Τα όπλα συχνά έβγαιναν από γραμμές παραγωγής όπως εκείνη του εργοστασίου τρακτέρ Dzerzhinsky στο Στάλινγκράντ, για να "δοκιμαστούν" σε οδομαχίες λίγες μόνο ώρες αργότερα
Ο Ρωσο-φιλανδικός πόλεμος του 1939-40 έμεινε στην ιστορία ως “ο Πόλεμος του Χειμώνα”.
Τα ημερολόγια εκείνων που τον έζησαν τον χαρακτηρίσαν ως “Παγωμένη Κόλαση”, στην οποία 300.000 νεαροί άνδρες σκοτώθηκαν και τουλάχιστον διπλάσιοι υπέστησαν σοβαρά τραύματα.
Η μικροσκοπική Φιλανδία είχε προσεταιριστεί τη Γερμανία ως αντίβαρο στην τεράστια στρατιωτική ισχύ της ΕΣΣΔ.
Εν αναμονή γενικευμένου πολέμου στην Ευρώπη, οι Σοβιετικοί θέλησαν να καταλάβουν τον Ισθμό της Καρέλια, για να αποκλειστεί η πιθανότητα εισβολής προς το Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη), το οποίο απείχε ελάχιστες ώρες πορείας από τα σύνορα.
Επιτυχημένη εισβολή από το Βορρά θα έφερνε τη Βέρμαχτ σε ευθεία βολή προς τη Μόσχα.
Τα λευκά φαντάσματα
Στον άνισο αγώνα οι Σοβιετικοί πρόβαλλαν την ισχύ των αριθμών. Υπερτερούσαν σε στρατεύματα, πυροβολικό και είχαν αεροσκάφη (η Φιλανδία διέθετε μια “συμβολική” μονάδα απαρχαιωμένων διπλάνων) και άρματα.
Οι Φιλανδοί στερούνταν πλήρως τεθωρακισμένων αλλά και αντιαρματικών όπλων.
Το σοβιετικό πεζικό ήταν εξοπλισμένο με τυφέκια κινητού ουραίου (Mosin-Nagant M1891 διαμ. 7,62Χ54R) και έκαναν χρήση του οδικού-σιδηροδρομικού δικτύου.
Αντίθετα οι Φιλανδοί στηρίχθηκαν στην οργάνωση οχυρών και ταχείες αντεπιθέσεις από ομάδες χιονοδρόμων (σκιέρ) οπλισμένων με αυτόματα υποπολυβόλα Suomi KP-31 των 9mm. Έριχναν ριπές με ταχυβολία 800 βλήματα το λεπτό, τροφοδοτώντας από κυλινδρικούς γεμιστήρες των 71 φυσιγγίων ή κουτιά των 40 και 50.
Τα αυτόματα όπλα επέφεραν φρικτές απώλειες στους Ρώσους στρατιώτες.
Οι Φιλανδοί σκιέρ καλυμμένοι με λευκά σεντόνια πάνω από τη στολή, έστηναν ενέδρες, για να εξαφανιστούν μέσα στην τούνδρα μετά από λίγα λεπτά συμπλοκής.
Η τακτική αυτή εντυπωσίασε το ρωσικό επιτελείο που την αντέγραψε αργότερα κατά των Γερμανών. Δείγματα του ΚΡ-31 στάλθηκαν πίσω στη Μόσχα για μελέτη.
Σε τεράστια βιομηχανική κλίμακα
Το έργο της “αφομοίωσης” του KP-31 ανατέθηκε σε έναν οπλουργό με μεγάλη εμπειρία, το Γκίοργκ Σημεόνοβιτσς Σπαγκίν. Αν και στερούνταν θεωρητικών σπουδών μηχανικού, Ο Σπαγκίν επιμελούνταν της κατασκευής πρωτοτύπων υπό τις οδηγίες “γιγάντων” όπως ο Βλάντιμιρ Φεοντόροφ (που διεύθυνε τα προγράμματα εκπαίδευσης και παραγωγής αυτομάτων όπλων στην Σοβιετική ένωση και είχε διδάξει τους περισσότερους μελλοντικούς σχεδιαστές).
Προσέγγισε το ζήτημα υπό το πρίσμα της δημιουργίας ενός αντιστοίχου αυτομάτου, με μικρότερο κόστος και πολυπλοκότητα.
Το φιλανδικό υποπολυβόλο απαιτούσε πολλές μηχανουργικές κατεργασίες και χρήση ράβδων ατσαλιού. Χρησιμοποιώντας συγκολλημένα χαλυβδόφυλλα και ξύλο για τον κορμό και το κοντάκι μείωσε το βάρος στα 3,6 Kg (1 kg λιγότερο σε σχέση με το Suomi).
Η κάνη φτιάχνονταν από τον ίδιο σωλήνα κάνης με το τυφέκιο Mossin-Nagant. Κόβοντας τον στη μέση διαμόρφωναν δύο κάνες για το υποπολυβόλο. Για λόγους απλότητας κατήργησαν τη δυνατότητα αλλαγής κάνης του ΚΡ-31. Το διαμέτρημα ήταν το 7,62Χ33mm Tokarev.
Απαιτούνταν περίπου 6,5 εργατώρες για να κατασκευαστεί. Ηω οικονομία χρόνου και η απλότητα πρώτων υλών επέτρεψε σε κάθε είδους εργοστάσια και μηχανουργεία να φτιάχνουν απάρτια, αυξάνοντας την παραγωγή. Στο αποκορύφωμα της γερμανικής εισβολής οι Ρώσοι κατασκεύαζαν πάνω από 3.000 οπλοπολυβόλα Σπαγκίν την ημέρα!
Μεταξύ 1941 και 1945 φτιάχτηκαν πάνω από 6.000.000 αντίγραφα. Στη μάχη του Στάλινγκραντ ολόκληρες διμοιρίες εξοπλίζονταν με το ελαφρό αυτόματο, Εκμεταλλευόμενοι τον όγκο πυρός καθήλωναν και υπερνικούσαν τους Γερμανούς.
Τα όπλα συχνά έβγαιναν από γραμμές παραγωγής όπως εκείνη του εργοστασίου τρακτέρ Dzerzhinsky στο Στάλινγκράντ, για να "δοκιμαστούν" σε οδομαχίες λίγες μόνο ώρες αργότερα.
Σύμφωνα με την καθιερωμένη πρακτική, το ονόμασαν κάνοντας μνεία στο όνομα του εφευρέτη “Αυτόματο Πιστόλι Σπαγκίν του 1941”: PPSh-41 (κυριλική μορφή Пистоле́т-пулемёт Шпа́гина-41). Αυτό έδωσε αφορμή στους στρατιώτες για ένα λογοπαίγνιο.
Η φωνητική εκφορά της συντομογραφίας «Πα-Πα-Σσα» ακούγεται σχεδόν όπως η λέξη «Μπαμπάς» στη ρωσική γλώσσα.
Έμφαση στον όγκο πυρός
Το PPSh-41 βασίζεται στην Αρχή του «ανοικτού κλείστρου». Μετά από κάθε βολή ένα μάνταλο κρατά το κλείστρο σε ανοικτή θέση. Η πίεση της σκανδάλης το απελευθερώνει. Αποκτώντας ταχύτητα υπο την πίεση του επανατατικού ελατηρίου, το κλείστρο παρασύρει το επόμενο φυσίγγιο από το τύμπανο, το σφηνώνει στη θαλάμη και το πυροδοτεί τη στιγμή που ασφαλίζει.
Αυτό εφαρμόζεται στα περισσότερα πολυβόλα. Επιτρέπει την καλύτερη ψύξη κατά τις ριπές και κρατά τα φυσίγγια έξω από μια τυχόν υπερθερμασμένη κάνη.
Έτσι αποφεύγεται ο κίνδυνος αυτανάφλεξης των καψυλίων.
Το μειονέκτημα της μεθόδου είναι πως κάθε φορά που πιέζεται η σκανδάλη, η μάζα του κλείστρου μετακινείται πριν τη βολή,προκαλώντας μεγάλη διασπορά βολίδων κατά τον κάθετο άξονα. Πρακτικά το μειονέκτημα αυτό δεν ενδιέφερε τους χρήστες.
Πολεμώντας μέσα σε χαρακώματα και κτήρια, έλπιζαν σε πολλαπλά πλήγματα στον αντίπαλο. Ή να τον αναγκάσουν να «κρατά το κεφάλι σκυμμένο». Σύμμαχος τους σε αυτή την τακτική ήταν η ταχυβολία (περίπου 1.100 βολές το λεπτό) και η μεγάλη αναχορηγία.
Τα «τύμπανα» που οι Ρώσοι αντέγραψαν από τους Φιλανδούς χωρούσαν 71 φυσίγγια. Κάθε όπλο παραδιδόταν με δύο (που είχαν ταιριαστεί στο συγκεκριμένο). Συμπληρωνόταν από κυτιόσχημους γεμιστήρες των 35 φυσιγγίων.
Η υψηλή ταχυβολία δημιουργούσε κίνδυνο εγκαυμάτων, οπότε ένας προφυλακτήρας από δίατρητο μέταλλο περιέβαλλε την κάνη.
Το όπλο ήταν ικανό και για ημιαυτόματη βολή, μέσω ενός επιλογέα στο χώρο της σκανδαλοθήκης.
Ο μοχλός όπλισης στη δεξιά πλευρά περιείχε και μια ασφάλεια που κλείδωνε την κίνηση του κλείστρου.
Σημείο καμπής
Το PPSh-41 ήταν κλειδί για τη ρωσική άμυνα κατά των ναζί. Δίδαξε τους Ρώσους πως το μέλλον βρίσκεται στην καταστολή με μαζικό πυρ.
Πέντε χρόνια αργότερα θα συνδύαζαν (στο ΑΚ47) την ιδέα της καθολικής χρήσης αυτομάτων με το «μέσο φυσίγγιο» του γερμανικού MP43.
www.bankingnews.gr
Τα ημερολόγια εκείνων που τον έζησαν τον χαρακτηρίσαν ως “Παγωμένη Κόλαση”, στην οποία 300.000 νεαροί άνδρες σκοτώθηκαν και τουλάχιστον διπλάσιοι υπέστησαν σοβαρά τραύματα.
Η μικροσκοπική Φιλανδία είχε προσεταιριστεί τη Γερμανία ως αντίβαρο στην τεράστια στρατιωτική ισχύ της ΕΣΣΔ.
Εν αναμονή γενικευμένου πολέμου στην Ευρώπη, οι Σοβιετικοί θέλησαν να καταλάβουν τον Ισθμό της Καρέλια, για να αποκλειστεί η πιθανότητα εισβολής προς το Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη), το οποίο απείχε ελάχιστες ώρες πορείας από τα σύνορα.
Επιτυχημένη εισβολή από το Βορρά θα έφερνε τη Βέρμαχτ σε ευθεία βολή προς τη Μόσχα.
Τα λευκά φαντάσματα
Στον άνισο αγώνα οι Σοβιετικοί πρόβαλλαν την ισχύ των αριθμών. Υπερτερούσαν σε στρατεύματα, πυροβολικό και είχαν αεροσκάφη (η Φιλανδία διέθετε μια “συμβολική” μονάδα απαρχαιωμένων διπλάνων) και άρματα.
Οι Φιλανδοί στερούνταν πλήρως τεθωρακισμένων αλλά και αντιαρματικών όπλων.
Το σοβιετικό πεζικό ήταν εξοπλισμένο με τυφέκια κινητού ουραίου (Mosin-Nagant M1891 διαμ. 7,62Χ54R) και έκαναν χρήση του οδικού-σιδηροδρομικού δικτύου.
Αντίθετα οι Φιλανδοί στηρίχθηκαν στην οργάνωση οχυρών και ταχείες αντεπιθέσεις από ομάδες χιονοδρόμων (σκιέρ) οπλισμένων με αυτόματα υποπολυβόλα Suomi KP-31 των 9mm. Έριχναν ριπές με ταχυβολία 800 βλήματα το λεπτό, τροφοδοτώντας από κυλινδρικούς γεμιστήρες των 71 φυσιγγίων ή κουτιά των 40 και 50.
Τα αυτόματα όπλα επέφεραν φρικτές απώλειες στους Ρώσους στρατιώτες.
Οι Φιλανδοί σκιέρ καλυμμένοι με λευκά σεντόνια πάνω από τη στολή, έστηναν ενέδρες, για να εξαφανιστούν μέσα στην τούνδρα μετά από λίγα λεπτά συμπλοκής.
Η τακτική αυτή εντυπωσίασε το ρωσικό επιτελείο που την αντέγραψε αργότερα κατά των Γερμανών. Δείγματα του ΚΡ-31 στάλθηκαν πίσω στη Μόσχα για μελέτη.
Σε τεράστια βιομηχανική κλίμακα
Το έργο της “αφομοίωσης” του KP-31 ανατέθηκε σε έναν οπλουργό με μεγάλη εμπειρία, το Γκίοργκ Σημεόνοβιτσς Σπαγκίν. Αν και στερούνταν θεωρητικών σπουδών μηχανικού, Ο Σπαγκίν επιμελούνταν της κατασκευής πρωτοτύπων υπό τις οδηγίες “γιγάντων” όπως ο Βλάντιμιρ Φεοντόροφ (που διεύθυνε τα προγράμματα εκπαίδευσης και παραγωγής αυτομάτων όπλων στην Σοβιετική ένωση και είχε διδάξει τους περισσότερους μελλοντικούς σχεδιαστές).
Προσέγγισε το ζήτημα υπό το πρίσμα της δημιουργίας ενός αντιστοίχου αυτομάτου, με μικρότερο κόστος και πολυπλοκότητα.
Το φιλανδικό υποπολυβόλο απαιτούσε πολλές μηχανουργικές κατεργασίες και χρήση ράβδων ατσαλιού. Χρησιμοποιώντας συγκολλημένα χαλυβδόφυλλα και ξύλο για τον κορμό και το κοντάκι μείωσε το βάρος στα 3,6 Kg (1 kg λιγότερο σε σχέση με το Suomi).
Η κάνη φτιάχνονταν από τον ίδιο σωλήνα κάνης με το τυφέκιο Mossin-Nagant. Κόβοντας τον στη μέση διαμόρφωναν δύο κάνες για το υποπολυβόλο. Για λόγους απλότητας κατήργησαν τη δυνατότητα αλλαγής κάνης του ΚΡ-31. Το διαμέτρημα ήταν το 7,62Χ33mm Tokarev.
Απαιτούνταν περίπου 6,5 εργατώρες για να κατασκευαστεί. Ηω οικονομία χρόνου και η απλότητα πρώτων υλών επέτρεψε σε κάθε είδους εργοστάσια και μηχανουργεία να φτιάχνουν απάρτια, αυξάνοντας την παραγωγή. Στο αποκορύφωμα της γερμανικής εισβολής οι Ρώσοι κατασκεύαζαν πάνω από 3.000 οπλοπολυβόλα Σπαγκίν την ημέρα!
Μεταξύ 1941 και 1945 φτιάχτηκαν πάνω από 6.000.000 αντίγραφα. Στη μάχη του Στάλινγκραντ ολόκληρες διμοιρίες εξοπλίζονταν με το ελαφρό αυτόματο, Εκμεταλλευόμενοι τον όγκο πυρός καθήλωναν και υπερνικούσαν τους Γερμανούς.
Τα όπλα συχνά έβγαιναν από γραμμές παραγωγής όπως εκείνη του εργοστασίου τρακτέρ Dzerzhinsky στο Στάλινγκράντ, για να "δοκιμαστούν" σε οδομαχίες λίγες μόνο ώρες αργότερα.
Σύμφωνα με την καθιερωμένη πρακτική, το ονόμασαν κάνοντας μνεία στο όνομα του εφευρέτη “Αυτόματο Πιστόλι Σπαγκίν του 1941”: PPSh-41 (κυριλική μορφή Пистоле́т-пулемёт Шпа́гина-41). Αυτό έδωσε αφορμή στους στρατιώτες για ένα λογοπαίγνιο.
Η φωνητική εκφορά της συντομογραφίας «Πα-Πα-Σσα» ακούγεται σχεδόν όπως η λέξη «Μπαμπάς» στη ρωσική γλώσσα.
Έμφαση στον όγκο πυρός
Το PPSh-41 βασίζεται στην Αρχή του «ανοικτού κλείστρου». Μετά από κάθε βολή ένα μάνταλο κρατά το κλείστρο σε ανοικτή θέση. Η πίεση της σκανδάλης το απελευθερώνει. Αποκτώντας ταχύτητα υπο την πίεση του επανατατικού ελατηρίου, το κλείστρο παρασύρει το επόμενο φυσίγγιο από το τύμπανο, το σφηνώνει στη θαλάμη και το πυροδοτεί τη στιγμή που ασφαλίζει.
Αυτό εφαρμόζεται στα περισσότερα πολυβόλα. Επιτρέπει την καλύτερη ψύξη κατά τις ριπές και κρατά τα φυσίγγια έξω από μια τυχόν υπερθερμασμένη κάνη.
Έτσι αποφεύγεται ο κίνδυνος αυτανάφλεξης των καψυλίων.
Το μειονέκτημα της μεθόδου είναι πως κάθε φορά που πιέζεται η σκανδάλη, η μάζα του κλείστρου μετακινείται πριν τη βολή,προκαλώντας μεγάλη διασπορά βολίδων κατά τον κάθετο άξονα. Πρακτικά το μειονέκτημα αυτό δεν ενδιέφερε τους χρήστες.
Πολεμώντας μέσα σε χαρακώματα και κτήρια, έλπιζαν σε πολλαπλά πλήγματα στον αντίπαλο. Ή να τον αναγκάσουν να «κρατά το κεφάλι σκυμμένο». Σύμμαχος τους σε αυτή την τακτική ήταν η ταχυβολία (περίπου 1.100 βολές το λεπτό) και η μεγάλη αναχορηγία.
Τα «τύμπανα» που οι Ρώσοι αντέγραψαν από τους Φιλανδούς χωρούσαν 71 φυσίγγια. Κάθε όπλο παραδιδόταν με δύο (που είχαν ταιριαστεί στο συγκεκριμένο). Συμπληρωνόταν από κυτιόσχημους γεμιστήρες των 35 φυσιγγίων.
Η υψηλή ταχυβολία δημιουργούσε κίνδυνο εγκαυμάτων, οπότε ένας προφυλακτήρας από δίατρητο μέταλλο περιέβαλλε την κάνη.
Το όπλο ήταν ικανό και για ημιαυτόματη βολή, μέσω ενός επιλογέα στο χώρο της σκανδαλοθήκης.
Ο μοχλός όπλισης στη δεξιά πλευρά περιείχε και μια ασφάλεια που κλείδωνε την κίνηση του κλείστρου.
Σημείο καμπής
Το PPSh-41 ήταν κλειδί για τη ρωσική άμυνα κατά των ναζί. Δίδαξε τους Ρώσους πως το μέλλον βρίσκεται στην καταστολή με μαζικό πυρ.
Πέντε χρόνια αργότερα θα συνδύαζαν (στο ΑΚ47) την ιδέα της καθολικής χρήσης αυτομάτων με το «μέσο φυσίγγιο» του γερμανικού MP43.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών