Μέσα σε 40 χρόνια, η επιφάνεια του παλιού πάγου έχει μειωθεί κατά περίπου 40%, και οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι μέχρι το 2035 ο Αρκτικός Ωκεανός θα μπορούσε να μείνει εντελώς χωρίς πάγο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού
Ο Αρκτικός Ωκεανός λειτουργεί σαν ένας τεράστιος καθρέφτης: ο θαλάσσιος πάγος αντανακλά έως και το 90% του ηλιακού φωτός πίσω στο διάστημα. Όταν όμως ο πάγος λιώνει, τη θέση του παίρνει το σκοτεινό νερό, το οποίο απορροφά τη θερμότητα αντί να την ανακλά. Έτσι ξεκινά ένας φαύλος κύκλος: λιώσιμο – θέρμανση – ακόμη περισσότερο λιώσιμο.
Μέσα σε 40 χρόνια, η επιφάνεια του παλιού πάγου έχει μειωθεί κατά περίπου 40%, και οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι μέχρι το 2035 ο Αρκτικός Ωκεανός θα μπορούσε να μείνει εντελώς χωρίς πάγο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Αν συμβεί αυτό, η υπερθέρμανση του πλανήτη θα επιταχυνθεί ραγδαία.
Real Ice: Ένα μανιφέστο απελπισμένης ελπίδας
Ο Ιρλανδός Kean Sherwin, ιδρυτής της πρωτοβουλίας Real Ice, ταξίδεψε στο Cambridge Bay – ένα Inuit χωριό στο νησί Βικτώρια του καναδικού Αρκτικού – με έναν στόχο: να δημιουργήσει πάγο εκεί όπου κάποτε υπήρχε, αλλά πλέον έχει χαθεί.
Η ομάδα του ανοίγει τρύπες στον θαλάσσιο πάγο, εγκαθιστά αντλίες αλουμινίου και, με τη βοήθεια μπαταριών, ανεβάζει αλμυρό νερό στην επιφάνεια. Το νερό παγώνει σχεδόν αμέσως, δημιουργώντας νέες στρώσεις πάγου σε μια εντυπωσιακή, μπλε απόχρωση. Ο Sherwin το περιγράφει σαν "λάβα από πάγο".
Η ιδέα είναι απλή: αν ενισχύσεις τον χειμώνα, ο πάγος θα αντέξει περισσότερο το καλοκαίρι. Με περίπου 500.000 τέτοιες αντλίες, η ομάδα πιστεύει ότι μπορεί να "παγώσει" ένα εκατομμύριο τετραγωνικά χιλιόμετρα – δηλαδή το 20% του εναπομείναντος καλοκαιρινού θαλάσσιου πάγου. Αυτό θα μπορούσε να επιβραδύνει την τήξη, δίνοντας στον κόσμο χρόνο για να στραφεί σε καθαρές, βιώσιμες πηγές ενέργειας.
Εκεί όπου παγώνει η Ιστορία
Το Cambridge Bay δεν είναι απλώς ένα απομονωμένο χωριό – είναι η πύλη προς το ιστορικό Βορειοδυτικό Πέρασμα, τη διαδρομή που ο Βρετανός εξερευνητής John Franklin προσπάθησε να χρησιμοποιήσει για να φτάσει στην Ασία. Τα πλοία του παγιδεύτηκαν στον πάγο και το πλήρωμα χάθηκε.
Σήμερα, αυτά τα νερά αποτελούν το πεδίο μιας νέας μάχης: τον αγώνα για την επιβίωση του παγκόσμιου κλίματος.
Τρέλα ή Αναγκαιότητα;
Πολλοί επιστήμονες παραμένουν επιφυλακτικοί: τέτοιας κλίμακας γεωμηχανικές παρεμβάσεις φαντάζουν εξαιρετικά φιλόδοξες, ίσως και ουτοπικές. Ωστόσο, ακόμα και με τη μέγιστη μείωση εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, ο θαλάσσιος πάγος ίσως να μην σωθεί.
«Η μείωση δεν είναι πια αρκετή», παραδέχεται ο Sherwin.
«Αν δεν προσπαθήσουμε τώρα, μπορεί να είναι πολύ αργά.»
www.bankignews.gr
Μέσα σε 40 χρόνια, η επιφάνεια του παλιού πάγου έχει μειωθεί κατά περίπου 40%, και οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι μέχρι το 2035 ο Αρκτικός Ωκεανός θα μπορούσε να μείνει εντελώς χωρίς πάγο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Αν συμβεί αυτό, η υπερθέρμανση του πλανήτη θα επιταχυνθεί ραγδαία.
Real Ice: Ένα μανιφέστο απελπισμένης ελπίδας
Ο Ιρλανδός Kean Sherwin, ιδρυτής της πρωτοβουλίας Real Ice, ταξίδεψε στο Cambridge Bay – ένα Inuit χωριό στο νησί Βικτώρια του καναδικού Αρκτικού – με έναν στόχο: να δημιουργήσει πάγο εκεί όπου κάποτε υπήρχε, αλλά πλέον έχει χαθεί.
Η ομάδα του ανοίγει τρύπες στον θαλάσσιο πάγο, εγκαθιστά αντλίες αλουμινίου και, με τη βοήθεια μπαταριών, ανεβάζει αλμυρό νερό στην επιφάνεια. Το νερό παγώνει σχεδόν αμέσως, δημιουργώντας νέες στρώσεις πάγου σε μια εντυπωσιακή, μπλε απόχρωση. Ο Sherwin το περιγράφει σαν "λάβα από πάγο".
Η ιδέα είναι απλή: αν ενισχύσεις τον χειμώνα, ο πάγος θα αντέξει περισσότερο το καλοκαίρι. Με περίπου 500.000 τέτοιες αντλίες, η ομάδα πιστεύει ότι μπορεί να "παγώσει" ένα εκατομμύριο τετραγωνικά χιλιόμετρα – δηλαδή το 20% του εναπομείναντος καλοκαιρινού θαλάσσιου πάγου. Αυτό θα μπορούσε να επιβραδύνει την τήξη, δίνοντας στον κόσμο χρόνο για να στραφεί σε καθαρές, βιώσιμες πηγές ενέργειας.
Εκεί όπου παγώνει η Ιστορία
Το Cambridge Bay δεν είναι απλώς ένα απομονωμένο χωριό – είναι η πύλη προς το ιστορικό Βορειοδυτικό Πέρασμα, τη διαδρομή που ο Βρετανός εξερευνητής John Franklin προσπάθησε να χρησιμοποιήσει για να φτάσει στην Ασία. Τα πλοία του παγιδεύτηκαν στον πάγο και το πλήρωμα χάθηκε.
Σήμερα, αυτά τα νερά αποτελούν το πεδίο μιας νέας μάχης: τον αγώνα για την επιβίωση του παγκόσμιου κλίματος.
Τρέλα ή Αναγκαιότητα;
Πολλοί επιστήμονες παραμένουν επιφυλακτικοί: τέτοιας κλίμακας γεωμηχανικές παρεμβάσεις φαντάζουν εξαιρετικά φιλόδοξες, ίσως και ουτοπικές. Ωστόσο, ακόμα και με τη μέγιστη μείωση εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, ο θαλάσσιος πάγος ίσως να μην σωθεί.
«Η μείωση δεν είναι πια αρκετή», παραδέχεται ο Sherwin.
«Αν δεν προσπαθήσουμε τώρα, μπορεί να είναι πολύ αργά.»
www.bankignews.gr
Σχόλια αναγνωστών