Zeitung παρατηρεί ότι η καγκελάριος Merkel «υποτίμησε την δυναμική της ιδέας για τον ορισμό κυρίως υποψηφίων» στις ευρωεκλογές.
«Αυτό είχε ως συνέπεια, η διαμάχη για τον πρόεδρο της Κομισιόν να μπλοκάρει για εβδομάδες την ΕΕ. Ταυτόχρονα η κατηγορηματική απόρριψη της υποψηφιότητας J. C Juncker από τη Βρετανία, την οδήγησε στο περιθώριο. Η καγκελάριος δεν είχε τη δύναμη να επιβάλει έναν αποδεκτό από όλους πρόεδρο της Κομισιόν.
Και επειδή η Γαλλία είναι απασχολημένη με τον εαυτό της, η Βρετανία… βουλιάζει στην "ευρωφοβία“ της, είναι αναγκαίο να αναλάβουν οι Γερμανοί ηγετικό ρόλο. Ακόμη και εάν οι μικρές χώρες δεν θέλουν να το ακούν, ο ρόλος των τριών μεγάλων χωρών είναι καθοριστικός. Η ΕΕ διαθέτει τόση πολυφωνία που χωρίς έναν διατεταγμένο πλουραλισμό πέφτει εύκολα στο χάος», εκτιμά η ελβετική εφημερίδα.
«Ορόσημο»χαρακτηρίζει την απόφαση τους Ευρωπαϊκού Συμβουλίου υπέρ του Juncker η βελγική De Standaard και διευκρινίζει: «Με το χρίσμα προς τον Juncker διαθέτουμε μια ηγετική προσωπικότητα, η οποία λίγο ή πολύ εξελέγη για να αναλάβει αυτό το αξίωμα. Εξελέγη από ανθρώπους, οι οποίοι είναι επίσης εκλεγμένοι. Όχι πίσω, στο παρασκήνιο, αλλά μπροστά. Ο Γιούνκερ δεν είναι το νέο πρόσωπο της Ευρώπης, το οποίο θα μπορούσε να εμπνεύσει τους „ευρωκριτικούς“ πολίτες, καθώς συνδέεται στενά με την διαπλοκή των Βρυξελλών. Ο Juncker οφείλει πολλά στην Merkel και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Υπό την έννοια αυτή δεν θα έχει περισσότερη ευχέρεια κινήσεων από ό,τι θα είχε μια μαριονέτα των ευρωπαίων ηγετών», υποστηρίζει η De Standaard.
Η βρετανική Independent επισημαίνει ότι «η υποψηφιότητα του Juncker δεν προκάλεσε ενθουσιασμό ούτε καν στους ευρωκράτες. Ο Juncker είναι το ζωντανό σύμβολο όλων αυτών που η ΕΕ αφήνει πίσω της και τα οποία δεν συνάδουν με την εποχή μας. Ακόμη και η Angela Merkel δεν είναι εντυπωσιασμένη με την διαχείριση της κρίσης από τον Juncker. Ωστόσο, ο D. Cameron με μια εντελώς λανθασμένη εκτίμηση, μετέτρεψε την αδιαφορία και την αποστροφή σε ομόφωνη στήριξη των υπολοίπων προς τον Juncker. Έτσι απομονώθηκε. Ο μόνος που τον στήριξε ήταν ο ούγγρος ομόλογός του V. Orban. Εάν, λοιπόν, πίσω από αυτές τις εμπνεύσεις υπάρχει κάποια στρατηγική, αυτή δεν κατέστη ορατή», αποφαίνεται η βρετανική εφημερίδα.
www.bankingnews.gr
Η γερμανική Stuttgarter Zeitung επισημαίνει ότι με την στάση που τήρησε η Βρετανία κατά τη σύνοδο «έσπασε» μια αρχή, την αρχή που θέλει την Ευρώπη να επιδιώκει συναινέσεις.
«Ωστόσο η συμπόνια με τη Βρετανία έχει και όρια. Όποιος διαρκώς γκρινιάζει, περιθωριοποιείται και χάνει την επιρροή του. Στο παιγνίδι εξουσίας και επιρροής, η Merkel απέκτησε σε ευρωπαϊκό επίπεδο έναν νέο αντίπαλο, στα αριστερά της. Πρόκειται για τον M. Renzi. Με τον ιταλό πρωθυπουργό επέστρεψε στην ευρωπαϊκή πολιτική η τεστοστερόνη. Η μονοκρατορία της Merkel αποτελεί παρελθόν. Τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στο Βερολίνο κυβερνούν πολιτικοί συνασπισμοί Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών και αυτό οδηγεί αναγκαστικά σε συμβιβασμούς. Ο J. C Juncker, ως άνθρωπος των ισορροπιών, ίσως να μην είναι και τόσο κακή επιλογή για το αξίωμα του προέδρου της Κομισιόν», αποφαίνεται η γερμανική εφημερίδα.
Για το ίδιο θέμα η Neue Zürcher Zeitung παρατηρεί ότι η καγκελάριος Merkel «υποτίμησε την δυναμική της ιδέας για τον ορισμό κυρίως υποψηφίων» στις ευρωεκλογές.
«Αυτό είχε ως συνέπεια, η διαμάχη για τον πρόεδρο της Κομισιόν να μπλοκάρει για εβδομάδες την ΕΕ. Ταυτόχρονα η κατηγορηματική απόρριψη της υποψηφιότητας J. C Juncker από τη Βρετανία, την οδήγησε στο περιθώριο. Η καγκελάριος δεν είχε τη δύναμη να επιβάλει έναν αποδεκτό από όλους πρόεδρο της Κομισιόν.
Και επειδή η Γαλλία είναι απασχολημένη με τον εαυτό της, η Βρετανία… βουλιάζει στην "ευρωφοβία“ της, είναι αναγκαίο να αναλάβουν οι Γερμανοί ηγετικό ρόλο. Ακόμη και εάν οι μικρές χώρες δεν θέλουν να το ακούν, ο ρόλος των τριών μεγάλων χωρών είναι καθοριστικός. Η ΕΕ διαθέτει τόση πολυφωνία που χωρίς έναν διατεταγμένο πλουραλισμό πέφτει εύκολα στο χάος», εκτιμά η ελβετική εφημερίδα.
«Ορόσημο»χαρακτηρίζει την απόφαση τους Ευρωπαϊκού Συμβουλίου υπέρ του Juncker η βελγική De Standaard και διευκρινίζει: «Με το χρίσμα προς τον Juncker διαθέτουμε μια ηγετική προσωπικότητα, η οποία λίγο ή πολύ εξελέγη για να αναλάβει αυτό το αξίωμα. Εξελέγη από ανθρώπους, οι οποίοι είναι επίσης εκλεγμένοι. Όχι πίσω, στο παρασκήνιο, αλλά μπροστά. Ο Γιούνκερ δεν είναι το νέο πρόσωπο της Ευρώπης, το οποίο θα μπορούσε να εμπνεύσει τους „ευρωκριτικούς“ πολίτες, καθώς συνδέεται στενά με την διαπλοκή των Βρυξελλών. Ο Juncker οφείλει πολλά στην Merkel και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Υπό την έννοια αυτή δεν θα έχει περισσότερη ευχέρεια κινήσεων από ό,τι θα είχε μια μαριονέτα των ευρωπαίων ηγετών», υποστηρίζει η De Standaard.
Η βρετανική Independent επισημαίνει ότι «η υποψηφιότητα του Juncker δεν προκάλεσε ενθουσιασμό ούτε καν στους ευρωκράτες. Ο Juncker είναι το ζωντανό σύμβολο όλων αυτών που η ΕΕ αφήνει πίσω της και τα οποία δεν συνάδουν με την εποχή μας. Ακόμη και η Angela Merkel δεν είναι εντυπωσιασμένη με την διαχείριση της κρίσης από τον Juncker. Ωστόσο, ο D. Cameron με μια εντελώς λανθασμένη εκτίμηση, μετέτρεψε την αδιαφορία και την αποστροφή σε ομόφωνη στήριξη των υπολοίπων προς τον Juncker. Έτσι απομονώθηκε. Ο μόνος που τον στήριξε ήταν ο ούγγρος ομόλογός του V. Orban. Εάν, λοιπόν, πίσω από αυτές τις εμπνεύσεις υπάρχει κάποια στρατηγική, αυτή δεν κατέστη ορατή», αποφαίνεται η βρετανική εφημερίδα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών