Υπάρχουν εμπόδια για την εφαρμογή των νέων προϊόντων, αλλά μπορούν να ξεπεραστούν
Είναι σαφές ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος της, όπως είναι δομημένο σήμερα, παρά τη γενναιόδωρη αναδιάρθρωση που υπήρξε μέσω του προγράμματος PSI.
Αυτό αναφέρει στην ανάλυσή του στους Financial Times, Charles Goodhart, επικεφαλής έρευνας κεφαλαιαγορών στο London School of Economics, υπενθυμίζοντας ότι αυτήν την άποψη την έχει υιοθετήσει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Αλλά πώς μπορεί κανείς να μειώσει το βάρος του χρέους για την Ελλάδα, αλλά και την ίδια στιγμή να είναι δίκαιο και για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης;, αναρωτιέται ο Goodhart.
Υπάρχει ένας τρόπος, σύμφωνα με τον ίδιο.
Αυτός είναι να αναδιαρθρωθεί το μεγαλύτερο μέρος ή το σύνολο του ελληνικού χρέους σε ομόλογα που συνδέονται με το πραγματικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν.
Τα ομόλογα αυτά δεν θα πληρώνονται εφ 'όσον το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημα χαμηλότερο από το επίπεδο της προηγούμενης χρονιάς, ενώ αν είναι υψηλότερο θα πρέπει να πληρώνεται πολλαπλάσιο ποσό, ανάλογα με την κάθε ποσοστιαία αύξηση.
Η περίοδος αποπληρωμής θα πρέπει να είναι μακρά, αλλά θα έπρεπε να υπάρχει μια καθορισμένη λήξη, διότι διαφορετικά, σε μια αναπτυσσόμενη οικονομία, το βάρος θα μπορούσε τελικά να γίνει υπερβολική.
Μια τέτοια αλλαγή θα μπορούσε να επιτύχει πολλούς στόχους ταυτόχρονα.
Κατ 'αρχάς, οι πιστωτές θα πληρωθούν αν, και μόνο αν, βοηθήσουν την Ελλάδα να αρχίσει να αναπτύσσεται και πάλι.
Έτσι, η λιτότητα θα αντικατασταθεί με ένα πρόγραμμα ανάπτυξης.
Εφ 'όσον ανάπτυξη παραμείνει ισχυρή, τίποτα δεν θα πρέπει να διαγραφεί.
Η καθαρή παρούσα αξία του χρέους θα είναι μια έντονα θετική λειτουργία του μελλοντικού ελληνικού ρυθμούς ανάπτυξης.
Δεύτερον, οι αποπληρωμές τόκων θα καταστούν αντικυκλικές, αποτρέποντας την επιστροφή στην ύφεση.
Τρίτον, η ίδια ακριβώς επιλογή, η ανταλλαγή του υπάρχοντος χρέους με ομόλογα του πραγματικού ΑΕΠ, θα μπορούσε επίσης να προσφερθεί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα που αναγκάστηκε να δεχτεί ένα πρόγραμμα στήριξης, κυρίως στην Ιρλανδία, στην Κύπρο και την Πορτογαλία.
Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να δοθούν μοναδικά ευνοϊκοί όροι προς την Ελλάδα, αλλά να δοθούν και σε όλες αυτές τις χώρες που επλήγησαν περισσότερο από την οικονομική κρίση.
Κάθε χώρα θα μπορούσε, φυσικά, να εκδίδει ομόλογα συνδεδεμένα με το πραγματικό ΑΕΠ για τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών.
Αυτός δεν είναι παρά ένας τρόπος για να μετακινηθεί ο δείκτης χρέους / ίδια κεφάλαια προς μια ασφαλέστερη και υγιή ισορροπία.
Όμως απαιτεί από τις τράπεζες να κατέχουν μια υψηλότερη αναλογία των ιδίων κεφαλαίων, και για τους ίδιους ακριβώς λόγους, οπότε θα πρέπει να ενθαρρύνει τις χώρες, ιδίως εκείνες με τις ευμετάβλητες οικονομίες, να μετατοπιστούν από το χρέος προς τις μετοχικές χρηματοδοτήσεις.
Το πρόβλημα εδώ είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης.
Στον κόσμο των επιχειρήσεων η απάντηση είναι να υπάρξει ένας εξωτερικός ελεγκτής, που να πιστοποιεί τους λογαριασμούς.
Το ίδιο είδος τέχνασμα θα μπορούσε να γίνει και στην ΕΕ.
Πρέπει εθνική στατιστική υπηρεσία κάθε χώρας να γίνει όχι μόνο νομικά ανεξάρτητη, όπως γίνεται τώρα με την ΕΛΣΤΑΤ στην Ελλάδα, αλλά κάθε χώρα της ΕΕ που εκδίδει συνδεδεμένα ομόλογα με το ΑΕΠ θα πρέπει να υποχρεούται να έχει πιστοποιημένα στοιχεία.
Μια χώρα της οποίας η στατιστική υπηρεσία ήταν «ύποπτη», δεν θα είναι σε θέση να εκδώσει ομόλογα συνδεδεμένα με το ΑΕΠ.
Υπάρχουν και άλλα στατιστικά προβλήματα, όπως οι αναθεωρήσεις των προηγούμενων στοιχείων, αλλά με μια μικρή ποσότητα από καλή θέληση και από τις δύο πλευρές μπορούν να ξεπεραστούν.
Για παράδειγμα, η επίδραση των αναθεωρήσεων των προηγούμενων στοιχείων θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατάλληλη προσαρμογή, προς τα πάνω ή προς τα κάτω, της εκταμίευσης της επόμενης χρονιάς.
Η βασική ιδέα των ομολόγων ΑΕΠ έχει επιπλέουν στην ακαδημαϊκή οικονομική βιβλιογραφία εδώ και δεκαετίες.
Δεν έχει εφαρμοστεί στην πράξη, διότι υπάρχουν, εκτός των στατιστικών προβλημάτων, και σημαντικό πάγιο κόστος, το οποίο συνεπάγεται η εκκίνηση κάθε νέου είδους χρηματοπιστωτικού προϊόντος.
Αλλά τα πλεονεκτήματα αυτών των προϊόντων μπορεί να βοηθήσει την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης της ευρωζώνης και την ιδιαίτερη τη θέση της Ελλάδας, καταλήγει ο Goodhart.
www.bankingnews.gr
Αυτό αναφέρει στην ανάλυσή του στους Financial Times, Charles Goodhart, επικεφαλής έρευνας κεφαλαιαγορών στο London School of Economics, υπενθυμίζοντας ότι αυτήν την άποψη την έχει υιοθετήσει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Αλλά πώς μπορεί κανείς να μειώσει το βάρος του χρέους για την Ελλάδα, αλλά και την ίδια στιγμή να είναι δίκαιο και για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης;, αναρωτιέται ο Goodhart.
Υπάρχει ένας τρόπος, σύμφωνα με τον ίδιο.
Αυτός είναι να αναδιαρθρωθεί το μεγαλύτερο μέρος ή το σύνολο του ελληνικού χρέους σε ομόλογα που συνδέονται με το πραγματικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν.
Τα ομόλογα αυτά δεν θα πληρώνονται εφ 'όσον το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημα χαμηλότερο από το επίπεδο της προηγούμενης χρονιάς, ενώ αν είναι υψηλότερο θα πρέπει να πληρώνεται πολλαπλάσιο ποσό, ανάλογα με την κάθε ποσοστιαία αύξηση.
Η περίοδος αποπληρωμής θα πρέπει να είναι μακρά, αλλά θα έπρεπε να υπάρχει μια καθορισμένη λήξη, διότι διαφορετικά, σε μια αναπτυσσόμενη οικονομία, το βάρος θα μπορούσε τελικά να γίνει υπερβολική.
Μια τέτοια αλλαγή θα μπορούσε να επιτύχει πολλούς στόχους ταυτόχρονα.
Κατ 'αρχάς, οι πιστωτές θα πληρωθούν αν, και μόνο αν, βοηθήσουν την Ελλάδα να αρχίσει να αναπτύσσεται και πάλι.
Έτσι, η λιτότητα θα αντικατασταθεί με ένα πρόγραμμα ανάπτυξης.
Εφ 'όσον ανάπτυξη παραμείνει ισχυρή, τίποτα δεν θα πρέπει να διαγραφεί.
Η καθαρή παρούσα αξία του χρέους θα είναι μια έντονα θετική λειτουργία του μελλοντικού ελληνικού ρυθμούς ανάπτυξης.
Δεύτερον, οι αποπληρωμές τόκων θα καταστούν αντικυκλικές, αποτρέποντας την επιστροφή στην ύφεση.
Τρίτον, η ίδια ακριβώς επιλογή, η ανταλλαγή του υπάρχοντος χρέους με ομόλογα του πραγματικού ΑΕΠ, θα μπορούσε επίσης να προσφερθεί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα που αναγκάστηκε να δεχτεί ένα πρόγραμμα στήριξης, κυρίως στην Ιρλανδία, στην Κύπρο και την Πορτογαλία.
Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να δοθούν μοναδικά ευνοϊκοί όροι προς την Ελλάδα, αλλά να δοθούν και σε όλες αυτές τις χώρες που επλήγησαν περισσότερο από την οικονομική κρίση.
Κάθε χώρα θα μπορούσε, φυσικά, να εκδίδει ομόλογα συνδεδεμένα με το πραγματικό ΑΕΠ για τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών.
Αυτός δεν είναι παρά ένας τρόπος για να μετακινηθεί ο δείκτης χρέους / ίδια κεφάλαια προς μια ασφαλέστερη και υγιή ισορροπία.
Όμως απαιτεί από τις τράπεζες να κατέχουν μια υψηλότερη αναλογία των ιδίων κεφαλαίων, και για τους ίδιους ακριβώς λόγους, οπότε θα πρέπει να ενθαρρύνει τις χώρες, ιδίως εκείνες με τις ευμετάβλητες οικονομίες, να μετατοπιστούν από το χρέος προς τις μετοχικές χρηματοδοτήσεις.
Το πρόβλημα εδώ είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης.
Στον κόσμο των επιχειρήσεων η απάντηση είναι να υπάρξει ένας εξωτερικός ελεγκτής, που να πιστοποιεί τους λογαριασμούς.
Το ίδιο είδος τέχνασμα θα μπορούσε να γίνει και στην ΕΕ.
Πρέπει εθνική στατιστική υπηρεσία κάθε χώρας να γίνει όχι μόνο νομικά ανεξάρτητη, όπως γίνεται τώρα με την ΕΛΣΤΑΤ στην Ελλάδα, αλλά κάθε χώρα της ΕΕ που εκδίδει συνδεδεμένα ομόλογα με το ΑΕΠ θα πρέπει να υποχρεούται να έχει πιστοποιημένα στοιχεία.
Μια χώρα της οποίας η στατιστική υπηρεσία ήταν «ύποπτη», δεν θα είναι σε θέση να εκδώσει ομόλογα συνδεδεμένα με το ΑΕΠ.
Υπάρχουν και άλλα στατιστικά προβλήματα, όπως οι αναθεωρήσεις των προηγούμενων στοιχείων, αλλά με μια μικρή ποσότητα από καλή θέληση και από τις δύο πλευρές μπορούν να ξεπεραστούν.
Για παράδειγμα, η επίδραση των αναθεωρήσεων των προηγούμενων στοιχείων θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατάλληλη προσαρμογή, προς τα πάνω ή προς τα κάτω, της εκταμίευσης της επόμενης χρονιάς.
Η βασική ιδέα των ομολόγων ΑΕΠ έχει επιπλέουν στην ακαδημαϊκή οικονομική βιβλιογραφία εδώ και δεκαετίες.
Δεν έχει εφαρμοστεί στην πράξη, διότι υπάρχουν, εκτός των στατιστικών προβλημάτων, και σημαντικό πάγιο κόστος, το οποίο συνεπάγεται η εκκίνηση κάθε νέου είδους χρηματοπιστωτικού προϊόντος.
Αλλά τα πλεονεκτήματα αυτών των προϊόντων μπορεί να βοηθήσει την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης της ευρωζώνης και την ιδιαίτερη τη θέση της Ελλάδας, καταλήγει ο Goodhart.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών