Ο πρώην επικεφαλής της Mossad, δήλωσε ότι υπάρχει μια «πρωτοφανής» συνεργασία Hamas και Τουρκίας στη Νότια Συρία κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία - Η περιοχή αυτή, που στο παρελθόν απασχόλησε για τη δράση της Hamas, μετατρέπεται ξανά σε κόμβο σύγκρουσης και ανταγωνισμών
Η Μέση Ανατολή εισέρχεται σε μια νέα φάση στρατηγικής αναμέτρησης, με τη Συρία να επανέρχεται στο επίκεντρο των γεωπολιτικών συγκρούσεων.
Πίσω από τη ρητορική περί «ομαλοποίησης» των σχέσεων μεταξύ Δαμασκού και Τελ Αβίβ, αναδύεται ένα σαφές μοτίβο: το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του προετοιμάζονται για την επόμενη μεγάλη σύγκρουση στην περιοχή.
Και η Συρία αποτελεί τον πιθανό επόμενο στόχο.
Σιωνιστικός σχεδιασμός και IMEC
Η επιθετικότητα του Ισραήλ δεν είναι συγκυριακή ούτε αποτέλεσμα μόνο της κυβερνητικής σύνθεσης.
Αντιθέτως, αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του σιωνιστικού εγχειρήματος, που συνδέεται πλέον με μεγαλύτερα στρατηγικά σχέδια, όπως το IMEC (India-Middle East-Europe Economic Corridor).
Το έργο αυτό επιδιώκει να παρακάμψει τον Δρόμο του Μεταξιού της Κίνας, χτυπώντας τα βασικά του σημεία σύνδεσης — μεταξύ των οποίων βρίσκεται και η Συρία, με τον κρίσιμο ρόλο που θα μπορούσε να παίξει η επαναλειτουργία της Σιδηροδρομικής Γραμμής Hejaz.
Γι’ αυτό και παρατηρείται κινητικότητα στην Νότια Συρία, όπου η ανάμιξη της Τουρκίας, της Hezbollah και του Ιράν διαμορφώνει μια νέα πολεμική πραγματικότητα.
Η Συρία δεν «ομαλοποιείται»· εισέρχεται σε νέα φάση εδαφικής απειλής και διχοτόμησης.
Αποκάλυψη Mossad
Ο πρώην επικεφαλής της Mossad Oded Aylam, δήλωσε πρόσφατα ότι υπάρχει μια «πρωτοφανής» συνεργασία Hamas και Τουρκίας στη Νότια Συρία, ειδικά στην περιοχή της Daraa — κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία.
Η περιοχή αυτή, που στο παρελθόν απασχόλησε για τη δράση της Hamas, μετατρέπεται ξανά σε κόμβο σύγκρουσης και ανταγωνισμών.
Παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις, φαίνεται να διαμορφώνεται ένα άτυπο τρίγωνο συνεργασίας μεταξύ Ιράν – Hamas – Τουρκίας.
Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «Πλημμύρα του Al-Aqsa», η Hamas επιχείρησε βομβαρδισμούς από συριακό έδαφος, με σιωπηρή ανοχή του καθεστώτος Assad — δείγμα ότι οι παλαιές συμμαχίες παραμένουν ενεργές και μπορεί να επανενεργοποιηθούν.
Δίπολο Ισραήλ - Τουρκίας
Η Τουρκία παρουσιάζεται ως μέρος του φιλοϊρανικού μετώπου, όμως συνεχίζει τις εμπορικές συναλλαγές με το Ισραήλ.
Γιατί;
Η απάντηση βρίσκεται στη στρατηγική της Κίνας: απομόνωση των ΗΠΑ χωρίς ανοιχτή σύγκρουση.
Η Άγκυρα, υιοθετώντας αυτήν τη μεθοδολογία, προσπαθεί να αποφύγει την κατά μέτωπο αντιπαράθεση με την Ουάσινγκτον, διατηρώντας όμως στρατηγικές «γραμμές διαφυγής».
Παρόλο που υποστηρίζει ρητορικά την Παλαιστίνη, δεν κόβει τους οικονομικούς δεσμούς με το Ισραήλ, φοβούμενη τις αντιδράσεις των Αμερικανών Ρεπουμπλικάνων.
Το αντάλλαγμα; Παραχωρήσεις σε άλλα περιφερειακά μέτωπα, όπου η Τουρκία επιδιώκει να καλύψει το κενό που αφήνει η σταδιακή απόσυρση των ΗΠΑ.
Με άλλα λόγια, ο Τούρκος πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan δεν παίζει μόνο για την Παλαιστίνη ή το Ισλάμ· παίζει για τον γεωπολιτικό ρόλο της Άγκυρας στη μετα-αμερικανική Εγγύς Ανατολή.
Κίνα, Τουρκία και η υποκρισία του «αντισιωνισμού»
Ο κινεζικός τρόπος αντιπαράθεσης —εμπορική συνεργασία με τους σιωνιστές για να αποδυναμωθεί η αμερικανική επιρροή— είναι απολύτως συμβατός με τη γεωπολιτική σκέψη της Κίνας.
Ωστόσο, η Τουρκία δεν είναι Κίνα.
Παρά τον φιλοϊσλαμικό της μανδύα, λειτουργεί με δυτική λογική, έστω και με ασιατική τακτική.
Αυτό θέτει ερωτήματα νομιμότητας: μπορεί ένα κράτος που αυτοπροσδιορίζεται ως μουσουλμανικό να αντιγράφει την realpolitik της Κίνας, τη στιγμή που εμπορεύεται με τον κατακτητή της Ιερουσαλήμ;
Το επόμενο μέτωπο
Η σύγκρουση στη Συρία μεταξύ των δύο συνασπισμών (Ιράν, Hezbollah, Hamas, Τουρκία εναντίον Ισραήλ, ΗΠΑ και τοπικοί σύμμαχοι) δείχνει αναπόφευκτη.
Οι προετοιμασίες είναι σε πλήρη εξέλιξη, και το ερώτημα δεν είναι αν θα ξεσπάσει η σύγκρουση, αλλά πότε και σε ποια μορφή.
Η ομολογία του πρώην ηγέτη της Al Qaeda στη Συρία, ότι η κατάληψη της Δαμασκού απέτρεψε ευρύτερο πόλεμο, είναι πλέον άνευ σημασίας.
Η δυναμική των συμμαχιών και η επιταχυνόμενη κατάρρευση των σταθερών της περιοχής δείχνουν ότι ο πόλεμος αυτός μετατέθηκε — αλλά δεν αποφεύχθηκε.
Ο σχηματισμός του νέου μετώπου και το τέλος των ψευδαισθήσεων
Η Μέση Ανατολή εισέρχεται σε μια νέα εποχή πολυεπίπεδων συρράξεων, όπου ο παραδοσιακός άξονας Δύσης – Ανατολής αντικαθίσταται από ένα δαιδαλώδες πλέγμα συμφερόντων, υποκρισίας και αναδιανομής ισχύος.
• Η Συρία αποτελεί την επόμενη εστία φωτιάς.
• Το Ισραήλ δεν σχεδιάζει ειρήνη· σχεδιάζει επόμενο πόλεμο.
• Η Τουρκία προσποιείται την αντίσταση ενώ διαπραγματεύεται τις θέσεις της με τους ισχυρούς.
• Η Κίνα καθοδηγεί σκιωδώς, χωρίς ποτέ να καεί από τη φωτιά που ανάβουν άλλοι.
Και ενώ οι παίκτες κινούνται στην παγκόσμια σκακιέρα, ο παλαιστινιακός λαός και η Συρία πληρώνουν το τίμημα της γεωπολιτικής.
Η Συρία δεν είναι απλώς ένας γεωγραφικός χώρος – είναι κόμβος διαδρόμων, ιδεολογιών και στρατηγικών συμφερόντων.
Όποιος ελέγχει την εσωτερική αρχιτεκτονική της χώρας, ελέγχει τη διασύνδεση Μέσης Ανατολής – Ασίας – Μεσογείου.
Αυτό καθιστά τη χώρα στόχο για τους σιωνιστικούς και αμερικανικούς σχεδιασμούς, ενώ η επιμονή σε πολιτικές αποσταθεροποίησης δείχνει ότι ο στόχος δεν είναι μόνο η «ασφάλεια του Ισραήλ», αλλά και η παρεμπόδιση κάθε εναλλακτικής περιφερειακής ολοκλήρωσης – είτε πρόκειται για το Ιράν, είτε για την Κίνα, είτε για τον Αραβικό Κόσμο.
Μόνιμη πηγή αποσταθεροποίησης το Ισραήλ
Το σιωνιστικό καθεστώς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ένταση, χωρίς την απειλή, χωρίς τον πόλεμο.
Η ίδια του η πολιτική και ιδεολογική ύπαρξη είναι δεμένη με το δόγμα της μόνιμης επιθετικότητας.
Οποιαδήποτε ειρηνική αναδιάταξη της περιοχής που δεν περιλαμβάνει την ηγεμονία του Τελ Αβίβ, θεωρείται απειλή.
Γι’ αυτό και η ειρήνη στη Συρία — ή σε οποιοδήποτε άλλο μέτωπο της περιοχής — αποτελεί για το Ισραήλ στρατηγική απώλεια.
Η Τουρκία του Erdogan βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο.
Από τη μία πλευρά, η φιλοπαλαιστινιακή ρητορική του κυβερνώντος κόμματος AKP και η επιθυμία ανάδειξης της Τουρκίας σε «ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου» την ωθεί προς τη σύγκρουση με το Ισραήλ και τους Αμερικανούς συμμάχους του.
Από την άλλη, η πραγματικότητα της τουρκικής οικονομίας, η ανάγκη για ξένα κεφάλαια, τεχνολογία, εξαγωγές και γεωπολιτική ανοχή από την Ουάσινγκτον, τη συγκρατεί.
Αυτό το διπλό παιχνίδι είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της σύγχρονης τουρκικής πολιτικής: στηρίζει εμμέσως Hamas και Ιράν, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει το εμπόριο με το Ισραήλ και «διαπραγματεύεται» την εχθρότητά της με αντάλλαγμα προνόμια.
Η πολιτική αυτή όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ αόριστον: η σύγκρουση συμφερόντων θα φέρει αργά ή γρήγορα ρήξη, είτε εσωτερικά (στο τουρκικό πολιτικό σύστημα), είτε εξωτερικά (στις περιφερειακές ισορροπίες).
Η Κίνα, αν και απούσα από το στρατιωτικό πεδίο, είναι πανταχού παρούσα μέσω οικονομίας και στρατηγικής υπομονής.
Χρησιμοποιεί τα εργαλεία του εμπορίου, της τεχνολογίας και των επενδύσεων για να απομονώσει σταδιακά τις Ηνωμένες Πολιτείες από την περιοχή, χωρίς ποτέ να προκαλέσει άμεση σύγκρουση.
Για το Πεκίνο, ο Erdogan είναι απλώς χρήσιμος.
Η συνεργασία με το Ισραήλ, όσο αντιφατική κι αν φαίνεται, είναι ένα ακόμη μέσο άσκησης πίεσης στην αμερικανική ηγεμονία.
Η Ευρώπη εκτός παιχνιδιού, ο Αραβικός κόσμος σε παράλυση
Εν τω μεταξύ, η Ευρώπη απουσιάζει από τις εξελίξεις — εγκλωβισμένη σε πολιτικές αστάθειες, οικονομικά ελλείμματα και στρατηγική ανυπαρξία.
Ο Αραβικός κόσμος, από την άλλη, είτε έχει συνθηκολογήσει (με τις Συμφωνίες του Αβραάμ) είτε έχει κατακερματιστεί από εμφύλιες συγκρούσεις.
Η περιφερειακή αναδιάταξη γίνεται χωρίς τους Άραβες και χωρίς τους Ευρωπαίους — με άξονες την Άγκυρα, την Τεχεράνη, το Τελ Αβίβ, τη Μόσχα, το Πεκίνο και φυσικά την Ουάσινγκτον.
Η Μέση Ανατολή εισέρχεται σε νέα πολυπολική πραγματικότητα, χωρίς ξεκάθαρους νικητές.
Οι παλαιές συμμαχίες ρευστοποιούνται.
Η Συρία γίνεται και πάλι πειραματικό πεδίο σύγκρουσης ιδεολογιών, στρατηγικών, και παγκόσμιων συμφερόντων.
Η Τουρκία, διχασμένη ανάμεσα στον ισλαμικό ρόλο και τον γεωπολιτικό πραγματισμό, αποτελεί ασταθή μεταβλητή.
Η Κίνα παίζει μακροπρόθεσμο παιχνίδι.
www.bankingnews.gr
Πίσω από τη ρητορική περί «ομαλοποίησης» των σχέσεων μεταξύ Δαμασκού και Τελ Αβίβ, αναδύεται ένα σαφές μοτίβο: το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του προετοιμάζονται για την επόμενη μεγάλη σύγκρουση στην περιοχή.
Και η Συρία αποτελεί τον πιθανό επόμενο στόχο.
Σιωνιστικός σχεδιασμός και IMEC
Η επιθετικότητα του Ισραήλ δεν είναι συγκυριακή ούτε αποτέλεσμα μόνο της κυβερνητικής σύνθεσης.
Αντιθέτως, αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του σιωνιστικού εγχειρήματος, που συνδέεται πλέον με μεγαλύτερα στρατηγικά σχέδια, όπως το IMEC (India-Middle East-Europe Economic Corridor).
Το έργο αυτό επιδιώκει να παρακάμψει τον Δρόμο του Μεταξιού της Κίνας, χτυπώντας τα βασικά του σημεία σύνδεσης — μεταξύ των οποίων βρίσκεται και η Συρία, με τον κρίσιμο ρόλο που θα μπορούσε να παίξει η επαναλειτουργία της Σιδηροδρομικής Γραμμής Hejaz.
Γι’ αυτό και παρατηρείται κινητικότητα στην Νότια Συρία, όπου η ανάμιξη της Τουρκίας, της Hezbollah και του Ιράν διαμορφώνει μια νέα πολεμική πραγματικότητα.
Η Συρία δεν «ομαλοποιείται»· εισέρχεται σε νέα φάση εδαφικής απειλής και διχοτόμησης.
Αποκάλυψη Mossad
Ο πρώην επικεφαλής της Mossad Oded Aylam, δήλωσε πρόσφατα ότι υπάρχει μια «πρωτοφανής» συνεργασία Hamas και Τουρκίας στη Νότια Συρία, ειδικά στην περιοχή της Daraa — κοντά στα σύνορα με την Ιορδανία.
Η περιοχή αυτή, που στο παρελθόν απασχόλησε για τη δράση της Hamas, μετατρέπεται ξανά σε κόμβο σύγκρουσης και ανταγωνισμών.
Παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις, φαίνεται να διαμορφώνεται ένα άτυπο τρίγωνο συνεργασίας μεταξύ Ιράν – Hamas – Τουρκίας.
Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «Πλημμύρα του Al-Aqsa», η Hamas επιχείρησε βομβαρδισμούς από συριακό έδαφος, με σιωπηρή ανοχή του καθεστώτος Assad — δείγμα ότι οι παλαιές συμμαχίες παραμένουν ενεργές και μπορεί να επανενεργοποιηθούν.
Δίπολο Ισραήλ - Τουρκίας
Η Τουρκία παρουσιάζεται ως μέρος του φιλοϊρανικού μετώπου, όμως συνεχίζει τις εμπορικές συναλλαγές με το Ισραήλ.
Γιατί;
Η απάντηση βρίσκεται στη στρατηγική της Κίνας: απομόνωση των ΗΠΑ χωρίς ανοιχτή σύγκρουση.
Η Άγκυρα, υιοθετώντας αυτήν τη μεθοδολογία, προσπαθεί να αποφύγει την κατά μέτωπο αντιπαράθεση με την Ουάσινγκτον, διατηρώντας όμως στρατηγικές «γραμμές διαφυγής».
Παρόλο που υποστηρίζει ρητορικά την Παλαιστίνη, δεν κόβει τους οικονομικούς δεσμούς με το Ισραήλ, φοβούμενη τις αντιδράσεις των Αμερικανών Ρεπουμπλικάνων.
Το αντάλλαγμα; Παραχωρήσεις σε άλλα περιφερειακά μέτωπα, όπου η Τουρκία επιδιώκει να καλύψει το κενό που αφήνει η σταδιακή απόσυρση των ΗΠΑ.
Με άλλα λόγια, ο Τούρκος πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan δεν παίζει μόνο για την Παλαιστίνη ή το Ισλάμ· παίζει για τον γεωπολιτικό ρόλο της Άγκυρας στη μετα-αμερικανική Εγγύς Ανατολή.
Κίνα, Τουρκία και η υποκρισία του «αντισιωνισμού»
Ο κινεζικός τρόπος αντιπαράθεσης —εμπορική συνεργασία με τους σιωνιστές για να αποδυναμωθεί η αμερικανική επιρροή— είναι απολύτως συμβατός με τη γεωπολιτική σκέψη της Κίνας.
Ωστόσο, η Τουρκία δεν είναι Κίνα.
Παρά τον φιλοϊσλαμικό της μανδύα, λειτουργεί με δυτική λογική, έστω και με ασιατική τακτική.
Αυτό θέτει ερωτήματα νομιμότητας: μπορεί ένα κράτος που αυτοπροσδιορίζεται ως μουσουλμανικό να αντιγράφει την realpolitik της Κίνας, τη στιγμή που εμπορεύεται με τον κατακτητή της Ιερουσαλήμ;
Το επόμενο μέτωπο
Η σύγκρουση στη Συρία μεταξύ των δύο συνασπισμών (Ιράν, Hezbollah, Hamas, Τουρκία εναντίον Ισραήλ, ΗΠΑ και τοπικοί σύμμαχοι) δείχνει αναπόφευκτη.
Οι προετοιμασίες είναι σε πλήρη εξέλιξη, και το ερώτημα δεν είναι αν θα ξεσπάσει η σύγκρουση, αλλά πότε και σε ποια μορφή.
Η ομολογία του πρώην ηγέτη της Al Qaeda στη Συρία, ότι η κατάληψη της Δαμασκού απέτρεψε ευρύτερο πόλεμο, είναι πλέον άνευ σημασίας.
Η δυναμική των συμμαχιών και η επιταχυνόμενη κατάρρευση των σταθερών της περιοχής δείχνουν ότι ο πόλεμος αυτός μετατέθηκε — αλλά δεν αποφεύχθηκε.
Ο σχηματισμός του νέου μετώπου και το τέλος των ψευδαισθήσεων
Η Μέση Ανατολή εισέρχεται σε μια νέα εποχή πολυεπίπεδων συρράξεων, όπου ο παραδοσιακός άξονας Δύσης – Ανατολής αντικαθίσταται από ένα δαιδαλώδες πλέγμα συμφερόντων, υποκρισίας και αναδιανομής ισχύος.
• Η Συρία αποτελεί την επόμενη εστία φωτιάς.
• Το Ισραήλ δεν σχεδιάζει ειρήνη· σχεδιάζει επόμενο πόλεμο.
• Η Τουρκία προσποιείται την αντίσταση ενώ διαπραγματεύεται τις θέσεις της με τους ισχυρούς.
• Η Κίνα καθοδηγεί σκιωδώς, χωρίς ποτέ να καεί από τη φωτιά που ανάβουν άλλοι.
Και ενώ οι παίκτες κινούνται στην παγκόσμια σκακιέρα, ο παλαιστινιακός λαός και η Συρία πληρώνουν το τίμημα της γεωπολιτικής.
Η Συρία δεν είναι απλώς ένας γεωγραφικός χώρος – είναι κόμβος διαδρόμων, ιδεολογιών και στρατηγικών συμφερόντων.
Όποιος ελέγχει την εσωτερική αρχιτεκτονική της χώρας, ελέγχει τη διασύνδεση Μέσης Ανατολής – Ασίας – Μεσογείου.
Αυτό καθιστά τη χώρα στόχο για τους σιωνιστικούς και αμερικανικούς σχεδιασμούς, ενώ η επιμονή σε πολιτικές αποσταθεροποίησης δείχνει ότι ο στόχος δεν είναι μόνο η «ασφάλεια του Ισραήλ», αλλά και η παρεμπόδιση κάθε εναλλακτικής περιφερειακής ολοκλήρωσης – είτε πρόκειται για το Ιράν, είτε για την Κίνα, είτε για τον Αραβικό Κόσμο.
Μόνιμη πηγή αποσταθεροποίησης το Ισραήλ
Το σιωνιστικό καθεστώς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ένταση, χωρίς την απειλή, χωρίς τον πόλεμο.
Η ίδια του η πολιτική και ιδεολογική ύπαρξη είναι δεμένη με το δόγμα της μόνιμης επιθετικότητας.
Οποιαδήποτε ειρηνική αναδιάταξη της περιοχής που δεν περιλαμβάνει την ηγεμονία του Τελ Αβίβ, θεωρείται απειλή.
Γι’ αυτό και η ειρήνη στη Συρία — ή σε οποιοδήποτε άλλο μέτωπο της περιοχής — αποτελεί για το Ισραήλ στρατηγική απώλεια.
Η Τουρκία του Erdogan βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο.
Από τη μία πλευρά, η φιλοπαλαιστινιακή ρητορική του κυβερνώντος κόμματος AKP και η επιθυμία ανάδειξης της Τουρκίας σε «ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου» την ωθεί προς τη σύγκρουση με το Ισραήλ και τους Αμερικανούς συμμάχους του.
Από την άλλη, η πραγματικότητα της τουρκικής οικονομίας, η ανάγκη για ξένα κεφάλαια, τεχνολογία, εξαγωγές και γεωπολιτική ανοχή από την Ουάσινγκτον, τη συγκρατεί.
Αυτό το διπλό παιχνίδι είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της σύγχρονης τουρκικής πολιτικής: στηρίζει εμμέσως Hamas και Ιράν, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει το εμπόριο με το Ισραήλ και «διαπραγματεύεται» την εχθρότητά της με αντάλλαγμα προνόμια.
Η πολιτική αυτή όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ αόριστον: η σύγκρουση συμφερόντων θα φέρει αργά ή γρήγορα ρήξη, είτε εσωτερικά (στο τουρκικό πολιτικό σύστημα), είτε εξωτερικά (στις περιφερειακές ισορροπίες).
Η Κίνα, αν και απούσα από το στρατιωτικό πεδίο, είναι πανταχού παρούσα μέσω οικονομίας και στρατηγικής υπομονής.
Χρησιμοποιεί τα εργαλεία του εμπορίου, της τεχνολογίας και των επενδύσεων για να απομονώσει σταδιακά τις Ηνωμένες Πολιτείες από την περιοχή, χωρίς ποτέ να προκαλέσει άμεση σύγκρουση.
Για το Πεκίνο, ο Erdogan είναι απλώς χρήσιμος.
Η συνεργασία με το Ισραήλ, όσο αντιφατική κι αν φαίνεται, είναι ένα ακόμη μέσο άσκησης πίεσης στην αμερικανική ηγεμονία.
Η Ευρώπη εκτός παιχνιδιού, ο Αραβικός κόσμος σε παράλυση
Εν τω μεταξύ, η Ευρώπη απουσιάζει από τις εξελίξεις — εγκλωβισμένη σε πολιτικές αστάθειες, οικονομικά ελλείμματα και στρατηγική ανυπαρξία.
Ο Αραβικός κόσμος, από την άλλη, είτε έχει συνθηκολογήσει (με τις Συμφωνίες του Αβραάμ) είτε έχει κατακερματιστεί από εμφύλιες συγκρούσεις.
Η περιφερειακή αναδιάταξη γίνεται χωρίς τους Άραβες και χωρίς τους Ευρωπαίους — με άξονες την Άγκυρα, την Τεχεράνη, το Τελ Αβίβ, τη Μόσχα, το Πεκίνο και φυσικά την Ουάσινγκτον.
Η Μέση Ανατολή εισέρχεται σε νέα πολυπολική πραγματικότητα, χωρίς ξεκάθαρους νικητές.
Οι παλαιές συμμαχίες ρευστοποιούνται.
Η Συρία γίνεται και πάλι πειραματικό πεδίο σύγκρουσης ιδεολογιών, στρατηγικών, και παγκόσμιων συμφερόντων.
Η Τουρκία, διχασμένη ανάμεσα στον ισλαμικό ρόλο και τον γεωπολιτικό πραγματισμό, αποτελεί ασταθή μεταβλητή.
Η Κίνα παίζει μακροπρόθεσμο παιχνίδι.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών