Οι τουρκικές ανησυχίες για ανισομερή κατανομή βαρών και αναγνώρισης αναζωπυρώνουν φόβους για μετακίνηση της χώρας προς εναλλακτικές συμμαχίες
Η σταθερότητα του ΝΑΤΟ δοκιμάζεται από έντονες γεωπολιτικές τριβές, με την Τουρκία να θέτει ανοιχτά όρους για τον ρόλο της στη Συμμαχία.
Το άρθρο ενός περιοδικού συνδεδεμένου με τον τουρκικό στρατό αναδεικνύει το παράδοξο: ενώ η Άγκυρα παραμένει κρίσιμο μέλος της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ, φέρνοντας στρατηγικές δυνατότητες όπως drones και έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας, η επιρροή της στις αποφάσεις περιορίζεται.
Οι τουρκικές ανησυχίες για ανισομερή κατανομή βαρών και αναγνώρισης αναζωπυρώνουν φόβους για μετακίνηση της χώρας προς εναλλακτικές συμμαχίες με Ρωσία και Κίνα, θέτοντας σε κίνδυνο τη συνοχή της Δύσης και την ισορροπία ασφαλείας σε όλη την περιοχή.
Ειδικότερα, σύμφωνα με την ιστοσελίδα Nordic Monitor, ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε σε περιοδικό συνδεδεμένο με τον τουρκικό στρατό έχει αναζωπυρώσει τη συζήτηση σχετικά με τον ρόλο της Άγκυρας στο ΝΑΤΟ, προειδοποιώντας ότι η χώρα φέρει βαριές ευθύνες στο μέτωπο, ενώ ταυτόχρονα απολαμβάνει περιορισμένη επιρροή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων της Συμμαχίας.
Το άρθρο, που δημοσιεύθηκε στο Journal of Defence and Security Research και υπογράφεται από τον Mehmet Kılıç του Πανεπιστημίου Başkent, αναδεικνύει ένα παράδοξο στον πυρήνα της εξελισσόμενης αμυντικής στάσης του ΝΑΤΟ.
Η Τουρκία περιγράφεται ως απαραίτητο κράτος της νότιας πτέρυγας με στρατηγικά μέσα που περιλαμβάνουν drones και έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας, αλλά παραμένει δομικά περιθωριοποιημένη όταν καθορίζεται η στρατηγική.
Το περιοδικό εποπτεύεται από το Εθνικό Πανεπιστήμιο Άμυνας της Τουρκίας, που ιδρύθηκε το 2016 μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, η οποία οδήγησε σε ευρεία εκκαθάριση υπέρ-ΝΑΤΟϊκών αξιωματικών και στο κλείσιμο των παραδοσιακών στρατιωτικών ακαδημιών.
Σχεδιασμένο ως μέρος της αναδιοργάνωσης των ένοπλων δυνάμεων από τον Πρόεδρο Recep Tayyip Erdogan, το πανεπιστήμιο έχει αναδειχθεί στον μοναδικό θεματοφύλακα της εκπαίδευσης αξιωματικών, γεγονός που δίνει στα δημοσιεύματά του ιδιαίτερο βάρος, καθώς μάλιστα αυτά αποτελούν αντανάκλαση του πώς η ανασχηματισμένη στρατιωτική ηγεσία βλέπει τη Συμμαχία.
Η ανάλυση των 29 σελίδων εξετάζει τα περιφερειακά σχέδια άμυνας του ΝΑΤΟ για το 2023–2025, συμπεριλαμβανομένων των αναπτύξεων «East Shield» κατά μήκος Πολωνίας, Ρουμανίας και Τουρκίας, της προώθησης βάσεων στη Μαύρη Θάλασσα και της πανευρωπαϊκής πρωτοβουλίας Sky Shield για αεροπορική και πυραυλική άμυνα.
Σε κάθε περίπτωση, η Άγκυρα εμφανίζεται ως κρίσιμος παίκτης, παρέχοντας βάσεις, υποδομές και το κρίσιμο «όπλο» της Σύμβασης της Μοντρέ, που ρυθμίζει την πρόσβαση στα Στενά μεταξύ Μεσογείου και Μαύρης Θάλασσας.
Η τουρκική αμυντική βιομηχανία, ιδιαίτερα τα προγράμματα οπλισμένων drones, αναδεικνύεται ως ακρογωνιαίος λίθος των επιχειρήσεων της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
Τα τουρκικά αεροδρόμια και λιμάνια περιγράφονται ως στρατηγικό βάθος για τις αποστολές της Συμμαχίας από την Ανατολική Ευρώπη έως τη Μέση Ανατολή.
Υψηλή ευθύνη, χαμηλή επιρροή
Ωστόσο, παρά αυτές τις συνεισφορές, η μελέτη επικρίνει την «υψηλή ευθύνη, χαμηλή επιρροή» ανισορροπία.
Η εξουσία λήψης αποφάσεων, όπως υποστηρίζει, συγκεντρώνεται στα βασικά κράτη του ΝΑΤΟ —ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία και Γαλλί— ενώ σύμμαχοι του μετώπου όπως η Τουρκία, η Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής φέρουν δυσανάλογους κινδύνους χωρίς αντίστοιχη συμμετοχή στη χάραξη πολιτικής.
Η μελέτη προειδοποιεί ότι αυτή η ανισορροπία θα μπορούσε να εντείνει τις εσωτερικές διαφωνίες της Συμμαχίας σε μια περίοδο που το ΝΑΤΟ επανατοποθετεί τον εαυτό του όχι μόνο ως αμυντική συμφωνία, αλλά και ως παράγοντα διαμόρφωσης περιφερειακής τάξης.
Το άρθρο περιγράφει την Τουρκία ως «ημι-περιφερειακό» μέλος: στρατιωτικά απαραίτητη, αλλά θεσμικά και κανονιστικά περιθωριοποιημένη.
Με απλά λόγια, η Άγκυρα φέρει το βάρος της γεωγραφίας και της στρατιωτικής συνεισφοράς, αλλά η φωνή της στη διαμόρφωση της στρατηγικής της Συμμαχίας παραμένει περιορισμένη.
Η κριτική έρχεται καθώς το ΝΑΤΟ προχωρά σε δαπανηρές προσπάθειες εκσυγχρονισμού.
Στη σύνοδο κορυφής της Χάγης το 2025, οι ηγέτες δεσμεύτηκαν να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ, στόχος που πιθανώς θα επιβαρύνει χώρες που ήδη σηκώνουν βαριά επιχειρησιακά φορτία.
Για την Τουρκία, με την ασταθή οικονομία της, η πίεση μπορεί να είναι ιδιαίτερα έντονη.
Μετά την αναδιοργάνωσή της, ο τουρκικός στρατός απέκτησε διαφορετικό προφίλ εντός του ΝΑΤΟ.
Από μεγάλο στρατό προσκόπων, επένδυσε σε drones, ασύμμετρες δυνατότητες και δυνάμεις ταχείας ανάπτυξης.
Οι επεμβάσεις σε Συρία, Λιβύη και Νότιο Καύκασο ανέδειξαν νέες δυνατότητες και ανεξαρτησία δράσης.
Αυτή η ανεξαρτησία έχει προκαλέσει ανησυχίες στους συμμάχους. Η αγορά του ρωσικού συστήματος αεράμυνας S-400 το 2019 οδήγησε σε αμερικανικές κυρώσεις και στην απομάκρυνση της Τουρκίας από το πρόγραμμα F-35.
Διαφωνίες για Συρία και ανατολική Μεσόγειο προσέθεσαν εντάσεις. Παρά ταύτα, η Συμμαχία στηρίχθηκε στις τουρκικές δυνατότητες, ιδίως για την ασφάλεια της Μαύρης Θάλασσας μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022.
Η δημοσίευση του άρθρου συνέπεσε με την επίσκεψη του Προέδρου Erdogan στον Λευκό Οίκο στις 25 Σεπτεμβρίου.
Τουρκικά μέσα ανέφεραν ότι ο Erdogan και ο Αμερικανός Πρόεδρος Donald Trump συζήτησαν άρση κυρώσεων, επαναφορά της Τουρκίας στο πρόγραμμα F-35 και νέες πωλήσεις F-16.
Η συνάντηση περιγράφηκε θετική, χωρίς όμως συγκεκριμένες αποφάσεις για τη βιομηχανία άμυνας.
Σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα, ειδικοί εκτιμούν ότι η απαίτηση Trump θα μπορούσε να αφορά την απόσυρση των S-400 ή την αποθήκευσή τους στη βάση Incirlik, καθώς και την αποχή από αγορές ρωσικού πετρελαίου.
Κάθε κίνηση για άρση κυρώσεων ή πωλήσεις μαχητικών απαιτεί επίσης έγκριση του Κογκρέσου των ΗΠΑ.
Το άρθρο αντικατοπτρίζει μακροχρόνιες τουρκικές ενστάσεις για τη διανομή βαρών και την αναγνώριση.
Υποστηρίζει ότι η τεχνολογική μεταμόρφωση του ΝΑΤΟ, με τις πρωτοβουλίες τεχνητής νοημοσύνης, κυβερνοπολέμου και αυτόνομων συστημάτων από τα βασικά μέλη, κινδυνεύει να αφήσει τους περιφερειακούς συμμάχους σε ρόλο εκτελεστών παρά διαμορφωτών στρατηγικής.
Παράλληλα, αναδεικνύει ένα γεωγραφικό παράδοξο: ενώ οι νέες γραμμές άμυνας στις Βαλτικές και την Ανατολική Ευρώπη απολαμβάνουν ισχυρή πολιτική υποστήριξη, οι νότιοι και Μαύρης Θάλασσας ρόλοι της Τουρκίας αντιμετωπίζονται περισσότερο ως επιχειρησιακή αναγκαιότητα παρά ως στρατηγική προτεραιότητα.
Το άρθρο δεν προτείνει αποχώρηση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ.
Αντίθετα, υπογραμμίζει τον αναντικατάστατο ρόλο της Άγκυρας και παρουσιάζει την ανισορροπία ως πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί, όχι ως λόγο αποχώρησης.
Παρ’ όλα αυτά, η αναφορά σε «κέντρο και περιφέρεια» αναδεικνύει μια ιεραρχία εντός της Συμμαχίας που η Άγκυρα θεωρεί ολοένα και πιο προβληματική.
Η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό της Συμμαχίας μετά τις ΗΠΑ, με περίπου 445.000 ενεργό προσωπικό και πάνω από 200.000 εφεδρικούς.
Φιλοξενεί τη βάση αεροπορίας Incirlik, που χρησιμοποιείται για επιχειρήσεις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, και τον σταθμό ραντάρ Kurecik στη Μαλάτεια, κρίσιμο για την αμυντική ασπίδα του ΝΑΤΟ.
Παρέχει επίσης κέντρα logistics για αποστολές στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ έχει συνεισφέρει με στρατεύματα σε επιχειρήσεις στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν και τη Μεσόγειο.
Η Διοίκηση Χερσαίων Δυνάμεων (LANDCOM) του ΝΑΤΟ εδρεύει στη Σμύρνη, ενώ η Κωνσταντινούπολη φιλοξενεί την έδρα της Ταχείας Αναπτυσσόμενης Δύναμης (NRDC-TUR).
Στην Άγκυρα βρίσκεται το Κέντρο Αριστείας για Άμυνα κατά της Τρομοκρατίας (CoE-DAT) και το Κέντρο Εκπαίδευσης για τη Συνεργασία για την Ειρήνη, ενώ η Κωνσταντινούπολη φιλοξενεί το Κέντρο Αριστείας για την Ασφάλεια της Θάλασσας (MARSEC CoE).
Η 36η ετήσια σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ αναμένεται να πραγματοποιηθεί στην Άγκυρα στις 7-8 Ιουλίου 2026, όπου οι ηγέτες των κρατών-μελών αναμένεται να λάβουν επίσημες αποφάσεις για θέματα ασφάλειας.
Παράλληλα, ο ηγέτης του Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος (MHP) Devlet Bahçeli, εταίρος της κυβέρνησης, πρότεινε την προηγούμενη εβδομάδα η Τουρκία να στραφεί σε οικονομικές και στρατιωτικές συμμαχίες με Ρωσία και Κίνα.
Ωστόσο, ο Πρόεδρος Erdogan δεν ανταποκρίθηκε σε αυτό κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ, δηλώνοντας στους δημοσιογράφους ότι δεν μπορεί να σχολιάσει τις δηλώσεις του Bahçeli.
www.bankingnews.gr
Το άρθρο ενός περιοδικού συνδεδεμένου με τον τουρκικό στρατό αναδεικνύει το παράδοξο: ενώ η Άγκυρα παραμένει κρίσιμο μέλος της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ, φέρνοντας στρατηγικές δυνατότητες όπως drones και έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας, η επιρροή της στις αποφάσεις περιορίζεται.
Οι τουρκικές ανησυχίες για ανισομερή κατανομή βαρών και αναγνώρισης αναζωπυρώνουν φόβους για μετακίνηση της χώρας προς εναλλακτικές συμμαχίες με Ρωσία και Κίνα, θέτοντας σε κίνδυνο τη συνοχή της Δύσης και την ισορροπία ασφαλείας σε όλη την περιοχή.
Ειδικότερα, σύμφωνα με την ιστοσελίδα Nordic Monitor, ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε σε περιοδικό συνδεδεμένο με τον τουρκικό στρατό έχει αναζωπυρώσει τη συζήτηση σχετικά με τον ρόλο της Άγκυρας στο ΝΑΤΟ, προειδοποιώντας ότι η χώρα φέρει βαριές ευθύνες στο μέτωπο, ενώ ταυτόχρονα απολαμβάνει περιορισμένη επιρροή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων της Συμμαχίας.
Το άρθρο, που δημοσιεύθηκε στο Journal of Defence and Security Research και υπογράφεται από τον Mehmet Kılıç του Πανεπιστημίου Başkent, αναδεικνύει ένα παράδοξο στον πυρήνα της εξελισσόμενης αμυντικής στάσης του ΝΑΤΟ.
Η Τουρκία περιγράφεται ως απαραίτητο κράτος της νότιας πτέρυγας με στρατηγικά μέσα που περιλαμβάνουν drones και έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας, αλλά παραμένει δομικά περιθωριοποιημένη όταν καθορίζεται η στρατηγική.
Το περιοδικό εποπτεύεται από το Εθνικό Πανεπιστήμιο Άμυνας της Τουρκίας, που ιδρύθηκε το 2016 μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, η οποία οδήγησε σε ευρεία εκκαθάριση υπέρ-ΝΑΤΟϊκών αξιωματικών και στο κλείσιμο των παραδοσιακών στρατιωτικών ακαδημιών.
Σχεδιασμένο ως μέρος της αναδιοργάνωσης των ένοπλων δυνάμεων από τον Πρόεδρο Recep Tayyip Erdogan, το πανεπιστήμιο έχει αναδειχθεί στον μοναδικό θεματοφύλακα της εκπαίδευσης αξιωματικών, γεγονός που δίνει στα δημοσιεύματά του ιδιαίτερο βάρος, καθώς μάλιστα αυτά αποτελούν αντανάκλαση του πώς η ανασχηματισμένη στρατιωτική ηγεσία βλέπει τη Συμμαχία.
Η ανάλυση των 29 σελίδων εξετάζει τα περιφερειακά σχέδια άμυνας του ΝΑΤΟ για το 2023–2025, συμπεριλαμβανομένων των αναπτύξεων «East Shield» κατά μήκος Πολωνίας, Ρουμανίας και Τουρκίας, της προώθησης βάσεων στη Μαύρη Θάλασσα και της πανευρωπαϊκής πρωτοβουλίας Sky Shield για αεροπορική και πυραυλική άμυνα.
Σε κάθε περίπτωση, η Άγκυρα εμφανίζεται ως κρίσιμος παίκτης, παρέχοντας βάσεις, υποδομές και το κρίσιμο «όπλο» της Σύμβασης της Μοντρέ, που ρυθμίζει την πρόσβαση στα Στενά μεταξύ Μεσογείου και Μαύρης Θάλασσας.
Η τουρκική αμυντική βιομηχανία, ιδιαίτερα τα προγράμματα οπλισμένων drones, αναδεικνύεται ως ακρογωνιαίος λίθος των επιχειρήσεων της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
Τα τουρκικά αεροδρόμια και λιμάνια περιγράφονται ως στρατηγικό βάθος για τις αποστολές της Συμμαχίας από την Ανατολική Ευρώπη έως τη Μέση Ανατολή.
Υψηλή ευθύνη, χαμηλή επιρροή
Ωστόσο, παρά αυτές τις συνεισφορές, η μελέτη επικρίνει την «υψηλή ευθύνη, χαμηλή επιρροή» ανισορροπία.
Η εξουσία λήψης αποφάσεων, όπως υποστηρίζει, συγκεντρώνεται στα βασικά κράτη του ΝΑΤΟ —ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία και Γαλλί— ενώ σύμμαχοι του μετώπου όπως η Τουρκία, η Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής φέρουν δυσανάλογους κινδύνους χωρίς αντίστοιχη συμμετοχή στη χάραξη πολιτικής.
Η μελέτη προειδοποιεί ότι αυτή η ανισορροπία θα μπορούσε να εντείνει τις εσωτερικές διαφωνίες της Συμμαχίας σε μια περίοδο που το ΝΑΤΟ επανατοποθετεί τον εαυτό του όχι μόνο ως αμυντική συμφωνία, αλλά και ως παράγοντα διαμόρφωσης περιφερειακής τάξης.
Το άρθρο περιγράφει την Τουρκία ως «ημι-περιφερειακό» μέλος: στρατιωτικά απαραίτητη, αλλά θεσμικά και κανονιστικά περιθωριοποιημένη.
Με απλά λόγια, η Άγκυρα φέρει το βάρος της γεωγραφίας και της στρατιωτικής συνεισφοράς, αλλά η φωνή της στη διαμόρφωση της στρατηγικής της Συμμαχίας παραμένει περιορισμένη.
Η κριτική έρχεται καθώς το ΝΑΤΟ προχωρά σε δαπανηρές προσπάθειες εκσυγχρονισμού.
Στη σύνοδο κορυφής της Χάγης το 2025, οι ηγέτες δεσμεύτηκαν να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ, στόχος που πιθανώς θα επιβαρύνει χώρες που ήδη σηκώνουν βαριά επιχειρησιακά φορτία.
Για την Τουρκία, με την ασταθή οικονομία της, η πίεση μπορεί να είναι ιδιαίτερα έντονη.
Μετά την αναδιοργάνωσή της, ο τουρκικός στρατός απέκτησε διαφορετικό προφίλ εντός του ΝΑΤΟ.
Από μεγάλο στρατό προσκόπων, επένδυσε σε drones, ασύμμετρες δυνατότητες και δυνάμεις ταχείας ανάπτυξης.
Οι επεμβάσεις σε Συρία, Λιβύη και Νότιο Καύκασο ανέδειξαν νέες δυνατότητες και ανεξαρτησία δράσης.
Αυτή η ανεξαρτησία έχει προκαλέσει ανησυχίες στους συμμάχους. Η αγορά του ρωσικού συστήματος αεράμυνας S-400 το 2019 οδήγησε σε αμερικανικές κυρώσεις και στην απομάκρυνση της Τουρκίας από το πρόγραμμα F-35.
Διαφωνίες για Συρία και ανατολική Μεσόγειο προσέθεσαν εντάσεις. Παρά ταύτα, η Συμμαχία στηρίχθηκε στις τουρκικές δυνατότητες, ιδίως για την ασφάλεια της Μαύρης Θάλασσας μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022.
Η δημοσίευση του άρθρου συνέπεσε με την επίσκεψη του Προέδρου Erdogan στον Λευκό Οίκο στις 25 Σεπτεμβρίου.
Τουρκικά μέσα ανέφεραν ότι ο Erdogan και ο Αμερικανός Πρόεδρος Donald Trump συζήτησαν άρση κυρώσεων, επαναφορά της Τουρκίας στο πρόγραμμα F-35 και νέες πωλήσεις F-16.
Η συνάντηση περιγράφηκε θετική, χωρίς όμως συγκεκριμένες αποφάσεις για τη βιομηχανία άμυνας.
Σύμφωνα με τα τουρκικά μέσα, ειδικοί εκτιμούν ότι η απαίτηση Trump θα μπορούσε να αφορά την απόσυρση των S-400 ή την αποθήκευσή τους στη βάση Incirlik, καθώς και την αποχή από αγορές ρωσικού πετρελαίου.
Κάθε κίνηση για άρση κυρώσεων ή πωλήσεις μαχητικών απαιτεί επίσης έγκριση του Κογκρέσου των ΗΠΑ.
Το άρθρο αντικατοπτρίζει μακροχρόνιες τουρκικές ενστάσεις για τη διανομή βαρών και την αναγνώριση.
Υποστηρίζει ότι η τεχνολογική μεταμόρφωση του ΝΑΤΟ, με τις πρωτοβουλίες τεχνητής νοημοσύνης, κυβερνοπολέμου και αυτόνομων συστημάτων από τα βασικά μέλη, κινδυνεύει να αφήσει τους περιφερειακούς συμμάχους σε ρόλο εκτελεστών παρά διαμορφωτών στρατηγικής.
Παράλληλα, αναδεικνύει ένα γεωγραφικό παράδοξο: ενώ οι νέες γραμμές άμυνας στις Βαλτικές και την Ανατολική Ευρώπη απολαμβάνουν ισχυρή πολιτική υποστήριξη, οι νότιοι και Μαύρης Θάλασσας ρόλοι της Τουρκίας αντιμετωπίζονται περισσότερο ως επιχειρησιακή αναγκαιότητα παρά ως στρατηγική προτεραιότητα.
Το άρθρο δεν προτείνει αποχώρηση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ.
Αντίθετα, υπογραμμίζει τον αναντικατάστατο ρόλο της Άγκυρας και παρουσιάζει την ανισορροπία ως πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί, όχι ως λόγο αποχώρησης.
Παρ’ όλα αυτά, η αναφορά σε «κέντρο και περιφέρεια» αναδεικνύει μια ιεραρχία εντός της Συμμαχίας που η Άγκυρα θεωρεί ολοένα και πιο προβληματική.
Η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό της Συμμαχίας μετά τις ΗΠΑ, με περίπου 445.000 ενεργό προσωπικό και πάνω από 200.000 εφεδρικούς.
Φιλοξενεί τη βάση αεροπορίας Incirlik, που χρησιμοποιείται για επιχειρήσεις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, και τον σταθμό ραντάρ Kurecik στη Μαλάτεια, κρίσιμο για την αμυντική ασπίδα του ΝΑΤΟ.
Παρέχει επίσης κέντρα logistics για αποστολές στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ έχει συνεισφέρει με στρατεύματα σε επιχειρήσεις στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν και τη Μεσόγειο.
Η Διοίκηση Χερσαίων Δυνάμεων (LANDCOM) του ΝΑΤΟ εδρεύει στη Σμύρνη, ενώ η Κωνσταντινούπολη φιλοξενεί την έδρα της Ταχείας Αναπτυσσόμενης Δύναμης (NRDC-TUR).
Στην Άγκυρα βρίσκεται το Κέντρο Αριστείας για Άμυνα κατά της Τρομοκρατίας (CoE-DAT) και το Κέντρο Εκπαίδευσης για τη Συνεργασία για την Ειρήνη, ενώ η Κωνσταντινούπολη φιλοξενεί το Κέντρο Αριστείας για την Ασφάλεια της Θάλασσας (MARSEC CoE).
Η 36η ετήσια σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ αναμένεται να πραγματοποιηθεί στην Άγκυρα στις 7-8 Ιουλίου 2026, όπου οι ηγέτες των κρατών-μελών αναμένεται να λάβουν επίσημες αποφάσεις για θέματα ασφάλειας.
Παράλληλα, ο ηγέτης του Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος (MHP) Devlet Bahçeli, εταίρος της κυβέρνησης, πρότεινε την προηγούμενη εβδομάδα η Τουρκία να στραφεί σε οικονομικές και στρατιωτικές συμμαχίες με Ρωσία και Κίνα.
Ωστόσο, ο Πρόεδρος Erdogan δεν ανταποκρίθηκε σε αυτό κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ, δηλώνοντας στους δημοσιογράφους ότι δεν μπορεί να σχολιάσει τις δηλώσεις του Bahçeli.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών