Η κοινωνία αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες και κάνει τη δική της επανάσταση
(upd2)Σε πρόσφατο δημοσίευμα του το έγκριτο βρετανικό περιοδικό Economist κατέταξε την Ελλάδα στη λίστα εκείνη των κρατών όπου υπάρχει πολύ υψηλός κίνδυνος για κοινωνική έκρηξη το 2014.
Μια διαφορετική εκτίμηση έκανε πριν από λίγες ημέρες ο ανταποκριτής του BBC στην Αθήνα, ο οποίος ανέφερε ότι παρά τη διάρκεια και την ένταση της οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα προχωρά και κρατιέται όρθια, ότι οι διαδηλώσεις του τελευταίου χρόνου ήταν πολύ λιγότερες και σχεδόν καθόλου βίαιες σε σύγκριση με τα προηγούμενα έτη και ότι ο ισχυρός θεσμός της οικογένειας έχει συμβάλει ουσιαστικά στη διατήρηση του κοινωνικού ιστού.
Αν λάβει κανείς υπόψη του την ελληνική πραγματικότητα και επιχειρήσει να κάνει μια ρεαλιστική αποτίμηση της κατάστασης, είναι αρκετά πιθανό να συμφωνήσει με την εκτίμηση του Economist.
Οι άνεργοι ανέρχονται στα 1,3 εκατομμύρια, από τα 3,5 περίπου των απασχολούμενων το ένα εκατομμύριο περιμένει ακόμα και έναν χρόνο για να πληρωθεί, άλλοι αμείβονται με 500 ευρώ το μήνα ενώ περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις οφειλές τους προς το Δημόσιο.
Την ίδια στιγμή που οι μισθολογικές απώλειες των Ελλήνων (όσων τουλάχιστον διατηρούν την εργασία τους και εξακολουθούν να πληρώνονται κανονικά στην ώρα τους) υπολογίζονται σε τουλάχιστον 25% την τελευταία τριετία, οι φόροι έχουν εκτοξευθεί στα ύψη και το κόστος διαβίωσης έχει εξελιχθεί σε κόστος επιβίωσης.
Εάν σε αυτήν την κατάσταση προστεθεί και το γενικότερο κλίμα απαξίωσης του πολιτικού συστήματος (βλέπε περίπτωση Μιχάλη Λιάπη), τότε εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα ότι η «επανάσταση» πλησιάζει.
Αλλά η προσέγγιση αυτή είναι λανθασμένη, παρά το γεγονός ότι όλοι σχεδόν αποδέχονται ότι «δεν πάει άλλο».
Πράγματι, όπως υποστηρίζει το BBC, η οικογένεια στην Ελλάδα έχει συνδράμει τα μέγιστα στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.
Αλλά έχει συμβεί και μια ακόμα «μετάλλαξη». Μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν διστάζει αντί να επιλέξει τον απομονωτισμό και την αδιαφορία, να εκδηλώνει την αλληλεγγύη του προς τους συμπολίτες που το έχουν ανάγκη. Τα παραδείγματα είναι αρκετά και ενίοτε εντυπωσιακά.
Αφού έχει γίνει συνείδηση (θέλοντας και μη) ότι το πάρτι τελείωσε, ολοένα και περισσότεροι διαπιστώνουν ότι η μεμψιμοιρία, η θλίψη, η κατάθλιψη, η απαισιοδοξία δεν έχουν άλλο χώρο στην επόμενη ημέρα.
Χώρος στην επόμενη ημέρα δεν υπάρχει ούτε για τα περί «επαναστατικής γυμναστικής» ούτε για κάθε είδους λαϊκίστικης (δεξιάς ή αριστεράς) υφής πολιτικές προσεγγίσεις και διλήμματα.
Οι αλλαγές που πρέπει να κάνει το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι πραγματικά πολλές, όχι μόνο στην άσκηση και χάραξη της πολιτικής του. Πρώτα από όλα στο ήθος και στο ύφος του.
Γιατί η κοινωνία – τουλάχιστον ένα δυναμικό μέρος της - αφού έχει αλλάξει ήδη την αντίληψη και την κοσμοθεωρία της σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια, απορρίπτει το σκηνικό της πόλωσης (τεχνητής ή μη, πολιτικής ή μη) και την πολιτική επιχειρηματολογία του παρελθόντος, βάζει οριστικά τέλος στην παθητική στάση και στην απραξία, και καθημερινά διαπιστώνει ότι οι δημιουργικές αλλαγές συντελούνται μέσα από τη συλλογική δράση και συμμετοχή.
Αυτή είναι και η πραγματική επανάσταση που συντελείται στην ελληνική κοινωνία, η οποία πλέον συνειδητοποιεί ότι εδώ είναι ο τόπος της, τα παιδιά της, η οικογένεια της, το μέλλον της και η «μάχη» που πρέπει να δώσει.
(Πρώτη ενημέρωση - 26 Δεκεμβρίου 2013, ώρα 08:26)
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Μια διαφορετική εκτίμηση έκανε πριν από λίγες ημέρες ο ανταποκριτής του BBC στην Αθήνα, ο οποίος ανέφερε ότι παρά τη διάρκεια και την ένταση της οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα προχωρά και κρατιέται όρθια, ότι οι διαδηλώσεις του τελευταίου χρόνου ήταν πολύ λιγότερες και σχεδόν καθόλου βίαιες σε σύγκριση με τα προηγούμενα έτη και ότι ο ισχυρός θεσμός της οικογένειας έχει συμβάλει ουσιαστικά στη διατήρηση του κοινωνικού ιστού.
Αν λάβει κανείς υπόψη του την ελληνική πραγματικότητα και επιχειρήσει να κάνει μια ρεαλιστική αποτίμηση της κατάστασης, είναι αρκετά πιθανό να συμφωνήσει με την εκτίμηση του Economist.
Οι άνεργοι ανέρχονται στα 1,3 εκατομμύρια, από τα 3,5 περίπου των απασχολούμενων το ένα εκατομμύριο περιμένει ακόμα και έναν χρόνο για να πληρωθεί, άλλοι αμείβονται με 500 ευρώ το μήνα ενώ περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις οφειλές τους προς το Δημόσιο.
Την ίδια στιγμή που οι μισθολογικές απώλειες των Ελλήνων (όσων τουλάχιστον διατηρούν την εργασία τους και εξακολουθούν να πληρώνονται κανονικά στην ώρα τους) υπολογίζονται σε τουλάχιστον 25% την τελευταία τριετία, οι φόροι έχουν εκτοξευθεί στα ύψη και το κόστος διαβίωσης έχει εξελιχθεί σε κόστος επιβίωσης.
Εάν σε αυτήν την κατάσταση προστεθεί και το γενικότερο κλίμα απαξίωσης του πολιτικού συστήματος (βλέπε περίπτωση Μιχάλη Λιάπη), τότε εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα ότι η «επανάσταση» πλησιάζει.
Αλλά η προσέγγιση αυτή είναι λανθασμένη, παρά το γεγονός ότι όλοι σχεδόν αποδέχονται ότι «δεν πάει άλλο».
Πράγματι, όπως υποστηρίζει το BBC, η οικογένεια στην Ελλάδα έχει συνδράμει τα μέγιστα στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.
Αλλά έχει συμβεί και μια ακόμα «μετάλλαξη». Μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν διστάζει αντί να επιλέξει τον απομονωτισμό και την αδιαφορία, να εκδηλώνει την αλληλεγγύη του προς τους συμπολίτες που το έχουν ανάγκη. Τα παραδείγματα είναι αρκετά και ενίοτε εντυπωσιακά.
Αφού έχει γίνει συνείδηση (θέλοντας και μη) ότι το πάρτι τελείωσε, ολοένα και περισσότεροι διαπιστώνουν ότι η μεμψιμοιρία, η θλίψη, η κατάθλιψη, η απαισιοδοξία δεν έχουν άλλο χώρο στην επόμενη ημέρα.
Χώρος στην επόμενη ημέρα δεν υπάρχει ούτε για τα περί «επαναστατικής γυμναστικής» ούτε για κάθε είδους λαϊκίστικης (δεξιάς ή αριστεράς) υφής πολιτικές προσεγγίσεις και διλήμματα.
Οι αλλαγές που πρέπει να κάνει το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι πραγματικά πολλές, όχι μόνο στην άσκηση και χάραξη της πολιτικής του. Πρώτα από όλα στο ήθος και στο ύφος του.
Γιατί η κοινωνία – τουλάχιστον ένα δυναμικό μέρος της - αφού έχει αλλάξει ήδη την αντίληψη και την κοσμοθεωρία της σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια, απορρίπτει το σκηνικό της πόλωσης (τεχνητής ή μη, πολιτικής ή μη) και την πολιτική επιχειρηματολογία του παρελθόντος, βάζει οριστικά τέλος στην παθητική στάση και στην απραξία, και καθημερινά διαπιστώνει ότι οι δημιουργικές αλλαγές συντελούνται μέσα από τη συλλογική δράση και συμμετοχή.
Αυτή είναι και η πραγματική επανάσταση που συντελείται στην ελληνική κοινωνία, η οποία πλέον συνειδητοποιεί ότι εδώ είναι ο τόπος της, τα παιδιά της, η οικογένεια της, το μέλλον της και η «μάχη» που πρέπει να δώσει.
(Πρώτη ενημέρωση - 26 Δεκεμβρίου 2013, ώρα 08:26)
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών