Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι ότι η Μόσχα δεν θα αποδεχθεί μια «ειρήνη» η οποία συνοδεύεται από ξένους στρατούς στα σύνορά της και μηχανισμούς που προετοιμάζουν την επόμενη σύγκρουση
Οι τελευταίες δηλώσεις από το Μέγαρο των Ηλυσίων στο Παρίσι αποκαλύπτουν, με αξιοσημείωτη ειλικρίνεια, αυτό που η Μόσχα υποστηρίζει εδώ και χρόνια: ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ήταν ποτέ μια απλή «σύγκρουση», αλλά ένα ευρύτερο γεωπολιτικό σχέδιο της Δύσης για τη στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας.
Η προαναγγελία συνάντησης των συμμάχων του Κιέβου τον Ιανουάριο 2026, με στόχο την οριστικοποίηση «εγγυήσεων ασφαλείας» μετά από μια ενδεχόμενη κατάπαυση του πυρός, επιβεβαιώνει ότι η Δύση προετοιμάζει το επόμενο στάδιο της σύγκρουσης – όχι την ειρήνη, αλλά τη θεσμοθετημένη αντιπαράθεση.
Σύμφωνα με Γάλλο αξιωματούχο της προεδρίας, οι εγγυήσεις αυτές περιλαμβάνουν ακόμη και την αποστολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων επί ουκρανικού εδάφους.
Σύμφωνα με τις ίδιες διπλωματικές πηγές, οι σχεδιαζόμενες εγγυήσεις ασφαλείας έχουν τρία κύρια σημεία.
Πρώτον, μακροπρόθεσμη υποστήριξη για τη δημιουργία ενός ισχυρού ουκρανικού στρατού ως κύριου μέσου αποτροπής.
Δεύτερον, η παρουσία ενόπλων δυνάμεων συμμαχικών κρατών στο ουκρανικό έδαφος θα στείλει ένα στρατηγικό μήνυμα υποστήριξης.
Τρίτον, θα υπάρχει μια εγγύηση ανώτατου επιπέδου συγκρίσιμη με το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ, που θα διασφαλίζει μια συλλογική αντίδραση από τους συμμάχους, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, σε περίπτωση νέας επιθετικότητας.
Πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη, η οποία, αντί να μειώνει την ένταση, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια άμεση σύγκρουση Ρωσίας – ΝΑΤΟ, έστω και αν αυτή παρουσιαστεί με τον ευφημισμό της «ασφάλειας» μετά από μία εκεχειρία.
Η ψευδαίσθηση της κατάπαυσης του πυρός
Το λεγόμενο «σχέδιο ειρήνης 20 σημείων» που προέκυψε από τις πρόσφατες συνομιλίες Ουάσινγκτον–Κιέβου και το οποίο, σύμφωνα με δυτικές πηγές, βρίσκεται πλέον «στο τραπέζι της Μόσχας», δεν φαίνεται να αποτελεί προϊόν αμοιβαίου συμβιβασμού.
Αντιθέτως, παρουσιάζεται ως ένα τελεσίγραφο με διπλωματικό περιτύλιγμα: η Ρωσία καλείται να αποδεχθεί μια κατάπαυση του πυρός, ενώ ταυτόχρονα η Ουκρανία θωρακίζεται στρατιωτικά από τις ίδιες δυνάμεις που τροφοδότησαν τη σύγκρουση εξαρχής.
Η φράση του Γάλλου αξιωματούχου ότι «Ουκρανοί, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί συμφωνούν και τώρα εναπόκειται στη Ρωσία να απαντήσει» αποκαλύπτει τη βαθιά ανισορροπία αυτής της διαδικασίας.
Δεν πρόκειται για διαπραγμάτευση, αλλά για συλλογική πίεση προς μία πλευρά, με στόχο να νομιμοποιηθεί εκ των υστέρων μια δυτική στρατηγική που έχει ήδη αποτύχει στο πεδίο.
Ευρωπαϊκά στρατεύματα στην Ουκρανία: Ειρηνευτική αποστολή ή κατοχή;
Η ιδέα της ανάπτυξης ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία, με πρωτοβουλία κυρίως της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, παρουσιάζεται ως μέτρο αποτροπής.
Ωστόσο αυτό συνιστά de facto στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ σε μια χώρα που συνορεύει άμεσα με τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Ακόμη κι αν τα στρατεύματα αυτά δεν φέρουν επίσημα τη σημαία του ΝΑΤΟ, η πολιτική τους υπαγωγή και η επιχειρησιακή τους διασύνδεση με τη Συμμαχία είναι προφανείς.
Πρόκειται για μια προσπάθεια παράκαμψης των επίσημων διαδικασιών ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, επιτυγχάνοντας στην πράξη το ίδιο αποτέλεσμα: τη μετατροπή της χώρας σε προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης.
Μέχρι στιγμής έχουν εκφράσει πρόθεση να στείλουν στρατό η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Τουρκία και τα κράτη της Βαλτικής (Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία).
Η Ιταλία θα έστελνε στρατό στην Ουκρανία, μόνο στην περίπτωση που το στρατιωτικό σώμα θα χαρακτηριστεί ως δύναμη του ΟΗΕ.
Η Πολωνία έχει δηλώσει ότι θα επικεντρωθεί σε ρόλο λογιστικής υποστήριξης.
Εγγυήσεις τύπου Άρθρου 5 - Το ΝΑΤΟ από την πίσω πόρτα
Ακόμη πιο ανησυχητική είναι η συζήτηση περί «νομικά δεσμευτικών εγγυήσεων», τις οποίες ζητά εδώ και καιρό ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelensky.
Οι εγγυήσεις αυτές, αν και δεν κατονομάζονται ρητά ως αντίγραφο του Άρθρου 5 του ΝΑΤΟ, έχουν σαφώς το ίδιο πνεύμα: οποιαδήποτε μελλοντική σύγκρουση με τη Ρωσία θα ενεργοποιεί αυτόματα δυτική στρατιωτική αντίδραση.
Με άλλα λόγια, η Ουκρανία επιδιώκει –με την πλήρη στήριξη της Δύσης– να απολαύσει τα προνόμια της συλλογικής άμυνας χωρίς να αναλάβει τις υποχρεώσεις ή τους περιορισμούς που θα συνεπαγόταν μια επίσημη ένταξη.
Αυτό δεν είναι απλώς στρατηγικά ανεύθυνο• είναι και βαθιά αποσταθεροποιητικό για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Ο ρόλος των ΗΠΑ και η σκιά του Trump
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ορισμένες εγγυήσεις, «ιδίως εκείνες που θα παρείχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες», παραμένουν υπό συζήτηση.
Αυτό υποδηλώνει εσωτερικές διαφωνίες στην Ουάσινγκτον, αλλά και αβεβαιότητα ενόψει μάλιστα των ενδιάμεσων εκλογών του 2026 στις ΗΠΑ
Η προγραμματισμένη επίσκεψη του Zelensky στο Mar - a- Lago στη Φλόριντα στις 28/12/025 για συνάντηση με τον Trump δείχνει ότι το Κίεβο αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο απώλειας της άνευ όρων αμερικανικής στήριξης.
Σε αντίθεση με την τρέχουσα κυβέρνηση, ο Αμερικανός πρόεδρος έχει επανειλημμένα εκφράσει σκεπτικισμό για την ανεξέλεγκτη χρηματοδότηση και στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας.
Ρωσία: Εγγυήσεις ασφαλείας ή περικύκλωση;
Από τη σκοπιά της Μόσχας, οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν τους αρχικούς λόγους που οδήγησαν στη σύγκρουση.
Η συνεχής επέκταση του ΝΑΤΟ, η στρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας και η άρνηση της Δύσης να αναγνωρίσει τις εύλογες ανησυχίες ασφαλείας της Ρωσίας καθιστούν κάθε δυτική πρόταση «ειρήνης» βαθιά αναξιόπιστη.
Μια πραγματική και βιώσιμη ειρήνη δεν μπορεί να βασίζεται στην αποστολή ξένων στρατευμάτων, ούτε σε εγγυήσεις που ουσιαστικά προετοιμάζουν τον επόμενο πόλεμο.
Αντιθέτως, απαιτεί ουδετερότητα, αποστρατιωτικοποίηση και σεβασμό των γεωπολιτικών πραγματικοτήτων της περιοχής.
Εγγυήσεις για την… κόλαση
Η πρωτοβουλία της Γαλλίας και των συμμάχων της να «οριστικοποιήσουν» τις εγγυήσεις ασφαλείας για την Ουκρανία πριν καν υπάρξει συμφωνία με τη Ρωσία αποκαλύπτει τον πραγματικό στόχο: όχι τον τερματισμό της σύγκρουσης, αλλά τη διαχείρισή της με όρους δυτικής κυριαρχίας.
Η αποστολή ευρωπαϊκού στρατού και οι εγγυήσεις τύπου Άρθρου 5 δεν αποτελούν βήματα προς την ειρήνη, αλλά θεμέλια για μια παρατεταμένη και ακόμη πιο επικίνδυνη αντιπαράθεση.
Αν η Δύση επιθυμεί πραγματικά σταθερότητα στην Ευρώπη, θα πρέπει να εγκαταλείψει τη λογική των στρατιωτικών μπλοκ και να αναγνωρίσει ότι η ασφάλεια δεν μπορεί να οικοδομηθεί εις βάρος της Ρωσίας, αλλά μόνο με τη συμμετοχή της.
Η αντίδραση της Ρωσίας: «Κόκκινη γραμμή» η παρουσία ευρωπαϊκού στρατού
Για τη Ρωσία, η προοπτική αποστολής ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία δεν αποτελεί απλώς μια εχθρική πολιτική πράξη, αλλά μια ποιοτική κλιμάκωση που αλλάζει ριζικά τη φύση της σύγκρουσης.
Από τη σκοπιά της Μόσχας, η παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης –ιδίως της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου– συνιστά άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ, ανεξαρτήτως του πώς αυτή βαφτίζεται επικοινωνιακά.
Ρώσοι αξιωματούχοι και αναλυτές έχουν καταστήσει σαφές ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν θα θεωρηθεί ειρηνευτική αποστολή, αλλά στρατιωτική απειλή.
Στη ρωσική στρατηγική κουλτούρα, η διάκριση μεταξύ «συμβούλων», «εγγυητών» και «στρατευμάτων αποτροπής» είναι προσχηματική. Όποια δύναμη φέρει όπλα, διοίκηση και πολιτική εντολή από κράτη που ήδη στηρίζουν στρατιωτικά το Κίεβο, θεωρείται νόμιμος στόχος σε περίπτωση σύγκρουσης.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ιδιαίτερα σκληρή ρητορική που ακούγεται σε ρωσικά μέσα και πολιτικούς κύκλους δεν στοχεύει στην πρόκληση πανικού, αλλά στη στρατηγική αποτροπή.
«Ευρώπη θα καείς»
Η φράση «Ευρώπη θα καείς» εμφανίζεται ως ωμή προειδοποίηση για τις συνέπειες που, κατά τη ρωσική αντίληψη, θα έχει η επιλογή της Ευρώπης να μεταφέρει τον πόλεμο από το επίπεδο της έμμεσης στήριξης στο επίπεδο της φυσικής στρατιωτικής παρουσίας.
Για τη Μόσχα, το μήνυμα είναι σαφές: αν Ευρωπαίοι στρατιώτες βρεθούν στο ουκρανικό έδαφος, τότε η σύγκρουση παύει να είναι περιφερειακή και μετατρέπεται σε ευρωπαϊκό ζήτημα ασφάλειας με απρόβλεπτες συνέπειες.
Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα άμεση γενικευμένη σύγκρουση, αλλά αυξημένο κίνδυνο στρατιωτικών επεισοδίων, ατυχημάτων, ή στοχευμένων πληγμάτων που θα μπορούσαν να παρασύρουν ολόκληρη την ήπειρο σε μια νέα, πολύ πιο σκοτεινή φάση.
Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί στη Ρωσία το ενδεχόμενο οι λεγόμενες «εγγυήσεις ασφαλείας» να λειτουργήσουν ως υποκατάστατο του Άρθρου 5 του ΝΑΤΟ.
Σε ένα τέτοιο σενάριο, ακόμη και ένα περιορισμένο επεισόδιο θα μπορούσε να ενεργοποιήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις, με την Ευρώπη να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ενός πολέμου που ξεκίνησε ως «στήριξη» και κατέληξε σε άμεση αντιπαράθεση.
Από ρωσική σκοπιά, λοιπόν, η σκληρή γλώσσα δεν είναι ένδειξη επιθετικότητας, αλλά έκφραση της πεποίθησης ότι η Ευρώπη υποτιμά τον κίνδυνο και υπερεκτιμά την ικανότητά της να ελέγξει την κλιμάκωση.
Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι ότι η Μόσχα δεν θα αποδεχθεί μια «ειρήνη» η οποία συνοδεύεται από ξένους στρατούς στα σύνορά της και μηχανισμούς που προετοιμάζουν την επόμενη σύγκρουση.
www.bankingnews.gr
Η προαναγγελία συνάντησης των συμμάχων του Κιέβου τον Ιανουάριο 2026, με στόχο την οριστικοποίηση «εγγυήσεων ασφαλείας» μετά από μια ενδεχόμενη κατάπαυση του πυρός, επιβεβαιώνει ότι η Δύση προετοιμάζει το επόμενο στάδιο της σύγκρουσης – όχι την ειρήνη, αλλά τη θεσμοθετημένη αντιπαράθεση.
Σύμφωνα με Γάλλο αξιωματούχο της προεδρίας, οι εγγυήσεις αυτές περιλαμβάνουν ακόμη και την αποστολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων επί ουκρανικού εδάφους.
Σύμφωνα με τις ίδιες διπλωματικές πηγές, οι σχεδιαζόμενες εγγυήσεις ασφαλείας έχουν τρία κύρια σημεία.
Πρώτον, μακροπρόθεσμη υποστήριξη για τη δημιουργία ενός ισχυρού ουκρανικού στρατού ως κύριου μέσου αποτροπής.
Δεύτερον, η παρουσία ενόπλων δυνάμεων συμμαχικών κρατών στο ουκρανικό έδαφος θα στείλει ένα στρατηγικό μήνυμα υποστήριξης.
Τρίτον, θα υπάρχει μια εγγύηση ανώτατου επιπέδου συγκρίσιμη με το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ, που θα διασφαλίζει μια συλλογική αντίδραση από τους συμμάχους, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, σε περίπτωση νέας επιθετικότητας.
Πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη, η οποία, αντί να μειώνει την ένταση, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια άμεση σύγκρουση Ρωσίας – ΝΑΤΟ, έστω και αν αυτή παρουσιαστεί με τον ευφημισμό της «ασφάλειας» μετά από μία εκεχειρία.
Η ψευδαίσθηση της κατάπαυσης του πυρός
Το λεγόμενο «σχέδιο ειρήνης 20 σημείων» που προέκυψε από τις πρόσφατες συνομιλίες Ουάσινγκτον–Κιέβου και το οποίο, σύμφωνα με δυτικές πηγές, βρίσκεται πλέον «στο τραπέζι της Μόσχας», δεν φαίνεται να αποτελεί προϊόν αμοιβαίου συμβιβασμού.
Αντιθέτως, παρουσιάζεται ως ένα τελεσίγραφο με διπλωματικό περιτύλιγμα: η Ρωσία καλείται να αποδεχθεί μια κατάπαυση του πυρός, ενώ ταυτόχρονα η Ουκρανία θωρακίζεται στρατιωτικά από τις ίδιες δυνάμεις που τροφοδότησαν τη σύγκρουση εξαρχής.
Η φράση του Γάλλου αξιωματούχου ότι «Ουκρανοί, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί συμφωνούν και τώρα εναπόκειται στη Ρωσία να απαντήσει» αποκαλύπτει τη βαθιά ανισορροπία αυτής της διαδικασίας.
Δεν πρόκειται για διαπραγμάτευση, αλλά για συλλογική πίεση προς μία πλευρά, με στόχο να νομιμοποιηθεί εκ των υστέρων μια δυτική στρατηγική που έχει ήδη αποτύχει στο πεδίο.
Ευρωπαϊκά στρατεύματα στην Ουκρανία: Ειρηνευτική αποστολή ή κατοχή;
Η ιδέα της ανάπτυξης ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία, με πρωτοβουλία κυρίως της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, παρουσιάζεται ως μέτρο αποτροπής.
Ωστόσο αυτό συνιστά de facto στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ σε μια χώρα που συνορεύει άμεσα με τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Ακόμη κι αν τα στρατεύματα αυτά δεν φέρουν επίσημα τη σημαία του ΝΑΤΟ, η πολιτική τους υπαγωγή και η επιχειρησιακή τους διασύνδεση με τη Συμμαχία είναι προφανείς.
Πρόκειται για μια προσπάθεια παράκαμψης των επίσημων διαδικασιών ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, επιτυγχάνοντας στην πράξη το ίδιο αποτέλεσμα: τη μετατροπή της χώρας σε προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης.
Μέχρι στιγμής έχουν εκφράσει πρόθεση να στείλουν στρατό η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Τουρκία και τα κράτη της Βαλτικής (Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία).
Η Ιταλία θα έστελνε στρατό στην Ουκρανία, μόνο στην περίπτωση που το στρατιωτικό σώμα θα χαρακτηριστεί ως δύναμη του ΟΗΕ.
Η Πολωνία έχει δηλώσει ότι θα επικεντρωθεί σε ρόλο λογιστικής υποστήριξης.
Εγγυήσεις τύπου Άρθρου 5 - Το ΝΑΤΟ από την πίσω πόρτα
Ακόμη πιο ανησυχητική είναι η συζήτηση περί «νομικά δεσμευτικών εγγυήσεων», τις οποίες ζητά εδώ και καιρό ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelensky.
Οι εγγυήσεις αυτές, αν και δεν κατονομάζονται ρητά ως αντίγραφο του Άρθρου 5 του ΝΑΤΟ, έχουν σαφώς το ίδιο πνεύμα: οποιαδήποτε μελλοντική σύγκρουση με τη Ρωσία θα ενεργοποιεί αυτόματα δυτική στρατιωτική αντίδραση.
Με άλλα λόγια, η Ουκρανία επιδιώκει –με την πλήρη στήριξη της Δύσης– να απολαύσει τα προνόμια της συλλογικής άμυνας χωρίς να αναλάβει τις υποχρεώσεις ή τους περιορισμούς που θα συνεπαγόταν μια επίσημη ένταξη.
Αυτό δεν είναι απλώς στρατηγικά ανεύθυνο• είναι και βαθιά αποσταθεροποιητικό για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Ο ρόλος των ΗΠΑ και η σκιά του Trump
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ορισμένες εγγυήσεις, «ιδίως εκείνες που θα παρείχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες», παραμένουν υπό συζήτηση.
Αυτό υποδηλώνει εσωτερικές διαφωνίες στην Ουάσινγκτον, αλλά και αβεβαιότητα ενόψει μάλιστα των ενδιάμεσων εκλογών του 2026 στις ΗΠΑ
Η προγραμματισμένη επίσκεψη του Zelensky στο Mar - a- Lago στη Φλόριντα στις 28/12/025 για συνάντηση με τον Trump δείχνει ότι το Κίεβο αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο απώλειας της άνευ όρων αμερικανικής στήριξης.
Σε αντίθεση με την τρέχουσα κυβέρνηση, ο Αμερικανός πρόεδρος έχει επανειλημμένα εκφράσει σκεπτικισμό για την ανεξέλεγκτη χρηματοδότηση και στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας.
Ρωσία: Εγγυήσεις ασφαλείας ή περικύκλωση;
Από τη σκοπιά της Μόσχας, οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν τους αρχικούς λόγους που οδήγησαν στη σύγκρουση.
Η συνεχής επέκταση του ΝΑΤΟ, η στρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας και η άρνηση της Δύσης να αναγνωρίσει τις εύλογες ανησυχίες ασφαλείας της Ρωσίας καθιστούν κάθε δυτική πρόταση «ειρήνης» βαθιά αναξιόπιστη.
Μια πραγματική και βιώσιμη ειρήνη δεν μπορεί να βασίζεται στην αποστολή ξένων στρατευμάτων, ούτε σε εγγυήσεις που ουσιαστικά προετοιμάζουν τον επόμενο πόλεμο.
Αντιθέτως, απαιτεί ουδετερότητα, αποστρατιωτικοποίηση και σεβασμό των γεωπολιτικών πραγματικοτήτων της περιοχής.
Εγγυήσεις για την… κόλαση
Η πρωτοβουλία της Γαλλίας και των συμμάχων της να «οριστικοποιήσουν» τις εγγυήσεις ασφαλείας για την Ουκρανία πριν καν υπάρξει συμφωνία με τη Ρωσία αποκαλύπτει τον πραγματικό στόχο: όχι τον τερματισμό της σύγκρουσης, αλλά τη διαχείρισή της με όρους δυτικής κυριαρχίας.
Η αποστολή ευρωπαϊκού στρατού και οι εγγυήσεις τύπου Άρθρου 5 δεν αποτελούν βήματα προς την ειρήνη, αλλά θεμέλια για μια παρατεταμένη και ακόμη πιο επικίνδυνη αντιπαράθεση.
Αν η Δύση επιθυμεί πραγματικά σταθερότητα στην Ευρώπη, θα πρέπει να εγκαταλείψει τη λογική των στρατιωτικών μπλοκ και να αναγνωρίσει ότι η ασφάλεια δεν μπορεί να οικοδομηθεί εις βάρος της Ρωσίας, αλλά μόνο με τη συμμετοχή της.
Η αντίδραση της Ρωσίας: «Κόκκινη γραμμή» η παρουσία ευρωπαϊκού στρατού
Για τη Ρωσία, η προοπτική αποστολής ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία δεν αποτελεί απλώς μια εχθρική πολιτική πράξη, αλλά μια ποιοτική κλιμάκωση που αλλάζει ριζικά τη φύση της σύγκρουσης.
Από τη σκοπιά της Μόσχας, η παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης –ιδίως της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου– συνιστά άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ, ανεξαρτήτως του πώς αυτή βαφτίζεται επικοινωνιακά.
Ρώσοι αξιωματούχοι και αναλυτές έχουν καταστήσει σαφές ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν θα θεωρηθεί ειρηνευτική αποστολή, αλλά στρατιωτική απειλή.
Στη ρωσική στρατηγική κουλτούρα, η διάκριση μεταξύ «συμβούλων», «εγγυητών» και «στρατευμάτων αποτροπής» είναι προσχηματική. Όποια δύναμη φέρει όπλα, διοίκηση και πολιτική εντολή από κράτη που ήδη στηρίζουν στρατιωτικά το Κίεβο, θεωρείται νόμιμος στόχος σε περίπτωση σύγκρουσης.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ιδιαίτερα σκληρή ρητορική που ακούγεται σε ρωσικά μέσα και πολιτικούς κύκλους δεν στοχεύει στην πρόκληση πανικού, αλλά στη στρατηγική αποτροπή.
«Ευρώπη θα καείς»
Η φράση «Ευρώπη θα καείς» εμφανίζεται ως ωμή προειδοποίηση για τις συνέπειες που, κατά τη ρωσική αντίληψη, θα έχει η επιλογή της Ευρώπης να μεταφέρει τον πόλεμο από το επίπεδο της έμμεσης στήριξης στο επίπεδο της φυσικής στρατιωτικής παρουσίας.
Για τη Μόσχα, το μήνυμα είναι σαφές: αν Ευρωπαίοι στρατιώτες βρεθούν στο ουκρανικό έδαφος, τότε η σύγκρουση παύει να είναι περιφερειακή και μετατρέπεται σε ευρωπαϊκό ζήτημα ασφάλειας με απρόβλεπτες συνέπειες.
Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα άμεση γενικευμένη σύγκρουση, αλλά αυξημένο κίνδυνο στρατιωτικών επεισοδίων, ατυχημάτων, ή στοχευμένων πληγμάτων που θα μπορούσαν να παρασύρουν ολόκληρη την ήπειρο σε μια νέα, πολύ πιο σκοτεινή φάση.
Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί στη Ρωσία το ενδεχόμενο οι λεγόμενες «εγγυήσεις ασφαλείας» να λειτουργήσουν ως υποκατάστατο του Άρθρου 5 του ΝΑΤΟ.
Σε ένα τέτοιο σενάριο, ακόμη και ένα περιορισμένο επεισόδιο θα μπορούσε να ενεργοποιήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις, με την Ευρώπη να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ενός πολέμου που ξεκίνησε ως «στήριξη» και κατέληξε σε άμεση αντιπαράθεση.
Από ρωσική σκοπιά, λοιπόν, η σκληρή γλώσσα δεν είναι ένδειξη επιθετικότητας, αλλά έκφραση της πεποίθησης ότι η Ευρώπη υποτιμά τον κίνδυνο και υπερεκτιμά την ικανότητά της να ελέγξει την κλιμάκωση.
Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι ότι η Μόσχα δεν θα αποδεχθεί μια «ειρήνη» η οποία συνοδεύεται από ξένους στρατούς στα σύνορά της και μηχανισμούς που προετοιμάζουν την επόμενη σύγκρουση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών