«Βρισκόμαστε σε ένα θρησκευτικό πόλεμο στην Ευρώπη, μεταξύ Καλβινιστικής Γερμανίας και σε μεγάλο βαθμό Καθολικής περιφέρειας»
Η κρίση της Ευρώπης είναι έτοιμη να εισέλθει στην πιο επικίνδυνη φάση της.
Μετά τον εξαναγκασμό της Ελλάδας να δεχτεί άλλη μια συμφωνία "διάσωσης", νέες μάχες βρίσκονται στο στάδιο της επεξεργασίας.
Αυτό αναφέρει στο τελευταία άρθρο του στο project-syndicate ο πρώην Υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, στο οποίο προσπαθεί να «αποκαλύψει» τις μεθοδεύσεις του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών W. Schäuble.
Όπως μάλιστα αναφέρει, η εισροή προσφύγων εκθέτει πλέον τις ζημιές που προκαλούνται από τις διαφορετικές οικονομικές προοπτικές και την μεγάλη ανεργία των νέων στην περιφέρεια της Ευρώπης.
Μάλιστα, ο Ιταλός πρωθυπουργός, Μ. Renzi βρίσκεται πολύ κοντά στην κατεδάφιση αυτής της πολιτικής, τουλάχιστον ρητορικά.
Δηλαδή τους δημοσιονομικούς κανόνες που η Γερμανία υπερασπίστηκε για τόσο πολύ καιρό.
Σε μια αξιοσημείωτη πράξη ανυπακοής, απείλησε ότι αν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απορρίψει τον εθνικό προϋπολογισμό της Ιταλίας, θα το υποβάλει εκ νέου χωρίς αλλαγή.
Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Renzi απομακρύνεται από τους ηγέτες της Γερμανίας.
Και δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι η δήλωσή του έπειτα από πολύμηνη προσπάθεια, δική του και του υπουργού Οικονομικών, Pier Carlo Padoan, να αποδείξουν τη δέσμευσή της Ιταλίας στους γερμανικούς "κανόνες".
Ο Renzi αντιλαμβάνεται ότι η τήρηση της γερμανικής εμπνεύσεως λιτότητας οδηγεί την Ιταλία σε πιο βαθιά στασιμότητα, η οποία συνοδεύεται από περαιτέρω επιδείνωση του δείκτη του χρέους προς το ΑΕΠ.
Ένας πολιτικός σαν τον Renzi γνωρίζει ότι αυτό είναι η πιο σύντομη διαδρομή προς την εκλογική καταστροφή.
Ο Macron, από την πλευρά του, είναι πολύ διαφορετικός από τον Renzi και στο στυλ και την ουσία.
Ένας τραπεζίτης που έγινε πολιτικός, είναι ο μόνος υπουργός της κυβέρνησης Hollande που συνδυάζει μια σοβαρή κατανόηση των μακροοικονομικών προκλήσεων της Γαλλίας και της Ευρώπης, με τη φήμη στη Γερμανία του μεταρρυθμιστή και του επιδέξιου συνομιλητή.
Έτσι, όταν μιλάει για έναν επικείμενο θρησκευτικό πόλεμο στην Ευρώπη, μεταξύ Καλβινιστικής Γερμανίας και σε μεγάλο βαθμό Καθολικής περιφέρειας, είναι καιρός να τον λάβουμε υπόψιν.
Άλλωστε, πρόσφατες δηλώσεις του Schaeuble σχετικά με την τρέχουσα πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας, ομοίως τονίζουν τη διαφορά κουλτούρας στην Ευρώπη.
Για χρόνια, ο Schaeuble έχει παίξει ένα μεγάλο παιχνίδι για να πραγματοποιήσει το όραμά του για την βέλτιστη αρχιτεκτονική της Ευρώπης.
Το "σχέδιο Schaeuble", όπως το έχουν βαπτίσει, απευθύνει έκκληση για μια περιορισμένη πολιτική ένωση που θα στηρίζει το ευρώ.
Εν συντομία, ο Schaeuble ευνοεί μια επίσημη Ευρωομάδα (που αποτελείται από τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης), υπό την προεδρία του προέδρου, ο οποίος μπορεί να ασκεί το δικαίωμα του βέτο, προκειμένου να ελέγχει τους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Σε αντάλλαγμα για την απώλεια του ελέγχου επί των προϋπολογισμών τους, ο Schaeuble προσφέρει την υπόσχεση μιας μικρής ευρωζώνης σε επίπεδο κοινοτικού προϋπολογισμού που θα χρηματοδοτήσει εν μέρει τα συστήματα της εργασίας και της ασφάλισης των καταθέσεων. Μία τέτοια αυστηρή, μινιμαλιστική πολιτική ένωση δεν μπορεί να γίνει όμως δεκτή στη Γαλλία, όπου οι ελίτ έχουν πάντα αντισταθεί στην προοπτική της απώλειας κυριαρχίας.
Ενώ οι πολιτικοί, όπως Macron, έχουν προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό προς την αποδοχή της ανάγκης να μεταβιβάσει εξουσίες επί των εθνικών προϋπολογισμών στο "κέντρο", φοβούνται ότι το σχέδιο Schaeuble ζητά πάρα πολλά και προσφέρουν πολύ λίγα.
Αλλά ακόμη και αν μπορούσε να πείσει ο Macron τον Hollande να αποδεχθεί το σχέδιο του Schaeuble, δεν είναι σαφές εάν η Γερμανίδα Καγκελάριος A. Merkel θα δώσει τη συγκατάθεσή της.
Οι ιδέες του Schaeuble δεν έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής να πείσουν την Merkel ή ακόμη και την Bundesbank (η οποία, μέσω του προέδρου της, Jens Weidmann, έχει ταχθεί κατά της οποιασδήποτε εναρμόνισης των προϋπολογισμών).
Παγιδευμένος ανάμεσα σε μια απρόθυμη Γερμανίδα καγκελάριο και μια αδιάθετη Γαλλία, ο Schaeuble φαντάζεται ότι η αναταραχή που προκλήθηκε από μια ελληνική έξοδο από την ευρωζώνη θα βοηθούσε να πείσει τη Γαλλία για την αναγκαιότητα σχεδίου του.
Τώρα, ενώ περιμένουν το σημερινό ελληνικό «πρόγραμμα» να καταρρεύσει κάτω από το βάρος των εγγενών αντιφάσεων του, ο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών προετοιμάζεται για τους επόμενους αγώνες του.
Τον Σεπτέμβριο, ο Schaeuble διένειμε στους συναδέλφους του στο Eurogroup ένα περίγραμμα των τριών προτάσεων για την πρόληψη μιας νέας κρίσης του ευρώ.
Κατ 'αρχάς, τα κρατικά ομόλογα της ευρωζώνης θα πρέπει να περιλαμβάνουν ρήτρες που καθιστούν εύκολη την "εγγύηση" των ομολογιούχων.
Δεύτερον, οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα πρέπει να αλλάξουν για να αποτρέψουν τις εμπορικές τράπεζες από την ένταξη των ομολόγων στα υπερ-ασφαλή και ρευστά στοιχεία ενεργητικού.
Και, τρίτον, η Ευρώπη θα πρέπει να ξεφορτωθεί την ιδέα της κοινής ασφάλισης των καταθέσεων, αντικαθιστώντας τη με μια δέσμευση να αφήνονται οι τράπεζες να αποτύχουν, όταν δεν πληρούν πλέον τους κανόνες ασφάλειας της ΕΚΤ.
Η εφαρμογή αυτών των προτάσεων, ας πούμε, το 1999, θα μπορούσαν να περιορίσουν την εκροή κεφαλαίων προς την περιφέρεια αμέσως μετά την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος.
Όμως το 2015, δόθηκε κληρονομιά στα δημόσια χρέη των μελών της ευρωζώνης οι τραπεζικές απώλειες, επομένως ένα τέτοιο σύστημα θα μπορούσε να προκαλέσει μια βαθύτερη ύφεση στην περιφέρεια και σχεδόν σίγουρα θα οδηγήσει σε διάλυση της νομισματικής ένωσης.
Εξοργισμένος από τα σχέδια του Schaeuble, ο Macron δήλωσε πρόσφατα την απογοήτευσή του: «Οι Καλβινιστές θέλουν να κάνουν τους άλλους να πληρώσουν μέχρι το τέλος της ζωής τους», παραπονέθηκε.
"Θέλουν μεταρρυθμίσεις χωρίς εισφορές με αλληλεγγύη."
Σύμφωνα με τον Βαρουφάκη, το πιο ανησυχητικό στοιχείο των δηλώσεων Renzi και Macron είναι η απελπισία που μεταφέρουν.
Εν τω μεταξύ, η δέσμευση της Γερμανίας σε «κανόνες» που δεν είναι συμβατοί με την επιβίωση της ευρωζώνης υπονομεύει τις κυβερνήσεις σε Γαλλία και Ιταλία, ελπίζοντας για μια συμμαχία μεταξύ των δύο αυτών μεγάλων οικονομιών.
Εάν συνεχιστεί αυτό, οι προτάσεις που κάνει η γερμανική πλευρά χάνουν έδαφος.
Τίποτα λιγότερο από μακροοικονομικής άποψης σημαντικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις μπορούν να σταθεροποιήσουν την Ευρώπη.
Και μόνο μια πανευρωπαϊκή συμμαχία δημοκρατικών πολιτών μπορεί να δημιουργήσει την ορμή που απαιτείται για αυτές τις μεταρρυθμίσεις, καταλήγει ο πρώην υπουργός.
www.bankingnews.gr
Μετά τον εξαναγκασμό της Ελλάδας να δεχτεί άλλη μια συμφωνία "διάσωσης", νέες μάχες βρίσκονται στο στάδιο της επεξεργασίας.
Αυτό αναφέρει στο τελευταία άρθρο του στο project-syndicate ο πρώην Υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, στο οποίο προσπαθεί να «αποκαλύψει» τις μεθοδεύσεις του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών W. Schäuble.
Όπως μάλιστα αναφέρει, η εισροή προσφύγων εκθέτει πλέον τις ζημιές που προκαλούνται από τις διαφορετικές οικονομικές προοπτικές και την μεγάλη ανεργία των νέων στην περιφέρεια της Ευρώπης.
Μάλιστα, ο Ιταλός πρωθυπουργός, Μ. Renzi βρίσκεται πολύ κοντά στην κατεδάφιση αυτής της πολιτικής, τουλάχιστον ρητορικά.
Δηλαδή τους δημοσιονομικούς κανόνες που η Γερμανία υπερασπίστηκε για τόσο πολύ καιρό.
Σε μια αξιοσημείωτη πράξη ανυπακοής, απείλησε ότι αν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απορρίψει τον εθνικό προϋπολογισμό της Ιταλίας, θα το υποβάλει εκ νέου χωρίς αλλαγή.
Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Renzi απομακρύνεται από τους ηγέτες της Γερμανίας.
Και δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι η δήλωσή του έπειτα από πολύμηνη προσπάθεια, δική του και του υπουργού Οικονομικών, Pier Carlo Padoan, να αποδείξουν τη δέσμευσή της Ιταλίας στους γερμανικούς "κανόνες".
Ο Renzi αντιλαμβάνεται ότι η τήρηση της γερμανικής εμπνεύσεως λιτότητας οδηγεί την Ιταλία σε πιο βαθιά στασιμότητα, η οποία συνοδεύεται από περαιτέρω επιδείνωση του δείκτη του χρέους προς το ΑΕΠ.
Ένας πολιτικός σαν τον Renzi γνωρίζει ότι αυτό είναι η πιο σύντομη διαδρομή προς την εκλογική καταστροφή.
Ο Macron, από την πλευρά του, είναι πολύ διαφορετικός από τον Renzi και στο στυλ και την ουσία.
Ένας τραπεζίτης που έγινε πολιτικός, είναι ο μόνος υπουργός της κυβέρνησης Hollande που συνδυάζει μια σοβαρή κατανόηση των μακροοικονομικών προκλήσεων της Γαλλίας και της Ευρώπης, με τη φήμη στη Γερμανία του μεταρρυθμιστή και του επιδέξιου συνομιλητή.
Έτσι, όταν μιλάει για έναν επικείμενο θρησκευτικό πόλεμο στην Ευρώπη, μεταξύ Καλβινιστικής Γερμανίας και σε μεγάλο βαθμό Καθολικής περιφέρειας, είναι καιρός να τον λάβουμε υπόψιν.
Άλλωστε, πρόσφατες δηλώσεις του Schaeuble σχετικά με την τρέχουσα πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας, ομοίως τονίζουν τη διαφορά κουλτούρας στην Ευρώπη.
Για χρόνια, ο Schaeuble έχει παίξει ένα μεγάλο παιχνίδι για να πραγματοποιήσει το όραμά του για την βέλτιστη αρχιτεκτονική της Ευρώπης.
Το "σχέδιο Schaeuble", όπως το έχουν βαπτίσει, απευθύνει έκκληση για μια περιορισμένη πολιτική ένωση που θα στηρίζει το ευρώ.
Εν συντομία, ο Schaeuble ευνοεί μια επίσημη Ευρωομάδα (που αποτελείται από τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης), υπό την προεδρία του προέδρου, ο οποίος μπορεί να ασκεί το δικαίωμα του βέτο, προκειμένου να ελέγχει τους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Σε αντάλλαγμα για την απώλεια του ελέγχου επί των προϋπολογισμών τους, ο Schaeuble προσφέρει την υπόσχεση μιας μικρής ευρωζώνης σε επίπεδο κοινοτικού προϋπολογισμού που θα χρηματοδοτήσει εν μέρει τα συστήματα της εργασίας και της ασφάλισης των καταθέσεων. Μία τέτοια αυστηρή, μινιμαλιστική πολιτική ένωση δεν μπορεί να γίνει όμως δεκτή στη Γαλλία, όπου οι ελίτ έχουν πάντα αντισταθεί στην προοπτική της απώλειας κυριαρχίας.
Ενώ οι πολιτικοί, όπως Macron, έχουν προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό προς την αποδοχή της ανάγκης να μεταβιβάσει εξουσίες επί των εθνικών προϋπολογισμών στο "κέντρο", φοβούνται ότι το σχέδιο Schaeuble ζητά πάρα πολλά και προσφέρουν πολύ λίγα.
Αλλά ακόμη και αν μπορούσε να πείσει ο Macron τον Hollande να αποδεχθεί το σχέδιο του Schaeuble, δεν είναι σαφές εάν η Γερμανίδα Καγκελάριος A. Merkel θα δώσει τη συγκατάθεσή της.
Οι ιδέες του Schaeuble δεν έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής να πείσουν την Merkel ή ακόμη και την Bundesbank (η οποία, μέσω του προέδρου της, Jens Weidmann, έχει ταχθεί κατά της οποιασδήποτε εναρμόνισης των προϋπολογισμών).
Παγιδευμένος ανάμεσα σε μια απρόθυμη Γερμανίδα καγκελάριο και μια αδιάθετη Γαλλία, ο Schaeuble φαντάζεται ότι η αναταραχή που προκλήθηκε από μια ελληνική έξοδο από την ευρωζώνη θα βοηθούσε να πείσει τη Γαλλία για την αναγκαιότητα σχεδίου του.
Τώρα, ενώ περιμένουν το σημερινό ελληνικό «πρόγραμμα» να καταρρεύσει κάτω από το βάρος των εγγενών αντιφάσεων του, ο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών προετοιμάζεται για τους επόμενους αγώνες του.
Τον Σεπτέμβριο, ο Schaeuble διένειμε στους συναδέλφους του στο Eurogroup ένα περίγραμμα των τριών προτάσεων για την πρόληψη μιας νέας κρίσης του ευρώ.
Κατ 'αρχάς, τα κρατικά ομόλογα της ευρωζώνης θα πρέπει να περιλαμβάνουν ρήτρες που καθιστούν εύκολη την "εγγύηση" των ομολογιούχων.
Δεύτερον, οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα πρέπει να αλλάξουν για να αποτρέψουν τις εμπορικές τράπεζες από την ένταξη των ομολόγων στα υπερ-ασφαλή και ρευστά στοιχεία ενεργητικού.
Και, τρίτον, η Ευρώπη θα πρέπει να ξεφορτωθεί την ιδέα της κοινής ασφάλισης των καταθέσεων, αντικαθιστώντας τη με μια δέσμευση να αφήνονται οι τράπεζες να αποτύχουν, όταν δεν πληρούν πλέον τους κανόνες ασφάλειας της ΕΚΤ.
Η εφαρμογή αυτών των προτάσεων, ας πούμε, το 1999, θα μπορούσαν να περιορίσουν την εκροή κεφαλαίων προς την περιφέρεια αμέσως μετά την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος.
Όμως το 2015, δόθηκε κληρονομιά στα δημόσια χρέη των μελών της ευρωζώνης οι τραπεζικές απώλειες, επομένως ένα τέτοιο σύστημα θα μπορούσε να προκαλέσει μια βαθύτερη ύφεση στην περιφέρεια και σχεδόν σίγουρα θα οδηγήσει σε διάλυση της νομισματικής ένωσης.
Εξοργισμένος από τα σχέδια του Schaeuble, ο Macron δήλωσε πρόσφατα την απογοήτευσή του: «Οι Καλβινιστές θέλουν να κάνουν τους άλλους να πληρώσουν μέχρι το τέλος της ζωής τους», παραπονέθηκε.
"Θέλουν μεταρρυθμίσεις χωρίς εισφορές με αλληλεγγύη."
Σύμφωνα με τον Βαρουφάκη, το πιο ανησυχητικό στοιχείο των δηλώσεων Renzi και Macron είναι η απελπισία που μεταφέρουν.
Εν τω μεταξύ, η δέσμευση της Γερμανίας σε «κανόνες» που δεν είναι συμβατοί με την επιβίωση της ευρωζώνης υπονομεύει τις κυβερνήσεις σε Γαλλία και Ιταλία, ελπίζοντας για μια συμμαχία μεταξύ των δύο αυτών μεγάλων οικονομιών.
Εάν συνεχιστεί αυτό, οι προτάσεις που κάνει η γερμανική πλευρά χάνουν έδαφος.
Τίποτα λιγότερο από μακροοικονομικής άποψης σημαντικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις μπορούν να σταθεροποιήσουν την Ευρώπη.
Και μόνο μια πανευρωπαϊκή συμμαχία δημοκρατικών πολιτών μπορεί να δημιουργήσει την ορμή που απαιτείται για αυτές τις μεταρρυθμίσεις, καταλήγει ο πρώην υπουργός.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών