Ο περιορισμένος χώρος των αεροπλάνων δίνει λίγες επιλογές για ατομικό οπλισμό
Το θέμα της αυτοπροστασίας των αεροπόρων είναι ζωτικής σημασίας.
Τα πληρώματα πολεμικών αεροσκαφών είναι πολύτιμα και σχεδόν αναντικατάστατα στελέχη, αφού απαιτούνται χρόνια εκπαίδευσης και διαδικασιών επιλογής πριν καταστούν επιχειρησιακοί.
Το τρέχον παράδειγμα της ουκρανικής αεροπορίας, η οποία δέχεται δωρεές αεροσκαφών από το ΝΑΤΟ, αλλά δεν έχει πληρώματα ικανά να τα αξιοποιήσουν, δείχνει την κρισιμότητα της επιβίωσης τους.
Πίσω από τις εχθρικές γραμμές
Δεν είναι λοιπόν παράξενο που οι αεροπορίες αφιερώνουν σημαντικούς πόρους στη μορφή εκτινασόμενων καθισμάτων (που θα επιτρέψουν την εγκατάλειψη ενός καταστραμμένου αεροπλάνου με σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας) και σχολείων διαφυγής και επιβίωσης.
Οι πιλότοι αναμένεται πως σε περίπτωση που καταρριφθούν πάνω από εχθρικό έδαφος, θα διαφύγουν της σύλληψης και θα αναμένουν διάσωση από τις ειδικά οργανωμένες μονάδες Έρευνας και Διάσωσης Μάχης (Combat Search and Rescue) που οι σύγχρονες αεροπορίες διατηρούν ειδικά για το σκοπό αυτό. Κομμάντος με εκπαίδευση νοσοκόμων/διασωστών κινητοποιούνται, συχνά με τεράστιο κίνδυνο για υλικά και ανθρώπινες ζωές, για να εντοπίσουν και να επαναφέρουν τους καταρριφθέντες αεροπόρους.
Το στοίχημα δεν είναι μόνο πρακτικό αλλά και ζήτημα ηθικού, αφού κάθε πιλότος μαχητικού πετάει στη μάχη με μεγαλύτερη προθυμία γνωρίζοντας ότι δε θα εγκαταλειφθεί, αλλά θα γίνει κάθε προσπάθεια για τη διάσωση του. Πριν όμως επιτευχθεί αυτό, πρέπει να παραμείνει ζωντανός και να μπορεί να αμυνθεί πριν τον περισυλλέξουν οι φίλιες δυνάμεις.
Βάρος και χώρος έναντι ισχύος
Ο περιορισμένος χώρος των αεροπλάνων δίνει λίγες επιλογές για ατομικό οπλισμό. Στην περίπτωση εγκατάλειψης, τα πληρώματα βασίζονταν παραδοσιακά σε περίστροφα ή πιστόλια. Η ελληνική αεροπορία για παράδειγμα χορηγεί στους πιλότους το Η&Κ Ρ7 των 9mm και η ρωσική το Makarov PM, ενώ αντίστοιχα κινούνται οι περισσότεροι.
Το 2018 η αμερικανική USAF, αποφάσισε να αποσύρει τα πιστόλια Μ9 προς χάριν μιας αποτελεσματικότερης αραβίδας 5,56mm. Αποτελεί μέρος ενός κιτ που περιλαμβάνει φακό, καπνογόνα, πρώτες βοήθεις, φουσκωτή λέμβο και τροφή ανάγκης. Ζυγίζει 2,9 κιλά (γεμάτο) και αποθηκεύεται με 4 πλήρεις γεμιστήρες (120 φυσίγγια) στο εκτινασσόμενο κάθισμα ACES 2. Το κάθισμα εξοπλίζει τα βομβαρδιστικά Β-1 και Β-2, τα Α-10, F-15. F-16 και F-22, που σημαίνει ότι το σύνολο σχεδόν των πιλότων πλήν εκείνων στο F-35 διαθέτει ένα τυφέκιο με δραστικό βεληνεκές 200 μέτρων και ικανότητα ριπής τριών φυσιγγίων. Σε σχέση με τα παλαιότερα μίνι-δίκανα Μ6 και τα περίστροφα .38 Special, αποτελεί δραματική βελτίωση.
Πετυχημένη σύμπραξη
Η αμερικανική αεροπορία διατηρεί μια ξεχωριστή υπηρεσία οπλουργών στο Σαν Αντόνιο του Τέξας, γνωστή ως Gunsmith Shop. Εκεί πολίτες συμβασιούχοι και στρατιωτικοί οπλουργοί συντηρούν και επισκευάζουν τα φορητά όπλα της υπηρεσίας. Ο Κλάδος είναι χρήστης της αραβίδας Colt Μ-4, την οποία τυποποιεί υπό το χαρακτηρισμό GAU-5A (Gun Automatic Unit). Χρησιμοποιώντας υπάρχοντα Μ-4 ως βάση, οι οπλουργοί κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα συμπαγές “όπλο αυτοπροστασίας” που αποσυναρμολογείται εντός 30 δευτερολέπτων και αποθηκεύεται με ασφάλεια σε αεροσκάφη.
Για την τροποποίηση χρησιμοποιούν δύο ευρασιτεχνίες ιδιωτικών εταιρειών. Το διαιρούμενο κολλάρο της Cry Havoc επιτρέπει ταχεία αποσύνδεση της κάνης και του σωλήνα αερίων του όπλου με τον κορμό. Ασφαλίζει με μεντεσέ πάνω στον χειροφυλακτήρα αφού ευθυγραμμιστεί μέσω δύο πίρων. Αυτό επιτρέπει στη βραχεία κάνη μήκους 31,75cm να κλειδώνει με ακρίβεια και να ευθυγραμμίζει τη ράγα ανάρτησης των σκόπευτρων στην ίδια ευθεία. Η δεύτερη πατέντα είναι η πτυσσόμενη χειρολαβή FAB AGF-43S. Περιστρεφόμενη κατά 90 μοίρες, μειώνει το προφίλ του όπλου. Ο συνδυασμός των δύο αυτών εφαρμογών επιτρέπει την αποθήκευση του όπλου σε έναν όγκο 40x35x9cm, εντός του πάνελ στο εκτινασσόμενο κάθισμα.
Αποδοτική λύση χαμηλού κόστους
Η επιλογή του μήκους της κάνης έγινε με γνώμονα την ικανότηττα του μηχανισμού να λειτουργεί, χωρίς να τροποποιηθεί το σύστημα αερίων.
Οτιδήποτε βραχύτερο θα απαιτούσε διαφορετικά ανταλλακτικά από το εμπόριο.
Αν και το τουφέκι δε προορίζεται για χρήση με διόπτρες, διατηρεί τη ράγα Μ-1913 στην κορυφή του κορμού και ο χειροφυλακτήρας έχει εγκοπές Μ-LOK. Οι λόγοι είναι δύο: αρχικά η άνω ράγα χρησιμοποιείται ως βάση για τα πτυσσόμενα σκόπευτρα Magpul MBUS, τα οποία αναδιπλώνονται για αποθήκευση. Επιπλέον, ο χειροφυλακτήρας Μ-LOK που επιλέχθηκε είναι ελαφρύτερος του στρατιωτικού απαρτίου. Παρομοίως, τα όπλα εξοπλίζονται με το απλό κοντάκι τύπου Μ-4 διότι είναι η ελαφρότερη εναλλακτική λύση.
Η αμερικανική αεροπορία συνεργάστηκε με την Midwest Industries για την ολοκλήρωση του προγράμματος και εντός δύο ετών παρέλαβε 2.700 αραβίδες αυτοπροστασίας. Το συνολικό κόστος για την δοκιμή και απόκτηση των συστημάτων ήταν 2,6 εκατομμύρια δολλάρια. Αυτό σημαίνει ότι με έξυπνη διαχείριση υπάρχοντος στόκ από μεταχειρισμένους κορμούς, κλείστρα και ανταλλακτικά κατάφεραν να αποδώσουν ένα αναβαθμισμένο σύστημα για λιγότερα από 1.000 δολλάρια ανά μονάδα.
Οι σοβαροί στρατιωτικοί οργανισμοί, ακόμη κι αν έχουν στη διάθεση τους προϋπολογισμούς δισεκατομμυρίων, αξιοποιούν τα υφιστάμενα υλικά. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα μάθημα για το πολύπαθο πρόγραμμα αναβάθμισης των φορητών όπλων του ελληνικού στρατού, το οποίο υπαρκτό-ανύπαρκτο ανακοινώνεται από διαδοχικές “ηγεσίες” αλλά ποτέ δε πραγματοποιείται.
www.bankingnews.gr
Τα πληρώματα πολεμικών αεροσκαφών είναι πολύτιμα και σχεδόν αναντικατάστατα στελέχη, αφού απαιτούνται χρόνια εκπαίδευσης και διαδικασιών επιλογής πριν καταστούν επιχειρησιακοί.
Το τρέχον παράδειγμα της ουκρανικής αεροπορίας, η οποία δέχεται δωρεές αεροσκαφών από το ΝΑΤΟ, αλλά δεν έχει πληρώματα ικανά να τα αξιοποιήσουν, δείχνει την κρισιμότητα της επιβίωσης τους.
Πίσω από τις εχθρικές γραμμές
Δεν είναι λοιπόν παράξενο που οι αεροπορίες αφιερώνουν σημαντικούς πόρους στη μορφή εκτινασόμενων καθισμάτων (που θα επιτρέψουν την εγκατάλειψη ενός καταστραμμένου αεροπλάνου με σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας) και σχολείων διαφυγής και επιβίωσης.
Οι πιλότοι αναμένεται πως σε περίπτωση που καταρριφθούν πάνω από εχθρικό έδαφος, θα διαφύγουν της σύλληψης και θα αναμένουν διάσωση από τις ειδικά οργανωμένες μονάδες Έρευνας και Διάσωσης Μάχης (Combat Search and Rescue) που οι σύγχρονες αεροπορίες διατηρούν ειδικά για το σκοπό αυτό. Κομμάντος με εκπαίδευση νοσοκόμων/διασωστών κινητοποιούνται, συχνά με τεράστιο κίνδυνο για υλικά και ανθρώπινες ζωές, για να εντοπίσουν και να επαναφέρουν τους καταρριφθέντες αεροπόρους.
Το στοίχημα δεν είναι μόνο πρακτικό αλλά και ζήτημα ηθικού, αφού κάθε πιλότος μαχητικού πετάει στη μάχη με μεγαλύτερη προθυμία γνωρίζοντας ότι δε θα εγκαταλειφθεί, αλλά θα γίνει κάθε προσπάθεια για τη διάσωση του. Πριν όμως επιτευχθεί αυτό, πρέπει να παραμείνει ζωντανός και να μπορεί να αμυνθεί πριν τον περισυλλέξουν οι φίλιες δυνάμεις.
Βάρος και χώρος έναντι ισχύος
Ο περιορισμένος χώρος των αεροπλάνων δίνει λίγες επιλογές για ατομικό οπλισμό. Στην περίπτωση εγκατάλειψης, τα πληρώματα βασίζονταν παραδοσιακά σε περίστροφα ή πιστόλια. Η ελληνική αεροπορία για παράδειγμα χορηγεί στους πιλότους το Η&Κ Ρ7 των 9mm και η ρωσική το Makarov PM, ενώ αντίστοιχα κινούνται οι περισσότεροι.
Το 2018 η αμερικανική USAF, αποφάσισε να αποσύρει τα πιστόλια Μ9 προς χάριν μιας αποτελεσματικότερης αραβίδας 5,56mm. Αποτελεί μέρος ενός κιτ που περιλαμβάνει φακό, καπνογόνα, πρώτες βοήθεις, φουσκωτή λέμβο και τροφή ανάγκης. Ζυγίζει 2,9 κιλά (γεμάτο) και αποθηκεύεται με 4 πλήρεις γεμιστήρες (120 φυσίγγια) στο εκτινασσόμενο κάθισμα ACES 2. Το κάθισμα εξοπλίζει τα βομβαρδιστικά Β-1 και Β-2, τα Α-10, F-15. F-16 και F-22, που σημαίνει ότι το σύνολο σχεδόν των πιλότων πλήν εκείνων στο F-35 διαθέτει ένα τυφέκιο με δραστικό βεληνεκές 200 μέτρων και ικανότητα ριπής τριών φυσιγγίων. Σε σχέση με τα παλαιότερα μίνι-δίκανα Μ6 και τα περίστροφα .38 Special, αποτελεί δραματική βελτίωση.
Πετυχημένη σύμπραξη
Η αμερικανική αεροπορία διατηρεί μια ξεχωριστή υπηρεσία οπλουργών στο Σαν Αντόνιο του Τέξας, γνωστή ως Gunsmith Shop. Εκεί πολίτες συμβασιούχοι και στρατιωτικοί οπλουργοί συντηρούν και επισκευάζουν τα φορητά όπλα της υπηρεσίας. Ο Κλάδος είναι χρήστης της αραβίδας Colt Μ-4, την οποία τυποποιεί υπό το χαρακτηρισμό GAU-5A (Gun Automatic Unit). Χρησιμοποιώντας υπάρχοντα Μ-4 ως βάση, οι οπλουργοί κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα συμπαγές “όπλο αυτοπροστασίας” που αποσυναρμολογείται εντός 30 δευτερολέπτων και αποθηκεύεται με ασφάλεια σε αεροσκάφη.
Για την τροποποίηση χρησιμοποιούν δύο ευρασιτεχνίες ιδιωτικών εταιρειών. Το διαιρούμενο κολλάρο της Cry Havoc επιτρέπει ταχεία αποσύνδεση της κάνης και του σωλήνα αερίων του όπλου με τον κορμό. Ασφαλίζει με μεντεσέ πάνω στον χειροφυλακτήρα αφού ευθυγραμμιστεί μέσω δύο πίρων. Αυτό επιτρέπει στη βραχεία κάνη μήκους 31,75cm να κλειδώνει με ακρίβεια και να ευθυγραμμίζει τη ράγα ανάρτησης των σκόπευτρων στην ίδια ευθεία. Η δεύτερη πατέντα είναι η πτυσσόμενη χειρολαβή FAB AGF-43S. Περιστρεφόμενη κατά 90 μοίρες, μειώνει το προφίλ του όπλου. Ο συνδυασμός των δύο αυτών εφαρμογών επιτρέπει την αποθήκευση του όπλου σε έναν όγκο 40x35x9cm, εντός του πάνελ στο εκτινασσόμενο κάθισμα.
Αποδοτική λύση χαμηλού κόστους
Η επιλογή του μήκους της κάνης έγινε με γνώμονα την ικανότηττα του μηχανισμού να λειτουργεί, χωρίς να τροποποιηθεί το σύστημα αερίων.
Οτιδήποτε βραχύτερο θα απαιτούσε διαφορετικά ανταλλακτικά από το εμπόριο.
Αν και το τουφέκι δε προορίζεται για χρήση με διόπτρες, διατηρεί τη ράγα Μ-1913 στην κορυφή του κορμού και ο χειροφυλακτήρας έχει εγκοπές Μ-LOK. Οι λόγοι είναι δύο: αρχικά η άνω ράγα χρησιμοποιείται ως βάση για τα πτυσσόμενα σκόπευτρα Magpul MBUS, τα οποία αναδιπλώνονται για αποθήκευση. Επιπλέον, ο χειροφυλακτήρας Μ-LOK που επιλέχθηκε είναι ελαφρύτερος του στρατιωτικού απαρτίου. Παρομοίως, τα όπλα εξοπλίζονται με το απλό κοντάκι τύπου Μ-4 διότι είναι η ελαφρότερη εναλλακτική λύση.
Η αμερικανική αεροπορία συνεργάστηκε με την Midwest Industries για την ολοκλήρωση του προγράμματος και εντός δύο ετών παρέλαβε 2.700 αραβίδες αυτοπροστασίας. Το συνολικό κόστος για την δοκιμή και απόκτηση των συστημάτων ήταν 2,6 εκατομμύρια δολλάρια. Αυτό σημαίνει ότι με έξυπνη διαχείριση υπάρχοντος στόκ από μεταχειρισμένους κορμούς, κλείστρα και ανταλλακτικά κατάφεραν να αποδώσουν ένα αναβαθμισμένο σύστημα για λιγότερα από 1.000 δολλάρια ανά μονάδα.
Οι σοβαροί στρατιωτικοί οργανισμοί, ακόμη κι αν έχουν στη διάθεση τους προϋπολογισμούς δισεκατομμυρίων, αξιοποιούν τα υφιστάμενα υλικά. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα μάθημα για το πολύπαθο πρόγραμμα αναβάθμισης των φορητών όπλων του ελληνικού στρατού, το οποίο υπαρκτό-ανύπαρκτο ανακοινώνεται από διαδοχικές “ηγεσίες” αλλά ποτέ δε πραγματοποιείται.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών