Η διοίκηση Trump μετρά το κόστος και τις συνέπειες της αλλαγής καθεστώτος στη Βενεζουέλα
Τα μπρος πίσω που δείχνει να κάνει η διοίκηση Donald Trump στο ζήτημα της Βενεζουέλας δεν είναι τυχαία.
Μετρά αρκετές μεταβλητές, που δεν έχουν ακόμη ωριμάσει.
Το ζήτημα της αλλαγής καθεστώτος στη Βενεζουέλα κυριαρχεί στην αμερικανική εξωτερική πολιτική για πάνω από δύο δεκαετίες, από τη στιγμή που ο Hugo Chávez ανέλαβε την εξουσία και εισήγαγε στη χώρα ένα σοσιαλιστικό πείραμα που σήμερα πολλοί θεωρούν ανθρωπιστική καταστροφή.
Με πάνω από 10 εκατομμύρια Βενεζουελάνους να ζουν στο εξωτερικό, έναν πληθυσμό που επιβιώνει με μισθούς που κυμαίνονται μεταξύ 5 και 20 δολαρίων τον μήνα, και μια κατεστραμμένη οικονομία πάνω από τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο, τα διακυβεύματα είναι αδύνατο να αγνοηθούν.
Τώρα, με την αμερικανική κυβέρνηση να σηματοδοτεί μια πιθανή στρατιωτική κλιμάκωση κατά του καθεστώτος του Nicolas Maduro, η παλιά συζήτηση επιστρέφει: πρέπει οι ΗΠΑ να επέμβουν;
Η θέση εναντίον της επέμβασης
Για πολλούς Αμερικανούς, συμπεριλαμβανομένου ενός αυξανόμενου αριθμού συντηρητικών, η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι.
Η ιδέα της στρατιωτικής επέμβασης στο εξωτερικό έχει γίνει ιδιαίτερα απεχθής, ειδικά μετά από δεκαετίες ακριβών και ασταθών αποτελεσμάτων στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη.
Ο ίδιος ο Trump εκλέχθηκε, εν μέρει, υποσχόμενος να τερματίσει την εποχή των ατελείωτων πολέμων και να σταματήσει να λειτουργεί ως η αστυνομία του κόσμου.
Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι η Βενεζουέλα πρέπει να αφήσει να λύσει την κρίση της μόνη της.
Αν οι ΗΠΑ προχωρήσουν σε αλλαγή καθεστώτος, διακινδυνεύουν να απονομιμοποιήσουν οποιαδήποτε μελλοντική βενεζουελανική κυβέρνηση ως ξένη μαριονέτα, αποσταθεροποιώντας τη χώρα ακόμα περισσότερο.
Επίσης, δημιουργείται ένα επικίνδυνο προηγούμενο.
Αν η Ουάσινγκτον δικαιολογήσει μια στρατιωτική επέμβαση στο όνομα της δημοκρατίας, τι θα εμποδίσει τη Ρωσία ή την Κίνα να χρησιμοποιήσουν το ίδιο επιχείρημα για να δικαιολογήσουν τις δικές τους ενέργειες στην Ουκρανία ή την Ταϊβάν;
Και υπάρχει το ζήτημα της εικόνας.
Οποιαδήποτε επέμβαση θα φαίνεται λιγότερο ως πράξη για την ελευθερία και περισσότερο ως θέμα πετρελαίου.
Τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου της Βενεζουέλας έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον εξωτερικών παραγόντων για πολλά χρόνια, και πολλοί φοβούνται ότι μια εισβολή θα θεωρηθεί, σωστά ή λάθος, απλά μια ακόμα κίνηση για την κατάληψη πόρων που μεταμφιέζεται σε απελευθέρωση.
Η θέση υπέρ της επέμβασης
Παρ' όλα αυτά, δεν συμφωνούν όλοι ότι η μη επέμβαση είναι το ηθικό ή στρατηγικό ύψιστο.
Οι υποστηρικτές της επέμβασης υποστηρίζουν ότι ο Maduro έχει χάσει κάθε δημοκρατική νομιμότητα που είχε.
Οι εκλογές θεωρούνται ευρέως ως πλαστές, οι διεθνείς παρατηρητές εμποδίζονται και οι αντίπαλες φωνές συνήθως φιμώνονται ή φυλακίζονται.
Για χρόνια, εκατομμύρια Βενεζουελάνοι, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας, ζητούν εξωτερική βοήθεια.
Και, από τη δική τους σκοπιά, αν οι ΗΠΑ πραγματικά πρεσβεύουν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν μπορούν να κλείνουν τα μάτια για πάντα.
Η επέμβαση, αν γίνει σωστά, μπορεί να έχει επιτυχία.
Χώρες όπως η Νότια Κορέα, η Ιαπωνία, η Δυτική Γερμανία και ακόμα και η Χιλή (ανάλογα με την οπτική γωνία) είναι παραδείγματα όπου η αμερικανική εμπλοκή βοήθησε στην αναδόμηση ή την σταθεροποίηση εθνών.
Το επιχείρημα είναι το αν η Βενεζουέλα καταφέρει να αναδυθεί από την κατάρρευση του καθεστώτος Maduro, τόσο ο βενεζουελανικός λαός όσο και οι ΗΠΑ θα ωφεληθούν.
Η ενέργεια είναι ένας ακόμα αναμφισβήτητος παράγοντας.
Με τα αποθέματα πετρελαίου της Βενεζουέλας, η σταθεροποίηση της χώρας θα μπορούσε να βοηθήσει στη μείωση των παγκόσμιων τιμών πετρελαίου και να μειώσει την εξάρτηση από άλλους εχθρικούς ή ασταθείς προμηθευτές.
Αυτό δεν είναι μόνο οικονομική στρατηγική, είναι εθνική ασφάλεια.
Τέλος, από γεωπολιτική σκοπιά, η αδράνεια ίσως να μην είναι επιλογή.
Ενώ οι ΗΠΑ καθυστερούν, η Ρωσία και η Κίνα δεν κάθονται αδρανείς.
Και οι δύο χώρες έχουν εμβαθύνει τους δεσμούς τους με αυταρχικά καθεστώτα σε όλη τη Λατινική Αμερική, και η υποχώρηση επιρροής στη Βενεζουέλα θα μπορούσε να πλήξει τη δύναμη των ΗΠΑ στην ίδια τους την ήπειρο.
Μια επιλογή στρατηγικής
Δεν υπάρχει τέλεια απάντηση. Μια αμερικανική επέμβαση στη Βενεζουέλα μπορεί να αποβεί καταστροφική ή να αποτελέσει μια σωτήρια λύση.
Μπορεί να υπονομεύσει την αξιοπιστία των ΗΠΑ, ή να την ενισχύσει.
Μπορεί να είναι μια κυνική εκμετάλλευση πόρων, ή μια αναγκαία στάση υπέρ της δημοκρατίας σε μια χώρα που καταρρέει.
Στο τέλος, η απόφαση δεν αφορά μόνο τη Βενεζουέλα.
Αφορά το πώς οι ΗΠΑ βλέπουν τον ρόλο τους στον κόσμο: παθητικές ή αποφασιστικές, ρεαλιστικές ή ιδεαλιστικές, περιορισμένες ή υπεύθυνες.
Και αν η Αμερική μπορεί ακόμα να αντέξει να κλείνει τα μάτια, ενώ άλλοι επεμβαίνουν.
www.bankingnews.gr
Μετρά αρκετές μεταβλητές, που δεν έχουν ακόμη ωριμάσει.
Το ζήτημα της αλλαγής καθεστώτος στη Βενεζουέλα κυριαρχεί στην αμερικανική εξωτερική πολιτική για πάνω από δύο δεκαετίες, από τη στιγμή που ο Hugo Chávez ανέλαβε την εξουσία και εισήγαγε στη χώρα ένα σοσιαλιστικό πείραμα που σήμερα πολλοί θεωρούν ανθρωπιστική καταστροφή.
Με πάνω από 10 εκατομμύρια Βενεζουελάνους να ζουν στο εξωτερικό, έναν πληθυσμό που επιβιώνει με μισθούς που κυμαίνονται μεταξύ 5 και 20 δολαρίων τον μήνα, και μια κατεστραμμένη οικονομία πάνω από τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο, τα διακυβεύματα είναι αδύνατο να αγνοηθούν.
Τώρα, με την αμερικανική κυβέρνηση να σηματοδοτεί μια πιθανή στρατιωτική κλιμάκωση κατά του καθεστώτος του Nicolas Maduro, η παλιά συζήτηση επιστρέφει: πρέπει οι ΗΠΑ να επέμβουν;
Η θέση εναντίον της επέμβασης
Για πολλούς Αμερικανούς, συμπεριλαμβανομένου ενός αυξανόμενου αριθμού συντηρητικών, η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι.
Η ιδέα της στρατιωτικής επέμβασης στο εξωτερικό έχει γίνει ιδιαίτερα απεχθής, ειδικά μετά από δεκαετίες ακριβών και ασταθών αποτελεσμάτων στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη.
Ο ίδιος ο Trump εκλέχθηκε, εν μέρει, υποσχόμενος να τερματίσει την εποχή των ατελείωτων πολέμων και να σταματήσει να λειτουργεί ως η αστυνομία του κόσμου.
Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι η Βενεζουέλα πρέπει να αφήσει να λύσει την κρίση της μόνη της.
Αν οι ΗΠΑ προχωρήσουν σε αλλαγή καθεστώτος, διακινδυνεύουν να απονομιμοποιήσουν οποιαδήποτε μελλοντική βενεζουελανική κυβέρνηση ως ξένη μαριονέτα, αποσταθεροποιώντας τη χώρα ακόμα περισσότερο.
Επίσης, δημιουργείται ένα επικίνδυνο προηγούμενο.
Αν η Ουάσινγκτον δικαιολογήσει μια στρατιωτική επέμβαση στο όνομα της δημοκρατίας, τι θα εμποδίσει τη Ρωσία ή την Κίνα να χρησιμοποιήσουν το ίδιο επιχείρημα για να δικαιολογήσουν τις δικές τους ενέργειες στην Ουκρανία ή την Ταϊβάν;
Και υπάρχει το ζήτημα της εικόνας.
Οποιαδήποτε επέμβαση θα φαίνεται λιγότερο ως πράξη για την ελευθερία και περισσότερο ως θέμα πετρελαίου.
Τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου της Βενεζουέλας έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον εξωτερικών παραγόντων για πολλά χρόνια, και πολλοί φοβούνται ότι μια εισβολή θα θεωρηθεί, σωστά ή λάθος, απλά μια ακόμα κίνηση για την κατάληψη πόρων που μεταμφιέζεται σε απελευθέρωση.
Η θέση υπέρ της επέμβασης
Παρ' όλα αυτά, δεν συμφωνούν όλοι ότι η μη επέμβαση είναι το ηθικό ή στρατηγικό ύψιστο.
Οι υποστηρικτές της επέμβασης υποστηρίζουν ότι ο Maduro έχει χάσει κάθε δημοκρατική νομιμότητα που είχε.
Οι εκλογές θεωρούνται ευρέως ως πλαστές, οι διεθνείς παρατηρητές εμποδίζονται και οι αντίπαλες φωνές συνήθως φιμώνονται ή φυλακίζονται.
Για χρόνια, εκατομμύρια Βενεζουελάνοι, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας, ζητούν εξωτερική βοήθεια.
Και, από τη δική τους σκοπιά, αν οι ΗΠΑ πραγματικά πρεσβεύουν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν μπορούν να κλείνουν τα μάτια για πάντα.
Η επέμβαση, αν γίνει σωστά, μπορεί να έχει επιτυχία.
Χώρες όπως η Νότια Κορέα, η Ιαπωνία, η Δυτική Γερμανία και ακόμα και η Χιλή (ανάλογα με την οπτική γωνία) είναι παραδείγματα όπου η αμερικανική εμπλοκή βοήθησε στην αναδόμηση ή την σταθεροποίηση εθνών.
Το επιχείρημα είναι το αν η Βενεζουέλα καταφέρει να αναδυθεί από την κατάρρευση του καθεστώτος Maduro, τόσο ο βενεζουελανικός λαός όσο και οι ΗΠΑ θα ωφεληθούν.
Η ενέργεια είναι ένας ακόμα αναμφισβήτητος παράγοντας.
Με τα αποθέματα πετρελαίου της Βενεζουέλας, η σταθεροποίηση της χώρας θα μπορούσε να βοηθήσει στη μείωση των παγκόσμιων τιμών πετρελαίου και να μειώσει την εξάρτηση από άλλους εχθρικούς ή ασταθείς προμηθευτές.
Αυτό δεν είναι μόνο οικονομική στρατηγική, είναι εθνική ασφάλεια.
Τέλος, από γεωπολιτική σκοπιά, η αδράνεια ίσως να μην είναι επιλογή.
Ενώ οι ΗΠΑ καθυστερούν, η Ρωσία και η Κίνα δεν κάθονται αδρανείς.
Και οι δύο χώρες έχουν εμβαθύνει τους δεσμούς τους με αυταρχικά καθεστώτα σε όλη τη Λατινική Αμερική, και η υποχώρηση επιρροής στη Βενεζουέλα θα μπορούσε να πλήξει τη δύναμη των ΗΠΑ στην ίδια τους την ήπειρο.
Μια επιλογή στρατηγικής
Δεν υπάρχει τέλεια απάντηση. Μια αμερικανική επέμβαση στη Βενεζουέλα μπορεί να αποβεί καταστροφική ή να αποτελέσει μια σωτήρια λύση.
Μπορεί να υπονομεύσει την αξιοπιστία των ΗΠΑ, ή να την ενισχύσει.
Μπορεί να είναι μια κυνική εκμετάλλευση πόρων, ή μια αναγκαία στάση υπέρ της δημοκρατίας σε μια χώρα που καταρρέει.
Στο τέλος, η απόφαση δεν αφορά μόνο τη Βενεζουέλα.
Αφορά το πώς οι ΗΠΑ βλέπουν τον ρόλο τους στον κόσμο: παθητικές ή αποφασιστικές, ρεαλιστικές ή ιδεαλιστικές, περιορισμένες ή υπεύθυνες.
Και αν η Αμερική μπορεί ακόμα να αντέξει να κλείνει τα μάτια, ενώ άλλοι επεμβαίνουν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών