Η ευρωπαϊκή άκαμπτη και τυφλή υποστήριξη των πολιτικών των ΗΠΑ στη σύγκρουση στην Ουκρανία και οι τρομερές οικονομικές και πολιτικές συνέπειες που έχει, φέρνουν την πολιτική αρχιτεκτονική της ηπείρου σε μια καθοριστική στιγμή
Καθώς η σύγκρουση στην Ουκρανία συνεχίζεται, ένα βασικό ερώτημα με ηθικές διαστάσεις έχει ανακύψει και θα πρέπει να απαντηθεί σύντομα από τους Ευρωπαίους πολιτικούς: πόσο ηθικό είναι να υποστηρίζεις την Ουκρανία "όσο χρειαστεί" ενάντια στην ανάγκη προστασίας της ευημερίας των δικών σου πολιτών και στο συνταγματικό καθήκον να ακολουθείς την εντολή του λαού σου, που είναι ο βασικός κανόνας της Δημοκρατίας;
Η ευρωπαϊκή άκαμπτη και τυφλή υποστήριξη των πολιτικών των ΗΠΑ στη σύγκρουση στην Ουκρανία και οι τρομερές οικονομικές και πολιτικές συνέπειες που έχει, φέρνουν την πολιτική αρχιτεκτονική της ηπείρου σε μια καθοριστική στιγμή, η οποία μπορεί να επιλυθεί μόνο με το τέλος του καθεστώτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και την ανάδυση μιας νέας και ακόμη απροσδιόριστης πολιτικής διευθέτησης.
Το οικονομικό κόστος των κυρώσεων
Ποντάροντας στην ήττα της Ρωσίας και την πτώση του Vladimir Putin, η ΕΕ ακολούθησε τον οικονομικό πόλεμο κατά της Ρωσίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ μέσω κυρώσεων που ξεπερνούν πλέον κατά πολύ αυτές που έχουν επιβληθεί κατά οποιασδήποτε άλλης χώρας στη γη, αλλά παρ' όλα αυτά έχουν αποτύχει.
Από την άλλη πλευρά, πέρα από τις δυσμενείς επιπτώσεις στους καταναλωτές και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που προκαλούνται από την αύξηση των λογαριασμών ενέργειας, τον γενικό πληθωρισμό και τις προοπτικές σοβαρής έλλειψης θέρμανσης τον φετινό χειμώνα, οι κυρώσεις της ΕΕ κατά της Ρωσίας προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά στην οικονομία της ηπείρου.
Οι ενεργοβόρες μεταποιητικές επιχειρήσεις χρεοκοπούν ή μετακινούνται στο εξωτερικό ώστε να πετύχουν χαμηλότερο κόστος ενέργειας, προκαλώντας κλείσιμο επιχειρήσεων, επιδείνωση των εμπορικών ισοζυγίων, σοβαρή διάβρωση του νομίσματος του ευρώ, απώλειες θέσεων εργασίας, καταστροφή του κατασκευαστικού ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος της ηπείρου που οικοδομήθηκε επί δεκαετίες και μια αναπόφευκτη και σοβαρή ύφεση τους επόμενους μήνες.
Ο συνολικός πολιτικός και κοινωνικός αντίκτυπος αυτών των γεγονότων στο μέλλον της ηπείρου είναι ακόμη ασαφής, καθώς δεν υπάρχει διαφυγή από την έλλειψη φυσικών πόρων της.
Ρωσοφοβία
Οι αποφάσεις της ΕΕ για τη στήριξη της Ουκρανίας ελήφθησαν δήθεν στο όνομα της Δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και των δυτικών αξιών και ενάντια σε μια στρατιωτική δράση της Ρωσίας που θεωρείται απρόκλητη και παράνομη.
Η ΕΕ φαίνεται να ανησυχεί επίσης για τη διατάραξη των συνόρων μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο -ή μάλλον των εθνικών συνόρων που ακολούθησαν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου- και εξέφρασε αβάσιμους φόβους ότι οι ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελούν το προοίμιο για περαιτέρω επιθετικότητα στην Ευρώπη.
Κατά βάθος, μέσα από τις ενέργειές της κατά της Ρωσίας, η ψυχοσύνθεση της ευρωπαϊκής ηγεσίας φαίνεται να είχε μια καθαρτική εκτόνωση, απελευθερώνοντας μια παλιά ρωσοφοβία που εκδηλώθηκε στην Ευρώπη επί δεκαετίες, αν όχι αιώνες, συγχωνεύοντας την τσαρική Ρωσία, τη Σοβιετική Ένωση και τη Ρωσική Ομοσπονδία σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει και να πείσει τον μέσο Ευρωπαίο για μια εγγενή ρωσική πληγή που πρέπει να ξεριζωθεί μια για πάντα.
Με τη μονόπλευρη υπεράσπιση της Ουκρανίας, η ΕΕ δεν ήταν πρόθυμη να αναγνωρίσει και να αποδεχθεί τον εμφυλιοπολεμικό χαρακτήρα της σύγκρουσης στην Ουκρανία, τις εύλογες ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλεια και τις συνεχείς προειδοποιήσεις της επί σειρά ετών, το ιστορικό υπόβαθρο μιας σύγκρουσης που έχει τις ρίζες της στην κακομεταχείριση του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ουκρανίας, η οποία επιδεινώθηκε μετά το πραξικόπημα στην Ουκρανία που χρηματοδοτήθηκε από τις ΗΠΑ το 2014, καθώς και την αποτυχία της να υποστηρίξει μια διπλωματική διευθέτηση το 2015 - δηλαδή τις συμφωνίες του Μινσκ -, στην οποία έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο ως διαμεσολαβητής.
Η ΕΕ αγνοεί τα βαθιά ελαττώματα της σημερινής κυβέρνησης της Ουκρανίας και της κοινωνίας που προσπάθησε να δημιουργήσει, και οι δύο ορίζονται πλέον από την κραυγαλέα διαφθορά, τις πολιτικές διώξεις της αντιπολίτευσης και μια υπερεθνικιστική ιδεολογία, και όλα αυτά δύσκολα αντικατοπτρίζουν τις λεγόμενες ευρωπαϊκές αξίες.
Στο άρμα των ΗΠΑ
Δυστυχώς, η ΕΕ ήταν ανίκανη να αναπτύξει μια αυτόνομη και δίκαια ιδιοτελή ευρωπαϊκή εναλλακτική λύση στη σύγκρουση και έχει γίνει όμηρος της ηγεμονικής ατζέντας των ΗΠΑ.
Αρνούμενη να υιοθετήσει μια ισορροπημένη προσέγγιση, η ΕΕ αποκλείει τον εαυτό της από το να είναι ειλικρινής διαμεσολαβητής στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που μάλλον αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ξεκινήσουν.
Μη ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία, αναλαμβάνουν τώρα την πρωτοβουλία, γεγονός που αντικατοπτρίζεται, για παράδειγμα, στην πρόσφατη ρωσο-ουκρανική ανταλλαγή κρατουμένων, ένας εξέχων ρόλος αδιανόητος πριν από λίγους μήνες, ο οποίος είναι ντροπιαστικός για την Ευρώπη, δεδομένης της παραδοσιακής της θέσης στη διπλωματία.
Η ευθυγράμμιση της Ευρώπης με την ατζέντα των ΗΠΑ δεν είναι βέβαια καινούργια και είχε ένα κραυγαλέο προηγούμενο με την υποστήριξη του βομβαρδισμού της Σερβίας από το ΝΑΤΟ το 1999 και τον διαμελισμό της με τη δημιουργία του θύλακα του Κοσσυφοπεδίου.
Σήμερα, η γραφειοκρατία της ΕΕ καταπατά βασικές αρχές της δημοκρατίας και της κυριαρχίας με τις προσπάθειές της να εγκαταλείψει την αρχή της ομοφωνίας στη διαδικασία λήψης αποφάσεων της ΕΕ.
Επιπλέον, η ηγεσία της ΕΕ χρησιμοποιεί καιροσκοπικά τη σύγκρουση στην Ουκρανία για να διατηρήσει την ύπαρξή της και μάλιστα προσπαθεί να μετατραπεί σε μια de facto στρατιωτική συμμαχία, γεγονός που αποτελεί εκτροπή από τους αρχικούς της στόχους.
Η συμπεριφορά της ΕΕ αντανακλά έναν πολιτικό και στρατιωτικό μαρασμό που έχει τις ρίζες του στην έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Το Ηνωμένο Βασίλειο είχε μια παρόμοια πορεία στις διεθνείς σχέσεις, αλλά τουλάχιστον ήταν συνεπές με τις παλιές φιλοατλαντικές απόψεις του και είχε λίγο περισσότερη φροντίδα και ενδιαφέρον για τη δική του ανεξαρτησία και κυριαρχία, τουλάχιστον όσον αφορά την ηπειρωτική Ευρώπη.
Μόνο ένα υπαρξιακό σοκ στην Ευρώπη, το οποίο μπορεί να έρθει τον ερχόμενο χειμώνα και να έχει ως αποτέλεσμα ένα ενεργειακό μπλακ άουτ, θα επιτρέψει στην κοινωνία της και στους πολιτικούς της να καταλάβουν πού βρίσκονται τα πραγματικά τους συμφέροντα και πώς να αναλάβουν την κατάλληλη δράση.
www.bankingnews.gr
Η ευρωπαϊκή άκαμπτη και τυφλή υποστήριξη των πολιτικών των ΗΠΑ στη σύγκρουση στην Ουκρανία και οι τρομερές οικονομικές και πολιτικές συνέπειες που έχει, φέρνουν την πολιτική αρχιτεκτονική της ηπείρου σε μια καθοριστική στιγμή, η οποία μπορεί να επιλυθεί μόνο με το τέλος του καθεστώτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και την ανάδυση μιας νέας και ακόμη απροσδιόριστης πολιτικής διευθέτησης.
Το οικονομικό κόστος των κυρώσεων
Ποντάροντας στην ήττα της Ρωσίας και την πτώση του Vladimir Putin, η ΕΕ ακολούθησε τον οικονομικό πόλεμο κατά της Ρωσίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ μέσω κυρώσεων που ξεπερνούν πλέον κατά πολύ αυτές που έχουν επιβληθεί κατά οποιασδήποτε άλλης χώρας στη γη, αλλά παρ' όλα αυτά έχουν αποτύχει.
Από την άλλη πλευρά, πέρα από τις δυσμενείς επιπτώσεις στους καταναλωτές και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που προκαλούνται από την αύξηση των λογαριασμών ενέργειας, τον γενικό πληθωρισμό και τις προοπτικές σοβαρής έλλειψης θέρμανσης τον φετινό χειμώνα, οι κυρώσεις της ΕΕ κατά της Ρωσίας προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά στην οικονομία της ηπείρου.
Οι ενεργοβόρες μεταποιητικές επιχειρήσεις χρεοκοπούν ή μετακινούνται στο εξωτερικό ώστε να πετύχουν χαμηλότερο κόστος ενέργειας, προκαλώντας κλείσιμο επιχειρήσεων, επιδείνωση των εμπορικών ισοζυγίων, σοβαρή διάβρωση του νομίσματος του ευρώ, απώλειες θέσεων εργασίας, καταστροφή του κατασκευαστικού ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος της ηπείρου που οικοδομήθηκε επί δεκαετίες και μια αναπόφευκτη και σοβαρή ύφεση τους επόμενους μήνες.
Ο συνολικός πολιτικός και κοινωνικός αντίκτυπος αυτών των γεγονότων στο μέλλον της ηπείρου είναι ακόμη ασαφής, καθώς δεν υπάρχει διαφυγή από την έλλειψη φυσικών πόρων της.
Ρωσοφοβία
Οι αποφάσεις της ΕΕ για τη στήριξη της Ουκρανίας ελήφθησαν δήθεν στο όνομα της Δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και των δυτικών αξιών και ενάντια σε μια στρατιωτική δράση της Ρωσίας που θεωρείται απρόκλητη και παράνομη.
Η ΕΕ φαίνεται να ανησυχεί επίσης για τη διατάραξη των συνόρων μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο -ή μάλλον των εθνικών συνόρων που ακολούθησαν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου- και εξέφρασε αβάσιμους φόβους ότι οι ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελούν το προοίμιο για περαιτέρω επιθετικότητα στην Ευρώπη.
Κατά βάθος, μέσα από τις ενέργειές της κατά της Ρωσίας, η ψυχοσύνθεση της ευρωπαϊκής ηγεσίας φαίνεται να είχε μια καθαρτική εκτόνωση, απελευθερώνοντας μια παλιά ρωσοφοβία που εκδηλώθηκε στην Ευρώπη επί δεκαετίες, αν όχι αιώνες, συγχωνεύοντας την τσαρική Ρωσία, τη Σοβιετική Ένωση και τη Ρωσική Ομοσπονδία σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει και να πείσει τον μέσο Ευρωπαίο για μια εγγενή ρωσική πληγή που πρέπει να ξεριζωθεί μια για πάντα.
Με τη μονόπλευρη υπεράσπιση της Ουκρανίας, η ΕΕ δεν ήταν πρόθυμη να αναγνωρίσει και να αποδεχθεί τον εμφυλιοπολεμικό χαρακτήρα της σύγκρουσης στην Ουκρανία, τις εύλογες ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλεια και τις συνεχείς προειδοποιήσεις της επί σειρά ετών, το ιστορικό υπόβαθρο μιας σύγκρουσης που έχει τις ρίζες της στην κακομεταχείριση του ρωσόφωνου πληθυσμού της Ουκρανίας, η οποία επιδεινώθηκε μετά το πραξικόπημα στην Ουκρανία που χρηματοδοτήθηκε από τις ΗΠΑ το 2014, καθώς και την αποτυχία της να υποστηρίξει μια διπλωματική διευθέτηση το 2015 - δηλαδή τις συμφωνίες του Μινσκ -, στην οποία έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο ως διαμεσολαβητής.
Η ΕΕ αγνοεί τα βαθιά ελαττώματα της σημερινής κυβέρνησης της Ουκρανίας και της κοινωνίας που προσπάθησε να δημιουργήσει, και οι δύο ορίζονται πλέον από την κραυγαλέα διαφθορά, τις πολιτικές διώξεις της αντιπολίτευσης και μια υπερεθνικιστική ιδεολογία, και όλα αυτά δύσκολα αντικατοπτρίζουν τις λεγόμενες ευρωπαϊκές αξίες.
Στο άρμα των ΗΠΑ
Δυστυχώς, η ΕΕ ήταν ανίκανη να αναπτύξει μια αυτόνομη και δίκαια ιδιοτελή ευρωπαϊκή εναλλακτική λύση στη σύγκρουση και έχει γίνει όμηρος της ηγεμονικής ατζέντας των ΗΠΑ.
Αρνούμενη να υιοθετήσει μια ισορροπημένη προσέγγιση, η ΕΕ αποκλείει τον εαυτό της από το να είναι ειλικρινής διαμεσολαβητής στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που μάλλον αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ξεκινήσουν.
Μη ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία, αναλαμβάνουν τώρα την πρωτοβουλία, γεγονός που αντικατοπτρίζεται, για παράδειγμα, στην πρόσφατη ρωσο-ουκρανική ανταλλαγή κρατουμένων, ένας εξέχων ρόλος αδιανόητος πριν από λίγους μήνες, ο οποίος είναι ντροπιαστικός για την Ευρώπη, δεδομένης της παραδοσιακής της θέσης στη διπλωματία.
Η ευθυγράμμιση της Ευρώπης με την ατζέντα των ΗΠΑ δεν είναι βέβαια καινούργια και είχε ένα κραυγαλέο προηγούμενο με την υποστήριξη του βομβαρδισμού της Σερβίας από το ΝΑΤΟ το 1999 και τον διαμελισμό της με τη δημιουργία του θύλακα του Κοσσυφοπεδίου.
Σήμερα, η γραφειοκρατία της ΕΕ καταπατά βασικές αρχές της δημοκρατίας και της κυριαρχίας με τις προσπάθειές της να εγκαταλείψει την αρχή της ομοφωνίας στη διαδικασία λήψης αποφάσεων της ΕΕ.
Επιπλέον, η ηγεσία της ΕΕ χρησιμοποιεί καιροσκοπικά τη σύγκρουση στην Ουκρανία για να διατηρήσει την ύπαρξή της και μάλιστα προσπαθεί να μετατραπεί σε μια de facto στρατιωτική συμμαχία, γεγονός που αποτελεί εκτροπή από τους αρχικούς της στόχους.
Η συμπεριφορά της ΕΕ αντανακλά έναν πολιτικό και στρατιωτικό μαρασμό που έχει τις ρίζες του στην έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Το Ηνωμένο Βασίλειο είχε μια παρόμοια πορεία στις διεθνείς σχέσεις, αλλά τουλάχιστον ήταν συνεπές με τις παλιές φιλοατλαντικές απόψεις του και είχε λίγο περισσότερη φροντίδα και ενδιαφέρον για τη δική του ανεξαρτησία και κυριαρχία, τουλάχιστον όσον αφορά την ηπειρωτική Ευρώπη.
Μόνο ένα υπαρξιακό σοκ στην Ευρώπη, το οποίο μπορεί να έρθει τον ερχόμενο χειμώνα και να έχει ως αποτέλεσμα ένα ενεργειακό μπλακ άουτ, θα επιτρέψει στην κοινωνία της και στους πολιτικούς της να καταλάβουν πού βρίσκονται τα πραγματικά τους συμφέροντα και πώς να αναλάβουν την κατάλληλη δράση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών