Το Ισραήλ επιδιώκει να καταλάβει όσο γίνεται περισσότερα εδάφη στη Συρία για να υλοποιήσει τον «Διάδρομο του Δαβίδ» αλλά βρίσκει σθεναρή αντίσταση από μία άγνωστη οργάνωση
Στα τέλη Νοεμβρίου 2025, οι ισραηλινές δυνάμεις ήρθαν αντιμέτωπες με τοπική, αλλά αποφασιστική αντίσταση στην πόλη Beit Jinn νοτιοδυτικά της Δαμασκού, στους πρόποδες του όρους Hermon.
Η σύγκρουση δεν είχε τον χαρακτήρα μιας μεγάλης στρατιωτικής επιχείρησης, ωστόσο η πολιτική και στρατηγική της σημασία είναι δυσανάλογα μεγάλη.
Οι απώλειες ήταν περίπου ισοδύναμες –περί τους 10 νεκρούς από κάθε πλευρά– όμως, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, οι ισραηλινές δυνάμεις απάντησαν με αδιάκριτα πυρά, προκαλώντας τον θάνατο αμάχων και επιβεβαιώνοντας για ακόμη μία φορά ότι η έννοια της «ασφάλειας» για το Τελ Αβίβ ταυτίζεται με τη συλλογική τιμωρία.
Πολύ πιο αποκαλυπτική από την ίδια τη σύγκρουση ήταν η αντίδραση των ισραηλινών ΜΜΕ.
Μέσα σε λίγες ώρες, παρουσιάστηκαν αντικρουόμενες, συχνά αλληλοαναιρούμενες αφηγήσεις, που περισσότερο μαρτυρούν πανικό και σύγχυση παρά σαφή εικόνα του τι πραγματικά συνέβη στο έδαφος.
Ισραηλινή «σχιζοφρένεια» και το αφήγημα της συνενοχής
Αρχικά, ισραηλινά μέσα –μεταξύ αυτών το Channel 13– υποστήριξαν ότι η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε «σε συντονισμό με τις συριακές υπηρεσίες ασφαλείας».
Ο ισχυρισμός αυτός φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση το καθεστώς του τζιχαντιστή προέδρου της Συρίας al-Julani (al-Sharaa), καθώς υποδηλώνει ότι το νέο καθεστώς στη Δαμασκό όχι μόνο ανέχεται, αλλά συνεργάζεται ενεργά με τον ισραηλινό στρατό.
Στην ουσία, πρόκειται για την υλοποίηση των δηλώσεων του Αμερικανού πρέσβη στην Τουρκία, Thomas Barrack ο οποίος είχε ξεκαθαρίσει ότι «η νέα Συρία θα συνεργαστεί με τις ΗΠΑ κατά της Hezbollah και της Hamas».
Όταν όμως αυτή η εκδοχή άρχισε να προκαλεί αντιδράσεις και αμφισβητήσεις, άλλα ισραηλινά κανάλια έσπευσαν να παρουσιάσουν μια νέα θεωρία: ότι ένας από τους Σύρους μάρτυρες φερόταν να συνδέεται με τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος Tahrir al-Sham.
Έτσι, επιχειρήθηκε να νομιμοποιηθεί εκ των υστέρων η επίθεση, με το επιχείρημα ότι το Ισραήλ είχε δικαίωμα να πλήξει «κομβόι της συριακής Al Qaeda».
Η Ισραηλινή ερευνήτρια (πράκτορας της Mossad για πολλούς αναλυτές) Elizabeth Tsurkov, πήγε ακόμη παραπέρα, περιγράφοντας τους μαχητές της αντίστασης ως «πρώην τοπικούς αντάρτες» που στο παρελθόν απολάμβαναν ισραηλινή υποστήριξη στον αγώνα τους κατά του Assad.
Πρόκειται για έναν ισχυρισμό που περισσότερο θυμίζει χειραγώγηση παρά τεκμηριωμένη ανάλυση, ιδίως από τη στιγμή που πραγματικές αντιστασιακές οργανώσεις έχουν ήδη αναλάβει την ευθύνη για τη σύγκρουση.
Από τον Λίβανο στη Συρία - Αναζήτηση «εχθρού»
Η πιο διαδεδομένη εκδοχή που προωθήθηκε τελικά από τα ισραηλινά μέσα ήταν ότι οι μαχητές ανήκαν στην «Ισλαμική Ομάδα» του Λιβάνου.
Η ίδια η οργάνωση διέψευσε άμεσα τον ισχυρισμό, ξεκαθαρίζοντας ότι η δράση της κατά του σιωνισμού περιορίζεται εντός των λιβανικών συνόρων.
Αμέσως μετά, το Τελ Αβίβ ισχυρίστηκε ότι κατέσχεσε τηλεπικοινωνιακό εξοπλισμό που ανήκε στο «Ισλαμικό Μέτωπο της Συρίας», μια ομπρέλα που περιλαμβάνει διάφορες αντιστασιακές ομάδες – ακόμη και Αλαουίτες της συριακής ακτής, οι οποίοι εδώ και καιρό είχαν αφήσει να εννοηθεί ότι δρουν κατά του σιωνιστικού επεκτατισμού στον νότο.
Αυτή η διαρκής μετατόπιση του αφηγήματος αποκαλύπτει κάτι κρίσιμο: το Ισραήλ είτε δεν γνωρίζει ποιος πραγματικά του αντιστέκεται, είτε –το πιθανότερο– προετοιμάζει το έδαφος για περαιτέρω στρατιωτική επέμβαση και κατάληψη συριακού εδάφους.
Ο «Διάδρομος του Δαβίδ» και η επανάληψη του λιβανικού σεναρίου
Το Ισραήλ δεν έχει την πολυτέλεια να υποχωρήσει.
Για δύο βασικούς λόγους.
Πρώτον, για να επιτύχει τη στρατιωτική δημιουργία του λεγόμενου «Διαδρόμου του Δαβίδ», στο πλαίσιο του σχεδίου IMEC, που στοχεύει στον έλεγχο κρίσιμων εμπορικών και ενεργειακών διαδρομών.
Δεύτερον, λόγω των νέων γεωπολιτικών δεδομένων: η ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ Hezbollah και Τουρκίας οδηγεί το Ισραήλ να εφαρμόσει στη Συρία τις ίδιες τακτικές που χρησιμοποίησε στον Λίβανο τη δεκαετία του ’80 – τακτικές που κατέληξαν στην ταπεινωτική του εκδίωξη το 2000.
Αν η ιστορία επαναληφθεί, το αποτέλεσμα στη Συρία ενδέχεται να είναι ακόμη πιο επώδυνο για το ισραηλινό εγχείρημα.
Ο Διάδρομος του Δαβίδ, το γεωπολιτικό όραμα του Ισραήλ, συνδέει τα κατεχόμενα υψίπεδα του Golan με τη νοτιοανατολική Συρία και εκτείνεται προς τα σύνορα με το Ιράκ.
Τουρκία, Ιράν και κινεζική πίεση
Η Τουρκία βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι.
Για έναν ολόκληρο χρόνο, το Ισραήλ ταπείνωνε την Άγκυρα, ακόμη και μετά τη συμβολή και των δύο πλευρών στην κατάρρευση του καθεστώτος Assad.
Ισραηλινά πλήγματα έφτασαν στο σημείο να βομβαρδίσουν τουρκική παρουσία και να χαράξουν μονομερώς «κόκκινες γραμμές» στη «νέα Συρία».
Η ανάγκη της Τουρκίας να ανακτήσει το κύρος της καθιστά σχεδόν αναπόφευκτη τη σύμπραξή της με τη Hezbollah και το IRGC.
Παράλληλα, η Κίνα ασκεί έντονες πιέσεις, καθώς το Πεκίνο βλέπει το IMEC ως απειλή για τον Δρόμο του Μεταξιού και απαιτεί από την Άγκυρα –τον βασικό κρίκο του– να αναλάβει ενεργό ρόλο κατά της ισραηλινής επέκτασης.
Η γέννηση ενός ενιαίου μετώπου αντίστασης - Ποιος κρύβεται πίσω από την οργάνωση...φάντασμα
Το πιο σημαντικό στοιχείο, ωστόσο, είναι η αδυναμία των ισραηλινών αφηγήσεων να καταλήξουν σε ένα συνεκτικό συμπέρασμα για το ποιοι ήταν τα μέλη της συριακής αντίστασης.
Αυτό από μόνο του υποδηλώνει ότι στον νότο αναδύεται ένα ζωντανό, πολυτασικό αντιστασιακό κίνημα.
«Για δεκαετίες, ιδεολογικοί αντίπαλοι –Μπααθιστές, SSNP, αριστεροί, πολιτικοί Σουνίτες, Ikhwan – αδυνατούσαν να συνυπάρξουν σε ένα κοινό αντισιωνιστικό μέτωπο.
Σήμερα, μετά την πτώση του Assad και, κυρίως, μετά τη σχεδόν απροκάλυπτη ισραηλινή επέμβαση που έφτασε προ των πυλών της Δαμασκού, πολλές από αυτές τις αντιθέσεις ξεθωριάζουν» επισημαίνει ο γεωπολιτικός αναλυτής Damir Nazarov.
Το γεγονός ότι το Συριακό Κοινωνικό Εθνικιστικό Κόμμα (SSNP) τιμά πλέον μάρτυρες της Λιβανικής Ισλαμικής Ομάδας θα φάνταζε αδιανόητο μόλις έναν χρόνο πριν.
Στην πραγματικότητα, δεν έχει σημασία σε ποια οργάνωση ανήκαν οι μάρτυρες.
Σημασία έχει ότι το Μέτωπο Νότιας Συριακής Αντίστασης περιλαμβάνει πλέον πρώην μέλη της Συριακής Hezbollah, Παλαιστίνιους πιστούς στη Hamas, Λιβανέζους Ikhwans, Αλαουίτες της Ισλαμικής Αντίστασης, πρώην στρατιώτες του συριακού στρατού και μέλη του SSNP – όλοι υπό την ομπρέλα του Μετώπου Ισλαμικής Αντίστασης.
Ποιος πολεμά τελικά κατά του Ισραήλ
Η ιδέα ότι το καθεστώς al Julani βοηθά την αντίσταση είναι καθαρή μυθοπλασία.
Η επιθυμία του για ειρηνευτικές συμφωνίες με το Ισραήλ αποκλείει κάθε σοβαρή σύγκρουση.
Αν υπήρξε οποιαδήποτε «βοήθεια», αυτή προήλθε είτε από τουρκικούς διαύλους είτε από πρώην στοιχεία του καθεστώτος Assad σε συνεργασία με το Ιράν.
Η εικόνα ενός κομβόι της HTS να κινείται ανενόχλητο δίπλα σε ισραηλινή περίπολο στην Quneitra μιλά από μόνη της.
Σε πλήρη αντίθεση, ο Abu Jihad του Συριακού Ισλαμικού Μετώπου έπεσε μαχόμενος κατά τη διάρκεια επιδρομής εναντίον των Ισραηλινών.
Η νότια Συρία δείχνει ξεκάθαρα ποιοι παίζουν θέατρο και ποιοι πληρώνουν με αίμα την αντίσταση στο Ισραήλ.
Και αυτή η διάκριση, όσο κι αν προσπαθεί να τη θολώσει το αφήγημα του Τελ Αβίβ, γίνεται πλέον ολοένα και πιο καθαρή.
Μακελειό με θύματα Αμερικανούς στρατιώτες
Οι επιθέσεις της οργάνωσης...φάντασμα κατά των ισραηλινών δυνάμεων αποκτά ακόμη μεγαλύτερη διάσταση, καθώς για πρώτη φορά από την ένταξη της Συρίας στον δυτικό συνασπισμό στοχοποιήθηκαν και οι ΗΠΑ.
Στις 13 Δεκεμβρίου 2025, δύο Αμερικανοί στρατιώτες και ένας Σύρος πολιτικός διερμηνέας σκοτώθηκαν, ενώ τρεις ακόμη στρατιώτες τραυματίστηκαν, σε ένοπλη επίθεση στην κεντρική συριακή πόλη Παλμύρα.
Η επίθεση σημειώθηκε κατά τη διάρκεια συνάντησης των Αμερικανών με συριακές δυνάμεις ασφαλείας, στο πλαίσιο επαφής με τοπικούς «ηγετικούς παράγοντες».
Σύμφωνα με τις ΗΠΑ, ο δράστης ήταν μοναχικός ένοπλος και εξουδετερώθηκε από «συμμαχικές δυνάμεις», δηλαδή από τις ίδιες τις συριακές δυνάμεις ασφαλείας.
Ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Pete Hegseth, προχώρησε σε σκληρή δήλωση, τονίζοντας ότι όποιος στοχεύει Αμερικανούς «θα κυνηγηθεί και θα εξοντωθεί χωρίς έλεος».
Επισήμως οι ΗΠΑ απέδωσαν την επίθεση στο ISIS.
Ωστόσο σύμφωνα με το Reuters και τρεις τοπικούς αξιωματούχους, ο δράστης ήταν μέλος των ίδιων των συριακών δυνάμεων ασφαλείας.
Την πληροφορία αποκάλυψε πρώτος ο Saleh al-Hamoui, πρώην διοικητής της Hay’at Tahrir al-Sham (HTS), αναφέροντας ότι ο ένοπλος ήταν σωματοφύλακας του επικεφαλής ασφαλείας της Παλμύρας.
Άλλοι ισλαμιστές ακτιβιστές τον ταυτοποίησαν ως Tariq Satouf al-Hamad.
Είτε η επίθεση στην Παλμύρα οργανώθηκε απευθείας από το ISIS είτε αποτέλεσε μεμονωμένη ενέργεια ριζοσπαστικοποιημένου στελέχους, θεωρείται από πολλούς ως προάγγελος μιας ευρύτερης εξέγερσης – ή ακόμη και εσωτερικής σύγκρουσης – μέσα στο ίδιο το συριακό καθεστώς
www.bankingnews.gr
Η σύγκρουση δεν είχε τον χαρακτήρα μιας μεγάλης στρατιωτικής επιχείρησης, ωστόσο η πολιτική και στρατηγική της σημασία είναι δυσανάλογα μεγάλη.
Οι απώλειες ήταν περίπου ισοδύναμες –περί τους 10 νεκρούς από κάθε πλευρά– όμως, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, οι ισραηλινές δυνάμεις απάντησαν με αδιάκριτα πυρά, προκαλώντας τον θάνατο αμάχων και επιβεβαιώνοντας για ακόμη μία φορά ότι η έννοια της «ασφάλειας» για το Τελ Αβίβ ταυτίζεται με τη συλλογική τιμωρία.
Πολύ πιο αποκαλυπτική από την ίδια τη σύγκρουση ήταν η αντίδραση των ισραηλινών ΜΜΕ.
Μέσα σε λίγες ώρες, παρουσιάστηκαν αντικρουόμενες, συχνά αλληλοαναιρούμενες αφηγήσεις, που περισσότερο μαρτυρούν πανικό και σύγχυση παρά σαφή εικόνα του τι πραγματικά συνέβη στο έδαφος.
Ισραηλινή «σχιζοφρένεια» και το αφήγημα της συνενοχής
Αρχικά, ισραηλινά μέσα –μεταξύ αυτών το Channel 13– υποστήριξαν ότι η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε «σε συντονισμό με τις συριακές υπηρεσίες ασφαλείας».
Ο ισχυρισμός αυτός φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση το καθεστώς του τζιχαντιστή προέδρου της Συρίας al-Julani (al-Sharaa), καθώς υποδηλώνει ότι το νέο καθεστώς στη Δαμασκό όχι μόνο ανέχεται, αλλά συνεργάζεται ενεργά με τον ισραηλινό στρατό.
Στην ουσία, πρόκειται για την υλοποίηση των δηλώσεων του Αμερικανού πρέσβη στην Τουρκία, Thomas Barrack ο οποίος είχε ξεκαθαρίσει ότι «η νέα Συρία θα συνεργαστεί με τις ΗΠΑ κατά της Hezbollah και της Hamas».
Όταν όμως αυτή η εκδοχή άρχισε να προκαλεί αντιδράσεις και αμφισβητήσεις, άλλα ισραηλινά κανάλια έσπευσαν να παρουσιάσουν μια νέα θεωρία: ότι ένας από τους Σύρους μάρτυρες φερόταν να συνδέεται με τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος Tahrir al-Sham.
Έτσι, επιχειρήθηκε να νομιμοποιηθεί εκ των υστέρων η επίθεση, με το επιχείρημα ότι το Ισραήλ είχε δικαίωμα να πλήξει «κομβόι της συριακής Al Qaeda».
Η Ισραηλινή ερευνήτρια (πράκτορας της Mossad για πολλούς αναλυτές) Elizabeth Tsurkov, πήγε ακόμη παραπέρα, περιγράφοντας τους μαχητές της αντίστασης ως «πρώην τοπικούς αντάρτες» που στο παρελθόν απολάμβαναν ισραηλινή υποστήριξη στον αγώνα τους κατά του Assad.
Πρόκειται για έναν ισχυρισμό που περισσότερο θυμίζει χειραγώγηση παρά τεκμηριωμένη ανάλυση, ιδίως από τη στιγμή που πραγματικές αντιστασιακές οργανώσεις έχουν ήδη αναλάβει την ευθύνη για τη σύγκρουση.
Από τον Λίβανο στη Συρία - Αναζήτηση «εχθρού»
Η πιο διαδεδομένη εκδοχή που προωθήθηκε τελικά από τα ισραηλινά μέσα ήταν ότι οι μαχητές ανήκαν στην «Ισλαμική Ομάδα» του Λιβάνου.
Η ίδια η οργάνωση διέψευσε άμεσα τον ισχυρισμό, ξεκαθαρίζοντας ότι η δράση της κατά του σιωνισμού περιορίζεται εντός των λιβανικών συνόρων.
Αμέσως μετά, το Τελ Αβίβ ισχυρίστηκε ότι κατέσχεσε τηλεπικοινωνιακό εξοπλισμό που ανήκε στο «Ισλαμικό Μέτωπο της Συρίας», μια ομπρέλα που περιλαμβάνει διάφορες αντιστασιακές ομάδες – ακόμη και Αλαουίτες της συριακής ακτής, οι οποίοι εδώ και καιρό είχαν αφήσει να εννοηθεί ότι δρουν κατά του σιωνιστικού επεκτατισμού στον νότο.
Αυτή η διαρκής μετατόπιση του αφηγήματος αποκαλύπτει κάτι κρίσιμο: το Ισραήλ είτε δεν γνωρίζει ποιος πραγματικά του αντιστέκεται, είτε –το πιθανότερο– προετοιμάζει το έδαφος για περαιτέρω στρατιωτική επέμβαση και κατάληψη συριακού εδάφους.
Ο «Διάδρομος του Δαβίδ» και η επανάληψη του λιβανικού σεναρίου
Το Ισραήλ δεν έχει την πολυτέλεια να υποχωρήσει.
Για δύο βασικούς λόγους.
Πρώτον, για να επιτύχει τη στρατιωτική δημιουργία του λεγόμενου «Διαδρόμου του Δαβίδ», στο πλαίσιο του σχεδίου IMEC, που στοχεύει στον έλεγχο κρίσιμων εμπορικών και ενεργειακών διαδρομών.
Δεύτερον, λόγω των νέων γεωπολιτικών δεδομένων: η ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ Hezbollah και Τουρκίας οδηγεί το Ισραήλ να εφαρμόσει στη Συρία τις ίδιες τακτικές που χρησιμοποίησε στον Λίβανο τη δεκαετία του ’80 – τακτικές που κατέληξαν στην ταπεινωτική του εκδίωξη το 2000.
Αν η ιστορία επαναληφθεί, το αποτέλεσμα στη Συρία ενδέχεται να είναι ακόμη πιο επώδυνο για το ισραηλινό εγχείρημα.
Ο Διάδρομος του Δαβίδ, το γεωπολιτικό όραμα του Ισραήλ, συνδέει τα κατεχόμενα υψίπεδα του Golan με τη νοτιοανατολική Συρία και εκτείνεται προς τα σύνορα με το Ιράκ.
Τουρκία, Ιράν και κινεζική πίεση
Η Τουρκία βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι.
Για έναν ολόκληρο χρόνο, το Ισραήλ ταπείνωνε την Άγκυρα, ακόμη και μετά τη συμβολή και των δύο πλευρών στην κατάρρευση του καθεστώτος Assad.
Ισραηλινά πλήγματα έφτασαν στο σημείο να βομβαρδίσουν τουρκική παρουσία και να χαράξουν μονομερώς «κόκκινες γραμμές» στη «νέα Συρία».
Η ανάγκη της Τουρκίας να ανακτήσει το κύρος της καθιστά σχεδόν αναπόφευκτη τη σύμπραξή της με τη Hezbollah και το IRGC.
Παράλληλα, η Κίνα ασκεί έντονες πιέσεις, καθώς το Πεκίνο βλέπει το IMEC ως απειλή για τον Δρόμο του Μεταξιού και απαιτεί από την Άγκυρα –τον βασικό κρίκο του– να αναλάβει ενεργό ρόλο κατά της ισραηλινής επέκτασης.
Η γέννηση ενός ενιαίου μετώπου αντίστασης - Ποιος κρύβεται πίσω από την οργάνωση...φάντασμα
Το πιο σημαντικό στοιχείο, ωστόσο, είναι η αδυναμία των ισραηλινών αφηγήσεων να καταλήξουν σε ένα συνεκτικό συμπέρασμα για το ποιοι ήταν τα μέλη της συριακής αντίστασης.
Αυτό από μόνο του υποδηλώνει ότι στον νότο αναδύεται ένα ζωντανό, πολυτασικό αντιστασιακό κίνημα.
«Για δεκαετίες, ιδεολογικοί αντίπαλοι –Μπααθιστές, SSNP, αριστεροί, πολιτικοί Σουνίτες, Ikhwan – αδυνατούσαν να συνυπάρξουν σε ένα κοινό αντισιωνιστικό μέτωπο.
Σήμερα, μετά την πτώση του Assad και, κυρίως, μετά τη σχεδόν απροκάλυπτη ισραηλινή επέμβαση που έφτασε προ των πυλών της Δαμασκού, πολλές από αυτές τις αντιθέσεις ξεθωριάζουν» επισημαίνει ο γεωπολιτικός αναλυτής Damir Nazarov.
Το γεγονός ότι το Συριακό Κοινωνικό Εθνικιστικό Κόμμα (SSNP) τιμά πλέον μάρτυρες της Λιβανικής Ισλαμικής Ομάδας θα φάνταζε αδιανόητο μόλις έναν χρόνο πριν.
Στην πραγματικότητα, δεν έχει σημασία σε ποια οργάνωση ανήκαν οι μάρτυρες.
Σημασία έχει ότι το Μέτωπο Νότιας Συριακής Αντίστασης περιλαμβάνει πλέον πρώην μέλη της Συριακής Hezbollah, Παλαιστίνιους πιστούς στη Hamas, Λιβανέζους Ikhwans, Αλαουίτες της Ισλαμικής Αντίστασης, πρώην στρατιώτες του συριακού στρατού και μέλη του SSNP – όλοι υπό την ομπρέλα του Μετώπου Ισλαμικής Αντίστασης.
Ποιος πολεμά τελικά κατά του Ισραήλ
Η ιδέα ότι το καθεστώς al Julani βοηθά την αντίσταση είναι καθαρή μυθοπλασία.
Η επιθυμία του για ειρηνευτικές συμφωνίες με το Ισραήλ αποκλείει κάθε σοβαρή σύγκρουση.
Αν υπήρξε οποιαδήποτε «βοήθεια», αυτή προήλθε είτε από τουρκικούς διαύλους είτε από πρώην στοιχεία του καθεστώτος Assad σε συνεργασία με το Ιράν.
Η εικόνα ενός κομβόι της HTS να κινείται ανενόχλητο δίπλα σε ισραηλινή περίπολο στην Quneitra μιλά από μόνη της.
Σε πλήρη αντίθεση, ο Abu Jihad του Συριακού Ισλαμικού Μετώπου έπεσε μαχόμενος κατά τη διάρκεια επιδρομής εναντίον των Ισραηλινών.
Η νότια Συρία δείχνει ξεκάθαρα ποιοι παίζουν θέατρο και ποιοι πληρώνουν με αίμα την αντίσταση στο Ισραήλ.
Και αυτή η διάκριση, όσο κι αν προσπαθεί να τη θολώσει το αφήγημα του Τελ Αβίβ, γίνεται πλέον ολοένα και πιο καθαρή.
Μακελειό με θύματα Αμερικανούς στρατιώτες
Οι επιθέσεις της οργάνωσης...φάντασμα κατά των ισραηλινών δυνάμεων αποκτά ακόμη μεγαλύτερη διάσταση, καθώς για πρώτη φορά από την ένταξη της Συρίας στον δυτικό συνασπισμό στοχοποιήθηκαν και οι ΗΠΑ.
Στις 13 Δεκεμβρίου 2025, δύο Αμερικανοί στρατιώτες και ένας Σύρος πολιτικός διερμηνέας σκοτώθηκαν, ενώ τρεις ακόμη στρατιώτες τραυματίστηκαν, σε ένοπλη επίθεση στην κεντρική συριακή πόλη Παλμύρα.
Η επίθεση σημειώθηκε κατά τη διάρκεια συνάντησης των Αμερικανών με συριακές δυνάμεις ασφαλείας, στο πλαίσιο επαφής με τοπικούς «ηγετικούς παράγοντες».
Σύμφωνα με τις ΗΠΑ, ο δράστης ήταν μοναχικός ένοπλος και εξουδετερώθηκε από «συμμαχικές δυνάμεις», δηλαδή από τις ίδιες τις συριακές δυνάμεις ασφαλείας.
Ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Pete Hegseth, προχώρησε σε σκληρή δήλωση, τονίζοντας ότι όποιος στοχεύει Αμερικανούς «θα κυνηγηθεί και θα εξοντωθεί χωρίς έλεος».
Επισήμως οι ΗΠΑ απέδωσαν την επίθεση στο ISIS.
Ωστόσο σύμφωνα με το Reuters και τρεις τοπικούς αξιωματούχους, ο δράστης ήταν μέλος των ίδιων των συριακών δυνάμεων ασφαλείας.
Την πληροφορία αποκάλυψε πρώτος ο Saleh al-Hamoui, πρώην διοικητής της Hay’at Tahrir al-Sham (HTS), αναφέροντας ότι ο ένοπλος ήταν σωματοφύλακας του επικεφαλής ασφαλείας της Παλμύρας.
Άλλοι ισλαμιστές ακτιβιστές τον ταυτοποίησαν ως Tariq Satouf al-Hamad.
Είτε η επίθεση στην Παλμύρα οργανώθηκε απευθείας από το ISIS είτε αποτέλεσε μεμονωμένη ενέργεια ριζοσπαστικοποιημένου στελέχους, θεωρείται από πολλούς ως προάγγελος μιας ευρύτερης εξέγερσης – ή ακόμη και εσωτερικής σύγκρουσης – μέσα στο ίδιο το συριακό καθεστώς
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών