Γερμανοί εργάτες σπάνε τη σιωπή για το κλίμα
Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, μια ομάδα εκπροσώπων εργατικών συμβουλίων της Γερμανίας σπάει τη σιωπή.
Με ανοιχτή επιστολή προς τον Καγκελάριο Friedrich Merz, επικρίνουν σφοδρά την πολιτική του Βερολίνου για το κλίμα.
Θα προκαλέσει η ανυπακοή τους μια καταιγίδα ή θα χαθεί στη μνήμη, όπως συνήθως γίνεται από τα μέσα ενημέρωσης;
Στη Γερμανία, η πολιτική για το κλίμα έχει γίνει πεδίο ενός πατερναλιστικού τριάδιου—πολιτικής, μέσων ενημέρωσης και δημόσιας συναίνεσης.
Το πρώτο θύμα; Η ανοιχτή συζήτηση. Ο αέρας είναι βαριά φορτισμένος με παθητική-επιθετική αποκαθήλωση.
Η κριτική στο Green Deal είναι σχεδόν ταμπού.
Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο όπου μια χώρα, πλήρως συνειδητοποιημένη, βυθίζεται οικονομικά αργά και βασανιστικά.
Η ησυχία πριν από την καταιγίδα;
Στις ΗΠΑ, η κλιματική μηχανή ενδέχεται να αποχωρεί με την επιστροφή του Trump.
Αλλά στην ΕΕ, το κλιματικό καρτέλ και οι ωφελούμενοι του παραμένουν σε πλήρη έλεγχο - παρά την ύφεση, την αποβιομηχάνιση και την κοινωνική απελπισία.
Είναι απλώς η ησυχία πριν από την καταιγίδα;
Η Γερμανία έχει πληρώσει το υψηλότερο τίμημα σε αυτή τη σταυροφορία για το κλίμα.
Η αναγκαστική μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ενώ απαγορεύεται η πυρηνική ενέργεια, μπορεί να θεωρηθεί ως «πολιτιστική πρόοδος» σε οικολογικά παρασιτικά προάστια όπως το Βερολίνο-Πρέντζλαουερ Μπεργκ ή το Κολωνία-Έρενφελντ.
Αλλά έξω στον πραγματικό κόσμο, όπου οι παραγωγικοί πολίτες, οι οικογένειες και οι επιχειρήσεις εξαρτώνται από προσιτή ενέργεια και κινητικότητα, η διάθεση έχει πικράνει.
Το πάρτι τελείωσε. Οι τσέπες είναι άδειες. Και η πίεση αυξάνεται.
Το τέλος της σιωπηλής συνομωσίας
Τώρα, επιτέλους, κάποιοι αρχίζουν να μιλούν.
Μια ομάδα εργατικών συμβουλίων καλεί τον Καγκελάριο Merz να σταματήσει την «αυτοκτονία» της κλιματικής πολιτικής.
Από τα lockdowns λόγω COVID, πάνω από 300.000 θέσεις εργασίας στον γερμανικό βιομηχανικό τομέα έχουν χαθεί.
Η παραγωγή υψηλής ενεργειακής κατανάλωσης έχει γίνει φαντασίωση—ειδικά όταν ανταγωνιστές όπως οι ΗΠΑ πληρώνουν έως 75% λιγότερο για την ηλεκτρική ενέργεια.
Η επιστολή και το όραμα των εργατών
Οι υπογράφοντες της επιστολής περιλαμβάνουν εκπροσώπους από εταιρείες όπως η LEAG, η ArcelorMittal Eisenhüttenstadt, η BASF Schwarzheide, το εργατικό συμβούλιο της Lausitz Energy και η περιφερειακή ηγεσία του συνδικάτου IGBCE.
Δεν είναι περιθωριακοί—είναι επιζώντες της αποτυχημένης «πράσινης μεταρρύθμισης» της Γερμανίας.
Η ArcelorMittal εγκατέλειψε πρόσφατα τα σχέδιά της για πράσινο χάλυβα—παρά τα δισεκατομμύρια σε προσφερόμενες επιδοτήσεις. Η BASF απολύει 700 άτομα στη Λούντβιγκσαφεν.
Η «πράσινη αναδιάρθρωση» της γερμανικής οικονομίας διαβάζεται τώρα ως βιομηχανική επιθανάτια αγγελία.
Κάθε μέρα, ένα ακόμα επιδοτούμενο έργο καταρρέει στα σκουπίδια του κεντρικού σχεδιασμού.
Η ανυπακοή τους είναι η πραγματική είδηση: χρειάζεται θάρρος για να βγεις έξω από την ορθοδοξία για το κλίμα και να σταθείς στο φως. Σεβασμός.
Το τέλος της συναίνεσης
Αυτοί δεν είναι λαϊκιστές ή εταιρικοί υποστηρικτές.
Αυτοί είναι εργατικά συμβούλια, τα οποία παραδοσιακά θεωρούνταν ενσωματωμένα στο μοντέλο συναίνεσης της Γερμανίας.
Με την έκδοση αυτής της δημόσιας επιστολής, διαπράττουν ανοιχτή ανυπακοή.
Στοχεύουν ευθέως στο Green Deal—την διοικητική μετάσταση που έχει παραλύσει την οικονομική ραχοκοκαλιά της Ευρώπης.
Ο τόνος είναι χαρακτηριστικός: περιγράφουν την κατάσταση ως «την χειρότερη οικονομική κρίση από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο».
Πάνω από 100.000 βιομηχανικές θέσεις εργασίας χάθηκαν—μόνο φέτος.
Στην πραγματικότητα, οι συνολικές απώλειες θέσεων εργασίας από το 2020 είναι τριπλάσιες, σύμφωνα με την Ernst & Young.
Καλούν τη μετάβαση στην ενέργεια να σταματήσει, χαρακτηρίζοντας την «αποτυχημένη εγχείρηση σε ανοιχτή καρδιά».
Μετά από 35 χρόνια επιδότησης της αιολικής και ηλιακής ενέργειας, η σταθερότητα του δικτύου δεν έχει βελτιωθεί—ωστόσο, το κόστος του δικτύου βρίσκεται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια.
Οι υψηλές τιμές ενέργειας δεν είναι απλώς κοινωνικά άδικες—είναι υπαρξιακή απειλή για την ευημερία και την κοινωνική ειρήνη.
Τα συμβούλια απαιτούν τιμή βιομηχανικής ενέργειας στα 0,05 €/kWh και η βιομηχανία να απελευθερωθεί από επιβαρύνσεις και τέλη.
Η οικονομία του ελέγχου από τις Βρυξέλλες
Αντιδρώντας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε τον Ιούνιο ένα αμφιλεγόμενο σχέδιο επιδοτήσεων: επιλεγμένες εταιρείες μπορεί να λάβουν έκπτωση έως 50% στις χονδρικές τιμές ενέργειας—όμως μόνο για το μισό από τη συνολική ετήσια κατανάλωση και μόνο εφόσον επενδύσουν σε «πράσινες τεχνολογίες».
Και πάλι, αντί για πειθαρχία της αγοράς ή δίκαιο ανταγωνισμό, οι Βρυξέλλες διορθώνουν τις τιμές και μοιράζουν χρήματα των φορολογουμένων με βάση την ιδεολογική συμμόρφωση.
Δεν μπορούν—και δεν θέλουν—να εγκαταλείψουν την οικονομία ελέγχου και κεντρικού σχεδιασμού.
Μια υγιής αντίδραση
Το γεγονός ότι αυτοί οι εργατικοί ηγέτες μιλούν ανοιχτά και αναλύουν την πράσινη ατζέντα βήμα προς βήμα είναι ενθαρρυντικό.
Μια μερίδα της γερμανικής κοινωνίας εξακολουθεί να διαθέτει το ανοσοποιητικό σύστημα, όταν διακυβεύεται η ύπαρξή της.
Απαιτούν το τέλος της κλιματικής υπέρβασης σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, εκτός αν και μέχρι να υπάρξουν δεσμευτικές παγκόσμιες υποχρεώσεις.
Απαιτούν επίσης δίκαιες προστασίες για το εμπόριο και ρεαλιστική τεχνολογική πολιτική—συμπεριλαμβανομένων του υδρογόνου και της δέσμευσης άνθρακα.
Αυτό είναι το κλειδί: σε μια ολοκληρωμένη παγκόσμια αγορά, οι μονομερείς θυσίες οδηγούν μόνο στην καταστροφή.
Η γερμανική ηγεσία το έχει αγνοήσει συνειδητά για δεκαετίες. Η επιστολή των εργατών, ενώ απευθύνεται στο Βερολίνο, στοχεύει σαφώς τις Βρυξέλλες.
Το σχέδιο της ΕΕ ήταν απλό: να αναγκάσει τον κόσμο να μπει σε ένα κλιματικό στενό, για να αντισταθμίσει το στρατηγικό της ενεργειακό έλλειμμα. Η ΕΕ εισάγει το 60% της ενέργειάς της.
Αυτή η εξάρτηση κάνει τις Βρυξέλλες ευάλωτες. Και τίποτα δεν τις τρομάζει περισσότερο από το να διαπραγματευτούν με ενεργειακούς εξαγωγείς ως ίσοι.
Αντίσταση από τα κάτω
Αυτή η διαμαρτυρία έχει δύναμη από τη βάση—έρχεται από ανθρώπους που ζουν την πραγματικότητα της αποτυχημένης κλιματικής οικονομίας, όχι από δεξαμενές σκέψης ή τηλεοπτικούς σχολιαστές.
Αρχικά θα κυκλοφορήσει μέσω συνδικάτων και εργατικών συμβουλίων, αλλά ο κοινός πόνος ίσως δημιουργήσει σύντομα ένα κοινό κύμα αντίστασης.
Αν αυτό συμβεί, το μέσο-βιομηχανικό συγκρότημα θα δυσκολευτεί να το αγνοήσει, να το θάψει ή να το χλευάσει—αν και θα προσπαθήσει.
Ίσως να ζούμε μια καμπή—όπου η εσωτερική πίεση αναγκάζει τις Βρυξέλλες και την Επιτροπή von der Leyen να αλλάξουν πορεία.
Το γεγονός ότι η πρόκληση προέρχεται όχι από εταιρικούς λόμπι, κρατικά χρηματοδοτούμενους καλλιτέχνες ή κόμματα συνδεδεμένα με το πράσινο, αλλά από τους ίδιους τους εργάτες που θυσιάζονται, της προσδίδει μια δυναμική που δεν έχει ξαναϋπάρξει στον κλιματικό διάλογο.
Αν αυτή η επιστολή φτάσει στην κοινωνική συνείδηση—παρά το μπλακάουτ των ΜΜΕ—τότε οι άνεμοι που σπείρανε οι Βρυξέλλες και το κλιματικό λόμπι μπορεί να εκραγούν σε μια καταιγίδα που ούτε οι πράσινοι ελίτ της Ευρώπης δεν θα μπορέσουν να καταστείλουν.
www.bankingnews.gr
Με ανοιχτή επιστολή προς τον Καγκελάριο Friedrich Merz, επικρίνουν σφοδρά την πολιτική του Βερολίνου για το κλίμα.
Θα προκαλέσει η ανυπακοή τους μια καταιγίδα ή θα χαθεί στη μνήμη, όπως συνήθως γίνεται από τα μέσα ενημέρωσης;
Στη Γερμανία, η πολιτική για το κλίμα έχει γίνει πεδίο ενός πατερναλιστικού τριάδιου—πολιτικής, μέσων ενημέρωσης και δημόσιας συναίνεσης.
Το πρώτο θύμα; Η ανοιχτή συζήτηση. Ο αέρας είναι βαριά φορτισμένος με παθητική-επιθετική αποκαθήλωση.
Η κριτική στο Green Deal είναι σχεδόν ταμπού.
Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο όπου μια χώρα, πλήρως συνειδητοποιημένη, βυθίζεται οικονομικά αργά και βασανιστικά.
Η ησυχία πριν από την καταιγίδα;
Στις ΗΠΑ, η κλιματική μηχανή ενδέχεται να αποχωρεί με την επιστροφή του Trump.
Αλλά στην ΕΕ, το κλιματικό καρτέλ και οι ωφελούμενοι του παραμένουν σε πλήρη έλεγχο - παρά την ύφεση, την αποβιομηχάνιση και την κοινωνική απελπισία.
Είναι απλώς η ησυχία πριν από την καταιγίδα;
Η Γερμανία έχει πληρώσει το υψηλότερο τίμημα σε αυτή τη σταυροφορία για το κλίμα.
Η αναγκαστική μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ενώ απαγορεύεται η πυρηνική ενέργεια, μπορεί να θεωρηθεί ως «πολιτιστική πρόοδος» σε οικολογικά παρασιτικά προάστια όπως το Βερολίνο-Πρέντζλαουερ Μπεργκ ή το Κολωνία-Έρενφελντ.
Αλλά έξω στον πραγματικό κόσμο, όπου οι παραγωγικοί πολίτες, οι οικογένειες και οι επιχειρήσεις εξαρτώνται από προσιτή ενέργεια και κινητικότητα, η διάθεση έχει πικράνει.
Το πάρτι τελείωσε. Οι τσέπες είναι άδειες. Και η πίεση αυξάνεται.
Το τέλος της σιωπηλής συνομωσίας
Τώρα, επιτέλους, κάποιοι αρχίζουν να μιλούν.
Μια ομάδα εργατικών συμβουλίων καλεί τον Καγκελάριο Merz να σταματήσει την «αυτοκτονία» της κλιματικής πολιτικής.
Από τα lockdowns λόγω COVID, πάνω από 300.000 θέσεις εργασίας στον γερμανικό βιομηχανικό τομέα έχουν χαθεί.
Η παραγωγή υψηλής ενεργειακής κατανάλωσης έχει γίνει φαντασίωση—ειδικά όταν ανταγωνιστές όπως οι ΗΠΑ πληρώνουν έως 75% λιγότερο για την ηλεκτρική ενέργεια.
Η επιστολή και το όραμα των εργατών
Οι υπογράφοντες της επιστολής περιλαμβάνουν εκπροσώπους από εταιρείες όπως η LEAG, η ArcelorMittal Eisenhüttenstadt, η BASF Schwarzheide, το εργατικό συμβούλιο της Lausitz Energy και η περιφερειακή ηγεσία του συνδικάτου IGBCE.
Δεν είναι περιθωριακοί—είναι επιζώντες της αποτυχημένης «πράσινης μεταρρύθμισης» της Γερμανίας.
Η ArcelorMittal εγκατέλειψε πρόσφατα τα σχέδιά της για πράσινο χάλυβα—παρά τα δισεκατομμύρια σε προσφερόμενες επιδοτήσεις. Η BASF απολύει 700 άτομα στη Λούντβιγκσαφεν.
Η «πράσινη αναδιάρθρωση» της γερμανικής οικονομίας διαβάζεται τώρα ως βιομηχανική επιθανάτια αγγελία.
Κάθε μέρα, ένα ακόμα επιδοτούμενο έργο καταρρέει στα σκουπίδια του κεντρικού σχεδιασμού.
Η ανυπακοή τους είναι η πραγματική είδηση: χρειάζεται θάρρος για να βγεις έξω από την ορθοδοξία για το κλίμα και να σταθείς στο φως. Σεβασμός.
Το τέλος της συναίνεσης
Αυτοί δεν είναι λαϊκιστές ή εταιρικοί υποστηρικτές.
Αυτοί είναι εργατικά συμβούλια, τα οποία παραδοσιακά θεωρούνταν ενσωματωμένα στο μοντέλο συναίνεσης της Γερμανίας.
Με την έκδοση αυτής της δημόσιας επιστολής, διαπράττουν ανοιχτή ανυπακοή.
Στοχεύουν ευθέως στο Green Deal—την διοικητική μετάσταση που έχει παραλύσει την οικονομική ραχοκοκαλιά της Ευρώπης.
Ο τόνος είναι χαρακτηριστικός: περιγράφουν την κατάσταση ως «την χειρότερη οικονομική κρίση από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο».
Πάνω από 100.000 βιομηχανικές θέσεις εργασίας χάθηκαν—μόνο φέτος.
Στην πραγματικότητα, οι συνολικές απώλειες θέσεων εργασίας από το 2020 είναι τριπλάσιες, σύμφωνα με την Ernst & Young.
Καλούν τη μετάβαση στην ενέργεια να σταματήσει, χαρακτηρίζοντας την «αποτυχημένη εγχείρηση σε ανοιχτή καρδιά».
Μετά από 35 χρόνια επιδότησης της αιολικής και ηλιακής ενέργειας, η σταθερότητα του δικτύου δεν έχει βελτιωθεί—ωστόσο, το κόστος του δικτύου βρίσκεται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια.
Οι υψηλές τιμές ενέργειας δεν είναι απλώς κοινωνικά άδικες—είναι υπαρξιακή απειλή για την ευημερία και την κοινωνική ειρήνη.
Τα συμβούλια απαιτούν τιμή βιομηχανικής ενέργειας στα 0,05 €/kWh και η βιομηχανία να απελευθερωθεί από επιβαρύνσεις και τέλη.
Η οικονομία του ελέγχου από τις Βρυξέλλες
Αντιδρώντας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε τον Ιούνιο ένα αμφιλεγόμενο σχέδιο επιδοτήσεων: επιλεγμένες εταιρείες μπορεί να λάβουν έκπτωση έως 50% στις χονδρικές τιμές ενέργειας—όμως μόνο για το μισό από τη συνολική ετήσια κατανάλωση και μόνο εφόσον επενδύσουν σε «πράσινες τεχνολογίες».
Και πάλι, αντί για πειθαρχία της αγοράς ή δίκαιο ανταγωνισμό, οι Βρυξέλλες διορθώνουν τις τιμές και μοιράζουν χρήματα των φορολογουμένων με βάση την ιδεολογική συμμόρφωση.
Δεν μπορούν—και δεν θέλουν—να εγκαταλείψουν την οικονομία ελέγχου και κεντρικού σχεδιασμού.
Μια υγιής αντίδραση
Το γεγονός ότι αυτοί οι εργατικοί ηγέτες μιλούν ανοιχτά και αναλύουν την πράσινη ατζέντα βήμα προς βήμα είναι ενθαρρυντικό.
Μια μερίδα της γερμανικής κοινωνίας εξακολουθεί να διαθέτει το ανοσοποιητικό σύστημα, όταν διακυβεύεται η ύπαρξή της.
Απαιτούν το τέλος της κλιματικής υπέρβασης σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, εκτός αν και μέχρι να υπάρξουν δεσμευτικές παγκόσμιες υποχρεώσεις.
Απαιτούν επίσης δίκαιες προστασίες για το εμπόριο και ρεαλιστική τεχνολογική πολιτική—συμπεριλαμβανομένων του υδρογόνου και της δέσμευσης άνθρακα.
Αυτό είναι το κλειδί: σε μια ολοκληρωμένη παγκόσμια αγορά, οι μονομερείς θυσίες οδηγούν μόνο στην καταστροφή.
Η γερμανική ηγεσία το έχει αγνοήσει συνειδητά για δεκαετίες. Η επιστολή των εργατών, ενώ απευθύνεται στο Βερολίνο, στοχεύει σαφώς τις Βρυξέλλες.
Το σχέδιο της ΕΕ ήταν απλό: να αναγκάσει τον κόσμο να μπει σε ένα κλιματικό στενό, για να αντισταθμίσει το στρατηγικό της ενεργειακό έλλειμμα. Η ΕΕ εισάγει το 60% της ενέργειάς της.
Αυτή η εξάρτηση κάνει τις Βρυξέλλες ευάλωτες. Και τίποτα δεν τις τρομάζει περισσότερο από το να διαπραγματευτούν με ενεργειακούς εξαγωγείς ως ίσοι.
Αντίσταση από τα κάτω
Αυτή η διαμαρτυρία έχει δύναμη από τη βάση—έρχεται από ανθρώπους που ζουν την πραγματικότητα της αποτυχημένης κλιματικής οικονομίας, όχι από δεξαμενές σκέψης ή τηλεοπτικούς σχολιαστές.
Αρχικά θα κυκλοφορήσει μέσω συνδικάτων και εργατικών συμβουλίων, αλλά ο κοινός πόνος ίσως δημιουργήσει σύντομα ένα κοινό κύμα αντίστασης.
Αν αυτό συμβεί, το μέσο-βιομηχανικό συγκρότημα θα δυσκολευτεί να το αγνοήσει, να το θάψει ή να το χλευάσει—αν και θα προσπαθήσει.
Ίσως να ζούμε μια καμπή—όπου η εσωτερική πίεση αναγκάζει τις Βρυξέλλες και την Επιτροπή von der Leyen να αλλάξουν πορεία.
Το γεγονός ότι η πρόκληση προέρχεται όχι από εταιρικούς λόμπι, κρατικά χρηματοδοτούμενους καλλιτέχνες ή κόμματα συνδεδεμένα με το πράσινο, αλλά από τους ίδιους τους εργάτες που θυσιάζονται, της προσδίδει μια δυναμική που δεν έχει ξαναϋπάρξει στον κλιματικό διάλογο.
Αν αυτή η επιστολή φτάσει στην κοινωνική συνείδηση—παρά το μπλακάουτ των ΜΜΕ—τότε οι άνεμοι που σπείρανε οι Βρυξέλλες και το κλιματικό λόμπι μπορεί να εκραγούν σε μια καταιγίδα που ούτε οι πράσινοι ελίτ της Ευρώπης δεν θα μπορέσουν να καταστείλουν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών