Η δημοφιλία του μοντέλου Μ 1911 είναι αναμφισβήτη και επί έναν αιώνα, το πιστόλι έχει εμπνεύσει πολλούς αντιγραφείς και μιμητές. Από το αρχικό μοντέλο με κάνη 5 ιντσών και διαμέτρημα .45 ACP έχουν ξεπηδήσει αναρίθμητες παραλλαγές και τροποποιήσεις. Μεταξύ τους, η πλέον εξωφρενική ακούει στο όνομα Springfield SASS. Σκοπός της ήταν η μετατροπή του κλασικού στρατιωτικού πιστολιού σε κυνηγετικό «κανόνι χειρός».
Αντισυμβατική σκέψη
Η αμερικανική Springfield Armory με έδρα το Ιλλινόι είχε στη γκάμα της επί δεκαετίες δύο σταθερά προϊόντα: το τουφέκι Μ1Α (πολιτική έκδοση του Μ14) και το πιστόλι Μ1911. Στα τέλη του 1980, ο ιδρυτής της Bob Reese αναζητούσε έναν τρόπο να συνδυάσει το στοκ ανταλλακτικών και την τεχνογνωσία της εταιρείας του για να δημιουργήσει ένα φθηνό, ανθεκτικό πιστόλι που θα ανταγωνιζόταν τα Remington XP 100 και τα T/C Contender. Τα δύο αυτά “πιστόλια” διέθεταν κάνες 26-40 εκατοστών και χρησιμοποιούσαν φυσίγγια τυφεκίων. Πράγμα φυσικό αν αναλογιστεί κανείς ότι επρόκειτο για “τουφέκια χωρίς κοντάκι”, που φτιάχτηκαν για κυνήγι οπληφόρων.
Ο Reese πήρε τον αντίστροφο δρόμο. Σχεδίασε μια συλλογή κάνης και κλείστρου που θα προσαρμοζόταν στο σκελετό του πιστολιού Μ 1911, μετατρέποντας το σε ένα μονόσφαιρο κυνηγετικό όπλο. Θεωρούσε πως με εκατομμύρια Μ 1911 σε κυκλοφορία, αρκετοί κάτοχοι θα ενδιαφέρονταν για ένα σετ μετατροπής που θα κόστιζε περίπου τα τα μισά από ένα καινούργιο.
Με γνώμονα την απλότητα
Το σχεδίασε ώστε ο χρήστης να μπορεί να κάνει την αλλαγή από τον ένα ρόλο στον άλλο, με την ίδια διαδικασία που θα εκτελούσε για να λύσει το πιστόλι του για συντήρηση. Αφαιρώντας το γεμιστήρα και το μοχλό συγκράτησης του κλείστρου του Μ 1911, αποχωρίζει το όπλο σε δύο μέρη. Κατόπιν συναρμολογείται στη θέση του κλείστρου μια βάση για την νέα κάνη. Η κάνη περιστρέφεται πανω σε πίρο (όπως σε ένα μονόκανο), αποκαλύπτοντας τη θαλάμη. Μέσα στο κανάλι του γεμιστήρα τοποθετείται μια συσκευή που εφηύρε ο Reese. Περιέχει ένα ισχυρό ελατήριο και ένα κλειδί που ασφαλίζει την κάνη. Από το κάτω μέρος του γεμιστήρα εξέχει μια «σκανδάλη». Πιέζοντας την ο χειριστής ανοίγει την κάνη και αποκαλύπτει τη θαλάμη του μονόσφαιρου πλέον όπλου. Η συλλογή χρησιμοποιεί ατόφια τη λαβή του 1911, διατηρώντας το μηχανισμό πυροδότησης και την ασφάλεια του πιστολιού-δότη. Η μετατροπή μπορούσε να γίνει εντός δύο λεπτών χωρίς εργαλεία και ταίριαζε σε κάθε σκελετό με στάνταρ στρατιωτικές διαστάσεις.
Αναβάθμιση ισχύος
Το ονόμασε Μ 1911 Α2 SASS (Springfield Armory Single Shot), δίνοντας έμφαση στο γεγονός της μιας βολής. Το αρχικό σχέδιο του Reese ήταν να παράγει συλλογές σε διαμέτρημα .308 winchester (7,62X51mm) γιατί ήταν ισχυρό με μεγάλη ποικιλία κυνηγετικών γομώσεων και διαθέσιμο στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Υπήρχαν δύο ακόμη εναλλακτικές, 7mm-08 και .358 Winchester που βασίζονταν στον κάλυκα του .308 με στένωση ή άνοιγμα του στομίου. Ακολούθησε το μικρότερο .223 Rem (5,56mm). Το κρισημότερο στοιχείο ήταν η αντοχή και ο Reese δε ρίσκαρε. Έφτιαξε τις θαλάμες με έξτρα υλικό ώστε να μην υπάρχει περίπτωση διάρρηξης από τη πίεση και έδωσε μεγάλο πάχος στα τοιχώματα των κανών. Το αποτέλεσμα ήταν πως το τεράστιο πιστόλι ζύγιζε 1.700 ως 1.900 γραμμάρια κενό.
Απαιτούνταν μακριές κάνες για να εκμεταλλευτούν την ενέργεια των φυσιγγίων και καταστάλαξαν στις 14 ίντσες (35 εκ.). Αργότερα προσάρμοσαν το σχέδιο για λιγότερο ισχυρά φυσίγγια περιστρόφων όπως .22LR, .357 και .44 Μαγκνουμ με βραχύτερες κάνες 25 εκατοστών. Υπήρξαν κάνες με μηχανικά σκόπευτρα και άλλες με βάσεις για διόπτρες που έδιναν τη δυνατότητα για βολές στα 200-300 μέτρα.
Η ανάκρουση από ένα τόσο ισχυρό φυσίγγια μπορούσε να γίνει «βάναυση». Όταν η Springfield Armory ξεκίνησε να πουλά ολοκλωμένα A2 SASS, τα εξόπλιζε με λαστιχένιες λαβές της Pachmayr και ανατομικές ράχες τύπου beavertail που βοηθούσαν στη διάχυση της ανάκρουσης σε μεγαλύτερη επιφάνεια. 
Μικρό αποτύπωμα και μεγάλο βεληνεκές
Τα πρώτα πιστόλια SASS εμφανίστηκαν στην αγορά το 1989-1990. Από τη φύση του το “μονόσφαιρο κυνηγετικό πιστόλι” δεν είναι μια ιδέα που ενδιαφέρει ευρύ κοινό. Αυτό που πέτυχε ήταν να τραβήξει την προσοχή κάποιων σκοπευτών που αγωνίζονταν στη Μεταλλική Σιλουέτα. Το αγώνισμα διεξάγεται με όπλα χειρός και περιλαμβάνει τη βολή σε μεταλλικά ομοιώματα ζώων (“σιλουέτες”) σε αποστάσεις μεταξύ 50 και 200 μέτρων. Η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου σπορ είναι πως η επιτυχής βολή “μετράει” μόνο όταν ο στόχος πέσει από τη θέση του. Αυτό οδηγεί τους αθλητές στη χρήση πολύ ισχυρών πιστολιών για να εξασφαλίζουν το αποτέλεσμα. Στις δεκαετίες του 1980 και 1990, ήταν ένα από τα πλέον δημοφιλή σκοπευτικά δρόμενα γιατί γεφύρωνε τις δραστηριότητες κυνηγίου και σκοποβολής.
Το άλλο κοινό που ενδιαφέρθηκε για το SASS ήταν κυνηγοί που ήθελαν να δοκιμάσουν την πρόκληση θήρας με πιστόλι, χωρίς να καταφεύγουν σε αγορές ακριβού εξοπλισμού. Όπως και να έχει, η ζήτηση κράτησε το μοντέλο στο προσκήνιο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η Springfield συνέχιζε να το υποστηρίζει με ανταλλακτικά μέχρι και το 2010. Αρκετοί οπλουργοί έφτιαχναν εξατομικευμένα κυνηγετικά πιστόλια με κάνες και ανταλλακτικά από το SASS, εκμεταλλευόμενοι την ομοιότητα με το κλασικό “σαρανταπεντάρι”. Τέτοια όπλα έχουν θηρεύσει τρόπαια σε κάθε γωνιά του πλανήτη, από τη Ναμίμπια μέχρι τον Αρκτικό Κύκλο. Αποτελούν ένα μοναδικό παρακλάδι της ιστορίας του πιστολιού Μ 1911.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών