Η Σκανδιναβία δεν είναι μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων που συνεργάζονται σε συνθήκες ελευθερίας και αυτοπραγμάτωσης
Το σκανδιναβικό μοντέλο συχνά παραποιείται ως μια ανθρώπινη και αποτελεσματική μορφή σοσιαλισμού. Στην πραγματικότητα, αποτελεί μια ξεκάθαρα καταναγκαστική και ολιγαρχική μορφή κρατισμού.
Ενώ το σύστημα διατηρεί τη νομική υπόσταση των πολιτισμένων εννοιών όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δικαιοσύνη και η ιδιωτική ιδιοκτησία, στην πράξη λειτουργεί πάνω σε μια μαρξιστικο-φασιστική βάση: παραβιάζει συστηματικά το άτομο μέσω της φορολογίας, της ρύθμισης και της γραφειοκρατικής παγίδευσης — αφήνοντας μόνο μια μικρή, πολιτικά συνδεδεμένη τάξη να ασκεί ένα περιορισμένο, κρατικώς εξουσιοδοτημένο εμπόριο.
Οι απαρχές
Στα τέλη του 19ου αιώνα, τα σκανδιναβικά κράτη είχαν καταλάβει ότι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν οι ίδιοι τη μηχανή παραγωγής και εμπορίου — τουλάχιστον όχι με το φιλόδοξο νέο στυλ κρατικού σοσιαλισμού των ηπειρωτικών αντιπάλων τους. Πιθανότερα, αντιμετώπιζαν έναν βαθύτερο δομικό περιορισμό: δεν διέθεταν μια εγγενή μεσαία τάξη για να αναλάβει, αλλά βρίσκονταν πάνω από τεράστιους, υποεκμεταλλευμένους φυσικούς πόρους.
Το αποτέλεσμα ήταν πρακτικό: να ανατεθεί η παραγωγή σε πολιτικά ευνοημένους φορείς, τόσο ξένους όσο και εγχώριους, που θα εξάγουν και θα εμπορεύονται πόρους με αντάλλαγμα φόρο τιμής, πίστη και συμμόρφωση. Στην ουσία, το κράτος εξωτερικεύει τη δημιουργία εσόδων σε μια πολιτικά συνδεδεμένη τάξη βιομηχάνων και εκμεταλλευτών πόρων μέσω διοικητικών προνομίων και νομικού μονοπωλίου.
Αυτή η δομή δεν χτίστηκε από τον δυτικό μύθο του σοσιαλιστικού συμβιβασμού — ειρηνικής βίας. Χτίστηκε από μια σύνθεση μαρξιστικής αναδιανομής και φασιστικής εύνοιας — ένα σύστημα όπου το κράτος δεν καταργεί επίσημα την ιδιωτική επιχείρηση, αλλά το κάνει στην πράξη μέσω εκλεκτικής αδειοδότησης, ανταμοιβής της υπακοής και καταστολής της ανεξαρτησίας.
Η μόνη πρόκληση που απέμενε ήταν πώς να παρουσιαστεί αυτό το σύστημα ως τάξη, σταθερότητα και κοινωνικά δικαιολογημένο.
Και υπήρχε πίεση να κατασκευαστεί ο μύθος γρήγορα: κύματα μετανάστευσης άδειαζαν την ύπαιθρο από εργασία και ταλέντο, καθώς οι άνθρωποι εγκατέλειπαν τη φτώχεια και τις άκαμπτες κοινωνικές δομές αναζητώντας ευκαιρίες στο εξωτερικό.
Για να σταματήσει αυτή η αιμορραγία, τα σκανδιναβικά κράτη προσέφεραν όχι μόνο οικονομικά κίνητρα αλλά και μια ιδεολογική αφήγηση — μια υπόσχεση σταθερότητας, ασφάλειας και ισότητας που θα κρατούσε τα άτομα επενδεδυμένα σε ένα σύστημα χτισμένο πάνω σε καταναγκασμό και σιωπηλή υπακοή.
Έτσι γεννήθηκε ο μύθος του σκανδιναβικού σοσιαλισμού.
Απλό γρανάζι στη μηχανή
Ο μέσος πολίτης στη Σκανδιναβία δεν κατέχει κεφάλαιο, δεν παράγει τίποτα ανεξάρτητα και λειτουργεί ως τεχνικός συντήρησης σε αυτό το τεράστιο και πεθαίνων γραφειοκρατικό μηχανισμό. Η ανταμοιβή του δεν είναι το κέρδος, η ιδιοκτησία και η αυτονομία, αλλά η υπόσχεση κρατικής σύνταξης, κοινωνικών παροχών και κρατικά διαχειριζόμενης ασφάλισης. Σε αντάλλαγμα, αποδέχεται τον ρόλο του στη μηχανή — χωρίς μέσα ή κίνητρο να την εγκαταλείψει.
Ας είμαστε σαφείς: η Σκανδιναβία δεν είναι μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων που συνεργάζονται σε συνθήκες ελευθερίας και αυτοπραγμάτωσης.
Είναι μια οικονομία εντολών και διαταγών, μεταμφιεσμένη σε υβρίδιο — χρηματοδοτούμενη από τη φορολογία του 19ου αιώνα, σχεδιασμένη να καθησυχάζει έναν υπάκουο πληθυσμό και δομημένη για να διατηρεί την εδραιωμένη ολιγαρχική εξουσία.
Τα καλά νέα είναι ότι σήμερα το σύστημα αποτυγχάνει.
Τα θεμελιώδη οφέλη λιγοστεύουν. Η ανταγωνιστικότητα φθίνει. Ο πληθυσμός γερνάει. Η μηχανή γονατίζει υπό το δικό της βάρος.
Τα κακά νέα είναι ότι, μπροστά σε κατάρρευση εσόδων και μη βιώσιμων υποχρεώσεων, τα σκανδιναβικά κράτη σύντομα θα στραφούν στην τελευταία τους λύση: την εθνικοποίηση του πλούτου, την κατάσχεση ιδιωτικού κεφαλαίου και την πλήρη υλοποίηση της μαρξιστικής ώθησης που πάντα έκρυβαν.
www.bankingnews.gr
Ενώ το σύστημα διατηρεί τη νομική υπόσταση των πολιτισμένων εννοιών όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δικαιοσύνη και η ιδιωτική ιδιοκτησία, στην πράξη λειτουργεί πάνω σε μια μαρξιστικο-φασιστική βάση: παραβιάζει συστηματικά το άτομο μέσω της φορολογίας, της ρύθμισης και της γραφειοκρατικής παγίδευσης — αφήνοντας μόνο μια μικρή, πολιτικά συνδεδεμένη τάξη να ασκεί ένα περιορισμένο, κρατικώς εξουσιοδοτημένο εμπόριο.
Οι απαρχές
Στα τέλη του 19ου αιώνα, τα σκανδιναβικά κράτη είχαν καταλάβει ότι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν οι ίδιοι τη μηχανή παραγωγής και εμπορίου — τουλάχιστον όχι με το φιλόδοξο νέο στυλ κρατικού σοσιαλισμού των ηπειρωτικών αντιπάλων τους. Πιθανότερα, αντιμετώπιζαν έναν βαθύτερο δομικό περιορισμό: δεν διέθεταν μια εγγενή μεσαία τάξη για να αναλάβει, αλλά βρίσκονταν πάνω από τεράστιους, υποεκμεταλλευμένους φυσικούς πόρους.
Το αποτέλεσμα ήταν πρακτικό: να ανατεθεί η παραγωγή σε πολιτικά ευνοημένους φορείς, τόσο ξένους όσο και εγχώριους, που θα εξάγουν και θα εμπορεύονται πόρους με αντάλλαγμα φόρο τιμής, πίστη και συμμόρφωση. Στην ουσία, το κράτος εξωτερικεύει τη δημιουργία εσόδων σε μια πολιτικά συνδεδεμένη τάξη βιομηχάνων και εκμεταλλευτών πόρων μέσω διοικητικών προνομίων και νομικού μονοπωλίου.
Αυτή η δομή δεν χτίστηκε από τον δυτικό μύθο του σοσιαλιστικού συμβιβασμού — ειρηνικής βίας. Χτίστηκε από μια σύνθεση μαρξιστικής αναδιανομής και φασιστικής εύνοιας — ένα σύστημα όπου το κράτος δεν καταργεί επίσημα την ιδιωτική επιχείρηση, αλλά το κάνει στην πράξη μέσω εκλεκτικής αδειοδότησης, ανταμοιβής της υπακοής και καταστολής της ανεξαρτησίας.
Η μόνη πρόκληση που απέμενε ήταν πώς να παρουσιαστεί αυτό το σύστημα ως τάξη, σταθερότητα και κοινωνικά δικαιολογημένο.
Και υπήρχε πίεση να κατασκευαστεί ο μύθος γρήγορα: κύματα μετανάστευσης άδειαζαν την ύπαιθρο από εργασία και ταλέντο, καθώς οι άνθρωποι εγκατέλειπαν τη φτώχεια και τις άκαμπτες κοινωνικές δομές αναζητώντας ευκαιρίες στο εξωτερικό.
Για να σταματήσει αυτή η αιμορραγία, τα σκανδιναβικά κράτη προσέφεραν όχι μόνο οικονομικά κίνητρα αλλά και μια ιδεολογική αφήγηση — μια υπόσχεση σταθερότητας, ασφάλειας και ισότητας που θα κρατούσε τα άτομα επενδεδυμένα σε ένα σύστημα χτισμένο πάνω σε καταναγκασμό και σιωπηλή υπακοή.
Έτσι γεννήθηκε ο μύθος του σκανδιναβικού σοσιαλισμού.
Απλό γρανάζι στη μηχανή
Ο μέσος πολίτης στη Σκανδιναβία δεν κατέχει κεφάλαιο, δεν παράγει τίποτα ανεξάρτητα και λειτουργεί ως τεχνικός συντήρησης σε αυτό το τεράστιο και πεθαίνων γραφειοκρατικό μηχανισμό. Η ανταμοιβή του δεν είναι το κέρδος, η ιδιοκτησία και η αυτονομία, αλλά η υπόσχεση κρατικής σύνταξης, κοινωνικών παροχών και κρατικά διαχειριζόμενης ασφάλισης. Σε αντάλλαγμα, αποδέχεται τον ρόλο του στη μηχανή — χωρίς μέσα ή κίνητρο να την εγκαταλείψει.
Ας είμαστε σαφείς: η Σκανδιναβία δεν είναι μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων που συνεργάζονται σε συνθήκες ελευθερίας και αυτοπραγμάτωσης.
Είναι μια οικονομία εντολών και διαταγών, μεταμφιεσμένη σε υβρίδιο — χρηματοδοτούμενη από τη φορολογία του 19ου αιώνα, σχεδιασμένη να καθησυχάζει έναν υπάκουο πληθυσμό και δομημένη για να διατηρεί την εδραιωμένη ολιγαρχική εξουσία.
Τα καλά νέα είναι ότι σήμερα το σύστημα αποτυγχάνει.
Τα θεμελιώδη οφέλη λιγοστεύουν. Η ανταγωνιστικότητα φθίνει. Ο πληθυσμός γερνάει. Η μηχανή γονατίζει υπό το δικό της βάρος.
Τα κακά νέα είναι ότι, μπροστά σε κατάρρευση εσόδων και μη βιώσιμων υποχρεώσεων, τα σκανδιναβικά κράτη σύντομα θα στραφούν στην τελευταία τους λύση: την εθνικοποίηση του πλούτου, την κατάσχεση ιδιωτικού κεφαλαίου και την πλήρη υλοποίηση της μαρξιστικής ώθησης που πάντα έκρυβαν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών