Γερμανίδα δημοσιογράφος σε ελληνικό νοσοκομείο... εκθέτει τη χώρα για την κατάσταση στην Υγεία

Τον Σεπτέμβριο του 2024 δημοσιογράφος της Süddeutsche Zeitung βρέθηκε για κάποιες ημέρες στην Ελλάδα, κατά τη διαμονή της στη χώρα ενεπλάκη σε σοβαρό τροχαίο, από το οποίο κινδύνευσε να μείνει ακόμα και παράλυτη.
Μετά από αυτή την εμπειρία, γράφει στην εφημερίδα του Μονάχου για τα προβλήματα που αντιμετώπισε κατά την παραμονή της στα ελληνικά νοσοκομεία.
Συγκεκριμένα, έπειτα από το ατύχημα, το οποίο συνέβη στην Πελοπόννησο, η συντάκτρια του κειμένου βρέθηκε «σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο, στο οποίο δεν μπορούσαν να μου προσφέρουν τίποτα άλλο πέρα από παυσίπονα. Το νοσοκομείο δεν είχε επίσης μαγνητικό τομογράφο. […]
Εγώ εν τω μεταξύ δεν μπορώ να σταθώ όρθια, να κουνήσω τα χέρια και τις παλάμες μου, να χρησιμοποιήσω το κινητό μου.

[…] Επί δύο μέρες έκανε τηλέφωνα ο νεαρός γιατρός του νοσοκομείου […] και το μεθεπόμενο πρωί ήρθε επιτέλους χαμογελαστός στο κρεβάτι μου, για να με ενημερώσει πως μου βρήκε μία θέση στο ΚΑΤ.
Μεσημέρι ξεκινήσαμε με το ασθενοφόρο που έστειλαν και έπειτα από δυόμισι ώρες βρεθήκαμε κολλημένοι στο μποτιλιάρισμα της Αθήνας».

Όπως εξηγεί η συντάκτρια της SZ, «στην Ελλάδα η πλήρης περίθαλψη, δηλαδή ιατρική περίθαλψη συν νοσηλευτική φροντίδα, παρέχεται μόνο σε ορισμένες ιδιωτικές κλινικές, τις οποίες μπορούν να καλύψουν οικονομικά μόνο λίγοι πολίτες. Οι περισσότεροι Έλληνες εξαρτώνται από το κρατικό σύστημα υγείας, στο οποίο ανήκουν τα δημόσια νοσοκομεία που είναι δωρεάν για τους Έλληνες – μονάχα εκ πρώτης όψεως όμως. Διότι το ελληνικό σύστημα επιφυλάσσει πολλά "κρυμμένα” κόστη στους ασθενείς, όπως ανακάλυψα». Η Γερμανίδα δημοσιογράφος χρειάστηκε μάλιστα να χειρουργηθεί στην Αθήνα.

Όπως γράφει, ο βασικός λόγος που οι μέρες παραμονής της στα ελληνικά νοσοκομεία δεν ήταν πραγματικό μαρτύριο, ήταν επειδή είχε στο πλάι της φίλες και φίλους που τη φρόντιζαν, την τάιζαν ή ακόμα και της έπλεναν τα δόντια, πράγματα τα οποία δεν θα μπορούσε να κάνει καθόλου χωρίς εκείνους, μιας και οι νοσηλευτές στα ελληνικά νοσοκομεία είναι σχεδόν… ανύπαρκτοι.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η συντάκτρια της SZ, «δίπλα σε κάθε κρεβάτι στέκονταν, κάθονταν, μιλούσαν παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες, σύζυγοι, θείες, διότι χωρίς τους συγγενείς να φροντίζουν τους ασθενείς, δεν μπορεί να λειτουργήσει κανένα ελληνικό νοσοκομείο».

www.bankingnews.gr