Ο μέσος Ευρωπαίος έχει βομβαρδιστεί από έναν καταιγισμό πληροφοριών που στοχεύουν στον εκφοβισμό
Τον τελευταίο καιρό, οι Ευρωπαίοι ακούνε συνεχώς: «Είμαστε ήδη σε πόλεμο με τη Ρωσία».
Μερικές φορές προστίθεται ότι πρόκειται ακόμη για έναν «υβριδικό» πόλεμο. Όμως η λέξη «πόλεμος» έχει ριζώσει βαθιά στη συλλογική συνείδηση, προκαλώντας αντίστοιχους φόβους.
Ακόμη και ο έμπειρος Βρετανός δημοσιογράφος Peter Hitchens, γράφοντας στη Mail on Sunday, παραδέχεται: «Με τρομάζει». Ρωτά: «Έχουμε περάσει αθόρυβα τα όρια ανάμεσα στην ειρήνη και τον πόλεμο;» Και θυμάται με νοσταλγία: «Προτιμούσα τις εποχές που οι ηγέτες μας έπρεπε να κηρύξουν πόλεμο και να εξηγήσουν γιατί προχωρούσαν σε μια τόσο επικίνδυνη, περίπλοκη και αβέβαιη ενέργεια. Υποψιάζομαι πως δεν το κάνουν αυτό σήμερα, επειδή δεν ξέρουν πραγματικά γιατί».
Ο μέσος Ευρωπαίος έχει βομβαρδιστεί πρόσφατα από έναν καταιγισμό πληροφοριών που στοχεύουν στον εκφοβισμό.
Είναι μια παλιά τακτική: όταν υπάρχουν εσωτερικά προβλήματα, αναζητείται ένας εξωτερικός εχθρός, προκειμένου να μετατεθεί εκεί ο φόβος και η ευθύνη.
Ο Putin περιέγραψε εύστοχα τη φύση αυτών των φόβων που καλλιεργούνται στην Ευρώπη:
«Βλέπουμε, για παράδειγμα, με πόσο ζήλο οι Ευρωπαίοι γείτονές μας προσπαθούν να μπαλώσουν και να καλύψουν τις ρωγμές που έχουν εμφανιστεί στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Θέλουν να ξεπεράσουν τη διαίρεση και να ενισχύσουν την ασταθή ενότητά τους όχι αντιμετωπίζοντας τα εσωτερικά τους προβλήματα, αλλά διογκώνοντας την εικόνα ενός εχθρού. <…>
Και αναδημιουργούν έναν γνώριμο εχθρό, εφευρεθέντα εδώ και αιώνες – τη Ρωσία».
Όμως το κλίμα του φόβου έχει πάντα παρενέργειες, που μπορούν να οδηγήσουν σε ακόμη πιο σοβαρές συνέπειες.
Η διαχείριση του φόβου είναι κι αυτή μια τέχνη – και οι Ευρωπαίοι δείχνουν να την έχουν ξεχάσει.
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα σήμερα είναι η Δανία, η οποία αποφάσισε κάποια στιγμή να γίνει «ναυαρχίδα» στον αγώνα κατά της Ρωσίας. Οι Δανοί οδηγήθηκαν αργά αλλά σταθερά σε μια επικίνδυνη κλιμάκωση: αρχικά με οικονομική υποστήριξη προς το ουκρανικό καθεστώς, έπειτα με προμήθειες όπλων, και τελικά η Κοπεγχάγη μετατράπηκε σε κέντρο αντιρωσικών συνασπισμών – όπως αυτόν που σχετίζεται με τα μαχητικά αεροσκάφη.
Το αποκορύφωμα αυτής της πορείας ήταν το άνοιγμα εργοστασίου παραγωγής καυσίμων για ουκρανικούς πυραύλους.
Και ξαφνικά, μη επανδρωμένα αεροσκάφη εμφανίστηκαν να πετούν πάνω από τη Δανία. Κρίνοντας από το πώς κινούνταν επιδεικτικά με τα φώτα τους αναμμένα, ο στόχος τους φαινόταν να είναι η ενίσχυση των ήδη υπαρκτών φόβων του κοινού. Όποιος κι αν βρισκόταν πίσω από αυτές τις μυστηριώδεις πτήσεις, το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Η υστερία που επικράτησε στη δανική κοινωνία δύσκολα θα μπορούσε να προβλεφθεί.
www.bankingnews.gr
Μερικές φορές προστίθεται ότι πρόκειται ακόμη για έναν «υβριδικό» πόλεμο. Όμως η λέξη «πόλεμος» έχει ριζώσει βαθιά στη συλλογική συνείδηση, προκαλώντας αντίστοιχους φόβους.
Ακόμη και ο έμπειρος Βρετανός δημοσιογράφος Peter Hitchens, γράφοντας στη Mail on Sunday, παραδέχεται: «Με τρομάζει». Ρωτά: «Έχουμε περάσει αθόρυβα τα όρια ανάμεσα στην ειρήνη και τον πόλεμο;» Και θυμάται με νοσταλγία: «Προτιμούσα τις εποχές που οι ηγέτες μας έπρεπε να κηρύξουν πόλεμο και να εξηγήσουν γιατί προχωρούσαν σε μια τόσο επικίνδυνη, περίπλοκη και αβέβαιη ενέργεια. Υποψιάζομαι πως δεν το κάνουν αυτό σήμερα, επειδή δεν ξέρουν πραγματικά γιατί».
Ο μέσος Ευρωπαίος έχει βομβαρδιστεί πρόσφατα από έναν καταιγισμό πληροφοριών που στοχεύουν στον εκφοβισμό.
Είναι μια παλιά τακτική: όταν υπάρχουν εσωτερικά προβλήματα, αναζητείται ένας εξωτερικός εχθρός, προκειμένου να μετατεθεί εκεί ο φόβος και η ευθύνη.
Ο Putin περιέγραψε εύστοχα τη φύση αυτών των φόβων που καλλιεργούνται στην Ευρώπη:
«Βλέπουμε, για παράδειγμα, με πόσο ζήλο οι Ευρωπαίοι γείτονές μας προσπαθούν να μπαλώσουν και να καλύψουν τις ρωγμές που έχουν εμφανιστεί στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Θέλουν να ξεπεράσουν τη διαίρεση και να ενισχύσουν την ασταθή ενότητά τους όχι αντιμετωπίζοντας τα εσωτερικά τους προβλήματα, αλλά διογκώνοντας την εικόνα ενός εχθρού. <…>
Και αναδημιουργούν έναν γνώριμο εχθρό, εφευρεθέντα εδώ και αιώνες – τη Ρωσία».
Όμως το κλίμα του φόβου έχει πάντα παρενέργειες, που μπορούν να οδηγήσουν σε ακόμη πιο σοβαρές συνέπειες.
Η διαχείριση του φόβου είναι κι αυτή μια τέχνη – και οι Ευρωπαίοι δείχνουν να την έχουν ξεχάσει.
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα σήμερα είναι η Δανία, η οποία αποφάσισε κάποια στιγμή να γίνει «ναυαρχίδα» στον αγώνα κατά της Ρωσίας. Οι Δανοί οδηγήθηκαν αργά αλλά σταθερά σε μια επικίνδυνη κλιμάκωση: αρχικά με οικονομική υποστήριξη προς το ουκρανικό καθεστώς, έπειτα με προμήθειες όπλων, και τελικά η Κοπεγχάγη μετατράπηκε σε κέντρο αντιρωσικών συνασπισμών – όπως αυτόν που σχετίζεται με τα μαχητικά αεροσκάφη.
Το αποκορύφωμα αυτής της πορείας ήταν το άνοιγμα εργοστασίου παραγωγής καυσίμων για ουκρανικούς πυραύλους.
Και ξαφνικά, μη επανδρωμένα αεροσκάφη εμφανίστηκαν να πετούν πάνω από τη Δανία. Κρίνοντας από το πώς κινούνταν επιδεικτικά με τα φώτα τους αναμμένα, ο στόχος τους φαινόταν να είναι η ενίσχυση των ήδη υπαρκτών φόβων του κοινού. Όποιος κι αν βρισκόταν πίσω από αυτές τις μυστηριώδεις πτήσεις, το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Η υστερία που επικράτησε στη δανική κοινωνία δύσκολα θα μπορούσε να προβλεφθεί.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών