Οι μεγάλες αυξήσεις απειλούν τις θέσεις εργασίας και κάνουν τη ζωή ακριβότερη
Η αύξηση του κατώτατου μισθού φαίνεται συχνά ως ένα εύκολο εργαλείο για την καταπολέμηση της ανισότητας και τη συλλογή ψήφων.
Ωστόσο, όπως αναφέρει ο Economist, οι υπερβολικές αυξήσεις ενδέχεται να έχουν ανεπιθύμητες συνέπειες για την οικονομία και την αγορά εργασίας.
Από τη μείωση των προσλήψεων και τη μείωση των ωρών εργασίας, μέχρι την αύξηση των τιμών για τους καταναλωτές, η πολιτική των συνεχών αυξήσεων μπορεί να καταλήξει να βλάψει τους ίδιους τους εργαζομένους που υποτίθεται ότι προστατεύει.
Ειδικότερα, σύμφωνα με το περιοδικό, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι πολιτικοί προτιμούν να αυξάνουν τον κατώτατο μισθό.
Χωρίς να δώσουν πολλά χρήματα προσποιούνται πως είναι πρόθυμοι να καταπολεμήσουν την ανισότητα με ένα εργαλείο ανακατανομής που κοστίζει λίγο και κερδίζει ψήφους.
Στον προϋπολογισμό της 26ης Νοεμβρίου, η Μεγάλη Βρετανία αναμένεται να αυξήσει τον κατώτατο μισθό, ο οποίος ανέρχεται στο 61% του μέσου εισοδήματος, από 48% πριν από μια δεκαετία.
Η Γερμανία εισήγαγε τον κατώτατο μισθό το 2015, μέχρι το 2023 είχε ξεπεράσει το 50%.
Και αν και το ομοσπονδιακό ποσοστό των ΗΠΑ, στα 7,25 δολάρια την ώρα, δεν έχει αλλάξει από το 2009, πολλές πολιτείες και πόλεις που ελέγχονται από τους Δημοκρατικούς έχουν αυξήσει πολύ τα επίπεδα αμοιβών τους.
Ο μέσος πραγματικός κατώτατος μισθός είναι περίπου 12 δολάρια την ώρα, ενώ ο υψηλότερος ξεπερνά τα 21 δολάρια.
Υπό μια έννοια, σημειώνει ο Economist, η εκρηκτική αύξηση του κατώτατου μισθού αποτελεί θρίαμβο για τους οικονομολόγους.
Αρχικά σκεπτικιστές, αγκάλιασαν αυτή την πολιτική, υποστηρίζοντας ότι τα κατώτατα όρια μισθών δεν καταργούν θέσεις εργασίας όπως φοβούνταν παλαιότερα - ένα συμπέρασμα που φαίνεται να επιβεβαιώνει η εμπειρία των τελευταίων δύο δεκαετιών.
Ωστόσο, όπως γράφει ο Economist, ακριβώς τη στιγμή που οι κυβερνήσεις προωθούν τη συναίνεση, οι μελετητές αρχίζουν να διστάζουν.
Ένα ολοένα αυξανόμενο σώμα ερευνών υποδηλώνει ότι οι κατώτατοι μισθοί παραμορφώνουν τις οικονομίες με τρόπους που δεν εμφανίζονται άμεσα στα στοιχεία για τις θέσεις εργασίας.
Ευρήματα από μια μεγάλη αύξηση του μισθού στο Σιάτλ το 2015 και το 2016 υποδηλώνουν ότι οι προσλήψεις στο χαμηλότερο άκρο της αγοράς εργασίας επιβραδύνθηκαν κατά 10%.
Μια άλλη ανησυχία είναι ότι οι υψηλότεροι κατώτατοι μισθοί υποβαθμίζουν τις θέσεις εργασίας αντί να τις καταστρέφουν.
Όταν οι εργοδότες πρέπει να πληρώνουν περισσότερο αλλά μπορούν να προσλαμβάνουν εύκολα, κάνουν περικοπές αλλού.
Νέες έρευνες δείχνουν ότι μεγάλες αυξήσεις στον κατώτατο μισθό συνδέονται με λιγότερες ή λιγότερο προβλέψιμες ώρες απασχόλισης, περισσότερα ατυχήματα στον χώρο εργασίας και λιγότερα προνόμια όπως η ασφάλιση υγείας.
Ένας τελευταίος κίνδυνος είναι ότι η αρχική επιτυχία δημιουργεί υπερβολική αυτοπεποίθηση.
Οι μέτριοι κατώτατοι μισθοί μπορούν, παραδόξως, να κάνουν τις θέσεις εργασίας πιο άφθονες, αντισταθμίζοντας τη διαπραγματευτική δύναμη των μεγάλων εργοδοτών, οι οποίοι διαφορετικά θα περιόριζαν τις προσλήψεις για να καταστέλλουν τις αμοιβές.
Αλλά όσο περισσότερο οι κυβερνήσεις υιοθετούν μεγάλες αυξήσεις, τόσο πιο πιθανό είναι να εξαφανιστούν θέσεις εργασίας, όπως μια αρκετά μεγάλη αύξηση φόρων μειώνει τα έσοδα.
Αδέξιο και σπάταλο εργαλείο
Πρόσφατη αξιολόγηση σε επιστημονικό περιοδικό υπολογίζει ότι ο μέσος αμερικανικός κατώτατος μισθός που διορθώνει τη δύναμη της αγοράς των εργοδοτών είναι κάτω από 8 δολάρια.
Πέρα από αυτό, ο κατώτατος μισθός είναι ένα αδέξιο και σπάταλο εργαλείο ανακατανομής.
Πολλοί εργαζόμενοι με κατώτατο μισθό δεν είναι φτωχοί, αλλά ζουν με υψηλότερους εισοδηματικούς όρους.
Και όταν οι εταιρείες αυξάνουν τις τιμές για να αντισταθμίσουν το αυξημένο κόστος τους, οι φτωχοί υποφέρουν περισσότερο - περισσότερο ακόμα και από τους φόρους επί των πωλήσεων, σύμφωνα με μια μελέτη.
Οι πολιτικοί πρέπει να προσέχουν αυτές τις επιπτώσεις.
Αν και η αύξηση των κατώτατων μισθών συνήθως αποδίδει καλά στις δημοσκοπήσεις, οι ψηφοφόροι παντού θυμώνουν για τις αυξημένες τιμές και την κρίση της προσιτότητας.
Επίσης, λέει ο Economist, ελλοχεύει ο κίνδυνος ενός φαύλου κύκλου βάσει του οποίου το υψηλότερο εργοδοτικό κόστος μετακυλίεται στους καταναλωτές, καθιστώντας τη ζωή ακόμα πιο ακριβή, κάτι το οποίο επηρεάζει τους ίδιους τους εργαζομένους που οι κυβερνήσεις προσπαθούν να βοηθήσουν.
Ο Zohran Mamdani, ο νεοεκλεγείς δήμαρχος της Νέας Υόρκης, έχει υποσχεθεί να αυξήσει τον κατώτατο μισθό από τα 16,50 δολάρια σήμερα στα 30 δολάρια μέχρι το 2030.
Οι τιμές θα αυξηθούν σημαντικά, καθιστώντας μια ήδη ακριβή πόλη ακόμη πιο ακριβή.
Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για να βοηθηθούν οι χαμηλόμισθοι.
Οι φορολογικές πιστώσεις για εργαζόμενους είναι καλύτερα στοχευμένες στους φτωχούς και, αν χρηματοδοτούνται με φόρους φιλικούς στην ανάπτυξη, είναι λιγότερο επιζήμιες για την οικονομία.
Μπορεί να μην έχουν τη γοητεία των κατώτατων μισθών, του κόστους των οποίων είναι καλά κρυμμένο.
Αλλά μετά από μια δεκαετία επιθετικών αυξήσεων, η υπεύθυνη επιλογή δεν είναι να πάμε ακόμη ψηλότερα. Είναι να σταματήσουμε, καταλήγει ο Economist.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, όπως αναφέρει ο Economist, οι υπερβολικές αυξήσεις ενδέχεται να έχουν ανεπιθύμητες συνέπειες για την οικονομία και την αγορά εργασίας.
Από τη μείωση των προσλήψεων και τη μείωση των ωρών εργασίας, μέχρι την αύξηση των τιμών για τους καταναλωτές, η πολιτική των συνεχών αυξήσεων μπορεί να καταλήξει να βλάψει τους ίδιους τους εργαζομένους που υποτίθεται ότι προστατεύει.
Ειδικότερα, σύμφωνα με το περιοδικό, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι πολιτικοί προτιμούν να αυξάνουν τον κατώτατο μισθό.
Χωρίς να δώσουν πολλά χρήματα προσποιούνται πως είναι πρόθυμοι να καταπολεμήσουν την ανισότητα με ένα εργαλείο ανακατανομής που κοστίζει λίγο και κερδίζει ψήφους.
Στον προϋπολογισμό της 26ης Νοεμβρίου, η Μεγάλη Βρετανία αναμένεται να αυξήσει τον κατώτατο μισθό, ο οποίος ανέρχεται στο 61% του μέσου εισοδήματος, από 48% πριν από μια δεκαετία.
Η Γερμανία εισήγαγε τον κατώτατο μισθό το 2015, μέχρι το 2023 είχε ξεπεράσει το 50%.
Και αν και το ομοσπονδιακό ποσοστό των ΗΠΑ, στα 7,25 δολάρια την ώρα, δεν έχει αλλάξει από το 2009, πολλές πολιτείες και πόλεις που ελέγχονται από τους Δημοκρατικούς έχουν αυξήσει πολύ τα επίπεδα αμοιβών τους.
Ο μέσος πραγματικός κατώτατος μισθός είναι περίπου 12 δολάρια την ώρα, ενώ ο υψηλότερος ξεπερνά τα 21 δολάρια.
Υπό μια έννοια, σημειώνει ο Economist, η εκρηκτική αύξηση του κατώτατου μισθού αποτελεί θρίαμβο για τους οικονομολόγους.
Αρχικά σκεπτικιστές, αγκάλιασαν αυτή την πολιτική, υποστηρίζοντας ότι τα κατώτατα όρια μισθών δεν καταργούν θέσεις εργασίας όπως φοβούνταν παλαιότερα - ένα συμπέρασμα που φαίνεται να επιβεβαιώνει η εμπειρία των τελευταίων δύο δεκαετιών.
Ωστόσο, όπως γράφει ο Economist, ακριβώς τη στιγμή που οι κυβερνήσεις προωθούν τη συναίνεση, οι μελετητές αρχίζουν να διστάζουν.
Ένα ολοένα αυξανόμενο σώμα ερευνών υποδηλώνει ότι οι κατώτατοι μισθοί παραμορφώνουν τις οικονομίες με τρόπους που δεν εμφανίζονται άμεσα στα στοιχεία για τις θέσεις εργασίας.
Ευρήματα από μια μεγάλη αύξηση του μισθού στο Σιάτλ το 2015 και το 2016 υποδηλώνουν ότι οι προσλήψεις στο χαμηλότερο άκρο της αγοράς εργασίας επιβραδύνθηκαν κατά 10%.
Μια άλλη ανησυχία είναι ότι οι υψηλότεροι κατώτατοι μισθοί υποβαθμίζουν τις θέσεις εργασίας αντί να τις καταστρέφουν.
Όταν οι εργοδότες πρέπει να πληρώνουν περισσότερο αλλά μπορούν να προσλαμβάνουν εύκολα, κάνουν περικοπές αλλού.
Νέες έρευνες δείχνουν ότι μεγάλες αυξήσεις στον κατώτατο μισθό συνδέονται με λιγότερες ή λιγότερο προβλέψιμες ώρες απασχόλισης, περισσότερα ατυχήματα στον χώρο εργασίας και λιγότερα προνόμια όπως η ασφάλιση υγείας.
Ένας τελευταίος κίνδυνος είναι ότι η αρχική επιτυχία δημιουργεί υπερβολική αυτοπεποίθηση.
Οι μέτριοι κατώτατοι μισθοί μπορούν, παραδόξως, να κάνουν τις θέσεις εργασίας πιο άφθονες, αντισταθμίζοντας τη διαπραγματευτική δύναμη των μεγάλων εργοδοτών, οι οποίοι διαφορετικά θα περιόριζαν τις προσλήψεις για να καταστέλλουν τις αμοιβές.
Αλλά όσο περισσότερο οι κυβερνήσεις υιοθετούν μεγάλες αυξήσεις, τόσο πιο πιθανό είναι να εξαφανιστούν θέσεις εργασίας, όπως μια αρκετά μεγάλη αύξηση φόρων μειώνει τα έσοδα.
Αδέξιο και σπάταλο εργαλείο
Πρόσφατη αξιολόγηση σε επιστημονικό περιοδικό υπολογίζει ότι ο μέσος αμερικανικός κατώτατος μισθός που διορθώνει τη δύναμη της αγοράς των εργοδοτών είναι κάτω από 8 δολάρια.
Πέρα από αυτό, ο κατώτατος μισθός είναι ένα αδέξιο και σπάταλο εργαλείο ανακατανομής.
Πολλοί εργαζόμενοι με κατώτατο μισθό δεν είναι φτωχοί, αλλά ζουν με υψηλότερους εισοδηματικούς όρους.
Και όταν οι εταιρείες αυξάνουν τις τιμές για να αντισταθμίσουν το αυξημένο κόστος τους, οι φτωχοί υποφέρουν περισσότερο - περισσότερο ακόμα και από τους φόρους επί των πωλήσεων, σύμφωνα με μια μελέτη.
Οι πολιτικοί πρέπει να προσέχουν αυτές τις επιπτώσεις.
Αν και η αύξηση των κατώτατων μισθών συνήθως αποδίδει καλά στις δημοσκοπήσεις, οι ψηφοφόροι παντού θυμώνουν για τις αυξημένες τιμές και την κρίση της προσιτότητας.
Επίσης, λέει ο Economist, ελλοχεύει ο κίνδυνος ενός φαύλου κύκλου βάσει του οποίου το υψηλότερο εργοδοτικό κόστος μετακυλίεται στους καταναλωτές, καθιστώντας τη ζωή ακόμα πιο ακριβή, κάτι το οποίο επηρεάζει τους ίδιους τους εργαζομένους που οι κυβερνήσεις προσπαθούν να βοηθήσουν.
Ο Zohran Mamdani, ο νεοεκλεγείς δήμαρχος της Νέας Υόρκης, έχει υποσχεθεί να αυξήσει τον κατώτατο μισθό από τα 16,50 δολάρια σήμερα στα 30 δολάρια μέχρι το 2030.
Οι τιμές θα αυξηθούν σημαντικά, καθιστώντας μια ήδη ακριβή πόλη ακόμη πιο ακριβή.
Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για να βοηθηθούν οι χαμηλόμισθοι.
Οι φορολογικές πιστώσεις για εργαζόμενους είναι καλύτερα στοχευμένες στους φτωχούς και, αν χρηματοδοτούνται με φόρους φιλικούς στην ανάπτυξη, είναι λιγότερο επιζήμιες για την οικονομία.
Μπορεί να μην έχουν τη γοητεία των κατώτατων μισθών, του κόστους των οποίων είναι καλά κρυμμένο.
Αλλά μετά από μια δεκαετία επιθετικών αυξήσεων, η υπεύθυνη επιλογή δεν είναι να πάμε ακόμη ψηλότερα. Είναι να σταματήσουμε, καταλήγει ο Economist.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών