Συνάντηση σήμερα το απόγευμα Σαμαρά - Θεοδωράκη
Η αδυναμία της κυβέρνησης να βρει τους 180 βουλευτές για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας σημαίνει ότι η χώρα θα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές το αργότερο έως το Μάρτιο του 2015, χωρίς να αποκλείονται κάλπες ακόμα και εντός του Ιανουαρίου.
Οι έως σήμερα δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η πρώτη δύναμη αλλά χωρίς να καταφέρνει να εξασφαλίσει αυτοδυναμία.
Μια όμως εξίσου σημαντική παράμετρος αυτών των μετρήσεων (σχεδόν στο σύνολο τους από τις Ευρωεκλογές και μετά και ιδίως οι τελευταίες) είναι ότι Το Ποτάμι εμφανίζεται να είναι το μόνο κόμμα που εξακολουθεί να διατηρεί τη δυναμική του.
Σε πολλές από αυτές τις μετρήσεις εμφανίζεται μάλιστα να καταλαμβάνει ακόμα και την τρίτη θέση πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ.
Ένα πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί – και εφόσον η δυναμική αυτή αποτυπωθεί και στην κάλπη – είναι ότι Το Ποτάμι θα αποτελέσει τον ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων την επομένη της κάλπης.
Εκτίμηση, η οποία ενισχύεται από τις θέσεις του επικεφαλής του κόμματος, Σταύρου Θεοδωράκη, πως Το Ποτάμι είναι ανοιχτό σε συνεργασίες, πως Το Ποτάμι επιθυμεί την πολιτική σταθερότητα και πως δεν αποκλείει συνομιλίες με τους Σαμαρά και Τσίπρα (στις 18:00 σήμερα το απόγευμα ο κ. Θεοδωράκης θα συναντηθεί με τον κ.Σαμαρά).
Παράλληλα πολλοί στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς «ποντάρουν» και στη συνδρομή Του Ποταμιού, προκειμένου η ανασυγκρότηση του εν λόγω πολιτικού χώρου να πάρει όχι μόνο σάρκα και οστά, αλλά να αναπτύξει και μια ισχυρή δυναμική.
Ωστόσο, οι σχέσεις Του Ποταμιού με τις «συγγενείς» προς αυτό πολιτικές δυνάμεις διαρκώς επιδεινώνονται.
Τουλάχιστον σε ρητορικό επίπεδο, όπως διαπιστώνεται τους τελευταίους μήνες.
Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη κόντρα του ΣΥΡΙΖΑ με Το Ποτάμι, κατόπιν του «φλερτ» των Τσίπρα – Καμμένου.
Σε δηλώσεις του ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Βούτσης είχε χαρακτηρίσει Το Ποτάμι «μόρφωμα, υβρίδιο, το οποίο εντελώς εσκεμμένα και συνειδητά δεν παίρνει καμία θέση με γωνίες», με Το Ποτάμι να απαντά πως «μπαλαντέρ παντός καιρού είναι αυτός που ψάχνει συμμαχίες και σε αριστερούς και σε ψεκασμένους» και «μόρφωμα είναι αυτό που αλλάζει πολιτική από στέλεχος σε στέλεχος, από εποχή σε εποχή, από ακροατήριο σε ακροατήριο».
Αλλά δεν είναι μόνο η «κόντρα» με το ΣΥΡΙΖΑ που όλο και εντείνεται.
Η δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη ότι «εάν το 1973 ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στο Πολυτεχνείο, το Πολυτεχνείο δεν θα γινόταν» πυροδότησε έντονες αντιδράσεις.
Στελέχη του ΠΑΣΟΚ διερωτήθηκαν αν η πραγματική επιθυμία του κ.Θεοδωράκη είναι να καταργηθούν τα κόμματα ενώ απέδωσαν τη δήλωση του στην «πρεμούρα» του να δείξει ότι το πολιτικό σύστημα πρέπει να εκσυγχρονιστεί.
Από την πλευρά της η ΔΗΜΑΡ αφού επιτέθηκε στον επικεφαλής Του Ποταμιού ότι είναι «βυθισμένος σε ποταμούς αλαζονείας», τον κάλεσε να μην αλλάζει την Ιστορία.
Είναι προφανές πως όσο πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών, το κάθε κόμμα θα διαμορφώνει τη στρατηγική του με απώτερο στόχο την προσέλκυση όσο το δυνατόν περισσότερων ψήφων.
Όταν όμως η αντιπαράθεση, η πολιτική διαφωνία διέπεται από αλληλοκατηγορίες και επιχειρήματα για μορφώματα, υβρίδια, ευκαιριακές πολιτικές στρατηγικές, αλαζονεία, διάθεση αλλαγής της Ιστορίας κοκ, όταν υπάρχει μια τέτοιου είδους εκατέρωθεν πολιτική καχυποψία, προκύπτει λογικά το ερώτημα για το πώς και υπό ποιες συνθήκες μπορούν να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να συνεργαστούν οι εν λόγω πολιτικές δυνάμεις.
Διότι είτε δεν εννοούν αυτά που λένε και συνεπώς οι αλληλοκατηγορίες εντάσσονται στο πλαίσιο του πολιτικού εντυπωσιασμού (άρα μιλάμε για ψηφοθηρία) είτε πράγματι δεν υπάρχει χώρος για πολιτικές συνεργασίες.
Στην πρώτη περίπτωση είναι προφανής η πολιτική εξαπάτηση χάρη του εντυπωσιασμού, στη δεύτερη αναδεικνύεται το αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος και κατ’επέκταση του τόπου.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Οι έως σήμερα δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η πρώτη δύναμη αλλά χωρίς να καταφέρνει να εξασφαλίσει αυτοδυναμία.
Μια όμως εξίσου σημαντική παράμετρος αυτών των μετρήσεων (σχεδόν στο σύνολο τους από τις Ευρωεκλογές και μετά και ιδίως οι τελευταίες) είναι ότι Το Ποτάμι εμφανίζεται να είναι το μόνο κόμμα που εξακολουθεί να διατηρεί τη δυναμική του.
Σε πολλές από αυτές τις μετρήσεις εμφανίζεται μάλιστα να καταλαμβάνει ακόμα και την τρίτη θέση πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ.
Ένα πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί – και εφόσον η δυναμική αυτή αποτυπωθεί και στην κάλπη – είναι ότι Το Ποτάμι θα αποτελέσει τον ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων την επομένη της κάλπης.
Εκτίμηση, η οποία ενισχύεται από τις θέσεις του επικεφαλής του κόμματος, Σταύρου Θεοδωράκη, πως Το Ποτάμι είναι ανοιχτό σε συνεργασίες, πως Το Ποτάμι επιθυμεί την πολιτική σταθερότητα και πως δεν αποκλείει συνομιλίες με τους Σαμαρά και Τσίπρα (στις 18:00 σήμερα το απόγευμα ο κ. Θεοδωράκης θα συναντηθεί με τον κ.Σαμαρά).
Παράλληλα πολλοί στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς «ποντάρουν» και στη συνδρομή Του Ποταμιού, προκειμένου η ανασυγκρότηση του εν λόγω πολιτικού χώρου να πάρει όχι μόνο σάρκα και οστά, αλλά να αναπτύξει και μια ισχυρή δυναμική.
Ωστόσο, οι σχέσεις Του Ποταμιού με τις «συγγενείς» προς αυτό πολιτικές δυνάμεις διαρκώς επιδεινώνονται.
Τουλάχιστον σε ρητορικό επίπεδο, όπως διαπιστώνεται τους τελευταίους μήνες.
Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη κόντρα του ΣΥΡΙΖΑ με Το Ποτάμι, κατόπιν του «φλερτ» των Τσίπρα – Καμμένου.
Σε δηλώσεις του ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Βούτσης είχε χαρακτηρίσει Το Ποτάμι «μόρφωμα, υβρίδιο, το οποίο εντελώς εσκεμμένα και συνειδητά δεν παίρνει καμία θέση με γωνίες», με Το Ποτάμι να απαντά πως «μπαλαντέρ παντός καιρού είναι αυτός που ψάχνει συμμαχίες και σε αριστερούς και σε ψεκασμένους» και «μόρφωμα είναι αυτό που αλλάζει πολιτική από στέλεχος σε στέλεχος, από εποχή σε εποχή, από ακροατήριο σε ακροατήριο».
Αλλά δεν είναι μόνο η «κόντρα» με το ΣΥΡΙΖΑ που όλο και εντείνεται.
Η δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη ότι «εάν το 1973 ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στο Πολυτεχνείο, το Πολυτεχνείο δεν θα γινόταν» πυροδότησε έντονες αντιδράσεις.
Στελέχη του ΠΑΣΟΚ διερωτήθηκαν αν η πραγματική επιθυμία του κ.Θεοδωράκη είναι να καταργηθούν τα κόμματα ενώ απέδωσαν τη δήλωση του στην «πρεμούρα» του να δείξει ότι το πολιτικό σύστημα πρέπει να εκσυγχρονιστεί.
Από την πλευρά της η ΔΗΜΑΡ αφού επιτέθηκε στον επικεφαλής Του Ποταμιού ότι είναι «βυθισμένος σε ποταμούς αλαζονείας», τον κάλεσε να μην αλλάζει την Ιστορία.
Είναι προφανές πως όσο πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών, το κάθε κόμμα θα διαμορφώνει τη στρατηγική του με απώτερο στόχο την προσέλκυση όσο το δυνατόν περισσότερων ψήφων.
Όταν όμως η αντιπαράθεση, η πολιτική διαφωνία διέπεται από αλληλοκατηγορίες και επιχειρήματα για μορφώματα, υβρίδια, ευκαιριακές πολιτικές στρατηγικές, αλαζονεία, διάθεση αλλαγής της Ιστορίας κοκ, όταν υπάρχει μια τέτοιου είδους εκατέρωθεν πολιτική καχυποψία, προκύπτει λογικά το ερώτημα για το πώς και υπό ποιες συνθήκες μπορούν να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να συνεργαστούν οι εν λόγω πολιτικές δυνάμεις.
Διότι είτε δεν εννοούν αυτά που λένε και συνεπώς οι αλληλοκατηγορίες εντάσσονται στο πλαίσιο του πολιτικού εντυπωσιασμού (άρα μιλάμε για ψηφοθηρία) είτε πράγματι δεν υπάρχει χώρος για πολιτικές συνεργασίες.
Στην πρώτη περίπτωση είναι προφανής η πολιτική εξαπάτηση χάρη του εντυπωσιασμού, στη δεύτερη αναδεικνύεται το αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος και κατ’επέκταση του τόπου.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών