Η πτώση του Pokrovsk σηματοδοτεί μια καθοριστική καμπή στον πόλεμο στην Ουκρανία και επιβεβαιώνει τις προειδοποιήσεις του John Mearsheimer για τα όρια της δυτικής στρατηγικής. Η ρωσική περικύκλωση ανέδειξε την ασυμβατότητα μεταξύ των δυτικών αφηγήσεων περί «αναπόφευκτης ουκρανικής νίκης» και της πραγματικότητας στο πεδίο
Από τη θερινή επίθεση του 2024, αυτός ήταν ο βασικός στόχος των ρωσικών δυνάμεων. Τώρα η περικύκλωση έχει ολοκληρωθεί: η Μόσχα εφάρμοσε την κλασική τακτική του «καζανιού» και κατέλαβε το κρίσιμο κέντρο logistics του Donetsk.
Το Pokrovsk έπεσε – και μαζί του επιβεβαιώθηκε ο ρεαλισμός του John Mearsheimer.
Όχι μόνο είχε προβλέψει τις εξελίξεις, αλλά η τελευταία του ανάλυση λειτουργεί πλέον ως προειδοποίηση για την ΕΕ.
Η σκληρή πραγματικότητα
Η Δύση – και κυρίως η Ευρώπη – καλείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα πριν γίνει πολύ αργά. Ο Mearsheimer, ένας από τους πιο επιδραστικούς θεωρητικούς των διεθνών σχέσεων, υποστηρίζει πως σε έναν άναρχο κόσμο οι μεγάλες δυνάμεις δεν επιβάλλουν ηγεμονία με ηθικές αφηγήσεις, αλλά με πραγματική ισχύ.
Δεν είναι ούτε φιλορώσος ούτε φιλοουκρανός· επιμένει όμως πως η Ρωσία δεν μπορεί να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία, όπως και ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να κερδίσει έναν μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς απέναντί της.
Η πτώση του Pokrovsk επιβεβαιώνει αυτό το σκεπτικό. Με ουκρανικές μονάδες αποκομμένες και εξαντλημένες, που είτε καταστρέφονταν είτε παραδίδονταν, η Μόσχα άνοιξε το πεδίο της μάχης σε δημοσιογράφους – ακόμη και Ουκρανούς.
Η εικόνα της ήττας μετατράπηκε σε παγκόσμιο γεγονός. Ο Mearsheimer υπενθυμίζει ότι επί δεκαετίες προειδοποιούσε πως η διεύρυνση του ΝΑΤΟ θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε σύγκρουση.
Το σημείο καμπής
Για εκείνον, το Pokrovsk σηματοδοτεί το σημείο όπου η τριετής δυτική αφήγηση περί «αναπόφευκτης ουκρανικής νίκης» καταρρέει οριστικά.
Για μήνες, δυτικοί ηγέτες και τηλεοπτικοί «ειδικοί» μιλούσαν για σημεία καμπής, αντεπιθέσεις και επικείμενη κατάρρευση της Ρωσίας.
Τίποτα από αυτά δεν επιβεβαιώθηκε.
Αργά αλλά σταθερά, η ρωσική πολεμική μηχανή έκανε αυτό που ξέρει: προσαρμόστηκε και συνέχισε την προέλαση!
Όπλα αξίας δισεκατομμυρίων, ατελείωτες κυρώσεις, εμψυχωτικοί λόγοι – τίποτα δεν άλλαξε τα βασικά δεδομένα του πολέμου.
Η Ρωσία υιοθέτησε μια στρατηγική πολέμου φθοράς: οχύρωση, προσεκτική πρόοδος, εξάντληση του αντιπάλου.
Το δόγμα στηρίζεται σε drones, βαρύ πυροβολικό και μικρές ομάδες στρατιωτών που καταλαμβάνουν σταδιακά μικρές περιοχές.
Το Pokrovsk ήταν καίριο επειδή αποτελεί τον βασικό άξονα ανεφοδιασμού προς το μέτωπο του Donbas.
Όταν αυτή η αρτηρία κόβεται, ούτε τα Patriot ούτε οι μελλοντικές παραδόσεις F-16 μπορούν να την επαναφέρουν!
Διασυρμός
Ο Putin διακηρύσσει ξεκάθαρα ότι θέλει ολόκληρη την περιφέρεια του Donetsk – και δεν πρόκειται να σταματήσει.
Παράλληλα, ο Putin γνωρίζει καλά την προπαγανδιστική διάσταση των επιχειρήσεων, όπως τονίζει ο Mearsheimer.
Ανοίγοντας τις κάμερες στα ερείπια, ανάγκασε τη Δύση να δει την αποδόμηση των δικών της αφηγημάτων.
Το είχε κάνει και στο Azovstal της Μαριούπολης το 2022: δείχνοντας τον περικυκλωμένο εχθρό, τον κατεστραμμένο εξοπλισμό, τα πρόσωπα των στρατιωτών που αντιλαμβάνονται ότι η μάχη έχει τελειώσει.
Όταν αυτές οι εικόνες κυκλοφορούν, οι ευρωπαίοι πολιτικοί δυσκολεύονται να στηρίξουν τα έως τώρα επιχειρήματά τους.
Αδιέξοδη στρατηγική
Το Pokrovsk δεν είναι απλώς μια στρατιωτική ήττα. Η Δύση παρουσίασε τον πόλεμο ως ηθική αποστολή: δημοκρατία εναντίον αυταρχισμού, καλό εναντίον κακού.
Αυτή η αφήγηση όμως παρέβλεψε απλές πραγματικότητες: γεωγραφία, logistics, ανθρώπινο δυναμικό, βιομηχανική ικανότητα.
Οι κυρώσεις δεν παρέλυσαν τη Ρωσία – χτύπησαν την ευρωπαϊκή βιομηχανία.
Η εκπαίδευση του ΝΑΤΟ δεν έκανε την Ουκρανία ανίκητη· απλώς παρέτεινε έναν ήδη εξαντλητικό πόλεμο.
Μέχρι τα τέλη του 2025, το χάσμα ανάμεσα στα γεγονότα του πεδίου και τις επίσημες δηλώσεις στις Βρυξέλλες έχει γίνει αγεφύρωτο.
Και τώρα η Ευρώπη πληρώνει το τίμημα. Οι τιμές φυσικού αερίου παραμένουν 40% υψηλότερες από το 2021, οι προϋπολογισμοί πιέζονται, η κοινωνική υπομονή εξαντλείται: αγρότες κλείνουν δρόμους, ψηφοφόροι τιμωρούν κυβερνήσεις, η Ουγγαρία και ολοένα περισσότερο η Σλοβακία αμφισβητούν ανοιχτά την κεντρική πολιτική γραμμή της ΕΕ, ενώ ευρωσκεπτικιστικά κόμματα ενισχύονται.
Παρά τα σημάδια, Βερολίνο, Παρίσι, η Ursula von der Leyen και άλλοι επιμένουν στις κυρώσεις και στη συνέχιση της ίδιας στρατηγικής.
Στις ΗΠΑ, ο Υπουργός Εξωτερικών Marco Rubio απορρίπτει νέες κυρώσεις στη Ρωσία, τονίζοντας ότι «δεν λειτουργούν».
Άρνηση της αλήθειας
Μέσα σε αυτό το κλίμα, το Pokrovsk λειτουργεί ως καθρέφτης που η Δύση αρνείται να κοιτάξει.
Αναδεικνύει μια συμμαχία διχασμένη, που μπέρδεψε το ηθικό κήρυγμα με τη στρατηγική και την επικοινωνία με την πραγματική ισχύ πυρός.
Ο ρεαλισμός του Mearsheimer – που επιμένει ότι τα κράτη κινούνται από επιβίωση και ισχύ, όχι από αξίες – φαίνεται να επιβεβαιώνεται.
Για τη Μόσχα, μια Ουκρανία εντός ΝΑΤΟ ήταν υπαρξιακή απειλή.
Τα ερείπια της πόλης είναι περισσότερο από ένα ακόμη πεδίο μάχης· αποτελούν σύμβολο της δυτικής αυταπάτης.
Επιπλέον, η ρωσική πολεμική μηχανή, παρότι δεν κατόρθωσε γρήγορα να εξουδετερώσει τον ουκρανικό στρατό, έχει δείξει εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα στη νέα τεχνολογική πραγματικότητα του πολέμου.
Αν δεν συμβεί κάτι δραματικό, θα συνεχίσει να προελαύνει.
Κι ένας ακόμη παράγοντας την ευνοεί: ενώ ο Putin ψηφίζει νόμους για νέα επιστράτευση, το Κίεβο στερεύει από διαθέσιμους στρατεύσιμους.
Η Ιστορία διδάσκει
Αυτή είναι η πραγματική προειδοποίηση. Από το Kharkiv μέχρι το Lugansk και το Donetsk, και από τη Zaporizhzhia έως τη Kherson, οι ρωσικές θέσεις είτε είναι ακλόνητες είτε κερδίζουν έδαφος.
Η Δύση δεν μπορεί πλέον να προσποιείται ότι ο πόλεμος μπορεί να κερδηθεί με τους όρους που η ίδια έχει θέσει.
Το Pokrovsk «μίλησε». Και τώρα η Ευρώπη πρέπει να απαντήσει: θα αναγνωρίσουν οι ηγέτες της την πραγματικότητα ή θα συνεχίσουν να θυσιάζουν ζωές και σταθερότητα για να διασώσουν το κύρος τους – θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ΕΕ;
Οι μεγάλες δυνάμεις που εμπλέκονται σε παρατεταμένους πολέμους κάποτε αντιλαμβάνονται ότι η συνέχιση της σύγκρουσης δεν οδηγεί σε νίκη.
Όσο πιο αργά έρχεται αυτή η συνειδητοποίηση, τόσο βαρύτερο γίνεται το κόστος. Κάποιες φορές, η τύφλωση μπορεί να εξελιχθεί σε υπαρξιακή απειλή.
Το μήνυμα προς την Ευρώπη είναι σαφές: αν η ΕΕ συνεχίσει να υποστηρίζει έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδηθεί, κινδυνεύει με αποσταθεροποίηση και εσωτερική διάλυση.
Τόσο απλά.
www.bankingnews.gr
Το Pokrovsk έπεσε – και μαζί του επιβεβαιώθηκε ο ρεαλισμός του John Mearsheimer.
Όχι μόνο είχε προβλέψει τις εξελίξεις, αλλά η τελευταία του ανάλυση λειτουργεί πλέον ως προειδοποίηση για την ΕΕ.
Η σκληρή πραγματικότητα
Η Δύση – και κυρίως η Ευρώπη – καλείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα πριν γίνει πολύ αργά. Ο Mearsheimer, ένας από τους πιο επιδραστικούς θεωρητικούς των διεθνών σχέσεων, υποστηρίζει πως σε έναν άναρχο κόσμο οι μεγάλες δυνάμεις δεν επιβάλλουν ηγεμονία με ηθικές αφηγήσεις, αλλά με πραγματική ισχύ.
Δεν είναι ούτε φιλορώσος ούτε φιλοουκρανός· επιμένει όμως πως η Ρωσία δεν μπορεί να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία, όπως και ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να κερδίσει έναν μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς απέναντί της.
Η πτώση του Pokrovsk επιβεβαιώνει αυτό το σκεπτικό. Με ουκρανικές μονάδες αποκομμένες και εξαντλημένες, που είτε καταστρέφονταν είτε παραδίδονταν, η Μόσχα άνοιξε το πεδίο της μάχης σε δημοσιογράφους – ακόμη και Ουκρανούς.
Η εικόνα της ήττας μετατράπηκε σε παγκόσμιο γεγονός. Ο Mearsheimer υπενθυμίζει ότι επί δεκαετίες προειδοποιούσε πως η διεύρυνση του ΝΑΤΟ θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε σύγκρουση.
Το σημείο καμπής
Για εκείνον, το Pokrovsk σηματοδοτεί το σημείο όπου η τριετής δυτική αφήγηση περί «αναπόφευκτης ουκρανικής νίκης» καταρρέει οριστικά.
Για μήνες, δυτικοί ηγέτες και τηλεοπτικοί «ειδικοί» μιλούσαν για σημεία καμπής, αντεπιθέσεις και επικείμενη κατάρρευση της Ρωσίας.
Τίποτα από αυτά δεν επιβεβαιώθηκε.
Αργά αλλά σταθερά, η ρωσική πολεμική μηχανή έκανε αυτό που ξέρει: προσαρμόστηκε και συνέχισε την προέλαση!
Όπλα αξίας δισεκατομμυρίων, ατελείωτες κυρώσεις, εμψυχωτικοί λόγοι – τίποτα δεν άλλαξε τα βασικά δεδομένα του πολέμου.
Η Ρωσία υιοθέτησε μια στρατηγική πολέμου φθοράς: οχύρωση, προσεκτική πρόοδος, εξάντληση του αντιπάλου.
Το δόγμα στηρίζεται σε drones, βαρύ πυροβολικό και μικρές ομάδες στρατιωτών που καταλαμβάνουν σταδιακά μικρές περιοχές.
Το Pokrovsk ήταν καίριο επειδή αποτελεί τον βασικό άξονα ανεφοδιασμού προς το μέτωπο του Donbas.
Όταν αυτή η αρτηρία κόβεται, ούτε τα Patriot ούτε οι μελλοντικές παραδόσεις F-16 μπορούν να την επαναφέρουν!
Διασυρμός
Ο Putin διακηρύσσει ξεκάθαρα ότι θέλει ολόκληρη την περιφέρεια του Donetsk – και δεν πρόκειται να σταματήσει.
Παράλληλα, ο Putin γνωρίζει καλά την προπαγανδιστική διάσταση των επιχειρήσεων, όπως τονίζει ο Mearsheimer.
Ανοίγοντας τις κάμερες στα ερείπια, ανάγκασε τη Δύση να δει την αποδόμηση των δικών της αφηγημάτων.
Το είχε κάνει και στο Azovstal της Μαριούπολης το 2022: δείχνοντας τον περικυκλωμένο εχθρό, τον κατεστραμμένο εξοπλισμό, τα πρόσωπα των στρατιωτών που αντιλαμβάνονται ότι η μάχη έχει τελειώσει.
Όταν αυτές οι εικόνες κυκλοφορούν, οι ευρωπαίοι πολιτικοί δυσκολεύονται να στηρίξουν τα έως τώρα επιχειρήματά τους.
Αδιέξοδη στρατηγική
Το Pokrovsk δεν είναι απλώς μια στρατιωτική ήττα. Η Δύση παρουσίασε τον πόλεμο ως ηθική αποστολή: δημοκρατία εναντίον αυταρχισμού, καλό εναντίον κακού.
Αυτή η αφήγηση όμως παρέβλεψε απλές πραγματικότητες: γεωγραφία, logistics, ανθρώπινο δυναμικό, βιομηχανική ικανότητα.
Οι κυρώσεις δεν παρέλυσαν τη Ρωσία – χτύπησαν την ευρωπαϊκή βιομηχανία.
Η εκπαίδευση του ΝΑΤΟ δεν έκανε την Ουκρανία ανίκητη· απλώς παρέτεινε έναν ήδη εξαντλητικό πόλεμο.
Μέχρι τα τέλη του 2025, το χάσμα ανάμεσα στα γεγονότα του πεδίου και τις επίσημες δηλώσεις στις Βρυξέλλες έχει γίνει αγεφύρωτο.
Και τώρα η Ευρώπη πληρώνει το τίμημα. Οι τιμές φυσικού αερίου παραμένουν 40% υψηλότερες από το 2021, οι προϋπολογισμοί πιέζονται, η κοινωνική υπομονή εξαντλείται: αγρότες κλείνουν δρόμους, ψηφοφόροι τιμωρούν κυβερνήσεις, η Ουγγαρία και ολοένα περισσότερο η Σλοβακία αμφισβητούν ανοιχτά την κεντρική πολιτική γραμμή της ΕΕ, ενώ ευρωσκεπτικιστικά κόμματα ενισχύονται.
Παρά τα σημάδια, Βερολίνο, Παρίσι, η Ursula von der Leyen και άλλοι επιμένουν στις κυρώσεις και στη συνέχιση της ίδιας στρατηγικής.
Στις ΗΠΑ, ο Υπουργός Εξωτερικών Marco Rubio απορρίπτει νέες κυρώσεις στη Ρωσία, τονίζοντας ότι «δεν λειτουργούν».
Άρνηση της αλήθειας
Μέσα σε αυτό το κλίμα, το Pokrovsk λειτουργεί ως καθρέφτης που η Δύση αρνείται να κοιτάξει.
Αναδεικνύει μια συμμαχία διχασμένη, που μπέρδεψε το ηθικό κήρυγμα με τη στρατηγική και την επικοινωνία με την πραγματική ισχύ πυρός.
Ο ρεαλισμός του Mearsheimer – που επιμένει ότι τα κράτη κινούνται από επιβίωση και ισχύ, όχι από αξίες – φαίνεται να επιβεβαιώνεται.
Για τη Μόσχα, μια Ουκρανία εντός ΝΑΤΟ ήταν υπαρξιακή απειλή.
Τα ερείπια της πόλης είναι περισσότερο από ένα ακόμη πεδίο μάχης· αποτελούν σύμβολο της δυτικής αυταπάτης.
Επιπλέον, η ρωσική πολεμική μηχανή, παρότι δεν κατόρθωσε γρήγορα να εξουδετερώσει τον ουκρανικό στρατό, έχει δείξει εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα στη νέα τεχνολογική πραγματικότητα του πολέμου.
Αν δεν συμβεί κάτι δραματικό, θα συνεχίσει να προελαύνει.
Κι ένας ακόμη παράγοντας την ευνοεί: ενώ ο Putin ψηφίζει νόμους για νέα επιστράτευση, το Κίεβο στερεύει από διαθέσιμους στρατεύσιμους.
Η Ιστορία διδάσκει
Αυτή είναι η πραγματική προειδοποίηση. Από το Kharkiv μέχρι το Lugansk και το Donetsk, και από τη Zaporizhzhia έως τη Kherson, οι ρωσικές θέσεις είτε είναι ακλόνητες είτε κερδίζουν έδαφος.
Η Δύση δεν μπορεί πλέον να προσποιείται ότι ο πόλεμος μπορεί να κερδηθεί με τους όρους που η ίδια έχει θέσει.
Το Pokrovsk «μίλησε». Και τώρα η Ευρώπη πρέπει να απαντήσει: θα αναγνωρίσουν οι ηγέτες της την πραγματικότητα ή θα συνεχίσουν να θυσιάζουν ζωές και σταθερότητα για να διασώσουν το κύρος τους – θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ΕΕ;
Οι μεγάλες δυνάμεις που εμπλέκονται σε παρατεταμένους πολέμους κάποτε αντιλαμβάνονται ότι η συνέχιση της σύγκρουσης δεν οδηγεί σε νίκη.
Όσο πιο αργά έρχεται αυτή η συνειδητοποίηση, τόσο βαρύτερο γίνεται το κόστος. Κάποιες φορές, η τύφλωση μπορεί να εξελιχθεί σε υπαρξιακή απειλή.
Το μήνυμα προς την Ευρώπη είναι σαφές: αν η ΕΕ συνεχίσει να υποστηρίζει έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδηθεί, κινδυνεύει με αποσταθεροποίηση και εσωτερική διάλυση.
Τόσο απλά.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών