Ο Arafat, παρά τις παραχωρήσεις του, πέθανε το 2004, απομονωμένος και εγκλωβισμένος στη Ραμάλα, υπό ισραηλινή πολιορκία. Πολλοί ακόμη θεωρούν ότι δολοφονήθηκε
Το 1999, ο τότε υπουργός Άμυνας της Συρίας, Mustafa Tlass, βγήκε εκτός εαυτού.
Σε ομιλία του στην Bekaa του Λιβάνου, εξαπέλυσε δριμεία επίθεση κατά του Yasser Arafat, τον οποίο αποκάλεσε «γιο 60.000 πορνών».
Ήταν μια έκρηξη οργής που αποκάλυπτε τη βαθιά απογοήτευση της Δαμασκού για τη στάση του Παλαιστίνιου ηγέτη μετά τη συνάντησή του στον Λευκό Οίκο.
Ο Tlass, βετεράνος δύο πολέμων με το Ισραήλ, κατηγόρησε τον Arafat ότι φοβήθηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες, αδυνατώντας να υπερασπιστεί τα ιερά δικαιώματα των Παλαιστινίων και την πρωτεύουσά τους, την Ιερουσαλήμ.
«Έπρεπε να πεις ότι η Ιερουσαλήμ είναι η ενωμένη πρωτεύουσα του μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους», φώναξε ο Σύρος υπουργός, «όμως έσκυψες το κεφάλι».
Αυτό το περιστατικό, που έσπασε κάθε διπλωματικό πρωτόκολλο της εποχής Hafez al-Assad, δεν ήταν απλώς μια προσωπική επίθεση.
Ήταν η έκρηξη μιας πολιτικής σχολής που έβλεπε τις Συμφωνίες του Όσλο (1993) ως προδοσία του αραβικού κόσμου και παράδοση της Παλαιστινιακής υπόθεσης.
Ο Hafez al-Assad είχε προβλέψει ότι το Όσλο θα οδηγούσε σε αδιέξοδο – και πράγματι, τριάντα χρόνια μετά, η ειρήνη αποδείχθηκε ψευδαίσθηση, με τους ισραηλινούς εποικισμούς να αυξάνονται και την Παλαιστινιακή Αρχή να έχει καταστεί απλό εργαλείο ασφαλείας στα χέρια του Ισραήλ.
Ο Arafat, παρά τις παραχωρήσεις του, πέθανε το 2004, απομονωμένος και εγκλωβισμένος στη Ραμάλα, υπό ισραηλινή πολιορκία. Πολλοί ακόμη θεωρούν ότι δολοφονήθηκε.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται;
Σήμερα, περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται.
Ο προσωρινός Πρόεδρος της Συρίας, Ahmad al-Sharaa, ο άνθρωπος που ανέτρεψε τον Bashar al-Assad, ταξίδεψε στον Λευκό Οίκο για να συναντήσει τον Donald Trump.
Όπως και ο Arafat, ο Sharaa υπήρξε για χρόνια «τρομοκράτης» στα μάτια της Δύσης.
Και όπως τότε, έτσι και τώρα, η Ουάσιγκτον του προσφέρει «νομιμοποίηση» με αντάλλαγμα μια σειρά παραχωρήσεων: συμμετοχή στον αντι-ISIS συνασπισμό, εγκατάσταση αμερικανικής βάσης στην Δαμασκό και –το πιο κρίσιμο– μια συμφωνία ασφαλείας με το Ισραήλ.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το σχέδιο της συμφωνίας είναι σχεδόν ολοκληρωμένο (99%) και θυμίζει επικίνδυνα τους όρους ασφαλείας των Συμφωνιών του Όσλο: συνεργασία χωρίς ουσιαστική συζήτηση για τα κατεχόμενα Υψίπεδα του Γκολάν, και de facto ελευθερία δράσης του Ισραήλ στον Νότο της Συρίας.
Το Τελ Αβίβ φέρεται να ζητά τη δέσμευση της Συρίας να μην ανασυγκροτήσει ποτέ την αεράμυνά της – ένα αίτημα που, αν γίνει δεκτό, θα ισοδυναμούσε με παράδοση.
Το επικίνδυνο ταξίδι
Όπως και ο Arafat το 1993, έτσι και ο Sharaa βρίσκεται σε σταυροδρόμι.
Αν υποκύψει στις πιέσεις, θα έχει ίσως την προσωρινή εύνοια της Ουάσιγκτον – αλλά θα χάσει την ψυχή της Συρίας.
Αν αντισταθεί, κινδυνεύει να γίνει ο νέος «εχθρός της ειρήνης».
Η ιστορία όμως είναι αμείλικτη: οι ηγέτες που πίστεψαν ότι μπορούσαν να εξαγοράσουν την επιβίωσή τους με υπογραφές στην Ουάσιγκτον, συχνά τελείωσαν μόνοι, προδομένοι και εκτεθειμένοι.
Έτσι, το ερώτημα που πλανάται τώρα στη Μέση Ανατολή είναι απλό και ανατριχιαστικό: Θα σταθεί ο Ahmad al-Sharaa όρθιος απέναντι στον Donald Trump και στο Ισραήλ, ή θα φοβηθεί στον Λευκό Οίκο, όπως ο Arafat;
Αν επιλέξει το δεύτερο, η ιστορία ίσως να μην του χαριστεί ούτε καν με τις ύβρεις του Mustafa Tlass.
Μπορεί να του στερήσει κάτι πολύ χειρότερο – τη ζωή του και τη Συρία του.
www.bankingnews.gr
Σε ομιλία του στην Bekaa του Λιβάνου, εξαπέλυσε δριμεία επίθεση κατά του Yasser Arafat, τον οποίο αποκάλεσε «γιο 60.000 πορνών».
Ήταν μια έκρηξη οργής που αποκάλυπτε τη βαθιά απογοήτευση της Δαμασκού για τη στάση του Παλαιστίνιου ηγέτη μετά τη συνάντησή του στον Λευκό Οίκο.
Ο Tlass, βετεράνος δύο πολέμων με το Ισραήλ, κατηγόρησε τον Arafat ότι φοβήθηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες, αδυνατώντας να υπερασπιστεί τα ιερά δικαιώματα των Παλαιστινίων και την πρωτεύουσά τους, την Ιερουσαλήμ.
«Έπρεπε να πεις ότι η Ιερουσαλήμ είναι η ενωμένη πρωτεύουσα του μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους», φώναξε ο Σύρος υπουργός, «όμως έσκυψες το κεφάλι».
Αυτό το περιστατικό, που έσπασε κάθε διπλωματικό πρωτόκολλο της εποχής Hafez al-Assad, δεν ήταν απλώς μια προσωπική επίθεση.
Ήταν η έκρηξη μιας πολιτικής σχολής που έβλεπε τις Συμφωνίες του Όσλο (1993) ως προδοσία του αραβικού κόσμου και παράδοση της Παλαιστινιακής υπόθεσης.
Ο Hafez al-Assad είχε προβλέψει ότι το Όσλο θα οδηγούσε σε αδιέξοδο – και πράγματι, τριάντα χρόνια μετά, η ειρήνη αποδείχθηκε ψευδαίσθηση, με τους ισραηλινούς εποικισμούς να αυξάνονται και την Παλαιστινιακή Αρχή να έχει καταστεί απλό εργαλείο ασφαλείας στα χέρια του Ισραήλ.
Ο Arafat, παρά τις παραχωρήσεις του, πέθανε το 2004, απομονωμένος και εγκλωβισμένος στη Ραμάλα, υπό ισραηλινή πολιορκία. Πολλοί ακόμη θεωρούν ότι δολοφονήθηκε.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται;
Σήμερα, περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται.
Ο προσωρινός Πρόεδρος της Συρίας, Ahmad al-Sharaa, ο άνθρωπος που ανέτρεψε τον Bashar al-Assad, ταξίδεψε στον Λευκό Οίκο για να συναντήσει τον Donald Trump.
Όπως και ο Arafat, ο Sharaa υπήρξε για χρόνια «τρομοκράτης» στα μάτια της Δύσης.
Και όπως τότε, έτσι και τώρα, η Ουάσιγκτον του προσφέρει «νομιμοποίηση» με αντάλλαγμα μια σειρά παραχωρήσεων: συμμετοχή στον αντι-ISIS συνασπισμό, εγκατάσταση αμερικανικής βάσης στην Δαμασκό και –το πιο κρίσιμο– μια συμφωνία ασφαλείας με το Ισραήλ.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το σχέδιο της συμφωνίας είναι σχεδόν ολοκληρωμένο (99%) και θυμίζει επικίνδυνα τους όρους ασφαλείας των Συμφωνιών του Όσλο: συνεργασία χωρίς ουσιαστική συζήτηση για τα κατεχόμενα Υψίπεδα του Γκολάν, και de facto ελευθερία δράσης του Ισραήλ στον Νότο της Συρίας.
Το Τελ Αβίβ φέρεται να ζητά τη δέσμευση της Συρίας να μην ανασυγκροτήσει ποτέ την αεράμυνά της – ένα αίτημα που, αν γίνει δεκτό, θα ισοδυναμούσε με παράδοση.
Το επικίνδυνο ταξίδι
Όπως και ο Arafat το 1993, έτσι και ο Sharaa βρίσκεται σε σταυροδρόμι.
Αν υποκύψει στις πιέσεις, θα έχει ίσως την προσωρινή εύνοια της Ουάσιγκτον – αλλά θα χάσει την ψυχή της Συρίας.
Αν αντισταθεί, κινδυνεύει να γίνει ο νέος «εχθρός της ειρήνης».
Η ιστορία όμως είναι αμείλικτη: οι ηγέτες που πίστεψαν ότι μπορούσαν να εξαγοράσουν την επιβίωσή τους με υπογραφές στην Ουάσιγκτον, συχνά τελείωσαν μόνοι, προδομένοι και εκτεθειμένοι.
Έτσι, το ερώτημα που πλανάται τώρα στη Μέση Ανατολή είναι απλό και ανατριχιαστικό: Θα σταθεί ο Ahmad al-Sharaa όρθιος απέναντι στον Donald Trump και στο Ισραήλ, ή θα φοβηθεί στον Λευκό Οίκο, όπως ο Arafat;
Αν επιλέξει το δεύτερο, η ιστορία ίσως να μην του χαριστεί ούτε καν με τις ύβρεις του Mustafa Tlass.
Μπορεί να του στερήσει κάτι πολύ χειρότερο – τη ζωή του και τη Συρία του.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών