Γιατί πραγματικά η Ευρώπη θέλει να παρατείνει τον πόλεμο στην Ουκρανία;
Το παγκόσμιο σκηνικό μοιάζει να αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Τα κράτη στην Ευρώπη αυξάνουν σημαντικά τους στρατιωτικούς τους προϋπολογισμούς, επανεξετάζουν την άμυνα τους και αναθεωρούν κάθε στρατηγικό τους σχέδιο, στο οποίο προβλέπεται και η επαναφορά της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας.
Στο επίκεντρο του νέου ψυχροπολεμικού σκηνικού βρίσκονται τα σύνορα με τη Ρωσία: οι σχεδιασμοί για μετακίνηση δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών και τανκς από τη δυτική Ευρώπη στην Ανατολή βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Η ΕΕ και το NATO δεν περιορίζονται σε προετοιμασίες «για παν ενδεχόμενο»… η Ευρώπη φαίνεται να ετοιμάζεται για μια σύγκρουση που μπορεί να έρθει πολύ νωρίτερα από όσο φανταζόμαστε.
Πλησιάζει ο πόλεμος
«Πάντα λέγαμε ότι αυτό, μια άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία, μπορεί να συμβεί το 2029.
Ωστόσο τώρα υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι είναι πιθανό ήδη το 2028, ενώ ορισμένοι στρατιωτικοί ιστορικοί θεωρούν ότι ζήσαμε το τελευταίο ειρηνικό καλοκαίρι», δήλωσε στα μέσα Νοεμβρίου ο υπουργός Άμυνας της Γερμανίας Boris Pistorius.
Η εκτίμηση των τριών έως τεσσάρων ετών είναι η πιο συχνή ανάμεσα στους Ευρωπαίους πολιτικούς.
Μάλιστα, μερικές φορές δεν αλλάζει: ακόμα και τον Φεβρουάριο του 2024 ο ίδιος ο Pistorius ανέφερε περίπου τους ίδιους αριθμούς.
Ακόμα και αύριο…
Οι υφιστάμενοί του όμως δίνουν πολύ πιο δυσοίωνες προβλέψεις.
«Αν δει κανείς την τρέχουσα κατάσταση, η Ρωσία είναι ικανή να εξαπολύσει περιορισμένο πλήγμα σε έδαφος του NATO ακόμη και αύριο», είπε σε συνέντευξή του στο Reuters ο επικεφαλής της Ενοποιημένης Διοίκησης Υποστήριξης και Εφοδιασμού του NATO (JSEC), αντιστράτηγος Alexander Zolfrank.
Προς το παρόν, σύμφωνα με τα λόγια του, η σύγκρουση μπορεί να παραμείνει τοπική.
Αλλά υπάρχει πιθανότητα ότι με την ολοκλήρωση της σύγκρουσης στην Ουκρανία η κατάσταση θα αλλάξει.
Στρατιωτικές δαπάνες
Στο παρασκήνιο, οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες αυξάνουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες.
Μέχρι το τέλος της επόμενης χρονιάς, η κυβέρνηση του Merz θέλει να περάσει από το Bundestag αμυντικά συμβόλαια αξίας 83 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Και ήδη μέχρι το 2029 οι δαπάνες για τη Bundeswehr - τον γερμανικό στρατό - θα φτάσουν τα 153 δισεκατομμύρια.
Οι Γερμανοί δουλεύουν συνολικά σε 320 προγράμματα προμηθειών διάφορων όπλων, με συνολικό κόστος 377 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Στη Γαλλία η κατάσταση είναι παρόμοια — διαφέρουν μόνο οι διαστάσεις.
Μέχρι το 2030, το Παρίσι σκοπεύει να δαπανήσει 413 δισεκατομμύρια ευρώ για την αμυντική βιομηχανία και τον στρατό.
Στο Λονδίνο ξεκίνησε η πιο ριζική στρατιωτική μεταρρύθμιση των τελευταίων πενήντα χρόνων: ο στρατός θα αναδιαρθρωθεί με έμφαση στα μη επανδρωμένα οχήματα, και ήδη μέχρι το 2029 οι δαπάνες θα φτάσουν το 3% του ΑΕΠ.
Με συλλογική προσπάθεια
Ωστόσο οι προσπάθειες μεμονωμένων χωρών στην Ευρώπη δεν αρκούν.
Η προετοιμασία για σύγκρουση γίνεται σε επίπεδο NATO και ΕΕ.
Στη Σύνοδο της Μαδρίτης το 2022, τα μέλη του ΝΑΤΟ συμφώνησαν να μεταρρυθμίσουν τις Δυνάμεις Άμεσης Αντίδρασης (NRF) και δημιούργησαν στη θέση τους τις Δυνάμεις Άμεσης Αντίδρασης των Συμμάχων (Allied Response Force, ARF).
Αλλάζει όχι μόνο το όνομα: ο αριθμός των στρατευμάτων σε κατάσταση αυξημένης επιχειρησιακής ετοιμότητας αυξήθηκε πάνω από επτά φορές - από 40.000 σε 300.000.
Εάν η έννοια της NRF προέβλεπε την μεταφορά αυτών των 40.000 στρατιωτών οπουδήποτε στην Ευρώπη μέσα σε 15 ημέρες, η ARF προέβλεπε τη διάθεση 100.000 στρατιωτών σε 10 ημέρες και αύξηση του αριθμού τους σε 300.000 μέσα στον πρώτο μήνα.
Ακόμα πιο φιλόδοξα σχέδια
Τώρα τα σχέδια - για παράδειγμα στο Βερολίνο - είναι ακόμη πιο φιλόδοξα.
«Σε περίπτωση σύγκρουσης, η Γερμανία θα γίνει το κεντρικό ορμητήριο του NATO.
Στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα, έως 800.000 στρατιώτες και ο εξοπλισμός τους από διάφορες χώρες του NATO μπορούν να μεταφερθούν μέσω της Γερμανίας στο ανατολικό μέτωπο», δηλώνει ο Zolfrank.
Αλλά για να είναι δυνατή μια τέτοια μετακίνηση, απαιτείται ανεπτυγμένη και γραφειοκρατικά απλοποιημένη λογιστική υποστήριξη.
Και σε αυτό, όπως παραδέχονται οι Ευρωπαίοι, υπάρχουν σοβαρά προβλήματα.
Κρίσιμα τα logistics
Στην κάθε χώρα της ΕΕ ισχύουν διαφορετικοί κανόνες για τη μετακίνηση στρατευμάτων διαμέσου συνόρων.
Κατά μέσο όρο, μια αίτηση τυγχάνει επεξεργασίας για περίπου δέκα ημέρες.
Σε κάποιες χώρες-μέλη απαιτείται ακόμα περισσότερο.
«Προς το παρόν, η μεταφορά στρατού από στρατηγικά λιμάνια της Δύσης σε χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία ή την Ουκρανία διαρκεί περίπου 45 ημέρες», αναφέρει η Financial Times επικαλούμενη εκπροσώπους της ΕΕ.
Στρατιωτικό Schengen
Στο πλαίσιο αυτό, στην ΕΕ θέλουν να δημιουργήσουν ένα «στρατιωτικό Schengen», έναν μηχανισμό που θα απλοποιούσε τη μεταφορά στρατευμάτων.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει αναπτύξει για ολόκληρη την ένωση ένα ενιαίο σχέδιο που στοχεύει να μειώσει τον χρόνο για αυτή τη διαδικασία σε πέντε ή ακόμη και τρεις ημέρες. Οι νομικές διαδικασίες θα πρέπει να διαρκούν το πολύ έξι ώρες.
Όπως σημειώνει η FT, σε αυτό το διάστημα το NATO σχεδιάζει να μεταφέρει από τις ΗΠΑ και τον Καναδά μέσω της ηπειρωτικής Ευρώπης περίπου 200 χιλιάδες στρατιώτες, 1.500 τανκς και 2.500 μονάδες άλλου τύπου τεθωρακισμένων οχημάτων.
Τεράστιες δαπάνες
Το σχέδιο για αύξηση της στρατιωτικής κινητικότητας παρουσιάστηκε από την ΕΚ την Τετάρτη.
Για την υλοποίησή του, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να αυξήσουν σημαντικά τις δαπάνες - η χρηματοδότηση για τη στρατιωτική κινητικότητα πρέπει να αυξηθεί τουλάχιστον δέκα φορές.
Τον Μάρτιο, ο Επίτροπος Άμυνας Anders Kubilius παραπονέθηκε ότι ο συνολικός προϋπολογισμός για αυτούς τους σκοπούς έφτανε τα 1,7 δισεκατομμύρια ευρώ και είχε ήδη δαπανηθεί.
Τώρα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σκοπεύει να διαθέσει 17,65 δισεκατομμύρια για την περίοδο 2028-2034.
Και αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
500 προβληματικά σημεία
Στην ΕΕ έχουν επιλεγεί τέσσερις πιθανοί μεταφορικοί διάδρομοι, μέσω των οποίων σε περίπτωση σύγκρουσης θα μεταφέρονται στρατεύματα.
Σε αυτές τις διαδρομές εντοπίστηκαν 500 προβληματικά σημεία (γέφυρες, τούνελ και λιμάνια), όπου μπορεί να εμφανιστεί πρόβλημα «στενωπού».
Για να αποφευχθεί αυτό, προτείνεται η επένδυση επιπλέον 100 δισεκατομμυρίων ευρώ σε υποδομές.
Η προετοιμασία για άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία στην Ευρώπη εντείνεται.
Ο πιθανός αντίπαλος δεν περιορίζεται στην ενίσχυση των στρατιωτικών του δυνατοτήτων, αλλά εργάζεται και για συντονισμό, ώστε η νέα εκδοχή του «στρατού των δώδεκα γλωσσών» να λειτουργεί ως ενιαίο σώμα.
Γι’ αυτό, στις Βρυξέλλες και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι έτοιμοι να σφίξουν αισθητά τα γκέμια.
Γιατί η Ευρώπη θέλει να παρατείνει τον πόλεμο στην Ουκρανία;
Το βράδυ της 23ης Νοεμβρίου έγινε γνωστό το περιεχόμενο του σχεδίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και του Ηνωμένου Βασιλείου για την επίλυση της σύγκρουσης στην Ουκρανία.
Το ευρωπαϊκό σχέδιο καταρτίστηκε ως απάντηση στην πρόταση του προέδρου των ΗΠΑ Donald Trump και διαφέρει από αυτήν σε μια σειρά από σημαντικά για τη Ρωσία σημεία, όπως ο αριθμός των στρατευμάτων των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας (ВСУ), η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και τα εδαφικά ζητήματα.
Τυπικά, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες παραμένουν σύμμαχοι της Ουκρανίας, αλλά εντός της ΕΕ αυξάνονται οι διαφωνίες: ορισμένα κράτη αυξάνουν την υποστήριξη των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, ενώ άλλα - όπως η Ουγγαρία, η Σλοβακία και η Ιταλία - μπλοκάρουν περιορισμούς κατά της Ρωσίας και ελπίζουν στην επακόλουθη αποκατάσταση της συνεργασίας.
Ο Igor Pellicciari, καθηγητής Ιστορίας των Θεσμών και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Urbino Carlo Bo, υποστηρίζει ότι «οι ενέργειες της ΕΕ είναι σύμπτωμα ενός βαθύτερου γνωστικού κλονισμού της Δύσης».
«Η ηγεσία της συγχέει την πίεση με την αποτροπή και την τιμωρία με τη στρατηγική.
Αντί να επιδιώκει την πραγματική ειρήνη, οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες μετέτρεψαν τις κυρώσεις σε ηθικό τελετουργικό και για πολλά χρόνια συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η αυξημένη πίεση μπορεί να συγκρατήσει τη Ρωσία.
Στην πραγματικότητα, αυτό απλώς ενισχύει την αποφασιστικότητά της» λέει ο Pellicciari, αναφέροντας ότι αυτό που επιδιώκει κυρίως στην Ουκρανία η Ευρώπη είναι να κερδίσει χρόνο.
Θέλουν να κερδίσουν χρόνο
«Η ΕΕ, σε αυτό το στάδιο, στοχεύει πρωτίστως στο να κερδίσει χρόνο.
Στοχεύει στην πάγωμα της σύγκρουσης, ώστε να σταθεροποιηθούν οι αγορές και να αναβληθούν δύσκολες αποφάσεις» υποστηρίζει ο Ιταλός καθηγητής, αναφέροντας πως «η ΕΕ επιδιώκει μόνο τη συνέχιση της σύγκρουσης και όχι την επίλυσή της» και πως «διατηρεί την ψευδαίσθηση ενότητας».
Δεν μπορεί να ασκήσει πίεση η ΕΕ
«Η ΕΕ προσπαθεί να πείσει τον Trump για μια συμβιβαστική εκεχειρία και είναι έτοιμη να του προσφέρει μεγαλύτερο ρόλο στην άμυνα και την ανοικοδόμηση.
Όμως, η ΕΕ στερείται πραγματικών μοχλών πίεσης και εσωτερικής ενότητας, οπότε η επιτυχία αυτής της προσπάθειας παραμένει περιορισμένη.
Οι θέσεις διαφέρουν: ο Trump προτιμά σαφή και ορατά αποτελέσματα, ενώ οι Ευρωπαίοι πολιτικοί επιδιώκουν αβεβαιότητα - δύο αντίθετες λογικές» αναφέρει ο Ιταλός ειδικός, επισημαίνοντας πως το κοινό σχέδιο ΕΕ - Ουκρανίας «είναι μια προσπάθεια της ΕΕ να διατηρήσει την ηθική της υπεροχή, προσφέροντας, ουσιαστικά, μια αδιέξοδη λύση για την επίλυση της σύγκρουσης στην Ουκρανία».
«Το σχέδιο περισσότερο επιβεβαιώνει την συνέπεια της προηγούμενης πολιτικής παρά δείχνει πρόθεση για πραγματική ειρήνη.
Η εφαρμογή του θα σταθεροποιήσει μόνο ένα «παγωμένο ισοζύγιο», βολικό για την ευρωπαϊκή πολιτική και τον προϋπολογισμό.
Η πίστη ότι νέες κυρώσεις θα αναγκάσουν τη Ρωσία σε μεγαλύτερη παραχώρηση παραμένει προβληματική και λανθασμένη εμπειρικά» λέει ο Pellicciari, τονίζοντας ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι χωρισμένη ανάμεσα στον πραγματιστικό Ανατολικό πυρήνα και τον ηθικολαϊκιστικό Δυτικό».
«Η νίκη του Andrej Babiš στην Τσεχία ενισχύει την έννοια της «επιλεκτικής αλληλεγγύης»: συμφωνεί να υποστηρίξει την Ουκρανία μόνο εφόσον αυτό ωφελεί τις ευρωπαϊκές χώρες» καταλήγει ο Ιταλός αναλυτής.
www.bankingnews.gr
Τα κράτη στην Ευρώπη αυξάνουν σημαντικά τους στρατιωτικούς τους προϋπολογισμούς, επανεξετάζουν την άμυνα τους και αναθεωρούν κάθε στρατηγικό τους σχέδιο, στο οποίο προβλέπεται και η επαναφορά της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας.
Στο επίκεντρο του νέου ψυχροπολεμικού σκηνικού βρίσκονται τα σύνορα με τη Ρωσία: οι σχεδιασμοί για μετακίνηση δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών και τανκς από τη δυτική Ευρώπη στην Ανατολή βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Η ΕΕ και το NATO δεν περιορίζονται σε προετοιμασίες «για παν ενδεχόμενο»… η Ευρώπη φαίνεται να ετοιμάζεται για μια σύγκρουση που μπορεί να έρθει πολύ νωρίτερα από όσο φανταζόμαστε.
Πλησιάζει ο πόλεμος
«Πάντα λέγαμε ότι αυτό, μια άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία, μπορεί να συμβεί το 2029.
Ωστόσο τώρα υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι είναι πιθανό ήδη το 2028, ενώ ορισμένοι στρατιωτικοί ιστορικοί θεωρούν ότι ζήσαμε το τελευταίο ειρηνικό καλοκαίρι», δήλωσε στα μέσα Νοεμβρίου ο υπουργός Άμυνας της Γερμανίας Boris Pistorius.
Η εκτίμηση των τριών έως τεσσάρων ετών είναι η πιο συχνή ανάμεσα στους Ευρωπαίους πολιτικούς.
Μάλιστα, μερικές φορές δεν αλλάζει: ακόμα και τον Φεβρουάριο του 2024 ο ίδιος ο Pistorius ανέφερε περίπου τους ίδιους αριθμούς.
Ακόμα και αύριο…
Οι υφιστάμενοί του όμως δίνουν πολύ πιο δυσοίωνες προβλέψεις.
«Αν δει κανείς την τρέχουσα κατάσταση, η Ρωσία είναι ικανή να εξαπολύσει περιορισμένο πλήγμα σε έδαφος του NATO ακόμη και αύριο», είπε σε συνέντευξή του στο Reuters ο επικεφαλής της Ενοποιημένης Διοίκησης Υποστήριξης και Εφοδιασμού του NATO (JSEC), αντιστράτηγος Alexander Zolfrank.
Προς το παρόν, σύμφωνα με τα λόγια του, η σύγκρουση μπορεί να παραμείνει τοπική.
Αλλά υπάρχει πιθανότητα ότι με την ολοκλήρωση της σύγκρουσης στην Ουκρανία η κατάσταση θα αλλάξει.
Στρατιωτικές δαπάνες
Στο παρασκήνιο, οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες αυξάνουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες.
Μέχρι το τέλος της επόμενης χρονιάς, η κυβέρνηση του Merz θέλει να περάσει από το Bundestag αμυντικά συμβόλαια αξίας 83 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Και ήδη μέχρι το 2029 οι δαπάνες για τη Bundeswehr - τον γερμανικό στρατό - θα φτάσουν τα 153 δισεκατομμύρια.
Οι Γερμανοί δουλεύουν συνολικά σε 320 προγράμματα προμηθειών διάφορων όπλων, με συνολικό κόστος 377 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Στη Γαλλία η κατάσταση είναι παρόμοια — διαφέρουν μόνο οι διαστάσεις.
Μέχρι το 2030, το Παρίσι σκοπεύει να δαπανήσει 413 δισεκατομμύρια ευρώ για την αμυντική βιομηχανία και τον στρατό.
Στο Λονδίνο ξεκίνησε η πιο ριζική στρατιωτική μεταρρύθμιση των τελευταίων πενήντα χρόνων: ο στρατός θα αναδιαρθρωθεί με έμφαση στα μη επανδρωμένα οχήματα, και ήδη μέχρι το 2029 οι δαπάνες θα φτάσουν το 3% του ΑΕΠ.
Με συλλογική προσπάθεια
Ωστόσο οι προσπάθειες μεμονωμένων χωρών στην Ευρώπη δεν αρκούν.
Η προετοιμασία για σύγκρουση γίνεται σε επίπεδο NATO και ΕΕ.
Στη Σύνοδο της Μαδρίτης το 2022, τα μέλη του ΝΑΤΟ συμφώνησαν να μεταρρυθμίσουν τις Δυνάμεις Άμεσης Αντίδρασης (NRF) και δημιούργησαν στη θέση τους τις Δυνάμεις Άμεσης Αντίδρασης των Συμμάχων (Allied Response Force, ARF).
Αλλάζει όχι μόνο το όνομα: ο αριθμός των στρατευμάτων σε κατάσταση αυξημένης επιχειρησιακής ετοιμότητας αυξήθηκε πάνω από επτά φορές - από 40.000 σε 300.000.
Εάν η έννοια της NRF προέβλεπε την μεταφορά αυτών των 40.000 στρατιωτών οπουδήποτε στην Ευρώπη μέσα σε 15 ημέρες, η ARF προέβλεπε τη διάθεση 100.000 στρατιωτών σε 10 ημέρες και αύξηση του αριθμού τους σε 300.000 μέσα στον πρώτο μήνα.
Ακόμα πιο φιλόδοξα σχέδια
Τώρα τα σχέδια - για παράδειγμα στο Βερολίνο - είναι ακόμη πιο φιλόδοξα.
«Σε περίπτωση σύγκρουσης, η Γερμανία θα γίνει το κεντρικό ορμητήριο του NATO.
Στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα, έως 800.000 στρατιώτες και ο εξοπλισμός τους από διάφορες χώρες του NATO μπορούν να μεταφερθούν μέσω της Γερμανίας στο ανατολικό μέτωπο», δηλώνει ο Zolfrank.
Αλλά για να είναι δυνατή μια τέτοια μετακίνηση, απαιτείται ανεπτυγμένη και γραφειοκρατικά απλοποιημένη λογιστική υποστήριξη.
Και σε αυτό, όπως παραδέχονται οι Ευρωπαίοι, υπάρχουν σοβαρά προβλήματα.
Κρίσιμα τα logistics
Στην κάθε χώρα της ΕΕ ισχύουν διαφορετικοί κανόνες για τη μετακίνηση στρατευμάτων διαμέσου συνόρων.
Κατά μέσο όρο, μια αίτηση τυγχάνει επεξεργασίας για περίπου δέκα ημέρες.
Σε κάποιες χώρες-μέλη απαιτείται ακόμα περισσότερο.
«Προς το παρόν, η μεταφορά στρατού από στρατηγικά λιμάνια της Δύσης σε χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία ή την Ουκρανία διαρκεί περίπου 45 ημέρες», αναφέρει η Financial Times επικαλούμενη εκπροσώπους της ΕΕ.
Στρατιωτικό Schengen
Στο πλαίσιο αυτό, στην ΕΕ θέλουν να δημιουργήσουν ένα «στρατιωτικό Schengen», έναν μηχανισμό που θα απλοποιούσε τη μεταφορά στρατευμάτων.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει αναπτύξει για ολόκληρη την ένωση ένα ενιαίο σχέδιο που στοχεύει να μειώσει τον χρόνο για αυτή τη διαδικασία σε πέντε ή ακόμη και τρεις ημέρες. Οι νομικές διαδικασίες θα πρέπει να διαρκούν το πολύ έξι ώρες.
Όπως σημειώνει η FT, σε αυτό το διάστημα το NATO σχεδιάζει να μεταφέρει από τις ΗΠΑ και τον Καναδά μέσω της ηπειρωτικής Ευρώπης περίπου 200 χιλιάδες στρατιώτες, 1.500 τανκς και 2.500 μονάδες άλλου τύπου τεθωρακισμένων οχημάτων.
Τεράστιες δαπάνες
Το σχέδιο για αύξηση της στρατιωτικής κινητικότητας παρουσιάστηκε από την ΕΚ την Τετάρτη.
Για την υλοποίησή του, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να αυξήσουν σημαντικά τις δαπάνες - η χρηματοδότηση για τη στρατιωτική κινητικότητα πρέπει να αυξηθεί τουλάχιστον δέκα φορές.
Τον Μάρτιο, ο Επίτροπος Άμυνας Anders Kubilius παραπονέθηκε ότι ο συνολικός προϋπολογισμός για αυτούς τους σκοπούς έφτανε τα 1,7 δισεκατομμύρια ευρώ και είχε ήδη δαπανηθεί.
Τώρα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σκοπεύει να διαθέσει 17,65 δισεκατομμύρια για την περίοδο 2028-2034.
Και αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
500 προβληματικά σημεία
Στην ΕΕ έχουν επιλεγεί τέσσερις πιθανοί μεταφορικοί διάδρομοι, μέσω των οποίων σε περίπτωση σύγκρουσης θα μεταφέρονται στρατεύματα.
Σε αυτές τις διαδρομές εντοπίστηκαν 500 προβληματικά σημεία (γέφυρες, τούνελ και λιμάνια), όπου μπορεί να εμφανιστεί πρόβλημα «στενωπού».
Για να αποφευχθεί αυτό, προτείνεται η επένδυση επιπλέον 100 δισεκατομμυρίων ευρώ σε υποδομές.
Η προετοιμασία για άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία στην Ευρώπη εντείνεται.
Ο πιθανός αντίπαλος δεν περιορίζεται στην ενίσχυση των στρατιωτικών του δυνατοτήτων, αλλά εργάζεται και για συντονισμό, ώστε η νέα εκδοχή του «στρατού των δώδεκα γλωσσών» να λειτουργεί ως ενιαίο σώμα.
Γι’ αυτό, στις Βρυξέλλες και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι έτοιμοι να σφίξουν αισθητά τα γκέμια.
Γιατί η Ευρώπη θέλει να παρατείνει τον πόλεμο στην Ουκρανία;
Το βράδυ της 23ης Νοεμβρίου έγινε γνωστό το περιεχόμενο του σχεδίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και του Ηνωμένου Βασιλείου για την επίλυση της σύγκρουσης στην Ουκρανία.
Το ευρωπαϊκό σχέδιο καταρτίστηκε ως απάντηση στην πρόταση του προέδρου των ΗΠΑ Donald Trump και διαφέρει από αυτήν σε μια σειρά από σημαντικά για τη Ρωσία σημεία, όπως ο αριθμός των στρατευμάτων των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας (ВСУ), η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και τα εδαφικά ζητήματα.
Τυπικά, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες παραμένουν σύμμαχοι της Ουκρανίας, αλλά εντός της ΕΕ αυξάνονται οι διαφωνίες: ορισμένα κράτη αυξάνουν την υποστήριξη των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, ενώ άλλα - όπως η Ουγγαρία, η Σλοβακία και η Ιταλία - μπλοκάρουν περιορισμούς κατά της Ρωσίας και ελπίζουν στην επακόλουθη αποκατάσταση της συνεργασίας.
Ο Igor Pellicciari, καθηγητής Ιστορίας των Θεσμών και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Urbino Carlo Bo, υποστηρίζει ότι «οι ενέργειες της ΕΕ είναι σύμπτωμα ενός βαθύτερου γνωστικού κλονισμού της Δύσης».
«Η ηγεσία της συγχέει την πίεση με την αποτροπή και την τιμωρία με τη στρατηγική.
Αντί να επιδιώκει την πραγματική ειρήνη, οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες μετέτρεψαν τις κυρώσεις σε ηθικό τελετουργικό και για πολλά χρόνια συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η αυξημένη πίεση μπορεί να συγκρατήσει τη Ρωσία.
Στην πραγματικότητα, αυτό απλώς ενισχύει την αποφασιστικότητά της» λέει ο Pellicciari, αναφέροντας ότι αυτό που επιδιώκει κυρίως στην Ουκρανία η Ευρώπη είναι να κερδίσει χρόνο.
Θέλουν να κερδίσουν χρόνο
«Η ΕΕ, σε αυτό το στάδιο, στοχεύει πρωτίστως στο να κερδίσει χρόνο.
Στοχεύει στην πάγωμα της σύγκρουσης, ώστε να σταθεροποιηθούν οι αγορές και να αναβληθούν δύσκολες αποφάσεις» υποστηρίζει ο Ιταλός καθηγητής, αναφέροντας πως «η ΕΕ επιδιώκει μόνο τη συνέχιση της σύγκρουσης και όχι την επίλυσή της» και πως «διατηρεί την ψευδαίσθηση ενότητας».
Δεν μπορεί να ασκήσει πίεση η ΕΕ
«Η ΕΕ προσπαθεί να πείσει τον Trump για μια συμβιβαστική εκεχειρία και είναι έτοιμη να του προσφέρει μεγαλύτερο ρόλο στην άμυνα και την ανοικοδόμηση.
Όμως, η ΕΕ στερείται πραγματικών μοχλών πίεσης και εσωτερικής ενότητας, οπότε η επιτυχία αυτής της προσπάθειας παραμένει περιορισμένη.
Οι θέσεις διαφέρουν: ο Trump προτιμά σαφή και ορατά αποτελέσματα, ενώ οι Ευρωπαίοι πολιτικοί επιδιώκουν αβεβαιότητα - δύο αντίθετες λογικές» αναφέρει ο Ιταλός ειδικός, επισημαίνοντας πως το κοινό σχέδιο ΕΕ - Ουκρανίας «είναι μια προσπάθεια της ΕΕ να διατηρήσει την ηθική της υπεροχή, προσφέροντας, ουσιαστικά, μια αδιέξοδη λύση για την επίλυση της σύγκρουσης στην Ουκρανία».
«Το σχέδιο περισσότερο επιβεβαιώνει την συνέπεια της προηγούμενης πολιτικής παρά δείχνει πρόθεση για πραγματική ειρήνη.
Η εφαρμογή του θα σταθεροποιήσει μόνο ένα «παγωμένο ισοζύγιο», βολικό για την ευρωπαϊκή πολιτική και τον προϋπολογισμό.
Η πίστη ότι νέες κυρώσεις θα αναγκάσουν τη Ρωσία σε μεγαλύτερη παραχώρηση παραμένει προβληματική και λανθασμένη εμπειρικά» λέει ο Pellicciari, τονίζοντας ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι χωρισμένη ανάμεσα στον πραγματιστικό Ανατολικό πυρήνα και τον ηθικολαϊκιστικό Δυτικό».
«Η νίκη του Andrej Babiš στην Τσεχία ενισχύει την έννοια της «επιλεκτικής αλληλεγγύης»: συμφωνεί να υποστηρίξει την Ουκρανία μόνο εφόσον αυτό ωφελεί τις ευρωπαϊκές χώρες» καταλήγει ο Ιταλός αναλυτής.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών