Κοφινάκος Storm Harbour – Ποιο είναι το σχέδιο της Ελλάδος μετά την ύφεση; Πως από ανάδελφον έθνος θα ξεχωρίσουμε;

Άρθρο του Γιώργου Κοφινάκου
Και μετά την Ύφεση;

Η ιστορία τής Ελλάδας την έχει οδηγήσει σε μοναχικά μονοπάτια. Η Εθνική μας Μοναξιά έχει τραγουδηθεί αλλά και αναγνωριστεί ακόμα και από τα πιο επίσημα Ελληνικά χείλη, όταν ο πρώην Πρόεδρος τής Δημοκρατίας μας ανακήρυξε «Έθνος Ανάδελφον».
Η Ελλάδα συνδέεται με όλον τον περίγυρό της, αλλά και διαφέρει από αυτόν:
νότια και ανατολικά της έχει τον Μουσουλμανισμό και την «Ανατολή», βόρεια το Σλαβικό στοιχείο και δυτικά τον Καθολικισμό και τον Προτεσταντισμό.
Ίσως ακόμη και το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στην Αφρικανική και την Ευρωπαϊκή πλάκα, υφιστάμενη τους περισσότερους και μεγαλύτερους σεισμούς στην Ευρώπη, να μην είναι τυχαίο.
Οι πιέσεις και οι δυσκολίες δεν εμπόδισαν τον ελληνισμό να παράγει γνώση και πολιτισμό ανά τους αιώνες.
Το βασικότερο αναγνωριστικό στοιχείο τού ελληνισμού όμως, είναι η αρχομανία – δεν είναι τυχαία η ιταλική παροιμία «5 γραικοί - 10 αρχηγοί».
Αυτή η αρχομανία ως δια μαγείας καταστέλλεται όταν υπάρχει κάποιος εθνικός σκοπός.
Τότε, όλες οι διαφορές ξεπερνιούνται και οι στόχοι πετυχαίνονται.

Μόλις όμως επιτελεστεί αυτό, δημιουργούνται ξανά οι προϋποθέσεις για εσωτερικές τριβές.
Τρανό παράδειγμα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες τού 2004:
η μικρότερη χώρα κατάφερε να διοργανώσει, αν όχι τους καλύτερους, σίγουρα από τους πιο όμορφους αγώνες στην νεώτερη ιστορία τους! Αμέσως μετά, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, με κορύφωση την εποχή τής κρίσης από το 2009 και μετά.
Έτσι προβληματίζεται κανείς:
έστω ότι κάποια στιγμή καταφέρνουμε ως χώρα να βγούμε από την ύφεση μετά, τι γίνεται;
Είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι οφείλουμε να αλλάξουμε.
Υπάρχει μεγάλη ψυχολογική διαφορά ανάμεσα στην αντιμετώπιση τής αυριανής ημέρας ως καταναγκαστικής συμμόρφωσης αντί ενός διαμορφώσιμου ορίζοντα που οφείλουμε να γνωρίσουμε – απαιτούνται διαφορετικές ετοιμότητες.
Αν κάποιοι θαυμάζουν κράτη που κυριαρχούν στον εξαγωγικό τομέα παγκοσμίως (Ιαπωνία, Γερμανία, Κορέα, Φινλανδία κλπ), θα πρέπει να παρατηρήσουν και ότι αυτό το κατάφεραν γιατί πρώτοι οι λαοί τους στήριξαν τα προϊόντα τους - κι ας ήταν στο ξεκίνημά τους χαμηλότερης ποιότητας και ακριβότερα από τα εισαγόμενα.
Οι Έλληνες έχουν ήδη αρχίσει να στρέφονται με μεγαλύτερη σταθερότητα στα ελληνικά προϊόντα – σύμφωνα με την πρώτη πανελλαδική διαπανεπιστημιακή έρευνα για τα ελληνικά προϊόντα που διενεργήθηκε τον περασμένο Μάιο – αν και πιστεύουν ότι είναι ακριβότερα από τα εισαγόμενα.  
Αυτό είναι μια ένδειξη που η πολιτεία οφείλει να αφουγκραστεί και να δράσει έτσι ώστε να συντονίσει τις δυνάμεις της με αυτές τής παιδείας και των πολιτών, και με τέτοιο τρόπο ώστε να μη θίγονται οι εσωτερικοί περιορισμοί από την ΕΕ, οι οποίοι συγκυριακά έχουν de facto μειωθεί ουσιαστικά.
 Πρέπει από τώρα οι Έλληνες να θέσουν ένα στόχο που θα ξεπερνά τα στενά όρια τής οικονομίας και θα μπορεί να προσφέρει ευημερία στον ελληνικό λαό μέχρι δεκαετίες μπροστά.
Και αυτός ο στόχος πρέπει να είναι κάτι σαν κι αυτό: μέχρι το 2020 οι Έλληνες στην Ελλάδα θα παράγουμε και θα καταναλώνουμε τουλάχιστον το 80 % των αγαθών τού πρωτογενούς τομέα (κυρίως αγροτικά προϊόντα) και των υπηρεσιών και 35% του βιομηχανικού τομέα από καθαρή Ελληνική προστιθέμενη αξία.
Τέτοιες προσεγγίσεις παρέχουν πραγματική εθνική ανεξαρτησία - και όχι οι λαϊκισμοί.
Αυτήν τη στιγμή εισάγουμε 75% όσων καταναλώνουμε, ενώ το 1975 ήταν ακριβώς το αντίστροφο.
Σήμερα, λοιπόν, χρειάζεται πάλι να γυρίσει στο σύνολο της και συνειδητά η καταναλωτική συμπεριφορά των Ελλήνων και ταυτόχρονα να δοθούν κίνητρα για παραγωγικές επενδύσεις, αν θέλουμε να υπάρχουμε και στα επόμενα 100 χρόνια, χωρίς εξωτερικές εξαρτήσεις.
Ένας τέτοιος ποιοτικός στόχος, για να ευωδοθεί, χρειάζεται και τη συνειδητή και σταθερή συνδρομή τού κράτους, το οποίο οφείλει να δώσει το έναυσμα, εγκαταλείποντας την τακτική παροχής προνομίων σε οικείους αλλά και την μετατροπή ανάξιων σε οικείους – το σύστημα έχει φτάσει σε κατάλληλη φάση ώστε να εμέσει να αναγνωρίσει  την εξίσωση τής αξιοκρατίας με την προνομιοκρατία...
Μόνο τότε θα μπορέσει να υπάρξει σοβαρός αντίλογος στις παρούσες διεκδικήσεις των παθόντων, όταν θα γίνει εμφανές ότι το κράτος έχει αναλάβει τις ευθύνες του.

Γιώργος Κοφινάκος
Managing Director
Storm Harbour UK

Πρώτη ενημνέρωση: 08:13, 25 Νοεμβρίου 2014

www.bankingnews.gr