Τρείς πλατείες και ένα…θέατρο - Η στρατηγική του λάθους για τον ΣΥΡΙΖΑ

Σχετικά Άρθρα

Κοτζιάς (ΠΡΑΤΤΩ): Το Κυπριακό σήμερα, το Crans Montana και οι επιδιώξεις μεταμόρφωσης
01/03/2021 - 20:50

Λεκκάκου & Συνεργάτες – Νέες δυνατότητες εξωδικαστικής ρύθμισης οφειλών Τραπεζών, Funds, Δημοσίου
25/02/2021 - 06:09

Σαράντος Λέκκας (Οικονομολόγος): Προϊόντα κερδοσκοπίας στην υπηρεσία πολιτικών
22/02/2021 - 06:09

Είναι ευδιάκριτη η ανησυχία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δημοσκοπικά τουλάχιστον, βρίσκεται στο ναδίρ σχεδόν 1,5 χρόνο από την ανάληψη της εξουσίας από τη ΝΔ, παρά το γεγονός ότι υπήρξαν ουκ ολίγες ευκαιρίες να βελτιώσει πολιτικά τη θέση του.
Παραμένοντας στις παρυφές της κυβερνητικής εξουσίας, διαπιστώνει ότι δεν είναι δυνατό να την «πιάσει», με θέσεις και στάση που να δείχνουν σοβαρότητα.
Με προτάσεις που θα έχουν όραμα. Μία μια ενιαία στρατηγική.
Κινείται στο πλαίσιο του «κουτοπόνηρου», είναι και με το «χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα» ανάλογα με το συμφέρον της κάθε φοράς, ενώ δεν έχει αποβάλει το Σταλινικό μοντέλο, που εφάρμοσε ως εξουσία: «όποιος δεν μπορεί να χειραγωγηθεί είναι εχθρός του συστήματος, του λαού και διαπλεκόμενος».
Από το περασμένο καλοκαίρι έδειχνε ότι ψάχνει «ευκαιρίες» να δημιουργήσει το παιχνίδι και την ανακατωσούρα και την αναμπουμπούλα που γνωρίζει καλά.
Ποιο είναι αυτό; Μα το Πάμε Πλατεία. Πώς θα πάμε όμως πλατεία; Αφού νέα μνημόνια δεν υπάρχουν.
Η κυβέρνηση δεν έχει λάβει, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, μέτρα που να περιορίζουν τα εργασιακά δικαιώματα.
Δεν έχει μειώσει μισθούς και συντάξεις (αντίστοιχα αύξησε κάποιες διορθώνοντας το νόμο Κατρούγκαλου) και εμφανίζεται να δημιουργεί fast track συνθήκες και προϋποθέσεις για επενδύσεις, ασχέτως αν η πανδημία πήγε πίσω πολλά από πλάνα.
Άρα το μόνο όπλο που έμεινε στην Αξιωματική αντιπολίτευση, είναι αυτό που γνωρίζει καλά: Η δημιουργία πλατείας.

Επιχείρηση 1η πάμε Πλατεία:

Το φαινόμενο το είδαμε να εκτυλίσσεται στις αρχές τους δευτέρου κύματος της πανδημίας, προς το τέλος του καλοκαιριού όταν τα κρούσματα άρχισαν να αυξάνονται και λήφθηκαν τα πρώτα περιοριστικά μέτρα, με τις αντιδράσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-όχι επίσημα από το κόμμα- περί «περιορισμού της ελευθερίας», στις συνάξεις που γίνονταν σε πλατείες σε διάφορες συνοικίες της Αττικής.
Αυτό δεν περπάτησε παρακάτω, καθώς τα κρούσματα άρχισαν να αυξάνουν δραματικά.

Επιχείρηση 2η Πάμε Πλατεία:

Οι αλλαγές στην παιδεία που αποτελούσε πάντα ένα καλό πεδίο αντιπαράθεσης, ανάμεσα σε αυτό που ονομάζουμε «πρόοδο» και «συντήρηση». Τώρα πόσο προοδευτικό μπορεί να είναι το γεγονός 50 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση να μπαίνουν «μπαχαλάκηδες» και κάθε λογής τυχάρπαστοι στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα χωρίς κανένα έλεγχο, ή να υπάρχουν φοιτητές 40 και 50 ετών «αιώνιοι» για να «καθοδηγούν» και να «οργανώνουν» κομματικές νομενκλατούρες, συνθήκες οι οποίες άκμασαν τις δεκαετία του ’70 και ΄80 και αυτό αποτελεί ένα μεγάλο θέμα συζήτησης.

Επιχείρηση 3η Πάμε Εθνικό Θέατρο:

Στην περίπτωση Λιγνάδη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να πάει στις πλατείες. Πού πήγε; Πολύ απλά στο κουτσομπολιό και την παραπολιτική.
Τα γνωρίζει πολύ καλά. Τα έπαιξε και κέρδισε από το 2010-14 με τα σενάρια που διακινούσε για τα μνημόνια, για τα CDS που «έπαιζε» ο αδερφός του πρωθυπουργού για τη χρεωκοπία της χώρας κ.ά Αντί ευθείς εξαρχής να επιμείνει στις πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης, μέσω των φερέφωνων και των τρολ επιχείρησε να καταδείξει μέσω της παραπολιτικής τις «διασυνδέσεις» του πρωθυπουργού με τον διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου και την υπουργό Πολιτισμού.
Ξέχασε όμως ότι το αντίστοιχο σκάνδαλο με τον πρώην γεν. γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού που επιχείρησε να αυτοκτονήσει, ενώ ήταν πολιτικό γιατί ενέπλεκε στις μαγνητοφωνημένες συνομιλίες τον τότε πρωθυπουργό Καραμανλή, κανένα πολιτικό κόστος δεν επέφερε στην τότε κυβέρνηση της ΝΔ, πάλι. Και ο αρχηγός Αλέξης Τσίπρας πήγε στη Βουλή «κουτσός» υποχρεούμενος σε άτακτη υποχώρηση.

Επιχείρηση 4η ξαναπάμε Πλατεία:

Αυτή τη φορά με το σύνθημα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» που είναι και ο τίτλος του βιβλίου του κατά συρροή δολοφόνου Κουφοντίνα, με όλους αυτούς τους «ευαίσθητους» που μαζεύτηκαν να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία, απέναντι σε ένα εκβιαστή τρομοκράτη που δηλώνει ευθαρσώς για τους φόνους των αθώων Θάνου Αξαρλιάν και Χρήστου Μάτη ότι «υπήρξαν και παράπλευρες απώλειες». Στο όνομα καμιάς "δημοκρατικής ευαισθησίας" και δήθεν "ανθρωπισμού" οι οργανωμένες και αντικειμενικά δημοκρατικές κοινωνίες δεν πρέπει να ενδίδουν σε εκβιασμούς.
Από κανέναν! Γιατί, μ' αυτή την παράλογη λογική και τακτική, σε λίγο θα πάψουν να είναι Δημοκρατίες! Θα καταντήσουν ζούγκλες χωρίς αρχή και τέλος.
Κάτι που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ξανακερδίσει (;;;) την εξουσία. Το έκανε στις αρχές του 2011 απευθυνόμενος σ΄ ένα ακροατήριο που δε γνώριζε το οποίο παραπλάνησε εντέχνως και οδηγήθηκε έτσι στην εξουσία. Τώρα οι πολίτες έχουν αποκτήσει και γνώση και άποψη. Τουλάχιστον δημοκοπικά αυτό δείχνουν οι μετρήσεις

Αντώνης Βασιλόπουλος
www.bankingnews.gr