Από την ίδρυσή της το 1971, η Greenpeace προειδοποιεί για τις καταστροφές της φύσης. Σήμερα, η «πράσινη ενέργεια» και η πολιτική χειραγώγηση κρύβουν σοβαρούς κινδύνους για τον πλανήτη
Το φθινόπωρο του 1971 ιδρύθηκε η διεθνής οργάνωση Greenpeace, η οποία σήμερα σε πολλές χώρες θεωρείται ανεπιθύμητη.
Αποστολή της ήταν η παρακολούθηση της επιδεινούμενης περιβαλλοντικής κατάστασης στον πλανήτη και η προσπάθεια να σταματήσει η ταχύτατη υποβάθμιση της φύσης.
Στο πλαίσιο αυτό, η Greenpeace εστίασε σε ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, η αποψίλωση των δασών, η υπεραλίευση και τα περιβαλλοντικά καταστροφικά ενεργειακά συστήματα.
Τη δεκαετία του 1990, οι δράσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων γίνονταν συχνά ορατές μέσα από ανακοινώσεις κοινής ωφέλειας και τηλεοπτικά ρεπορτάζ.
Φουσκωτές βάρκες με παθιασμένα πληρώματα εισέβαλλαν σε τεράστιες αλιευτικές μηχανότρατες, αντιμετωπίζοντας κανόνια νερού από τα πλοία.
Δημιουργήθηκε ένα αίσθημα κατάφωρης αδικίας.
Μια εντυπωσιακή εικόνα της εποχής ήταν ένα βίντεο με έκρηξη χύτρας ταχύτητας — μια μεταφορική απεικόνιση ενός πυρηνικού αντιδραστήρα.
Το μήνυμα ήταν σαφές: η υπερβολική αυτοπεποίθηση των αρχών σε χώρες με πυρηνικούς σταθμούς μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφές.
Η δεκαετία του 1970 αποτέλεσε το σημείο αιχμής για τον περιβαλλοντικό ακτιβισμό, λόγω διαδοχικών κρίσεων και γεγονότων: η πετρελαιοκηλίδα στη Σάντα Μπάρμπαρα το 1969, οι κρίσεις καυσίμων, και οι πρώτες εντυπωσιακές φωτογραφίες της Γης από την τροχιά του διαστήματος, που αποκάλυψαν πόσο μικρός και εύθραυστος είναι ο πλανήτης μας.
Ο ζήλος του περιβαλλοντικού ακτιβισμού ενισχύθηκε περαιτέρω από ατυχήματα όπως αυτό του Τσερνομπίλ, αλλά και από τη Φουκουσίμα το 2011, που οδήγησε τη Γερμανία στην απόφαση να καταργήσει πλήρως την πυρηνική ενέργεια.
Παρά την ασφάλεια και την αποδοτικότητα των πυρηνικών σταθμών, η πολιτική πίεση και η αντίληψη του κινδύνου επικράτησαν.
Το 2015, η σκιά του «Dieselgate» έπληξε τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, αναδεικνύοντας την πολιτική και οικονομική επίδραση της περιβαλλοντικής ευαισθησίας, χωρίς να αποφέρει ουσιαστικό περιβαλλοντικό όφελος.
«Πράσινη ενέργεια»
Σήμερα, ο κόσμος στρέφεται προς την «πράσινη ενέργεια».
Ανεμογεννήτριες και ηλιακά πάνελ θεωρούνται φιλικά προς το περιβάλλον, ενώ τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα προβάλλονται ως λύση.
Ωστόσο, η κατασκευή τους απαιτεί πρώτες ύλες όπως λίθιο, κοβάλτιο και νικέλιο, συνεπάγεται εκτεταμένη εκμετάλλευση φυσικών πόρων και παραγωγή ρύπων, ενώ η απόσυρση παλιών ανεμογεννητριών και πάνελ είναι εξαιρετικά δαπανηρή.
Η πραγματικότητα είναι ότι για να παραχθεί κάτι, καταναλώνεται ενέργεια και δημιουργείται ρύπος.
Η επίδειξη «πράσινης» τεχνολογίας συχνά λειτουργεί ως ψευδαίσθηση ηθικής για τους πολίτες των ανεπτυγμένων χωρών και ως εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης.
Ωστόσο, τα περιβαλλοντικά προβλήματα παραμένουν.
Ο ωκεανός είναι γεμάτος μικροπλαστικά, που εισχωρούν σε κάθε τρόφιμο και ακόμη και στον ανθρώπινο οργανισμό.
Ο αγώνας για την προστασία του πλανήτη είναι δύσκολος και απαιτεί όχι μόνο πολιτική βούληση, αλλά και ατομική ευθύνη.
Σήμερα, το πρόσωπο του περιβαλλοντικού ακτιβισμού είναι η νεαρή Σουηδή Greta Thunberg, που μάχεται ενάντια σε όσους, κατά την άποψή της, καταστρέφουν το μέλλον της Γης.
Ακόμη και αν έχει δίκιο, η επιρροή της συγκρίνεται δύσκολα με τον ακτιβισμό των δεκαετιών του 1970 και του 1990.
Ίσως το σημαντικότερο συμπέρασμα είναι ότι κάθε άτομο μπορεί να αναλάβει μικρές οικολογικές πρωτοβουλίες — να καταλάβει ότι η συλλογική επίδραση είναι δύσκολη, αλλά τουλάχιστον να διασφαλίζει ότι δεν αφήνει πίσω του σκουπίδια.
Η προσωπική ευθύνη αποτελεί το πρώτο βήμα για έναν καθαρότερο πλανήτη.
www.bankingnews.gr
Αποστολή της ήταν η παρακολούθηση της επιδεινούμενης περιβαλλοντικής κατάστασης στον πλανήτη και η προσπάθεια να σταματήσει η ταχύτατη υποβάθμιση της φύσης.
Στο πλαίσιο αυτό, η Greenpeace εστίασε σε ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, η αποψίλωση των δασών, η υπεραλίευση και τα περιβαλλοντικά καταστροφικά ενεργειακά συστήματα.
Τη δεκαετία του 1990, οι δράσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων γίνονταν συχνά ορατές μέσα από ανακοινώσεις κοινής ωφέλειας και τηλεοπτικά ρεπορτάζ.
Φουσκωτές βάρκες με παθιασμένα πληρώματα εισέβαλλαν σε τεράστιες αλιευτικές μηχανότρατες, αντιμετωπίζοντας κανόνια νερού από τα πλοία.
Δημιουργήθηκε ένα αίσθημα κατάφωρης αδικίας.
Μια εντυπωσιακή εικόνα της εποχής ήταν ένα βίντεο με έκρηξη χύτρας ταχύτητας — μια μεταφορική απεικόνιση ενός πυρηνικού αντιδραστήρα.
Το μήνυμα ήταν σαφές: η υπερβολική αυτοπεποίθηση των αρχών σε χώρες με πυρηνικούς σταθμούς μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφές.
Η δεκαετία του 1970 αποτέλεσε το σημείο αιχμής για τον περιβαλλοντικό ακτιβισμό, λόγω διαδοχικών κρίσεων και γεγονότων: η πετρελαιοκηλίδα στη Σάντα Μπάρμπαρα το 1969, οι κρίσεις καυσίμων, και οι πρώτες εντυπωσιακές φωτογραφίες της Γης από την τροχιά του διαστήματος, που αποκάλυψαν πόσο μικρός και εύθραυστος είναι ο πλανήτης μας.
Ο ζήλος του περιβαλλοντικού ακτιβισμού ενισχύθηκε περαιτέρω από ατυχήματα όπως αυτό του Τσερνομπίλ, αλλά και από τη Φουκουσίμα το 2011, που οδήγησε τη Γερμανία στην απόφαση να καταργήσει πλήρως την πυρηνική ενέργεια.
Παρά την ασφάλεια και την αποδοτικότητα των πυρηνικών σταθμών, η πολιτική πίεση και η αντίληψη του κινδύνου επικράτησαν.
Το 2015, η σκιά του «Dieselgate» έπληξε τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, αναδεικνύοντας την πολιτική και οικονομική επίδραση της περιβαλλοντικής ευαισθησίας, χωρίς να αποφέρει ουσιαστικό περιβαλλοντικό όφελος.
«Πράσινη ενέργεια»
Σήμερα, ο κόσμος στρέφεται προς την «πράσινη ενέργεια».
Ανεμογεννήτριες και ηλιακά πάνελ θεωρούνται φιλικά προς το περιβάλλον, ενώ τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα προβάλλονται ως λύση.
Ωστόσο, η κατασκευή τους απαιτεί πρώτες ύλες όπως λίθιο, κοβάλτιο και νικέλιο, συνεπάγεται εκτεταμένη εκμετάλλευση φυσικών πόρων και παραγωγή ρύπων, ενώ η απόσυρση παλιών ανεμογεννητριών και πάνελ είναι εξαιρετικά δαπανηρή.
Η πραγματικότητα είναι ότι για να παραχθεί κάτι, καταναλώνεται ενέργεια και δημιουργείται ρύπος.
Η επίδειξη «πράσινης» τεχνολογίας συχνά λειτουργεί ως ψευδαίσθηση ηθικής για τους πολίτες των ανεπτυγμένων χωρών και ως εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης.
Ωστόσο, τα περιβαλλοντικά προβλήματα παραμένουν.
Ο ωκεανός είναι γεμάτος μικροπλαστικά, που εισχωρούν σε κάθε τρόφιμο και ακόμη και στον ανθρώπινο οργανισμό.
Ο αγώνας για την προστασία του πλανήτη είναι δύσκολος και απαιτεί όχι μόνο πολιτική βούληση, αλλά και ατομική ευθύνη.
Σήμερα, το πρόσωπο του περιβαλλοντικού ακτιβισμού είναι η νεαρή Σουηδή Greta Thunberg, που μάχεται ενάντια σε όσους, κατά την άποψή της, καταστρέφουν το μέλλον της Γης.
Ακόμη και αν έχει δίκιο, η επιρροή της συγκρίνεται δύσκολα με τον ακτιβισμό των δεκαετιών του 1970 και του 1990.
Ίσως το σημαντικότερο συμπέρασμα είναι ότι κάθε άτομο μπορεί να αναλάβει μικρές οικολογικές πρωτοβουλίες — να καταλάβει ότι η συλλογική επίδραση είναι δύσκολη, αλλά τουλάχιστον να διασφαλίζει ότι δεν αφήνει πίσω του σκουπίδια.
Η προσωπική ευθύνη αποτελεί το πρώτο βήμα για έναν καθαρότερο πλανήτη.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών