Η γερμανική βιομηχανία χάλυβα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, με την παραγωγή να έχει μειωθεί δραματικά και το SPD να προτείνει ακόμη και εθνικοποιήσεις ως έσχατο μέτρο. Παρά τις τεράστιες επιδοτήσεις και τις «πράσινες» πρωτοβουλίες, η βιομηχανική βάση της χώρας καταρρέει υπό το βάρος της ενεργειακής κρίσης και της οικολογικής γραφειοκρατίας με την Γερμανία να βαδίζει σταδιακά προς έναν νέο, «πράσινο σοσιαλισμό»
Παραμονή μιας έκτακτης συνόδου κορυφής με τη χαλυβουργία, το κυβερνών Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) της Γερμανίας παρουσίασε τον «οδικό χάρτη κρίσης» του: αν οι επιδοτήσεις και ο προστατευτισμός αποτύχουν, ο κλάδος θα εθνικοποιηθεί. Τόσο απλά.
Ο τομέας του χάλυβα στη Γερμανία έχει γίνει το τέλειο παράδειγμα της παρακμής της βιομηχανικής βάσης της χώρας. Η πτώση της παραγωγής τα τελευταία οκτώ χρόνια δεν έχει σχεδόν προηγούμενο στη σύγχρονη οικονομική ιστορία — πάνω από 30% από το 2018, με το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους να σημειώνει πτώση 12% σε ετήσια βάση.
Σε απόλυτους αριθμούς, η παραγωγή ακατέργαστου χάλυβα μειώθηκε από τα 42,4 εκατ. τόνους το 2018 σε περίπου 29 εκατ. το 2025. Η εξίσωση είναι απλή: η παραγωγή στη Γερμανία πλέον δεν συμφέρει.
Το κεφάλαιο μετακινείται σε πιο επικερδείς τοποθεσίες, κυρίως στην Κίνα και πλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η φυγή κεφαλαίων από πρώην γίγαντες όπως η ThyssenKrupp και η Salzgitter AG έχει αφήσει βαθιά κοινωνικά σημάδια — περίπου 30.000 από τις 120.000 θέσεις εργασίας στη χαλυβουργία έχουν χαθεί.
Το φαινόμενο, ωστόσο, δεν περιορίζεται μόνο στον χάλυβα· αφορά ολόκληρη τη βιομηχανική υποδομή της χώρας. Ακόμη και η λεγόμενη «πράσινη χαλυβουργία» — η παραγωγή χωρίς εκπομπές CO₂, το ηθικό πρότυπο της εποχής — καταρρέει με την ίδια ταχύτητα.
Η πολιτική απάντηση; Περισσότερες επιδοτήσεις. Οι γραφειοκράτες χαρακτηρίζουν την κατάσταση ως «αποτυχία της αγοράς» και απαντούν με νέα πακέτα κρατικών ενισχύσεων. Το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες διοχετεύουν δισεκατομμύρια από την αγορά ομολόγων, προσπαθώντας να κρατήσουν ζωντανό ένα είδος «πράσινης σχεδιασμένης οικονομίας».
Η γερμανική πολιτική, αντί να αντιμετωπίζει τα αίτια, ρίχνει ολοένα και περισσότερα χρήματα των φορολογουμένων στο πρόβλημα, μετατρέποντας την οικονομική πολιτική σε τελετουργικό του «πράσινου δόγματος».
Στο μεταξύ, η πολιτική τάξη αναλώνεται σε ατέρμονες «συνόδους κορυφής» — για τον χάλυβα, για την αυτοκινητοβιομηχανία, για την ενέργεια — χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή. Οι συνδικαλιστές ζητούν επιδοτήσεις και εγγυήσεις θέσεων εργασίας, οι πολιτικοί υπόσχονται «μείωση γραφειοκρατίας» και όλοι συνεχίζουν όπως πριν.
Το SPD προσπαθεί να ανακτήσει πολιτικά ερείσματα, ιδίως στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, με συνθήματα όπως «Καταλάβαμε το μήνυμα» και «Θα αγωνιστούμε για κάθε θέση εργασίας» — ρητορική που θυμίζει τη σοσιαλδημοκρατία της μεταπολεμικής εποχής.
Όμως, το νέο κοινοβουλευτικό τους σχέδιο αποκαλύπτει την πραγματική κατεύθυνση: κρατική συμμετοχή σε εταιρείες χάλυβα «σε εξαιρετικές περιπτώσεις». Και σε ένα περιβάλλον συνεχών κρίσεων, οι εξαιρέσεις τείνουν να γίνονται κανόνας.
Πριν από πλήρη εθνικοποίηση, το SPD σχεδιάζει να εξαντλήσει όλα τα μέσα: επιδοτήσεις, δασμούς, προστατευτισμό — και αν αποτύχουν, επανάληψη του ίδιου κύκλου. Έτσι, βήμα-βήμα, οικοδομείται μια νέα μορφή πραγματικού σοσιαλισμού — αυτή τη φορά, «πράσινου».
Οι αιτίες της κατάρρευσης είναι γνωστές: η αυτοπροκληθείσα ενεργειακή κρίση, η δογματική εμμονή με το CO₂, και η σταδιακή ασφυξία της ανταγωνιστικότητας. Η πολιτική και κοινωνική τάξη έχει υιοθετήσει τόσο βαθιά αυτό το «οικολογικό δόγμα» που η επιστροφή σε ρεαλιστική, φιλελεύθερη οικονομική σκέψη φαντάζει σχεδόν αδύνατη.
Η αποδόμηση αυτού του «κλιματικού συμπλέγματος» — με την κατάργηση των φόρων CO₂ και την απλοποίηση του κανονιστικού χάους — θα αποτελέσει καθήκον μιας επόμενης γενιάς.
Αν ο στόχος είναι μια ευημερούσα και ελεύθερη κοινωνία, μόνο η επιστροφή στις αρχές της ελεύθερης αγοράς και ενός ελάχιστου κράτους μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική αναγέννηση.
www.bankingnews.gr
Ο τομέας του χάλυβα στη Γερμανία έχει γίνει το τέλειο παράδειγμα της παρακμής της βιομηχανικής βάσης της χώρας. Η πτώση της παραγωγής τα τελευταία οκτώ χρόνια δεν έχει σχεδόν προηγούμενο στη σύγχρονη οικονομική ιστορία — πάνω από 30% από το 2018, με το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους να σημειώνει πτώση 12% σε ετήσια βάση.
Σε απόλυτους αριθμούς, η παραγωγή ακατέργαστου χάλυβα μειώθηκε από τα 42,4 εκατ. τόνους το 2018 σε περίπου 29 εκατ. το 2025. Η εξίσωση είναι απλή: η παραγωγή στη Γερμανία πλέον δεν συμφέρει.
Το κεφάλαιο μετακινείται σε πιο επικερδείς τοποθεσίες, κυρίως στην Κίνα και πλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η φυγή κεφαλαίων από πρώην γίγαντες όπως η ThyssenKrupp και η Salzgitter AG έχει αφήσει βαθιά κοινωνικά σημάδια — περίπου 30.000 από τις 120.000 θέσεις εργασίας στη χαλυβουργία έχουν χαθεί.
Το φαινόμενο, ωστόσο, δεν περιορίζεται μόνο στον χάλυβα· αφορά ολόκληρη τη βιομηχανική υποδομή της χώρας. Ακόμη και η λεγόμενη «πράσινη χαλυβουργία» — η παραγωγή χωρίς εκπομπές CO₂, το ηθικό πρότυπο της εποχής — καταρρέει με την ίδια ταχύτητα.
Η πολιτική απάντηση; Περισσότερες επιδοτήσεις. Οι γραφειοκράτες χαρακτηρίζουν την κατάσταση ως «αποτυχία της αγοράς» και απαντούν με νέα πακέτα κρατικών ενισχύσεων. Το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες διοχετεύουν δισεκατομμύρια από την αγορά ομολόγων, προσπαθώντας να κρατήσουν ζωντανό ένα είδος «πράσινης σχεδιασμένης οικονομίας».
Η γερμανική πολιτική, αντί να αντιμετωπίζει τα αίτια, ρίχνει ολοένα και περισσότερα χρήματα των φορολογουμένων στο πρόβλημα, μετατρέποντας την οικονομική πολιτική σε τελετουργικό του «πράσινου δόγματος».
Στο μεταξύ, η πολιτική τάξη αναλώνεται σε ατέρμονες «συνόδους κορυφής» — για τον χάλυβα, για την αυτοκινητοβιομηχανία, για την ενέργεια — χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή. Οι συνδικαλιστές ζητούν επιδοτήσεις και εγγυήσεις θέσεων εργασίας, οι πολιτικοί υπόσχονται «μείωση γραφειοκρατίας» και όλοι συνεχίζουν όπως πριν.
Το SPD προσπαθεί να ανακτήσει πολιτικά ερείσματα, ιδίως στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, με συνθήματα όπως «Καταλάβαμε το μήνυμα» και «Θα αγωνιστούμε για κάθε θέση εργασίας» — ρητορική που θυμίζει τη σοσιαλδημοκρατία της μεταπολεμικής εποχής.
Όμως, το νέο κοινοβουλευτικό τους σχέδιο αποκαλύπτει την πραγματική κατεύθυνση: κρατική συμμετοχή σε εταιρείες χάλυβα «σε εξαιρετικές περιπτώσεις». Και σε ένα περιβάλλον συνεχών κρίσεων, οι εξαιρέσεις τείνουν να γίνονται κανόνας.
Πριν από πλήρη εθνικοποίηση, το SPD σχεδιάζει να εξαντλήσει όλα τα μέσα: επιδοτήσεις, δασμούς, προστατευτισμό — και αν αποτύχουν, επανάληψη του ίδιου κύκλου. Έτσι, βήμα-βήμα, οικοδομείται μια νέα μορφή πραγματικού σοσιαλισμού — αυτή τη φορά, «πράσινου».
Οι αιτίες της κατάρρευσης είναι γνωστές: η αυτοπροκληθείσα ενεργειακή κρίση, η δογματική εμμονή με το CO₂, και η σταδιακή ασφυξία της ανταγωνιστικότητας. Η πολιτική και κοινωνική τάξη έχει υιοθετήσει τόσο βαθιά αυτό το «οικολογικό δόγμα» που η επιστροφή σε ρεαλιστική, φιλελεύθερη οικονομική σκέψη φαντάζει σχεδόν αδύνατη.
Η αποδόμηση αυτού του «κλιματικού συμπλέγματος» — με την κατάργηση των φόρων CO₂ και την απλοποίηση του κανονιστικού χάους — θα αποτελέσει καθήκον μιας επόμενης γενιάς.
Αν ο στόχος είναι μια ευημερούσα και ελεύθερη κοινωνία, μόνο η επιστροφή στις αρχές της ελεύθερης αγοράς και ενός ελάχιστου κράτους μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική αναγέννηση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών