Οι "φιλεύσπλαχνοι" δανειστές μας ειδικά όταν δικαιολογούν τις παρεμβάσεις τους στην ελληνική οικονομία με το αιτιολογικό της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της, έχουν την εντύπωση ότι συγκινούν τους Έλληνες πολίτες;
Οι "φιλεύσπλαχνοι" δανειστές μας πασχίζοντας να κερδίσουν τα ελληνικά προϊόντα μερίδια στις διεθνείς αγορές , είναι τόσο αλτρουιστές που θυσιάζουν τα συμφέροντα των χωρών τους για την Ελλάδα;
Είναι τα πράγματα έτσι ή ο αλτρουισμός τους δεν διακατέχεται από τόσο ευγενή ιδεώδη και εμπεριέχει υστερόβουλες σκέψειs;
Ο απλός άνθρωπος που δεν γνωρίζει οικονομικά είναι φυσικό να διερωτάται:
Γιατί οι εταίροι μας αγωνιούν για την ανταγωνιστικότητα μας;
Tι κερδίσουν εάν η ανταγωνιστικότητα μας βελτιωθεί;
Εάν τα ελληνικά προϊόντα κερδίσουν μερίδια στις διεθνείς αγορές ποιοι θα τα χάσουν εάν όχι οι δανειστές μας;
Απλοϊκά ερωτήματα πλην απόλυτα ουσιαστικά δεδομένου ότι στο χώρο της οικονομίας και των επιχειρήσεων τίποτα δεν δωρίζεται.
Δυο δείκτες καθορίζουν τη διεθνή ανταγωνιστικότητα μιας χώρας, ο δείκτης με βάση τις σχετικές τιμές καταναλωτή και ο δείκτης με βάση το σχετικό κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος στο σύνολο της οικονομίας.
Η απώλεια ανταγωνιστικότητας της χώρας μας με βάση το κόστος εργασίας σωρευτικά κατά την περίοδο 2000-2009 ήταν της τάξεως του 26,3 %, ενώ με βάση τις τιμές καταναλωτή ήταν της τάξεως του 18,5%.
Κατά την περίοδο της δημοσιονομικής προσαρμογής που ακολούθησε την ένταξη μας στα μνημόνια οι απώλειες με βάση το κόστος εργασίας εξαλείφθηκαν πλήρως το 2014 ενώ οι απώλειες με βάση τις τιμές καταναλωτή περιορίστηκαν μεν και θα μπορούσαν να είχαν εξαλειφθεί πλήρως πλην όμως η επίδραση των αυξήσεων της έμμεσης φορολογίας λειτούργει αρνητικά .
Στο βωμό των εσόδων και της κάλυψης των στόχων του προϋπολογισμού ή της αιθεροβάμονης προσδοκίας περί δημιουργίας πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 3,5% από το 2018 οι φόροι λειτουργούν ευθέως αντίστροφα στην μείωση του κενού ανταγωνιστικότητας σε ότι αφορά τις τιμές.
Άρα είναι τουλάχιστον υποκριτικό κάποιος να ισχυρίζεται ότι στοχεύει στην βελτίωση της ανταγωνιστικότητας τιμών όταν κατά τακτά χρονικά διαστήματα πυροδοτεί τις τιμές με εμμέσους φόρους.
Στην άλλη πλευρά του κόστους εργασίας η υποκρισία είναι πιο συγκαλυμμένη .
Η εξέλιξη της ανταγωνιστικότητας με βάση το κόστος εργασίας επηρεάζει περισσότερο από οτιδήποτε της πορεία των ελληνικών εξαγωγών ή τουλάχιστον ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη μαζί της μέχρι και το 2009.
Στην συνέχεια και παρά την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας η αύξηση των εξαγωγών δεν ακλούθησε την ίδια πορεία, δείχνοντας ότι η άμεση σχέση είχε διαρραγεί.
Αυτό οφείλεται κυρίως στην έλλειψη χρηματοδότησης ή όπου αυτή ήταν εφικτή στην αύξηση του κόστους χρηματοδότησης, με αποτέλεσμα στο περιορισμό των επενδύσεων και της στήριξης των εξαγωγικών πρωτοβουλιών.
Σε αυτό το πρόβλημα πρέπει να προσθέσουμε και τα διαχρονικά προβλήματα της γραφειοκρατίας και του μεταβαλλόμενου φορολογικού περιβάλλοντος
Για του λόγου το αληθές, οι εξαγωγές αγαθών από τα επίπεδα των 26,8 δις € του 2014 έπεσαν στο επίπεδο των 24,8 δις € το 2015 καταγράφοντας μείωση της τάξεως των 2 δις € ή του 7,5%.
Άρα η εξάλειψη των απωλειών σχετικών με το κόστος εργασίας δεν βοηθά όπως πολλοί πιστεύουν την εξαγωγική προσπάθεια της χώρας οπότε οι θυσίες των ελλήνων πολιτών θα πρέπει να βοηθηθούν από την παροχή ρευστότητας και δει με μικρό κόστος .
Στις παρούσες συνθήκες κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, πως θα μπορούσε άλλωστε όταν το ελληνικό δημόσιο είναι έκτος αγορών .
Το 2ετες ελληνικό ομόλογο έχει απόδοση άνω του 11% ενώ το δεκαετές έχει απόδοση λίγο πάνω από το 9%.
Εκ των ανωτέρω εύκολα συνάγεται ότι ο στόχος των δανειστών μας δεν ήταν και δεν είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας αλλά η με κάθε τρόπο δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων για την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων.
Ως λογιστική ταυτότητα, το έλλειμμα του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών συμπίπτει με το άθροισμα των ελλειμμάτων του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας.
Με απλά λόγια η ύπαρξη ελλειμμάτων σημαίνει απλά ότι ξοδεύουμε περισσότερα από αυτά που παράγουμε.
Στην βάση αυτή αλλά και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το 70% του συνολικού εθνικού εισοδήματος αποτελούν τα εισοδήματα από την εργασία, αναπόφευκτα η προσπάθεια απάλειψης των ελλειμμάτων περνούν μέσα από την μείωση της αγοραστικής δύναμης .
Η εσωτερική υποτίμηση που μας επιβλήθηκε στόχευε στην εξάλειψη της ανάγκης νέων δανείων, μέσω της συρρίκνωσης της συνολικής ζήτησης με το απλό σκεπτικό ότι η συρρίκνωση των οικογενειακών προϋπολογισμών θα μείωνε τις εισαγωγές αγαθών και εκ των πραγμάτων θα βελτίωνε το εμπορικό ισοζύγιο.
Οι φιλεύσπλαχνοι δανειστές μέσω της υποτιθέμενης αύξησης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας πετυχαίνουν αυτό ακριβώς που θέλουν, την αποπληρωμή των δανείων που μας έχουν χορηγήσει.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών