γράφει : Απόστολος Σκουμπούρης
Πως στη μεταπολίτευση έγινε κατάχρηση του Συνταγματικού δικαιώματος πρόωρων εκλογών αλλοιώνοντας όλο το θεσμό της δημοκρατίας
Ο Σταύρος Θεοδωράκης και «Το ποτάμι» κατηγορήθηκε από πολλά media αλλά και από τα υπόλοιπα κόμματα ότι δεν έχει – ουσιαστικά – πρόγραμμα! Όμως, ένα από τα κυρίαρχα που υποστήριξε ο Θεοδωράκης, όπως είναι η ξεκάθαρη θέση για αυστηρή τήρηση της… συνταγματικής 4ετίας για κάθε εκλογική αναμέτρηση, σχεδόν όλοι το πέρασαν στο… ντούκου!
Media, κόμματα, πολιτικοί και ψηφοφόροι πέρασαν στο… ντούκου ως ήσσονος σημασίας την εξάντληση της 4ετίας για κάθε κυβέρνηση, ακριβώς γιατί (έμαθαν να) αγνοούν την αξία που έχει για την ισχυροποίηση της δημοκρατίας η αυστηρή τήρηση του Συντάγματος!
Ο Σ. Θεοδωράκης υποστήριξε με ιδιαίτερη έμφαση ότι οι εκλογές πρέπει να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια, όπως λέει το Σύνταγμα, ποτέ νωρίτερα! Τόνισε ότι «η πηγή του μαύρου χρήματος στην Ελλάδα είναι η πιθανότητα εκλογών ανά πάσα στιγμή. Ένα μήνα μετά τις εκλογές υπάρχουν κάποιοι που πουλάνε εκδούλευση στην κυβέρνηση ότι «εγώ σε στηρίζω, δώσε μου κάτι». Και υπάρχουν και οι άλλοι που λένε, ‘’εγώ θα τη ρίξω, δώσε μου κάτι’’. Και ζούμε μία οιονεί προεκλογική περίοδο 3-4 χρόνια. Πρέπει να σοβαρευτούμε. Εκλογές κάθε 4 χρόνια. Να ξέρει ο πολίτης ότι η επιλογή δε μπορεί να είναι επιπόλαια, να ξέρει ότι η απόφασή του είναι για 4 χρόνια. Όπως είναι σε όλο το δυτικό κόσμο. Και έτσι θα αναγκάσεις τα πράγματα για εκείνα τα 4 χρόνια να πάνε σε μία λογική συνύπαρξης. Πρέπει στην Ελλάδα να μάθουμε ότι πρέπει να συνεννοηθούμε».
Την ίδια εξαγγελία έχουν κάνει στο παρελθόν και άλλοι κομματικοί σχηματισμοί, ενώ και ο τωρινός πρωθυπουργός επιμένει σε κάθε τόνο ότι «οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους το 2016».
Βεβαίως, όταν ο κ. Σαμαράς ήταν στη αντιπολίτευση και κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, ζητούσε εκλογές σχεδόν κάθε εβδομάδα! Αυτή η… ανορθογραφία και η διαχρονική ασυνέπεια, χαρακτηρίζει όλο το κομματικό και πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης! Ένα σύστημα που γαλουχήθηκε μέσα από την – κατά βούληση – καταστρατήγηση θεσμών και νόμων, από τα πιο απλά θέματα, έως τα πιο σημαντικά του ελληνικού Συντάγματος! Εφαρμογή των νόμων αλά.. καρτ, ανάλογα με το πώς βολεύει την εκάστοτε πολιτική ή μιντιακή εξουσία!
Σε μόνιμη προεκλογική περίοδο η Ελλάδα της μεταπολίτευσης…
Στην Ελλάδα, τη χώρα που «γέννησε» (κάποτε) τη δημοκρατία, κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης δημιουργήθηκε μια… ιδιότυπη εκλογική βιομηχανία, με αλλεπάλληλες (σχεδόν πάντα πρόωρες) εκλογικές αναμετρήσεις, μπαράζ δημοσκοπήσεων και γενικώς μια κουλτούρα διαρκούς εκλογολογίας.
Η Ελλάδα, στα τελευταία 40 χρόνια παρήγαγε πολύ περισσότερες (πρόωρες) εκλογικές αναμετρήσεις απ’ όσες άντεχε, πολύ περισσότερες δημοσκοπήσεις, πολύ περισσότερες συζητήσεις για εκλογές, κόμματα, ποσοστώσεις, συσχετισμούς κ.λπ. Δημιουργήθηκε μια τεράστια… αγορά πολλαπλών εσόδων και κερδών με πολλούς αποδέκτες. Κόμματα, μέσα ενημέρωσης, εταιρείες δημοσκοπήσεων και τα συμφέροντα που επηρεάζονται απ’ όλη αυτή τη διαδικασία, ενεπλάκησαν μέσα σ’ αυτή την ιδιότυπη «βιομηχανία» που άνθισε τις τελευταίες 10ετίες! Η Ελλάδα έγινε η πιο εκλογολάγνα χώρα της Ε.Ε., η χώρα των δημοσκοπήσεων, των εκβιαστικών διλλημάτων, και των καφενειακού επιπέδου πολιτικών συζητήσεων. Θαρρείς ότι κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης η Ελλάδα ζούσε μόνιμα σε προεκλογική περίοδο! Η Ελλάδα ίσως είναι η χώρα με τις περισσότερες πρόωρες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη την τελευταία 40ετία, η χώρα με τους περισσότερους ανασχηματισμούς, η χώρα με τις περισσότερες δημοσκοπήσεις!
Η μαφία των media, η διαπλοκή και οι ψηφοφόροι – πελάτες των κομμάτων
Δημιουργήθηκε λοιπόν μια παρά… φύση αγορά, που με τη σειρά της στρέβλωνε τη λειτουργία της δημοκρατίας, εκβιάζοντας θεσμούς, επιβάλλοντας ή αποτρέποντας αποφάσεις, δημιουργώντας τη δική της «αλήθεια» κάθε φορά.
Παιχνίδια χειραγώγησης, στη... σάρκα της δημοκρατίας δηλαδή!
Μια αγορά διαπλοκής, που εμφορούνταν από τα δύο μεγάλα κόμματα και κατευθύνονταν στις εταιρείες δημοσκοπήσεων, τις διαφημιστικές και ένα σύστημα από media που κερδοσκοπούσε ακατάπαυστα από όλη την εκλογική βιομηχανία! Κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα, αναρτήσεις, διαφημίσεις, καταχωρήσεις, δημοσκοπήσεις, μια… παρασιτική – στην ουσία αγορά – που λειτουργούσε εις βάρος της δημοκρατίας, αποτρέποντας κάθε έργο, κάθε ανάληψη ουσιαστικής ευθύνης από κυβερνήσεις και υπουργούς. Κανένας υπουργός δεν δουλεύει πραγματικά αν αισθάνεται... προσωρινός. Δεν παίρνει αποφάσεις, απλώς τα αναβάλει όλα! Μόνο 2-3 κυβερνήσεις στη μεταπολίτευση εξάντλησαν την 4ετία και αυτό δείχνει αφενός την ποιότητα της δημοκρατίας μας και αφετέρου το βαθμό σεβασμού στο Σύνταγμα!
Το οποίο είναι πολύ σαφές, απαιτεί τετραετία. Αναφέρει ρητά ότι βουλευτικές εκλογές γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια και «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Bουλή με πρόταση της κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας». Οι πρόωρες εκλογές είναι στη διακριτική ευχέρεια του πρωθυπουργού, ή «επιβάλλονται» σε περιπτώσεις πολέμων, έκτακτων κοσμογονικών γεγονότων κ.λπ. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να επιβάλλονται από τις εκάστοτε δημοσκοπήσεις!
Ήταν σύνηθες στη μεταπολίτευση ένα – δύο μήνες μετά τις εκλογές να έβγαιναν οι πρώτες δημοσκοπήσεις. Όχι ότι είναι κακό αυτό ή ότι απαγορεύεται. Και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη λαμβάνουν χώρα δημοσκοπήσεις ίσως με την ίδια συχνότητα. Εκεί όμως χρησιμοποιούνται ως «εργαλεία» ουσιαστικής πολιτικής συζήτησης και όχι ως… μηχανισμοί διάβρωσης, εκβιασμού και επιβολής διαφόρων συμφερόντων όπως κατάντησε να γίνεται στην Ελλάδα. Επρόκειτο για έναν φαύλο κύκλο που ασφαλώς συνέβαλε σε σημαντικό βαθμό στη χρεοκοπία της χώρας.
Η διαρκής καραμέλα της μεταπολίτευσης ήταν «δεν μπορεί η χώρα να σέρνεται σε μακρά προεκλογική περίοδο, σε ομηρία»! Κάτω από τέτοιες συνθήκες, κανένας υπουργός δεν έμπαινε πραγματικά στο «πετσί» του υπουργείου του, καθώς όλοι λειτουργούσαν υπό… προθεσμία
Το… πανηγύρι και η «αλήθεια» των δημοσκοπήσεων
Άλλοι εκβίαζαν, άλλοι επέβαλαν – κατά παραγγελία - δημοσκοπήσεις ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα. Και είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα είναι τόσο… αδιάβλητες και αντικειμενικές, όσο είναι και το μέσο που τις παραγγέλνει! Αυτός είναι και ο λόγος που στο ίδιο timing, στην ίδια ακριβώς συγκυρία, «σοβαρές» εταιρείες δημοσκοπήσεων βγάζουν εντελώς… διαφορετικά αποτελέσματα, καθώς απευθύνονται σε… διαφορετικό πελατολόγιο!
Οι εκλογές δεν είναι ούτε σπορ, ούτε εκπομπή για ραδιόφωνο ή τηλεόραση, ούτε αρπαχτή για τους διαφημιστές και τις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Οι εκλογές – ειδικά οι πρόωρες – δεν είναι για κατάχρηση ούτε πρέπει να αντιμετωπίζονται με τόση αβάστακτη ελαφρότητα, ωσάν να είναι ένα εθνικό πανηγύρι. Οι εκλογές κοστίζουν στον τόπο σε χρήμα, πολλά εκατ. ευρώ μάλιστα, κοστίζουν σε πολιτικό – διοικητικό έργο, γιατί κάθε αλλαγή υπουργών ή κυβερνήσεων απαιτεί τουλάχιστον έξι μήνες για να προσαρμοστεί, να γίνει αποδοτική και χρήσιμη.
Άλλωστε, κάθε αλλαγή κυβέρνησης, στην Ελλάδα της διαπλοκής και των πελατειακών σχέσεων σήμαινε και αλλαγή στα κεντρικά… πόστα της δημόσιας διοίκησης, αλλαγή στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ, σ’ όλους τους κρατικούς οργανισμούς! Αντί να υπάρχουν αδιάβλητες διαδικασίες διορισμών σε όλο το δημόσιο με αξιοκρατικά κριτήρια και για τους διοικητές, τα δύο μεγάλα κόμματα που είχαν (εξαγοράσει;) τα… δικαιώματα διακυβέρνησης της χώρας, διόριζαν πελατολόγιο κατά βούληση… Αποτυχημένοι Βουλευτές, ξεπεσμένοι πολιτευτές, πρώην και νυν κομματικοί συνδαιτυμόνες, συγγενείς παντός τύπου, διορίζονταν σε ΙΚΑ, ΟΑΕΔ, ΤΕΒΕ, ΟΣΕ, ΟΤΕ (πριν ιδιωτικοποιηθεί), ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ και σ’ όλους τους άλλους δημόσιους φορείς και ΔΕΚΟ! Αυτή η (ακραία παρασιτική) «αγορά», ζούσε και ήλπιζε αποκλειστικά μέσω της κομματικής ταυτότητας! Κάθε - πρόωρη ή όχι – εκλογική αναμέτρηση λοιπόν, έφερνε τις ανάλογες ανακατατάξεις, το ιδιότυπο… rotation, σε διορισμούς, πόστα, υπηρεσίες, «έργα», εργολαβίες κ.λπ. Ένα πραγματικό πανηγύρι που δημιούργησε την Ελλάδα της αναξιοκρατίας και τη χώρα της χρεοκοπίας που ζούμε σήμερα…
www.bankingnews.gr
Media, κόμματα, πολιτικοί και ψηφοφόροι πέρασαν στο… ντούκου ως ήσσονος σημασίας την εξάντληση της 4ετίας για κάθε κυβέρνηση, ακριβώς γιατί (έμαθαν να) αγνοούν την αξία που έχει για την ισχυροποίηση της δημοκρατίας η αυστηρή τήρηση του Συντάγματος!
Ο Σ. Θεοδωράκης υποστήριξε με ιδιαίτερη έμφαση ότι οι εκλογές πρέπει να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια, όπως λέει το Σύνταγμα, ποτέ νωρίτερα! Τόνισε ότι «η πηγή του μαύρου χρήματος στην Ελλάδα είναι η πιθανότητα εκλογών ανά πάσα στιγμή. Ένα μήνα μετά τις εκλογές υπάρχουν κάποιοι που πουλάνε εκδούλευση στην κυβέρνηση ότι «εγώ σε στηρίζω, δώσε μου κάτι». Και υπάρχουν και οι άλλοι που λένε, ‘’εγώ θα τη ρίξω, δώσε μου κάτι’’. Και ζούμε μία οιονεί προεκλογική περίοδο 3-4 χρόνια. Πρέπει να σοβαρευτούμε. Εκλογές κάθε 4 χρόνια. Να ξέρει ο πολίτης ότι η επιλογή δε μπορεί να είναι επιπόλαια, να ξέρει ότι η απόφασή του είναι για 4 χρόνια. Όπως είναι σε όλο το δυτικό κόσμο. Και έτσι θα αναγκάσεις τα πράγματα για εκείνα τα 4 χρόνια να πάνε σε μία λογική συνύπαρξης. Πρέπει στην Ελλάδα να μάθουμε ότι πρέπει να συνεννοηθούμε».
Την ίδια εξαγγελία έχουν κάνει στο παρελθόν και άλλοι κομματικοί σχηματισμοί, ενώ και ο τωρινός πρωθυπουργός επιμένει σε κάθε τόνο ότι «οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους το 2016».
Βεβαίως, όταν ο κ. Σαμαράς ήταν στη αντιπολίτευση και κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, ζητούσε εκλογές σχεδόν κάθε εβδομάδα! Αυτή η… ανορθογραφία και η διαχρονική ασυνέπεια, χαρακτηρίζει όλο το κομματικό και πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης! Ένα σύστημα που γαλουχήθηκε μέσα από την – κατά βούληση – καταστρατήγηση θεσμών και νόμων, από τα πιο απλά θέματα, έως τα πιο σημαντικά του ελληνικού Συντάγματος! Εφαρμογή των νόμων αλά.. καρτ, ανάλογα με το πώς βολεύει την εκάστοτε πολιτική ή μιντιακή εξουσία!
Σε μόνιμη προεκλογική περίοδο η Ελλάδα της μεταπολίτευσης…
Στην Ελλάδα, τη χώρα που «γέννησε» (κάποτε) τη δημοκρατία, κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης δημιουργήθηκε μια… ιδιότυπη εκλογική βιομηχανία, με αλλεπάλληλες (σχεδόν πάντα πρόωρες) εκλογικές αναμετρήσεις, μπαράζ δημοσκοπήσεων και γενικώς μια κουλτούρα διαρκούς εκλογολογίας.
Η Ελλάδα, στα τελευταία 40 χρόνια παρήγαγε πολύ περισσότερες (πρόωρες) εκλογικές αναμετρήσεις απ’ όσες άντεχε, πολύ περισσότερες δημοσκοπήσεις, πολύ περισσότερες συζητήσεις για εκλογές, κόμματα, ποσοστώσεις, συσχετισμούς κ.λπ. Δημιουργήθηκε μια τεράστια… αγορά πολλαπλών εσόδων και κερδών με πολλούς αποδέκτες. Κόμματα, μέσα ενημέρωσης, εταιρείες δημοσκοπήσεων και τα συμφέροντα που επηρεάζονται απ’ όλη αυτή τη διαδικασία, ενεπλάκησαν μέσα σ’ αυτή την ιδιότυπη «βιομηχανία» που άνθισε τις τελευταίες 10ετίες! Η Ελλάδα έγινε η πιο εκλογολάγνα χώρα της Ε.Ε., η χώρα των δημοσκοπήσεων, των εκβιαστικών διλλημάτων, και των καφενειακού επιπέδου πολιτικών συζητήσεων. Θαρρείς ότι κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης η Ελλάδα ζούσε μόνιμα σε προεκλογική περίοδο! Η Ελλάδα ίσως είναι η χώρα με τις περισσότερες πρόωρες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη την τελευταία 40ετία, η χώρα με τους περισσότερους ανασχηματισμούς, η χώρα με τις περισσότερες δημοσκοπήσεις!
Η μαφία των media, η διαπλοκή και οι ψηφοφόροι – πελάτες των κομμάτων
Δημιουργήθηκε λοιπόν μια παρά… φύση αγορά, που με τη σειρά της στρέβλωνε τη λειτουργία της δημοκρατίας, εκβιάζοντας θεσμούς, επιβάλλοντας ή αποτρέποντας αποφάσεις, δημιουργώντας τη δική της «αλήθεια» κάθε φορά.
Παιχνίδια χειραγώγησης, στη... σάρκα της δημοκρατίας δηλαδή!
Μια αγορά διαπλοκής, που εμφορούνταν από τα δύο μεγάλα κόμματα και κατευθύνονταν στις εταιρείες δημοσκοπήσεων, τις διαφημιστικές και ένα σύστημα από media που κερδοσκοπούσε ακατάπαυστα από όλη την εκλογική βιομηχανία! Κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα, αναρτήσεις, διαφημίσεις, καταχωρήσεις, δημοσκοπήσεις, μια… παρασιτική – στην ουσία αγορά – που λειτουργούσε εις βάρος της δημοκρατίας, αποτρέποντας κάθε έργο, κάθε ανάληψη ουσιαστικής ευθύνης από κυβερνήσεις και υπουργούς. Κανένας υπουργός δεν δουλεύει πραγματικά αν αισθάνεται... προσωρινός. Δεν παίρνει αποφάσεις, απλώς τα αναβάλει όλα! Μόνο 2-3 κυβερνήσεις στη μεταπολίτευση εξάντλησαν την 4ετία και αυτό δείχνει αφενός την ποιότητα της δημοκρατίας μας και αφετέρου το βαθμό σεβασμού στο Σύνταγμα!
Το οποίο είναι πολύ σαφές, απαιτεί τετραετία. Αναφέρει ρητά ότι βουλευτικές εκλογές γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια και «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Bουλή με πρόταση της κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας». Οι πρόωρες εκλογές είναι στη διακριτική ευχέρεια του πρωθυπουργού, ή «επιβάλλονται» σε περιπτώσεις πολέμων, έκτακτων κοσμογονικών γεγονότων κ.λπ. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να επιβάλλονται από τις εκάστοτε δημοσκοπήσεις!
Ήταν σύνηθες στη μεταπολίτευση ένα – δύο μήνες μετά τις εκλογές να έβγαιναν οι πρώτες δημοσκοπήσεις. Όχι ότι είναι κακό αυτό ή ότι απαγορεύεται. Και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη λαμβάνουν χώρα δημοσκοπήσεις ίσως με την ίδια συχνότητα. Εκεί όμως χρησιμοποιούνται ως «εργαλεία» ουσιαστικής πολιτικής συζήτησης και όχι ως… μηχανισμοί διάβρωσης, εκβιασμού και επιβολής διαφόρων συμφερόντων όπως κατάντησε να γίνεται στην Ελλάδα. Επρόκειτο για έναν φαύλο κύκλο που ασφαλώς συνέβαλε σε σημαντικό βαθμό στη χρεοκοπία της χώρας.
Η διαρκής καραμέλα της μεταπολίτευσης ήταν «δεν μπορεί η χώρα να σέρνεται σε μακρά προεκλογική περίοδο, σε ομηρία»! Κάτω από τέτοιες συνθήκες, κανένας υπουργός δεν έμπαινε πραγματικά στο «πετσί» του υπουργείου του, καθώς όλοι λειτουργούσαν υπό… προθεσμία
Το… πανηγύρι και η «αλήθεια» των δημοσκοπήσεων
Άλλοι εκβίαζαν, άλλοι επέβαλαν – κατά παραγγελία - δημοσκοπήσεις ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα. Και είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα είναι τόσο… αδιάβλητες και αντικειμενικές, όσο είναι και το μέσο που τις παραγγέλνει! Αυτός είναι και ο λόγος που στο ίδιο timing, στην ίδια ακριβώς συγκυρία, «σοβαρές» εταιρείες δημοσκοπήσεων βγάζουν εντελώς… διαφορετικά αποτελέσματα, καθώς απευθύνονται σε… διαφορετικό πελατολόγιο!
Οι εκλογές δεν είναι ούτε σπορ, ούτε εκπομπή για ραδιόφωνο ή τηλεόραση, ούτε αρπαχτή για τους διαφημιστές και τις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Οι εκλογές – ειδικά οι πρόωρες – δεν είναι για κατάχρηση ούτε πρέπει να αντιμετωπίζονται με τόση αβάστακτη ελαφρότητα, ωσάν να είναι ένα εθνικό πανηγύρι. Οι εκλογές κοστίζουν στον τόπο σε χρήμα, πολλά εκατ. ευρώ μάλιστα, κοστίζουν σε πολιτικό – διοικητικό έργο, γιατί κάθε αλλαγή υπουργών ή κυβερνήσεων απαιτεί τουλάχιστον έξι μήνες για να προσαρμοστεί, να γίνει αποδοτική και χρήσιμη.
Άλλωστε, κάθε αλλαγή κυβέρνησης, στην Ελλάδα της διαπλοκής και των πελατειακών σχέσεων σήμαινε και αλλαγή στα κεντρικά… πόστα της δημόσιας διοίκησης, αλλαγή στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ, σ’ όλους τους κρατικούς οργανισμούς! Αντί να υπάρχουν αδιάβλητες διαδικασίες διορισμών σε όλο το δημόσιο με αξιοκρατικά κριτήρια και για τους διοικητές, τα δύο μεγάλα κόμματα που είχαν (εξαγοράσει;) τα… δικαιώματα διακυβέρνησης της χώρας, διόριζαν πελατολόγιο κατά βούληση… Αποτυχημένοι Βουλευτές, ξεπεσμένοι πολιτευτές, πρώην και νυν κομματικοί συνδαιτυμόνες, συγγενείς παντός τύπου, διορίζονταν σε ΙΚΑ, ΟΑΕΔ, ΤΕΒΕ, ΟΣΕ, ΟΤΕ (πριν ιδιωτικοποιηθεί), ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ και σ’ όλους τους άλλους δημόσιους φορείς και ΔΕΚΟ! Αυτή η (ακραία παρασιτική) «αγορά», ζούσε και ήλπιζε αποκλειστικά μέσω της κομματικής ταυτότητας! Κάθε - πρόωρη ή όχι – εκλογική αναμέτρηση λοιπόν, έφερνε τις ανάλογες ανακατατάξεις, το ιδιότυπο… rotation, σε διορισμούς, πόστα, υπηρεσίες, «έργα», εργολαβίες κ.λπ. Ένα πραγματικό πανηγύρι που δημιούργησε την Ελλάδα της αναξιοκρατίας και τη χώρα της χρεοκοπίας που ζούμε σήμερα…
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών