Είναι τόσο πρωτοποριακό που εξάπτει τη φαντασία όσων το μελετούν, αλλά πρακτικά άχρηστο
Είναι ελαφρύ αλλά κατασκευασμένο από ανοξείδωτο ατσάλι.
Λειτουργεί με αέρια, αλλά δεν απαιτεί σχεδόν ποτέ καθάρισμα.
Είναι λειόκανο αλλά και πολυβόλο.
Είναι τόσο πρωτοποριακό που εξάπτει τη φαντασία όσων το μελετούν, αλλά πρακτικά άχρηστο.
Είναι το πιο επιθυμητό φορητό όπλο στον κόσμο, αλλά και αδύνατο σχεδόν να αποκτηθεί. Όλα τα παραπάνω ισχύουν για το Atchison AA-12.
Προηγμένη σχεδίαση
Επειδή σχεδιάστηκε ως “αυτόματο” το ΑΑ-12 βάλλει από θέση ανοικτού κλείστρου.
Τα κρίσιμα μέρη κατασκευάζονται από υψηλής αντοχής ανοξείδωτο ατσάλι, που αντιστέκεται στη διάβρωση.
Ο μηχανικός Boje Cornills (Μποϊγιέ Κορνίλς), από τους βασικούς συντελεστές του πρότζεκτ, ισχυρίζεται πως χρειάζεται καθαρισμό κάθε 10.000 βολές. Υποστηρίζει ότι “κατά βάση το όπλο δεν απαιτεί λίπανση.
Από ένα σημείο και πέρα, ένα στρώμα καπνιάς από τις πυροδοτήσεις λειτουργεί ως λιπαντικό μεταξύ των μεταλλικών μερών, όπως περίπου ο γραφίτης σε γρανάζια”.
Αυτή είναι μια τολμηρή δήλωση που δυστυχώς δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ανεξάρτητα. Η τροφοδοσία γίνεται από τύμπανα των 20 φυσιγγίων ή γεμιστήρες των 8.
Το κενό βάρος κρατιέται χαμηλά στα 4.7 κιλά, λόγω ενός πλαστικού κέλυφους που παίζει το ρόλο του κορμού και του κοντακίου.
Το αρχικό μοντέλο διέθετε σιδερένια “ανοικτά σκοπευτικά” αλλά πλέον δέχεται και οπτικά στόχαστρα.
Η Αρχή συνεχούς ανάκρουσης
Όσοι έχουν πυροβολήσει με φυσίγγια cal. 12, διατηρούν την έντονη μνήμη του “κλωτσίματος” που συχνά συνοδεύεται από δυσκολία ελέγχου.
Όμως το γνώρισμα του συγκεκριμένου όπλου είναι πως εκτοξεύει βολίδες με ρυθμό 380 βολών ανά λεπτό, σχεδόν χωρίς να μετακινείται απο τον ώμο.
Αυτό επιτυγχάνεται μέσω του συνδυασμού πιστονιού αεριών μακριάς οπισθοδρόμησης με ένα προηγμένο σύστημα επανάταξης.
Το κύριο ελατήριο έχει μήκος περίπου 1,5 μέτρων.
Σε αντίθεση με τα γνωστά συστήματα, το κλείστρο ποτέ δεν τερματίζει τη διαδρομή του σε κάποιο χαλινωτήριο ή πλάκα ανάκρουσης.
Σπρώχνει σταθερά με δύναμη το φορέα του κλείστρου σε όλη τη διαδρομή, μέχρι να εξαντληθεί η ενέργεια της οπισθοδρόμησης και αυτός να αντιστρέψει την πορεία του, χωρίς καμία βίαιη στάση.
Σύμφωνα με τους σχεδιαστές, “καθώς το κλείστρο κινείται προς τα πίσω μετά τη βολή περίπου 80% της ενέργειας που συνήθως αισθανόμαστε ως ανάκρουση, απορροφάται από το μοναδικής σχεδίασης πιστόνι αερίων.
Το επανατατικό ελατήριο αποσβένει άλλο ένα 10% της ανάκρουσης , επιτρέποντας την ύπαρξη ενός αυτόματου τυφεκίου cal. 12 που μπορεί να αδειάσει όλο το περιέχόμενο του γεμιστήρα του χωρίς ουσιαστική αναπήδηση ή διασπορά στο στόχο”.
Αυτή η περιγραφή γίνεται έκδηλη όταν σε κινηματογραφικές λήψεις μεγάλης ταχύτητας οι δοκιμαστές φαίνεται να ελέγχουν απόλυτα τις αυτόματες ριπές, ακόμη και με ένα χέρι!
Η Οδήσεια ενός σχεδίου
O Maxwell Atchinson ήταν πρώην πεζοναύτης με ειδίκευση στα πολυβόλα. Επηρεασμένος από τον πόλεμο του Βιετνάμ σχεδίασε το ΑΑ-12 το 1972.
Ήθελε ένα αυτόματο λειόκανο που να καθηλώνει μια υπέρτερη εχθρική δύναμη σε κοντινή συμπλοκή. Όσοι τον γνώρισαν τον περιγράφουν ως έναν οξύθυμο και απότομο άνθρωπο που ποτέ δε κατάφερνε να συνεργαστεί καλά με άλλους.
Για χρόνια προσπάθησε να πουλήσει την ιδέα του στο στρατό χωρίς επιτυχία.
Λίγο πριν το θάνατο του πούλησε τα σχέδια στον Jerry Baber (Τζέρι Μπάμπερ). Ο τελευταίος προσέλαβε τον ταλαντούχο γερμανό μηχανικό Boje Cornills, ο οποίος υλοποίησε πάνω από 180 τροποποιήσεις και βελτιώσεις στην αρχική ιδέα.
Κατάφεραν να συναρμολογήσουν και να πουλήσουν μερικές δεκάδες “λειόκανα πολυβόλα” σε χώρες όπως η Ινδία και η Σαουδική Αραβία.
Γύρω στο 2005 ο Baber προσπάθησε να δημιουργήσει μια νέα αγορά, συνδυάζοντας το ΑΑ-12 με το εκρηκτικό βλήμα FRAG 12.
Μίνι χειροβομβίδες που χωρούν σε ένα φυσίγγιο cal.12 magnum.
Με βεληνεκές 200 μέτρων και αυτόματη βολή, δοκιμάστηκε στο Ιράκ για την ακινητοποίηση αυτοκινήτων-βομβών και αντιμετώπιση ενεδρών .
Η ιδέα ήταν ότι 20 βομβίδες διαμέτρου 18mm θα σταματούσαν την επίθεση άμεσα. Πέρα από τις δοκιμές κάποιων πρωτοτύπων, τελικά δεν προχώρησε.
Τα τελευταία χρόνια, ο υπέργηρος πλέον Baber αποφάσισε να πουλήσει τις πατέντες στην SOL INVICTUS μια εταιρεία που κατασκευάζει ανταλλακτικά για στρατιωτικά όπλα.
Το 2018 ανακοίνωσαν την προπώληση 1.000 ημιαυτόματων ΑΑ-12 (με το εμπορικό όνομα Jackhammer) και αντίτιμο 3.200 δολλάρια το τεμάχιο.
Ενώ τα πρώτα είχαν παραδοθεί στους κατόχους το 2019, οι αμερικανικές αρχές τα δέσμευσαν για να εξετάσουν τους μηχανισμούς υπό την υποψία ότι θα μπορούσαν να “μετατραπούν εύκολα σε αυτόματα” εκ των υστέρων.
Οι ιδιοκτήτες της SOL INVICTUS ζήτησαν επίσημη τεχνική αξιολόγηση και έκτοτε η υπόθεση σέρνεται στα γραφειοκρατικά γρανάζια.
Σπάνια και μοναδική τεχνολογία
Γιατί σας μεταφέρουμε την ιστορία;
Για να επισημάνουμε ότι δεν αρκεί η έμπνευση για να μετατραπεί σε εμπορική επιτυχία μια πρωτοποριακή ιδέα.
Παρόλο το ενδιαφέρον του κοινού, ταλανίζεται επί δεκαετίες από αιτίες όπως προσωπικές διαμάχες και κρατικές παρεμβάσεις.
Εικάζεται ότι συνολικά κατασκευάστηκαν λιγότερα από 150 αυτόματα ΑΑ-12. Aνήκουν σε κρατικές υπηρεσίες, εκτός από τρία που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτικών εταιριών ως δείγματα.
Αγοράστηκαν αρχικά με αντίτιμο 5.700 δολλαρίων και πλέον η τιμή τους έχει εκθετική άνοδο.
Αυτά είναι τα όπλα που ενοικιάζονται κατά καιρούς για κινηματογραφικές παραγωγές όπως οι “Αναλώσιμοι”, “GI Joe” και ”Οι Κυνηγοί”.
Η εμμονή των ιδιοκτητών της πατέντας του ΑΑ-12 για ένα “λειόκανο πολυβόλο” στερεί από το ευρύ κοινό ένα πρωτοποριακό σύστημα μείωσης της ανάκρουσης.
Οι στρατοί δεν έχουν πραγματικό ενδιαφέρον για τέτοια όπλα.
Αντιθέτως, ένα συμβατικής μορφής κυνηγετικό ή σκοπευτικό λειόκανο όπλο βασισμένο στην τεχνολογία του μηχανισμού αυτού θα έφερνε επανάσταση στην αντοχή και τη μείωση της ανάκρουσης σε σχέση με ότι γνωρίζουμε.
Μένε να δούμε αν θα κατασκευαστεί ποτέ.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών